ویوین لی

ویوین لی (به انگلیسی: Vivien Leigh, Lady Olivier) (زاده ۵ نوامبر ۱۹۱۳ – درگذشته ۸ ژوئیه ۱۹۶۷) بازیگر انگلیسی بود که دو بار به خاطر بازی در فیلم‌های بر باد رفته در نقش اسکارلت اوهارا و فیلم اتوبوسی به نام هوس در نقش بلانش دوبوا برندهٔ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد.[1]

ویوین لی

نام اصلی ویوین مری هارتلی
زمینه فعالیتسینما و تئاتر
تولد ۵ نوامبر ۱۹۱۳
دارجلینگ، بنگال غربی، هند بریتانیا
مرگ ۸ ژوئیهٔ ۱۹۶۷ (۵۳ سال)
بلگریویا، لندن، انگلستان
بیماری سل
ملیت بریتانیایی
پیشه هنرپیشه
سال‌های فعالیت ۱۹۶۷–۱۹۳۵
همسر(ها) هربرت لی هولمن (۱۹۴۰–۱۹۳۲)
لارنس الیویه (۱۹۶۰–۱۹۴۰)
شریک(های)
زندگی		 جان مریویل (۱۹۶۷–۱۹۶۰)
فرزندان سوزان فارینگتون (زاده ۱۹۳۳)
محل(های) تحصیل آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک
صفحه در وبگاه IMDb

زندگینامه
سزار و کلئوپاترا

ویوین مری هارتلی (به انگلیسی: Vivian Mary Hartley)، در ۵ نوامبر ۱۹۱۳ از پدر و مادری بریتانیایی در دارجلینگ، هند به دنیا آمد اما برای ادامه تحصیل به بریتانیا برگشت. کودکی‌اش را در مدارس مذهبی گذراند و بعد از آن وارد آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک شد و در رشته بازیگری درس خواند. در ۲۰ دسامبر ۱۹۳۲ در سن ۱۹ سالگی با وکیلی به نام لی هولمن ازدواج کرد که در سال بعد از وی صاحب دختر بنام سوزان گردید. او تحصیلاتش در رشته بازیگری را رها کرد چرا که همسرش با کار او در تئاتر و سینما مخالف بود اما او نام کوچک همسرش را به عنوان اسم هنری‌اش برگزید تا خوش آهنگ‌تر باشد. نخستین نقش او در تئاتر، نمایش «نقاب فضیلت» بود که در نقش فاحشه‌ای با چهره معصوم بازی کرد و توانایی‌اش را در ایفای نقش شخصیت‌هایی با ذات دوگانه به نمایش گذاشت. نخستین فیلمش نیز فیلمی انگلیسی بود به نام همه چیز خوب به نظر می‌رسد بود که در آن در نقش کوتاهی ظاهر شد.

ویوین و لارنس
ویوین لی و لارنس الیویه استرالیا ۱۹۴۸

لی و لارنس الیویه در سال ۱۹۴۰ ازدواج کردند و بیست سال بعد جدا شدند. ویوین در دوران بازیگری‌اش در نقش‌های شکسپیری در تئاتر اولد ویک لندن با لارنس اولیویه، بازیگر بزرگ تئاتر و سینمای بریتانیا آشنا شد. او برای نخستین بار در سال ۱۹۳۷ در نمایش هملت، در نقش اوفلیا در مقابل لارنس اولیویه قرار گرفت. در همین سال‌ها بود که عاشق اولیویه شد، عشقی که سرانجامش ازدواج و زندگی مشترک بیست ساله توأم با تنش و افتخار بود. آن‌ها هر دو از همسرانشان جدا شدند و در سال ۱۹۴۰ با هم ازدواج کردند. به اعتقاد ریچارد استرلینگ، مورخ سینما، سه نقش شمایل گونه، افسانه ویوین لی را ساخته است، اسکارلت اوهارا، بلانش دو بوآ و لیدی اولیویه. رابطه پر حرارت و ازدواج عاشقانه آن دو مورد توجه مردم و همواره بر سر زبان‌ها بود. ویوین اتکای زیادی به اولیویه داشت و او را نیروی محرکه خویش می‌دانست. به گفته مالی هسکل در کتاب «صادقانه بگم عزیزم»، عشق او به لارنس اولیویه، هم وجودش را تعریف می‌کرد و هم برایش تباه‌کننده بود. در دهه پنجاه، با تشدید بیماری‌های روانی و جسمی ویوین، رابطه او با لارنس اولیویه نیز دچار تنش شد و در نهایت آن‌ها در سال ۱۹۶۰ از هم جدا شدند. او بعد از جدایی از لارنس اولیویه نیز به بازی‌اش در تئاتر ادامه داد اگرچه هرگز نتوانست موفقیت‌های دوران گذشته را تکرار کند.

بربادرفته
گیبل و لی در بربادرفته

"می‌خواهم بازیگری بزرگ باشم."

بسیاری معتقدند که تصور ساخته شدن فیلم بربادرفته بدون حضور ویوین لی، غیرممکن بود. واقعیت این است که ویوین لی، تا پیش از حضور در فیلم برباد رفته، بازیگر گمنام اما با استعدادی بود که با بازی در نقش اسکارلت اُوهارا به ستاره‌ای مشهور تبدیل شد. او کتاب بربادرفته را خوانده بود و از وقتی شنید که می‌خواهند فیلمی بر آن اساس در هالیوود بسازند، شوهر و دخترش را رها کرد و به همراه لارنس الیویه که برای بازی در فیلم بلندی‌های بادگیر عازم ایالات متحده بود، از لندن به لس آنجلس رفت. شباهت‌های ویوین لی که در آن زمان ۲۵ سال داشت، به اسکارلت در رمان مارگارت میچل، غیرقابل انکار بود: زنی با پوست سفید و چشمانی سبز که ترکیبی از لطافت و شهامت بود. او چهره‌ای زیبا و دلپذیر اما خویی سرکش و غرور و تکبری آزاردهنده داشت که او را به شخصیت اسکارلت نزدیک می‌کرد. او با زیبایی جادویی و افسونگرانه‌اش، توانست ستارگان بزرگی چون بتی دیویس، کاترین هپبورن، جوآن کراوفورد و باربارا استانویک را که برای بازی در نقش اسکارلت، رقیب او بودند، مغلوب کند و این نقش را از آنِ خود کند. نقشی که برای آن ۱۴۰۰ نفر داوطلب بودند و از ۹۰ نفر تست بازیگری گرفته شد.

بسیاری معتقدند که تصور ساخته شدن فیلم بربادرفته بدون حضور ویوین لی، غیرممکن بود

روی صحنه تئاتر

"هر شب که می‌خواهم روی صحنه بروم دچار اضطرابم. چرا که هرگز نمی‌دانی تماشاگران چه واکنشی نشان خواهند داد." اگرچه بسیاری از مردم جهان، ویوین لی را با نقش‌های سینمایی‌اش به ویژه با اسکارلت اوهارا می‌شناسند اما او یکی از برجسته‌ترین زنان بازیگر تئاتر و بازیگری متعلق به سنت تئاتری قدرتمند انگلستان بود که در نمایش‌های شکسپیری لارنس اولیویه و کارگردان‌های بزرگ دیگر انگلیسی مثل جان گیلگد و پیتر بروک بازی کرد و در کنار بازیگرانی چون چارلز لاتن، رکس هریسون، و رالف ریچاردسون بر صحنه تئاتر انگلستان، شکوه خیره‌کننده‌ای داشت. ویوین لی جمعاً در بیش از ۴۰ نمایش بازی کرد که از میان آن‌ها باید از نمایش‌های پوست دندان‌های ما نوشته تورنتون وایلدر، تیتوس اندرونیکوس، مکبث، هملت، کلئوپاترا، شب دوازدهم نوشته ویلیام شکسپیر و دکتر بر سر دوراهی نوشته جرج برنارد شاو نام برد.

آخرین حضور او در تئاتر، بازی در نمایش ایوانف اثر آنتون چخوف و به کارگردانی جان گیلگد در لندن بود.

اتوبوسی به نام هوس
در تریلر اتوبوسی به نام هوس

اتوبوسی به نام هوس اثر تنسی ویلیامز، نمایشی است که موضوع و شخصیت‌های آن در دهه پنجاه در جامعه آمریکا، غیرمتعارف و سنت‌شکنانه بود و الیا کازان پیش از ساختن فیلمی بر اساس آن، آن را در برادوی با شرکت جسیکا تندی در نقش بلانش دو بوآ و مارلون براندو روی صحنه برده بود.

از طرفی ویوین لی نیز تقریباً همان زمان نقش بلانش را بر روی صحنه تئاتر لندن اجرا می‌کرد و الیا کازان او را برای بازی در نقش بلانش دوبوآ برگزید. نقشی دشوار در برابر مارلون براندو که دومین جایزه اسکار را برای او به ارمغان آورد. ویوین در این فیلم، نقش زنی را بازی می‌کرد که سعی داشت روح درهم شکسته‌اش را پشت نجابت ظاهری‌اش پنهان کند. شخصیت بلانش خیلی به شخصیت واقعی ویوین نزدیک بود و همان وجه دوگانه درونی او را بیان می‌کرد و اروتیسم و جنون تدریجی او را نشان می‌داد.

بلانش دوبوآ، نماینده زنان بورژوا و اشرافی جنوب آمریکا بود. زنانی که بحران سرمایه داری دهه ۴۰ آمریکا زندگی آن‌ها را از هم گسیخته و جز نوستالژی رنگ پریده و مبهم شکوهی بی‌بنیاد که در چمدانی از لباس‌های فاخر بیدزده، جواهرات بدلی، نامی اشرافی و بدهی‌های سنگین خلاصه می‌شد، چیزی برایشان باقی نگذاشته بود، ویوین لی، این غرور کهنه و از دست رفته اریستوکراتیک را به بهترین شکلی به نمایش گذاشت. بازی در این فیلم نیز باعث تشدید افسردگی روحی ویوین شد و به گفته خودش او را دچار جنون کرد.

جدال با بیماری و مرگ
عکس لی در لندن ۱۹۵۸

"هرگز از مرگ نمی‌هراسم."

در دهه شصت، بیماری ویوین لی روز به روز شدیدتر شد و باعث وقفه‌های طولانی میان فیلم‌ها و اجراهای تئاتری او شد. به علاوه ابتلاء به بیماری سل، دو بار سقط جنین، افسردگی، از دست دادن حافظه و شوک درمانی، لطمه زیادی به فعالیت حرفه‌ای او وارد کرد.

ویوین لی در در هشتم ژوئیه ۱۹۶۷ در سن ۵۳ سالگی بر اثر بیماری سل در لندن درگذشت. جنازه‌اش را سوزاندند و خاکسترش را در دریاچه‌ای در نزدیکی خانه‌اش ریختند.

افتخارات

او دو بار موفق به دریافت جایزه اسکار بازیگری شد، یک بار برای ایفای نقش اسکارلت اوهارا در فیلم بر باد رفته ساخته ویکتور فلمینگ و بار دیگر برای بازی در نقش بلانش دو بوآ در فیلم اتوبوسی به نام هوس ساخته الیا کازان.

خصوصیات

ویوین لی، آمیزه‌ای از تضادها بود. بازیگری که سیلانی از زیبایی، معصومیت، اغواگری، و خودخواهی را یک جا در وجود خویش داشت و چون چشمه‌ای که سنگ ریزه‌ای را هم در دل پنهان نمی‌دارد بر پرده سینما و صحنه تئاتر جاری می‌ساخت. کسی که جدا از نقش‌های جسورانه سینمایی اش، در قالب برخی زنان برجسته دنیای نمایش و ادبیات چون آناکارنینا، لیدی مکبث، اوفلیا و کلئوپاترا نیز ظاهر شد و خوب درخشید، اما فروغش در زیر سایه سنگین و گسترده همسر بازیگرش یعنی سِر لارنس الیویه در تئاتر کمتر دیده شد و بیشتر نقش‌های سینمایی اش در یادها ماند.

جوایز و افتخارات

بخشی از فیلم‌شناسی

او در ۱۹ فیلم بازی کرد که از میان آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:

آخرین کار ویوین لی در سینما، بازی در فیلم کشتی احمق‌ها ساخته استنلی کریمر بود که در سال ۱۹۶۵ ساخته شد.

پانویس
  1. «ویوین لی». وبگاه بی‌بی‌سی. بایگانی‌شده از اصلی در 22 اوت 2007. دریافت‌شده در دی ۱۳۸۶. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازدید= را بررسی کنید (کمک)


منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ویوین لی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.