شینزو آبه

شینزو آبه (به ژاپنی: 安倍 晋三 Abe Shinzō؛ متولد ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴) نخست‌وزیر ژاپن از ۲۶ دسامبر ۲۰۱۲ تا ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۰ بود.[1][2]

این یک نام ژاپنی است. آبه نام‌خانوادگی است.
شینزو آبه
安倍 晋三
شینزو آبه در ۲۰۱۵
نخست‌وزیر ژاپن
مشغول به کار
۲۶ دسامبر ۲۰۱۲ – ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۰
پادشاهآکی‌هیتو
ناروهیتو
پس ازیوشیهیکو نودا
پیش ازیوشیهیده سوگا
مشغول به کار
۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ – ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۷
پس ازجونیچیرو کویزومی
پیش ازیاسوئو فوکودا
اطلاعات شخصی
زاده۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴ ‏(۶۶ سال)
توکیو ژاپن
ملیت ژاپن
حزب سیاسیحزب لیبرال دموکرات
همسر(ان)آکیه آبه
پیشهسیاستمدار
دینشینتو

او همچنین رهبر حزب لیبرال دموکرات است.[3] او در بین نخست وزیران پس از جنگ جهانی دوم ژاپن سومین دوره طولانی تصدی را دارا بوده‌است. از اوایل اوت ۲۰۲۰ خبرگزاری‌های ژاپنی از وخامت اوضاع جسمی شینزو آبه خبر دادند. در ۲۸ اوت وی بخاطر وخیم شدن بیماری کولیت زخمی[4][5] قصد خود برای استعفا از نخست‌وزیری را اعلام کرد. او تا تعیین جانشین وی از جانب حزب لیبرال دموکرات، به فعالیت خود در منصب نخست‌وزیری ادامه خواهد داد.[6][7][8]

آبه در انتخابات ۱۹۹۳ به مجلس نمایندگان انتخاب شد. وی در سپتامبر ۲۰۰۵ توسط جونیچیرو کویزومی به عنوان دبیر کابینه منصوب شد، قبل از آنکه در سپتامبر ۲۰۰۶ جایگزین کویزومی به عنوان رئیس LDP شود. سپس او توسط جلسه ویژه رژیم ملی به عنوان نخست‌وزیر ژاپن تأیید شد و در ۵۲ سالگی ژاپن شد. جوانترین نخست‌وزیر پس از جنگ، و اولین کسی که پس از جنگ جهانی دوم متولد شده‌است. آبه اندکی پس از آنکه حزب وی در انتخابات مجلس شورای آن سال باخت، پس از یک سال حضور در پست نخست‌وزیری استعفا داد و دلیل آن را کولیت اولسراتیو دانست. یاسوو فوکودا جایگزین وی شد، اولین رئیس از پنج نخست‌وزیر که هر کدام بیش از شانزده ماه موفق به حفظ سمت خود نشدند.

آبه پس از بهبودی از بیماری، بازگشت سیاسی غیرمنتظره ای را آغاز کرد و وزیر دفاع پیشین شیگرو ایشیبا را در رأی‌گیری برای دومین بار رئیس LDP در سپتامبر ۲۰۱۲ شکست داد. پس از پیروزی چشمگیر حزب دموکراتیک حزب دمکرات در انتخابات عمومی در دسامبر، وی به عنوان اولین نخست‌وزیر سابق برای بازگشت به دفتر از شیگرو یوشیدا در سال ۱۹۴۸. او در انتخابات ۲۰۱۴ و ۲۰۱۷ با رانندگی مشابه دوباره انتخاب شد. در اوت سال ۲۰۲۰، آبه با استناد به احیای مجدد کولیت زخمی، استعفای خود را از نخست‌وزیری اعلام کرد. پیش‌بینی می‌شود که وی پس از نتایج انتخابات رهبری LDP که دو روز قبل برگزار می‌شود، تا ۱۶ سپتامبر سال ۲۰۲۰ که مقرر است یوشیهیده سوگا جانشین وی باشد، در سمت خود باقی بماند.[9]

سال‌های آغازین
خانواده آبه در سال ۱۹۵۶: مادرش یوکو آبه، شینزو آبه در دو سالگی (چپ)، پدرش شینتارا آبه و برادر بزرگترش هیرونوبو

شینزو آبه در توکیو در یک خانواده سیاسی برجسته و دارای نفوذ اقتصادی قابل توجهی در طول ژاپن قبل از جنگ، زمان جنگ و پس از جنگ متولد شد. پدربزرگ او نوبوسوکه کیشی عملاً «پادشاه اقتصادی» چین اشغالی، کره و مانچوکو، یک کشور عروسکی ژاپنی در شمال چین بود. خانواده وی اصالتاً اهل استان یاماگوچی هستند و محل اقامت ثبت شده آبه (هونسکی چی) ناگاتو، یاماگوچی، محل تولد پدربزرگ او است. پدربزرگش، کان آبه و پدرش، شینتارو آبه، ابتدا در یک مرکز خرید کار می‌کردند. پدربزرگ بزرگ وی، ویسکونت یوشیماسا imashima، به عنوان جنرال در ارتش شاهنشاهی ژاپن خدمت می‌کرد. در طول جنگ اقیانوس آرام، پدرش شینتارو داوطلبانه یک خلبان کامیکاز شد اما جنگ قبل از پایان دوره آموزش به پایان رسید.

زندگی شخصی
آبه و همسرش آکیه آبه در کنار دونالد و ملانیا ترامپ

پدر آبه، شینتارو آبه از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۹۱ در مجلس نمایندگان خدمت می‌کرد و از ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۶ وزیر امور خارجه بود. او پسر کان آبه است که از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۶ در مجلس خدمت می‌کرد. مادر آبه، یوکو آبه، دختر نوبوسوکه کیشی، وزیر کابینه زمان جنگ است که به عنوان مظنون جنایات جنگ "کلاس A" زندانی شده‌است، تا سال ۱۹۵۷ نخست‌وزیر ژاپن شد.[10] برادر بزرگتر او، هیرونوبو آبه، رئیس و مدیرعامل شرکت بسته‌بندی میتسوبیشی شوجی شد، در حالی که برادر کوچک وی، نوبو کیشی، معاون ارشد امور خارجه شد.

آبه در سال ۱۹۸۷ با آکی ماتسوزاکی، یک سوسیالیست و سابق سوارکار دیسک رادیویی ازدواج کرد. وی دختر رئیس موریناگا، یک تولیدکننده شکلات است. وی به دلیل دیدگاه‌های صریح خود که اغلب با نظرات همسرش در تضاد است، در بین مردم به عنوان «حزب مخالف داخلی» شناخته می‌شود. وی به دنبال اولین دوره نخست‌وزیری شوهرش، ایزاکایای ارگانیک را در منطقه کاندا در توکیو افتتاح کرد، اما به دلیل اصرار مادرشوهرش در مدیریت فعالیت نمی‌کند.[10] این زوجین هیچ فرزندی ندارند، در اوایل ازدواج خود تحت درمان‌های ناموفق باروری قرار گرفتند.[11]

آبه علاوه بر زبان مادری ژاپنی، انگلیسی صحبت می‌کند.[12][13][14]

فعالیت‌ها

او سابقاً با کسب اکثریت آرا در دو مجلس نمایندگان ژاپن و مجلس مشاوران (مجلس اعلای دیت ژاپن) در روز سه‌شنبه ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ به این سمت برگزیده شد. وی جوانترین نخست‌وزیر ژاپن از زمان خاتمه جنگ دوم جهانی است. شینزو آبه بعدها جانشین جونیچیرو کویزومی شد که پس از پنج سال تصدی سمت نخست‌وزیری و رهبری حزب لیبرال دموکرات از این دو مقام کناره گرفته بود.[3] وی در روز ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷ و در پی رسوایی‌های مالی چند تن از اعضای کابینه و ناکامی حزب در انتخابات مجلس علیای این کشور از سمت نخست‌وزیری و ریاست حزب لیبرال دموکرات ژاپن اعلام استعفا کرد.[15]

در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲، آبه وزیر دفاع سابق را در انتخابات داخلی حزب لیبرال دمکرات شکست داد و سپس با یک پیروزی قاطع در انتخابات سرتاسری سال ۲۰۱۲ بار دیگر به نخست‌وزیری رسید. او نخستین نخست‌وزیر سابق از زمان یوشیدا شیگه رو است که به این سمت بازمی‌گردد. در سال ۲۰۱۴، آبه با پیروزی مجدد در انتخابات موفق به حفظ اکثریت دو سومی خود در پارلمان در ائتلاف با حزب کمیتوی نو شد.

دوره اول نخست‌وزیری

در ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶، آبه به عنوان نخست‌وزیر ژاپن شروع به کار کرد.[16] وی که در ۵۲ سالگی انتخاب شد، جوانترین نخست‌وزیر از زمان فومیمارو کونو در سال ۱۹۴۱ بود.[17]

سیاست داخلی

آبه نسبت به اصلاحاتی که توسط سلف خود، جونیچیرو کویزومی ایجاد شد، تعهد کلی داشت.[18] وی برخی گامها را در جهت متعادل سازی بودجه ژاپن برداشت، مانند انتصاب یک کارشناس سیاست مالیاتی، کوجی اومی، به عنوان وزیر دارایی. اومی قبلاً از افزایش مالیات مصرف ملی حمایت می‌کرد، اگرچه آبه از این سیاست فاصله گرفت و تلاش کرد تا از طریق کاهش هزینه‌ها، بیشترین تعادل بودجه خود را بدست آورد.[19]

کره شمالی

آبه به‌طور کلی موضع تندی نسبت به کره شمالی، به ویژه در مورد آدم‌ربایی شهروندان ژاپنی توسط کره شمالی اتخاذ کرده‌است.

در مذاکرات سال ۲۰۰۲ بین ژاپن و کره شمالی، نخست‌وزیر کویزومی و دبیرکل کیم جونگ ایل موافقت کردند که ربوده شدگان اجازه بازدید از ژاپن را داشته باشند. چند هفته بعد از این دیدار، دولت ژاپن تصمیم گرفت که بازگشت افراد ربوده شده به کره شمالی و محل زندگی خانواده‌های آنها محدود شود. اعتبار این تصمیم سیاسی در کتاب پرفروش آبه، به سوی یک ملت زیبا (美 し い 国 へ، Utsukushii kuni e) متجلی است. کره شمالی از این تصمیم ژاپن به عنوان نقض وعده دیپلماتیک انتقاد کرد و مذاکرات به پایان رسید.

چین

آبه علناً لزوم بهبود روابط با جمهوری خلق چین را تشخیص داده و همراه با تارو آسو، وزیر امور خارجه، به دنبال جلسه ای سرانجام با هو جینتائو، رهبر ارشد سابق چین بود.[20] آبه همچنین گفته‌است که روابط چین و ژاپن نباید براساس احساسات ادامه یابد.[21]

دوره دوم نخست‌وزیری

پس از استعفای رئیس حزب LDP، ساداکازو تانیگاکی، آبه در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۲ مجدداً به عنوان رئیس حزب انتخاب شد و در دور اول رای‌گیری از پنج نامزد دوم شد، اما در انتخابات دور دوم شیگرو ایشیبا وزیر دفاع پیشین را با ۱۰۸ رای موافق در برابر ۸۹ رای شکست داد.[22]

در ۲۶ دسامبر ۲۰۱۲، آبه با حمایت ۳۲۸ از ۴۸۰ عضو مجلس نمایندگان، به‌طور رسمی به عنوان نخست‌وزیر انتخاب شد. او و کابینه دوم خود، که وی آن را «کابینه بحران زده» خواند، بعداً همان روز سوگند یاد کردند.[23][24] دولت جدید شامل وزنه‌های سنگین حزب LDP مانند نخست‌وزیر پیشین تارا آسو به عنوان معاون نخست‌وزیر و وزیر دارایی، یوشیهیده سوگا به عنوان دبیر ارشد کابینه و آکیرا عماری به عنوان وزیر اقتصاد بود. آبه پس از پیروزی خود گفت: «من با قدرت کابینه کامل خود، سیاست پولی جسورانه، سیاست مالی انعطاف‌پذیر و استراتژی رشد را تشویق می‌کنم که سرمایه‌گذاری خصوصی را تشویق کند و با این سه رکن سیاست، به نتیجه می‌رسم.»[25]

دوره سوم نخست‌وزیری
مقبولیت کابینهٔ آبه از دسامبر ۲۰۱۲

در ۲۴ دسامبر ۲۰۱۴ آبه توسط مجلس نمایندگان مجدداً به سمت نخست‌وزیر انتخاب شد. تنها تغییری که وی هنگام معرفی کابینه سوم خود انجام داد جایگزینی ژنرال ناکاتانی وزیر دفاع آکینوری اتو بود که وی نیز درگیر یک بحث اقتصادی بودجه بود. در سخنرانی سیاست خود در ماه فوریه، در حالی که کابینه با رسوایی مدرسه موریتومو گاکوئن روبرو شد، آبه از رژیم جدید خواست «شدیدترین اصلاحات از پایان جنگ جهانی دوم» را در زمینه‌های اقتصادی، کشاورزی، بهداشت و درمان و سایر بخشها اعمال کند.[26][27]

سیاست خارجی

آبه در تور خاورمیانه در ژانویه ۲۰۱۵، اعلام کرد که ژاپن به عنوان بخشی از بسته کمک ۲٫۵ میلیارد دلاری، به ۲۰۰ میلیون دلار کمک غیرنظامی به کشورهایی که علیه دولت اسلامی عراق و شام می‌جنگند، کمک خواهد کرد.[28] اندکی پس از این، داعش ویدئویی را منتشر کرد که در آن شخصیتی نقابدار (با نام محمد اموازی یا "جهادی جان") تهدید به قتل دو گروگان ژاپنی، کنجی گوتو و هارونا یوکاوا، به تلافی این اقدام شد مگر اینکه دولت آبه ۲۰۰ میلیون دلار باج بپردازد. آبه سفر خود را برای مقابله با بحران کوتاه کرد، اعلام کرد که چنین اقدامات تروریستی "غیرقابل بخشش" است و قول داد که گروگان‌ها را نجات دهد در حالی که از پرداخت دیه خودداری می‌کرد.[29] کابینه آبه با دولت اردن تلاش کرد تا آزادی هر دو گروگان را تأمین کند، پس از انتشار فیلم‌های دیگر توسط داعش که سرنوشت آنها را به سرنوشت خلبان موآث الکاسبه مرتبط می‌کند، و یاسوحیده ناکایاما، معاون وزیر امور خارجه در حال انجام مذاکرات در امان است. هر دو گروگان کشته شدند، داعش خبر مرگ یوکاوا را در ۲۴ ژانویه و گوتو را در ۳۱ ژانویه منتشر کرد. آبه این قتل‌ها را به عنوان «اقدامی شنیع» محکوم کرد، اعلام کرد که ژاپن «تسلیم تروریسم نخواهد شد» و متعهد شد که برای محاکمه قاتلان با جامعه جهانی همکاری خواهد کرد. [۱۵۵] برخی انتقادات از آبه به دلیل اقدام وی برای تعهد کمک به داعش در حالی که شهروندان ژاپنی را به گروگان گرفته بودند، وجود داشت، اما نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که حمایت از دولت وی پس از بحران افزایش یافته‌است.[30] وی بعداً از مثال بحران گروگان‌گیری برای بحث در مورد قانون دفاع شخصی جمعی که دولت وی در تابستان ۲۰۱۵ وضع کرد استفاده کرد.[31]

در آوریل ۲۰۱۵، وی در جلسه مشترک کنگره ایالات متحده، اولین نخست‌وزیر ژاپن که این کار را انجام داد، سخنرانی کرد. وی در سخنرانی خود از اتحاد ژاپن و ایالات متحده به عنوان «اتحاد امید» یاد کرد، وعده داد که ژاپن نقش امنیتی و دفاعی فعال تری در اتحاد بازی خواهد کرد و استدلال کرد که TPP هر دو مزایای اقتصادی و امنیتی را برای منطقه اقیانوس آرام و آسیا به همراه خواهد داشت. این سخنرانی به عنوان بخشی از سفر ایالتی به ایالات متحده، هشتمین دوره ریاست جمهوری اوباما بود که رئیس‌جمهور از آن به عنوان «جشن روابط دوستی» بین آمریکا و ژاپن یاد کرد. در طول بازدید، آبه در یک ضیافت شام دولتی در کاخ سفید شرکت کرد.[32]

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به شینزو آبه در ویکی‌گفتاورد موجود است.
  1. «شینزو آبه استعفا کرد». ایسنا. ۲۰۲۰-۰۸-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۸-۲۸.
  2. «زندگینامه: شینزو آبه (۱۹۵۴-)». همشهری آنلاین. ۲۰۰۷-۰۹-۱۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۸-۳۰.
  3. «نخست‌وزیر ژاپن رای اعتماد گرفت». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷.
  4. «شینزو آبه استعفا کرد». ایسنا. ۲۰۲۰-۰۸-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۸-۲۸.
  5. «دردسر بیماری برای آبه شینزو | نخست‌وزیر ژاپن از مقام خود کناره‌گیری کرد». همشهری آنلاین. ۲۰۲۰-۰۸-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۸-۲۸.
  6. بی‌بی‌سی فارسی. «نخست‌وزیر ژاپن استعفا کرد».
  7. "Japan PM Abe announces his resignation at press conference". Kyodo News. 28 August 2020. Retrieved 28 August 2020.
  8. "Shinzo Abe: Japan's PM resigns for health reasons". BBC. Retrieved 28 August 2020.
  9. "Suga announces candidacy for race to succeed PM Abe". The Mainichi Shimbun. 2 September 2020. Retrieved 2 September 2020.
  10. "Akie Abe not afraid to speak her mind". Japan Today. 4 January 2014. Retrieved 15 January 2014.
  11. "BBC NEWS – Asia-Pacific – Japan PM's wife in rare interview". Retrieved 14 December 2014.
  12. "Shinzo Abe Addresses Australian Parliament (July 8, 2014)". YouTube. Malcolm Farnsworth. Retrieved 15 December 2018.
  13. "Prime Minister Shinzo Abe of Japan's Address to a Joint Meeting of Congress". YouTube. John Boehner. Retrieved 15 December 2018.
  14. "Davos 2014 – The Reshaping of the World Vision from Japan". YouTube. World Economic Forum. Retrieved 15 December 2018.
  15. «شینزو آبه از نخست‌وزیری ژاپن استعفا داد». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۷.
  16. "Abe elected as new Japan premier", BBC News. Shinto Abe Inaugurated as Japanese Prime Minister July 2006. Archived 3 April 2012 at the Wayback Machine
  17. "Abe Is Chosen as Japan's Youngest Leader in 65 Years", Bloomberg, 26 September 2006.
  18. "Abe Is Chosen as Japan's Youngest Leader in 65 Years", Bloomberg, 26 September 2006.
  19. "Japan's Abe Unexpectedly Names Omi Finance Minister", Bloomberg, 26 September 2006.
  20. New Japan PM vows strong China ties, CNN, 26 September 2006. بایگانی‌شده در ۲۶ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine
  21. Japan's Abe Says Talks Needed to Improve Ties With China, South Korea VOA News بایگانی‌شده در ۱۴ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine
  22. "Party Presidential election held - Shinzo Abe becomes a new Party President | Liberal Democratic Party of Japan". www.jimin.jp. Retrieved 10 September 2020.
  23. Shinoda, Tomohito (2013). Contemporary Japanese Politics. New York: Columbia University Press. p. 230.
  24. Martin Fackler (26 December 2012). "Ex-Premier Is Chosen to Govern Japan Again". The New York Times. Retrieved 6 April 2017.
  25. "BBC News – Japan's Shinzo Abe unveils cabinet after voted in as PM". BBC News. Retrieved 14 December 2014.
  26. "Japanese PM Abe Urges Most Drastic Reforms Since WW2". The Diplomat. 18 February 2015. Retrieved 28 December 2015.
  27. "Abe stands his ground as Moritomo Gakuen scandal drags on". The Japan Times. 13 March 2017. Archived from the original on 17 March 2017. Retrieved 27 March 2017.
  28. "Japan's Abe pledges support for Mideast countries battling Islamic State". Reuters. 17 January 2015. Retrieved 29 December 2015.
  29. "Japan PM Shinzo Abe in Islamic State 'hostages' vow". BBC News. 20 January 2015. Retrieved 29 December 2015.
  30. "PM Abe's approval ratings rise in Japan after hostage crisis". Reuters. 1 February 2015. Retrieved 29 December 2015.
  31. "How Abe used the IS hostage crisis to push security reform". East Asia Forum. 7 April 2015. Retrieved 29 December 2015.
  32. "Obama welcomes Abe to White House with high ceremony". Associated Press. 28 April 2015. Retrieved 29 December 2015.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.