مانستان
مانِستان اصطلاحی در دین مانوی است که به مرکز عبادت و نیایش‌گاه‌های آنان اطلاق می‌شده است.[1]
تصویری از یک معبد مانوی بجای‌مانده در غرب چین. مانویان معابد خود را مانستان می‌نامیدند
واژهٔ مانستان از ترکیب «مان» (ریشهٔ ماندن) و «ستان» (محل و جا) تشکیل شده و روی‌هم‌رفته معنی «اقامت‌گاه» می‌دهد، چراکه برگزیدگان مانوی در آن‌جا بست می‌نشسته‌اند. در دوره ساسانی مانستان‌های زیادی در بابل، خوزستان، خراسان و چین وجود داشته است. آخرین مانستان کشف شدهٔ جهان در چین می‌باشد و به سال‌های متاخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم میلادی بازمی‌گردد. در هر مانستان غالبا خانه‌گاهی (خانقاه) برای پذیرایی از گرسنگان، بیماران و درراه‌ماندگان وجود داشته است. شباهت‌های زیادی بین مانستان های مانوی و خانقاه‌های صوفیان هست.[2]
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.