لوئی هجدهم

لوئی هجدهم (۱۷ نوامبر ۱۷۵۵–۱۶ سپتامبر ۱۸۲۴)، از سال ۱۸۱۴ تا هنگام مرگش (به‌جز وقفه‌ای کوتاه در سال ۱۸۱۵ به‌خاطر بازگشت صدروزه ناپلئون)، پادشاه فرانسه بود.

لوئی هجدهم
پادشاه فرانسه
سلطنت۶ آوریل ۱۸۱۴–۱۶ سپتامبر ۱۸۲۴
تاج‌گذاری١٨١۴ میلادی
پیشینناپلئون دوم
جانشینشارل دهم
زاده۱۷ نوامبر ۱۷۵۵
کاخ ورسای، پاریس، فرانسه
درگذشته۱۶ سپتامبر ۱۸۲۴ (۶۸ سال)
پاریس، فرانسه
آرامگاه
کلیسای سن-دنی
همسر
  • ماری ژوزفین لوئیز ساووی
دودمانخاندان بوربون
پدرلوئیز فردیناند د فرانسه
مادرماریا جوزف ساکسونی
دین و مذهبکاتولیک رومی

وی تا زمان رسیدن به سلطنت فرانسه عنوان کنت پرووانس را به عنوان برادر پادشاه لوئی شانزدهم در اختیار داشت. در ۲۱ سپتامبر ۱۷۹۲، کنوانسیون ملی سلطنت را منسوخ و لوئی شانزدهم را عزل کرد که بعداً توسط گیوتین اعدام شد.[1] هنگامی که برادرزاده جوان وی لوئی هفدهم فرانسه در ژوئن ۱۷۹۵ در زندان درگذشت ، کنت پرووانس خود را (تیتر) به نام لوئی هجدهم (پادشاه) اعلام کرد.[2]

پس از انقلاب فرانسه و در دوران ناپلئونی، لوئی هجدهم در تبعید در پروس، انگلیس و روسیه زندگی کرد.[3] هنگامی که ائتلاف ششم سرانجام در سال ۱۸۱۴ ناپلئون را شکست داد، لوئی هجدهم در آن جایی قرار گرفت که وی و سلطنت طلبان فرانسوی موقعیت شایسته وی را می‌دانستند. با این حال، ناپلئون از تبعید خود در البا فرار کرد و امپراتوری فرانسه خود را دوباره احیا کرد. لوئی هجدهم فرار کرد و ائتلاف هفتم به امپراتوری فرانسه جنگ اعلان کرد، ناپلئون را دوباره شکست داد و دوباره لوئی هجدهم را به سلطنت فرانسه بازگرداند.

لوئی هجدهم کمی کمتر از یک دهه به عنوان پادشاه حکومت کرد. دولت ترمیم بوربون برخلاف آنژین ریگیم که کاملاً مطلق بود، یک سلطنت مشروطه بود. منشور ۱۸۱۴، قانون اساسی جدید فرانسه، به عنوان یک پادشاه مشروطه، حق سلطنتی لوئی هجدهم به میزان قابل توجهی کاهش یافت. بازگشت وی در سال ۱۸۱۵ منجر به موج دوم ترور سفید به رهبری جناح فوق سلطنت طلبان شد. در سال بعد، لوئی هجدهم پارلمان غیرمردمی را منحل کرد، که به عنوان Chambre غیرقابل حل شناخته می‌شود و باعث ایجاد دکترینرهای لیبرال می‌شود. سلطنت وی بیشتر با تشکیل اتحاد پنج‌گانه و مداخله نظامی در اسپانیا مشخص شد. لوئی فرزندی نداشت، پس از مرگ او تاج به برادرش، شارل دهم رسید.[4] لوئی هجدهم آخرین پادشاه فرانسه بود که در حالی که هنوز سلطنت می‌کرد، درگذشت، زیرا شارل دهم (۱۸۲۴–۱۸۳۰) از سلطنت کناره‌گیری کرد و هر دو لوئی فیلیپ اول (۱۸۳۰–۱۸۴۸) و ناپلئون سوم (۱۸۵۲–۱۸۷۰) از سلطنت خلع شدند.

ازدواج
Marie Joséphine of Savoy

در ۱۶ آوریل ۱۷۷۱، لوئیس استانیسلاس با وکالت پرنسس ماریا جوزپینا از ساووی ازدواج کرد. مراسم حضوری در ۱۴ مه در کاخ ورسای انجام شد. ماری ژوزفین (همان‌طور که وی را در فرانسه می‌شناختند) دختر ویکتور آمادئوس، دوک ساووی (بعداً پادشاه ویکتور آمادئوس سوم ساردینیا) و همسرش ماریا آنتونیا فردیناندا از اسپانیا بود.

یک توپ مجلل پس از عروسی در ۲۰ مه شلیک شد.[5] لوئیس استانیسلاس همسرش را زننده یافت. او زشت، خسته کننده و نادان از رسوم دربار ورسای قلمداد می‌شد. این ازدواج برای سال‌ها بدون وقفه باقی ماند. زندگینامه نویسان در مورد دلیل اختلاف نظر دارند. رایج‌ترین نظریه‌ها ادعای ناتوانی جنسی لویی استانیسلاست (طبق گفته آنتونیا فریزر، زندگینامه نویس) یا عدم تمایل او به خوابیدن با همسرش به دلیل بهداشت شخصی وی نیست. او هرگز مسواک نمی‌زد، ابروهای خود را نمی‌گرفت و از عطر استفاده نمی‌کرد.[6] در زمان ازدواج، لوئیس استانیسلاس چاق بود و به جای راه رفتن، می‌لنگید. او هرگز ورزش نکرد و به خوردن مقدار زیادی غذا ادامه داد.[7]

علیرغم این واقعیت که لوئیس استانیسلاس شیفته همسرش نبود. با این حال، بارداری با سقط جنین به پایان رسید.[8] بارداری دوم در سال ۱۷۸۱ نیز سقط شد و این ازدواج بدون فرزند ماند.[9][10]

در دربار برادرش

در ۲۷ آوریل ۱۷۷۴، لوئی پانزدهم پس از ابتلا به آبله بیمار شد و چند روز بعد در ۱۰ مه در سن ۶۴ سالگی درگذشت.[11] دوفین لوئی آگوست، برادر بزرگتر لوئی استانیسلاس جانشین پدربزرگ آنها به عنوان پادشاه لوئی شانزدهم شد. لوئی استانیسلاس به عنوان برادر بزرگ شاه، عنوان موسیو را دریافت کرد. لوئی استانیسلااس آرزوی تأثیر سیاسی را داشت. وی در سال ۱۷۷۴ سعی در ورود به شورای شاه را داشت، اما موفق نشد. لوئی استانیسلااس در هاله ای از ابهام سیاسی قرار گرفت که وی آن را «۱۲ سال فاصله در زندگی سیاسی من» خواند. لوئی شانزدهم در دسامبر سال ۱۷۷۴ درآمد لوئیس استانیسلاس را از دوکی آلنسون اعطا کرد. با این حال، این آپاناژ سالانه فقط ۳۰۰۰۰۰ لیور تولید می‌کرد، مقدار بسیار کمتری از حد اوج خود در قرن چهاردهم.[12]

لوئی استانیسلاس بیش از سایر اعضای خانواده سلطنتی، که به ندرت ایل دو فرانسه را ترک می‌کردند، به فرانسه سفر می‌کرد. در سال ۱۷۷۴، وی خواهر خود کلوتیلد را در سفر به شامبری ملاقات کرد تا با دامادش چارلز امانوئل، شاهزاده پیمونت ، وارث تاج و تخت ساردینیا دیدار کند. در سال ۱۷۷۵، او از لیون بازدید کرد و همچنین خاله‌های ترشیده‌اش Adélaïde و Victoire هنگامی که در ویشی آب برمی‌داشتند ملاقات کرد.[13] چهار تور استانی که لوئی استانیسلاس قبل از سال ۱۷۹۱ انجام داد، در مجموع سه ماه بود.[14]

بازگشت بوربون‌ها

با بازگشت بوربون‌ها به سلطنت فرانسه و به قدرت‌رسیدن لوئی هجدهم، او دستور داد که جسد لوئی شانزدهم و همسرش ماری آنتوانت به کلیسای سلطنتی سن‌دنُی منتقل و پس از طی مراسم تشریفاتی، در آن‌جا دفن شود. خود نیز، پس از مرگ در کلیسای سن‌دُنی دفن شد.

تبعید

هنگامی که کنت پرووانس به کشورهای پست رسید، خود را عملاً سلطنت فرانسه اعلام کرد. وی قبل از فرار ناموفق دومی به وارنس، از سندی استفاده کرد که خود و لوئی شانزدهم آن را نوشته بودند. این سند در صورت مرگ برادرش یا ناتوانی در ایفای نقش خود به عنوان پادشاه، به او اقتدار می‌داد. او بلافاصله پس از فرار به سایر شاهزادگان تبعیدی در کوبلنز ملحق شد. در آنجا بود که او ، کنت آرتویز و شاهزادگان کُنده (Condé) اعلام کردند که هدف آن‌ها حمله به فرانسه است. لوئی شانزدهم از رفتار برادرانش بسیار آزرده خاطر شد. پرووانس فرستاده‌هایی را به دربارهای مختلف اروپا فرستاد و درخواست کمک مالی، سرباز و مهمات کرد. آرتویز یک قلعه برای دربار در تبعید در منتخب تریر (یا "تروس")، جایی که دایی آن‌ها، کلمنس ونسلاوس از زاکسن، اسقف اعظم انتخاب شد، تأمین کرد. فعالیت‌های مهاجران هنگامی که حاکمان پروس و امپراتوری مقدس روم در درسدن گرد هم آمدند، نتیجه داد. آن‌ها اعلامیه پیلنیتس را در اوت ۱۷۹۱ منتشر کردند که در آن از اروپا خواسته بود در صورت تهدید لوئی شانزدهم یا خانواده اش در فرانسه مداخله کند. تأیید پروانس از این اعلامیه، نه توسط شهروندان عادی و نه توسط خود لوئی شانزدهم مورد استقبال قرار نگرفت.[15]

مرگ

سلامتی لوئی هجدهم در بهار ۱۸۲۴ شروع به افول کرد. او از چاقی، نقرس و گانگرنِ خشک و مرطوب، در پاها و ستون فقرات رنج می‌برد. لوئی در ۱۶ سپتامبر ۱۸۲۴ در جمع خانواده بزرگ سلطنتی و برخی مقامات دولتی درگذشت. پس از وی، برادر کوچکش ، کنت آرتویز، به عنوان شارل دهم جانشین وی شد.[16]

منابع
  1. Hibbert, Christopher, The French Revolution, Penguin Books (London), 1982, شابک ‎۹۷۸−۰−۱۴−۰۰۴۹۴۵−۹ , pp. 331–332
  2. Nagel, Susan, Marie-Thérèse: Child of Terror Bloomsbury, USA, Reprint Edition 2008, شابک ‎۱−۵۹۶۹۱−۰۵۷−۷ , pp. 152–153
  3. Fraser, Antonia, Marie Antoinette: The Journey, ORION, London 2002, شابک ‎۹۷۸−۰−۷۵۳۸−۱۳۰۵−۸ , p. 532.
  4. Fraser, 532
  5. Mansel, 3
  6. Mansel, 13–14
  7. Fraser, 114
  8. Fraser, 115
  10. Louis XVII. John Murray. pp. 13–14. شابک ‎۰−۷۱۹۵−۶۷۰۹−۲
  11. Fraser, 136–138
  14. Mansel, 21
  15. Nagel 113–114
  16. Nagel, 297–298
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ لوئی هجدهم موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.