دانشگاه گوتینگن

دانشگاه گوتینگن (به آلمانی: Georg-August-Universität Göttingen)، شناخته شده با نام دانشگاه گئورگ آگوست، واقع در شهر گوتینگن آلمان است. این دانشگاه در سال ۱۷۳۷ بنا نهاده شده و تاکنون ۴۴ نفر از استادان آن موفق به کسب جایزه نوبل در رشته‌های مختلف شده‌اند.[2]

مختصات: ۵۱°۳۲′۳۱″ شمالی ۹°۵۶′۰۴″ شرقی
دانشگاه گوتینگن
Georg-August-Universität Göttingen
شعارFor the good of all
(به آلمانی: Zum Wohle aller )
[1]
نوععمومی (از سال ۲۰۰۳ میلادی)
بنیانگذاری شده۱۷۳۴
رئیسپروفسور اولریک بایسیگل
کارمندان مدیریتی۱۰٫۸۷۶ نفر
دانشجویان۲۵٫۳۷۷ نفر
موقعیتگوتینگن، ایالت نیدرزاکسن
وبگاه

دانشگاه گوتینگن یکی از ده دانشگاه برتر کشور آلمان است و در زمینهٔ علوم انسانی، علوم پایه و پزشکی و شاخه‌های آن دارای اعتبار و شهرتی جهانی است. در سال ۲۰۰۷ دانشگاه گوتینگن توسط وزارت آموزش و پژوهش دولت فدرال آلمان به عنوان دانشگاه برتر (آلمانی: Exzellenzinitiative) انتخاب شد.[3] همچنین در رده‌بندی معتبر جهانی در سال ۲۰۱۰ این دانشگاه عنوان بهترین دانشگاه آلمان و هشتمین دانشگاه برتر اروپا را از آن خود کرده و در بین تمامی دانشگاه‌های جهان در جایگاه چهل و سوم قرار گرفت.

تاریخ و فرهنگ شهر گوتینگن عمدتاً بر محور دانشگاه و مسائل مربوط به آن شکل گرفته‌است. از این میان می‌توان به ماجراهای هفت گوتینگنی (به آلمانی: Göttinger Sieben) و هجده گوتینگنی (به آلمانی: Göttinger Achtzehn) اشاره کرد. همچنین آداب جشن فارغ‌التحصیلی دانشجویان دکتری در این شهر نیز در نوع خود قابل توجه‌است.

برخی از مشهورترین ریاضی‌دانان تاریخ مانند کارل فریدریش گاوس، برنهارد ریمان و داوید هیلبرت از استادان دانشگاه گوتینگن بوده‌اند.

در خلال جنگ جهانی دوم طبق قراردادی نانوشته، ارتش آلمان نازی از بمباران شهرهای دانشگاهی کمبریج و آکسفورد خودداری می‌نمود و در مقابل نیروهای متفقین نیز دو شهر دانشگاهی گوتینگن و هایدلبرگ را هیچ‌گاه بمباران نکردند.

دانشکده‌ها و رشته‌های برتر

۱۲ درصد از دانشجویان دانشگاه گوتینگن را دانشجویان خارجی تشکیل می‌دهند که در کنار دانشجویان آلمانی در ۸۰ رشتهٔ دانشگاهی مشغول به‌تحصیل هستند. ۸۰ رشتهٔ تحصیلی در ۱۳ دانشکده ارائه می‌شود که از میان آن‌ها می‌توان دانشکدهٔ علوم کشاورزی، پزشکی، ریاضی و علوم رایانه را نام برد. رشته‌هایی همچون زیست‌شناسی، شیمی، فیزیک، تاریخ، ریاضی، جامعه‌شناسی و دندان‌پزشکی از جمله رشته‌های مطرح در دانشگاه گوتینگن محسوب می‌شوند که در رتبه‌بندی‌های بین‌المللی نیز از جایگاه مناسبی برخوردار هستند.[4]

از دیگر ویژگی‌های دانشگاه گوتینگن می‌توان به کتابخانهٔ آن اشاره کرد که با بیش از چهار میلیون جلد کتاب و مجله، از جمله مجهزترین کتابخانه‌های آلمان به حساب می‌آید و در سال ۲۰۰۲ میلادی نیز به عنوان کتابخانه سال آلمان برگزیده شد.[5]

پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن

رشتهٔ شرق‌شناسی دانشگاه گوتینگن در اواسط قرن ۱۸ میلادی بنیان نهاده شد و رشتهٔ ایران‌شناسی از سال ۱۹۰۳ میلادی در مقاطع مختلف تحصیلی در دانشگاه گوتینگن تدریس می‌شود و در حال حاضر انستیتوهای ایرانشناسی، شرق‌شناسی قدیم، باستانشناسی مصر، اسلام‌شناسی و زبان و ادبیات عربی و تدریس خطوط میخی در این دانشگاه قرار دارند.[6][7] در همین سال آقای فردریش کارل آندریاس که بر روی زبان‌های ایرانی در تاریخ و مذهب باستان ایران کار می‌کرد، ریاست دانشکده را برعهده داشت و در سال ۱۹۳۷ میلادی مدیریت کرسی تدریسی تاریخ خاورمیانه به پروفسور والتر هینتس محوّل گردید. ایشان تحقیقات خود را در زمینهٔ ایرانشناسی به‌خصوص به دوران هخامنشیان و صفویان اختصاص دادند. به دلیل وابستگی و گرایش وی به بعضی از افکار نژادپرستی، تدریس ایشان در دانشگاه گوتینگن بعد از جنگ جهانی دوم متوقف گردید.[8] به‌همین جهت در سال ۱۹۴۶ میلادی ادامهٔ تدریس ایرانشناسی به آقای هانس هاینریش شدر محوّل گردید. ایشان در موضوعات پژوهشی گوناگون و وسیعی از قبیل مذهب و فیلولوژی ایرانی کار نمودند. از میان آثار او می‌توان انتشار مهم چند رساله‌ای در زمینهٔ نفوذ دیوان حافظ در شاعر بزرگ آلمان، گوته، و اثر معروف او، دیوان غربی- شرقی را ذکر کرد. پس از فوت ناگهانی هانس هاینریش شدر، سرپرستی انستیتوی ایرانشناسی دوباره به والتر هینتس محوّل گردید. او با تلاش‌های بسیار، توانست انستیتوی باستان‌شناسی را با بررسی‌ها و تحقیقات بیشتر در منطقهٔ ایران برای اولین بار در دانشگاه گوتینگن دایر گرداند. در این انستیتو، که در سال ۱۹۷۲ میلادی تأسیس شد و مدیریتش به آقای کلاوس شیپمان اختصاص داده شده بود، تحقیقات باستان‌شناسی وسیعی انجام گردید که مهم‌ترین تحقیقات او در زمینهٔ پارت‌ها و تاریخ ساسانیان بود و متون گوناگونی را به چاپ رساند. بعد از بازنشستگی آقای شیپمان به دلیل کمبود بودجهٔ مالی دانشگاه گوتینگن، این انستیتو به‌طور کلی تعطیل گردید.[9]

تعطیل شدن این انستیتو یک شکست بزرگ در راه پژوهش‌های علمی باستان‌شناسی در زمینهٔ ایران‌شناسی بود. در سال ۱۹۷۵ میلادی آقای دیوید نیل مکنزی مدیریت انستیتو را به‌عهده گرفت. او به‌خصوص در زمینهٔ فارسی میانه و زبان کردی کار می‌کرد. وی در سال ۱۹۹۴ میلادی بازنشسته شد و بعد از دو سال آقای فیلیپ کرینبروک مدیریت انستیتوی ایرانشناسی را در گوتینگن برعهده گرفت که تحقیقات خود را در زمینهٔ دین زرتشت و ادبیات فارسی قدیم و معاصر ایران و به‌خصوص عرفان مولانا در دانشگاه گوتینگن دنبال کرد.[10]

استادان برجسته

از استادان برجستهٔ این دانشگاه، افراد زیر را می‌توان نام برد:

نگارخانه

پانویس
  1. Universität Göttingen (October 5, 2009). "Leitbild für Alumni Göttingen". Archived from the original on 31 January 2010. Retrieved October 5, 2009.
  2. فولمر، پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن، ۱۲۷.
  3. بهرامی، دانشگاه گوتینگن.
  4. بهرامی، دانشگاه گوتینگن.
  5. بهرامی، دانشگاه گوتینگن.
  6. فولمر، پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن، ۱۲۷.
  7. بهرامی، دانشگاه گوتینگن.
  8. فولمر، پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن، ۱۲۷.
  9. فولمر، پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن، ۱۲۷.
  10. فولمر، پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن، ۱۲۷.

جستارهای وابسته

منابع
  • فولمر، کتیا (خرداد ۱۳۷۳). «پژوهش‌های ایرانشناسی در دانشگاه گوتینگن». بخارا (۳۶). دریافت‌شده در ۴ آبان ۱۳۹۱. از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک); تاریخ وارد شده در عدم تطابق|سال= / |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  • بهرامی، کاوه (۲۰۰۹). «دانشگاه گوتینگن، تنها دانشگاه برتر در ایالت نیدرزاکسن». دویچه‌وله فارسی. دریافت‌شده در ۴ آبان ۱۳۹۱.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.