زیرساخت دوچرخه‌سواری

زیرساخت دوچرخه‌سواری (به انگلیسی: Cycling infrastructure)، به همهٔ زیرساخت‌هایی که ممکن است توسط دوچرخه‌سواران استفاده شود اشاره دارد. این شامل مشارکت در همان شبکهٔ جاده‌ها و خیابان‌هایی است که توسط رانندگان نیز استفاده می‌شود، به جز جاده‌هایی که دوچرخه‌سواری در آن ممنوع است (به عنوان مثال، بسیاری از بزرگ‌راه‌ها/ آزادراه‌ها)، علاوه بر مسیرهای دوچرخه‌سواری اضافی که برای استفاده وسایل نقلیهٔ موتوری نیستند، مانند مسیرهای دوچرخه، (باریک‌راه‌ها) و مسیرهای دوچرخه‌رو و، در جاهایی که برای دوچرخه‌سواران هم مجاز باشد؛ پیاده‌روها. به علاوه؛ امکانات رفاهی مانند میله‌ها و چنگک‌ها و قفسه‌های دوچرخه برای پارکینگ و نیز نشانه‌ها و تابلوهای تخصصی ترافیک و سیگنال‌ها. سهم کیفیتی دوچرخه‌سواری در هر منطقه به شدت به اندازه و کیفیت زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری محلی بستگی دارد.[1]

زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری در حال انجام. شیکاگو، ایلینوی.
یک مسیر سبز یا سبزراه (ویژه دوچرخه‌سواری) با تابلو راهنما، در کرانهٔ یک گورچ (کانال شهری) در نوردهورن، آلمان
دوچرخه‌سواران از راه میان‌بر جداگانه‌ای که با خط‌کشی متمایز شده در ساعات شلوغی در لندن استفاده می‌کنند.

شیوهٔ طراحی، ساخت و مدیریت شبکه‌های عمومی جاده می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر ایمنی و کاربرد پذیری دوچرخه‌سواری داشته باشد. شبکهٔ دوچرخه‌سواری ممکن است قادر به ارائهٔ مسیرهای مستقیم و راحتی باشد که با به حداقل رساندن تأخیر و تلاش غیرضروری در رسیدن به مقصد کاربران کمک کند. مجتمع‌های مسکونی که دارای شبکه‌های جاده‌ای متراکم وگسترده‌تری از خیابان‌های متصل به هم باشند محیط مناسبی برای به‌کارگیری دوچرخه‌سواران به‌وجود آورده‌اند.

تاریخچه

تاریخچهٔ زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری مدت کوتاهی پس از رونق دوچرخه‌سواری؛ سال‌های ٬۱۸۸۰ زمانی که نخستین مسیرهای کوتاهی به زیرساخت دوچرخه اختصاص داده شده بود، شروع می‌شود. در جریان افزایش خودرو در سال‌های میانهٔ سدهٔ بیستم، و بعد از آن با کاهش دوچرخه‌سواری و نیز استفاده از آن به عنوان وسیله‌ای برای حمل و نقل، از سال‌های ۱۹۷۰ به این سو بازگشت به دوچرخه‌سواری دوباره افزایش یافت.

دوچرخه‌روها

دوچرخه‌رو به یک راه باریک، کوچه، راه یا مسیری گفته می‌شود که به شیوهٔ خاصی طراحی شده و/ یا برای عبور دوچرخه تخصیص یافته‌است.[2] خط‌های دوچرخه‌روی که توسط یک مارک رنگی مشخص شده‌باشند، در بسیاری از شهرها معمول است. مسیرهای دوچرخه‌روی تعیین حدود و مجزا شده توسط موانعی مانند؛ نرده‌ها، ستونک‌ها، یا بلوارها، در برخی از کشورهای اروپایی مانند هلند، دانمارک و آلمان بسیار رایج هستند. این‌گونه مسیرها همچنین به‌طور فزاینده‌ای در سایر شهرهای بزرگی مانند کلان‌شهر نیویورک، ملبورن، اتاوا، ونکوور و سانفرانسیسکو رایج هستند. مونترال و دیویس، کالیفرنیا، که دارای امکانات دوچرخه‌سواری با موانع جداسازی شده برای چندین دهه هستند، از اولین نمونه‌ها در شهرهای آمریکای شمالی محسوب می‌شوند.

انواع راه دوچرخه‌رو

در آمریکای شمالی اصطلاح «راه دوچرخه bikeway» به‌طور گسترده‌ای برای توصیف تمام مسیرهایی که به این منظور برای تشویق بیشتر دوچرخه سواری یا ایجاد دوچرخه‌سواری امن تر طراحی یا به روز شده‌اند استفاده می‌شود. در بعضی از دیگر کشورها با حوزه‌های قضایی متفاوت مانند انگلستان، اصطلاح «امکانات دوچرخه‌سواری جداگانه» گاهی ترجیح داده می‌شود. زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری که دارای درجه‌های مختلفی از نظر ترافیک وسایل نقلیهٔ موتوری در آن‌ها باشند یا وجود عابر پیاده در مورد مسیرهای منحصر به فرد دوچرخه‌سواری را توصیف می‌کند.[3]

جستارهای وابسته

منابع
  1. Mueller, N (2018). "Health impact assessment of cycling network expansions in European cities". Preventive Medicine.
  2. "Urban Bikeway Design Guide". National Association of City Transportation Officials. Retrieved 30 June 2015.
  3. "Sustrans Handbook for Cycle-friendly Design" (PDF). Sustrans. Archived from the original (PDF) on 24 September 2015. Retrieved 9 July 2015.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.