روانشناسی فیزیولوژیک
روانشناسی فیزیولوژیک یکی از شاخه‌های روانشناسی است. علم روانشناسی همچون دیگر شاخه‌های معرفت ریشه در کنجکاوی‌ها و نیازمندی‌های آدمی دارد. روانشناسی فیزیولوژیک که امروزه به عنوان یکی از شاخه‌های روانشناسی در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود خود به مثابه رویکردی زیستی به موضوع‌های روانشناسی قلمداد می‌گردد که حیطه‌ای بسیار پیشرو و کارآمد است. روانشناسی فیزیولوژیک به مدد پژوهش هاو یافته‌های تحقیقاتی سعی بر آن دارد تا به شماری از پرسش‌های کاربردی و بنیادی پاسخ دهد. بررسی مفاهیم و پدیده‌هایی همچون افسردگی، اسکیزوفرنی، هیجان، حافظه، یادگیری، رفتار جنسی و گفتار یا اختلال‌هایی همچون بی‌خوابی، پرخوری، ناخوانی، نانویسی، کنش‌پریشی‌ها و ادراک‌پریشی‌ها در سطح زیستی و عصبی٬ و بررسی ارتباط ذهن و مغز به عنوان یک پرسش بنیادی مورد نظر روان‌شناسان فیزیولوژیک یا عصب روان‌شناسان بوده و همواره با تکیه بر ابزارها و شیوه‌های پیشرفته و کارآمد به یافته‌هایی بس شگرف دست می‌یابند. چگونگی کارکرد مغز و دیگر عناصر سیستم عصبی و درون ریز با توجه به کالبد شناسی اندام‌های مختلف دستگاه عصبی و غددی، محور اصلی پژوهش‌های روانشناسی فیزیولوژیک و عصب روانشناسی است.[1]
پانویس
- نیل آر کارلسون. روانشناسی فیزیولوژیک. ترجمهٔ مهرداد پژهان. ارکان دانش.