آنری ورنوی

آنری وِرنُوی(به فرانسوی: Henri Verneuil)(به ارمنی: Անրի Անրի_ՎեռնոյՎեռնոյ) با نام اصلی آشوت مالاکیان (به ارمنی: Աշոտ Մալաքյան) (زاده ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰ - درگذشته ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲) کارگردان فرانسوی ارمنی‌تبار بود.

آنری وِرنُوی
نام در زمان تولدآشوت مالاکیان Ashot Malakian
زادهٔ۱۵ اکتبر ۱۹۲۰
رودوستو (تکیرداغ کنونی)، امپراتوری عثمانی
درگذشت۱۱ ژانویهٔ ۲۰۰۲ (۸۱ سال)
بنیوله، سن-سن-دنی، فرانسه
پیشهکارگردان فیلم
سال‌های فعالیتدهه ۱۹۴۰ – دهه ۲۰۰۰
همسر(ها)فرانسواز بونو، Veronique
فرزندانسِوآن،[1] پاتریک،[2] سوفی،[3] گایانِه[4]
جایزه(ها)جشنواره بین‌المللی فیلم کن

1964 Cent mille dollars au soleil
جایزه اسکار

1956 Le Mouton à cinq pattes
جایزه سزار ۱۹۹۶
جایزه گلدن گلوب
۱۹۶۱ هر شماره‌ای می‌تواند برنده باشد (۱۹۶۱)

ارامنه او را به نام آشوت مالاکیان می‌شناسند، کارگردان ارمنی فیلم مایریک (مادر) و سینمادوستان به نام آنری ورنوی، کارگردان فیلم‌های مشهوری چون دسته سیسیلی‌ها و توپ‌های سن سباستین.[5]

کسی که ستارگان مشهوری چون ژان گابن، آلن دلون، آنتونی کوئین، عمر شریف و کلودیا کاردیناله را جلوی دوربین هدایت کرده‌است.[5]

ابتدای زندگی

آشوت مالاکیان در سال ۱۹۲۰ در شهر رودوستو، ترکیه به دنیا آمد.[5] در سال ۱۹۲۴ خانواده مالاکیان که از نسل‌کشی ارمنی‌ها در امپراتوری عثمانی جان سال به در بردند، مانند هزاران خانواده ارمنی دیگر به یونان می‌گریزند.[5] آن‌ها قصد دارند از آن جا به مکزیک مهاجرت کنند، امّا سر راه در شهر مارسی، فرانسه ماندگار می‌شوند و در سال ۱۹۳۰ به پاریس نقل مکان می‌کنند.[5] در سال ۱۹۴۳ مالاکیان در رشته مهندسی دیپلم می‌گیرد، امّا او عاشق سینما رفتن و فیلم دیدن بود و شک نداشت که روزی خودش فیلم خواهد ساخت.[5]

در سال ۱۹۴۵ به مناسبت سی‌اُمین سالگرد نسل‌کشی ارمنی‌ها، رشته مقاله‌هایی برای روزنامه لا مارسز می‌نویسد.[5] نوشتهٔ او اتفاقاً کنار نامه خواننده‌ای از استرالیا قرار داشته به نام آنری ورنوی.[5] سردبیر صلاح می‌بیند از آن به بعد مقالات را به نام ورنوی چاپ کند.[5] به این ترتیب نام او می‌شود آنری ورنوی و برای فرانسویان و دنیا به همین نام شناخته می‌شود.[5]

ورنوی و مالاکیان چه طور با هم کنار می‌آیند؟ این چیزی است که خبرنگاری از او می‌پرسد و پاسخ او چنین است:[5] «راستش آشوت و آنری خیلی هم با اُخت نشده‌اند. ورنوی اوائل جانشین مالاکیان شد، امّا بعد خودش شخصیت مستقلی پیدا کرد. بله، امّا آیا می‌توان فرهنگی را که با شیر مادر از آن تغذیه کرده‌ای به فراموشی سپرد؟ انکار ریشه‌هایت به این می‌ماند که خودت را انکار کنی».

او در سال ۱۹۴۸ نخستین فیلم خود را که یک فیلم مستند دربارهٔ شهر مارسی است کارگردانی می‌کند.[5] نخستین فیلم داستانی بلند او فیلمی است به نام گاو و زندانی با بازی فرناندل که از مشهورترین کمدین وقت فرانسه بود.[5]

آنری ورنوی از سال ۱۹۵۵ یک رشته فیلم با بازی ژان گابن کارگردانی کرد، فیلم‌هایی چون آدم‌های بی‌نام‌ونشان (۱۹۵۵)، رئیس (۱۹۶۱) و دسته سیسیلی‌ها (۱۹۶۹).[5] موفقیت تجاری فیلم‌های او راه را برای کارگردانی فیلم‌های آمریکایی عظیم مانند ساعت بیست‌وپنج و توپ‌های سان سباستین (هر دو با شرکت آنتونی کوئین) هموار کرد.[5] مالاکیان اواخر عمر قد راست کرد.[5] دو فیلم آخر آنری ورنوی، مایریک (مادرـ ۱۹۹۱)، و خانه شماره ۵۸۸ خیابان پارادی (۱۹۹۲) بر زندگی‌نامه خود او استوارند.[5] فیلم مایریک، داستان فرار خانواده او از کشتارهای عثمانی و استقرار آن‌ها در فرانسه است با بازی عمر شریف و کلودیا کاردیناله.[5]

درگذشت

آشوت مالاکیان در سال ۲۰۰۲ درگذشت.[5] و در مراسم باشکوهی با شرکت روشنفکران ارمنی-فرانسوی و بازیگران سرشناس فیلم‌هایش در پاریس به خاک سپرده شد.[5]

فیلمشناسی

جوایز

جستارهای وابسته

پانویس

منابع

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.