تارخه
روستای تارخه یکی از روستاهای بخش بام و صفیآباد در شهرستان اسفراین استان خراسان شمالی است. این روستا در دهستان بام قرار دارد.
اطلاعات کلی | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | خراسان شمالی |
شهرستان | اسفراین |
بخش | بخش بام و صفیآباد |
دهستان | بام |
جمعیت | ۱۲۸ نفر (سرشماری ۹۵) |
جغرافیای طبیعی | |
ارتفاع از سطح دریا | ۱۲۴۹متر |
اطلاعات روستایی | |
کد آماری | ۱۲۵۸۲۰ |
پیششمارهٔ تلفن | ۰۵۸۵۷۷۳ |
جغرافیای روستا
وجه تسمیه
در مورد وجه تسمیه این روستا اطلاعات دقیقی وجود ندارد.
تاریخچه روستا
از زمان پیدایش این روستا اطلاعات زیادی وجود ندارد
کوههای روستا
کوه قارشی کوه حسن کمره کوه مهدی خان کوه دره تاریک
آب و هوای روستا
آب و هوای روستا مرطوب با تابستانهای گرم و زمستانهای سرد و نسبتاً مرطوب است. درجه حرارت هوا در گرمترین موقع سال در ماههای مرداد (برج اسد) و شهریور (برج سنبله) تا ۳۵درجه سانتیگراد میرسد و بارش باران به صورت پراکنده از ماه اردیبهشت (برج ثور) تا دی ماه (برج جدی) است.
آبهای سطحی
قنات تارخه علیا. قنات تارخه سفلا. قنات یورک. قنات کهنه تارخه. قنات داخل روستا. جشمهایه کال شور
قناتها
قنات نستانک. قنات تارخه علیا. قنات تارخه سفلا. قنات یورک قنات داخل روستا
پوشش گیاهی روستا
پوشش گیاهی این روستا رامی توان با توجه به موقعیت جغرافیایی آن به دو قسمت کوهستانی و دشتی طبقهبندی کرد:
پانویس
منابع
- احمد نیک گفتار و بهنامفر، تأملی بر ولایت جغرافیای تاریخی ارغیان، تهران. فصلنامه پژوهش در تاریخ دانشگاه ادبیات و علوم انسانی تهران، سال اول، شماره 2، – 1390
- احمد نیک گفتار، بررسی باستان شناختی پهنه فرهنگی شهر اسفراین، خراسان شمالی، تهران. دانشگاه تهران،1387
- حافظ ابرو، جغرافیای خراسان در تاریخ حافظ ابرو، م. تصحیح و تعلیق دکتر غلامرضا ورهام، نشر اطلاعات۱۳۷۰، ص. صفحهٔ ۷۱
- مهدی هوشیار، تحلیل الگوی تقسیمات کشوری شمال خراسان نمونه: شهرستان اسفراین، تهران. تربیت مدرس، ص. صفحهٔ
- احمد نیک گفتار، گزارش ثبتی محوطه باستانی داشخانه، بجنورد. واحد پژوهشی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی، ص. صفحهٔ ۶–۹
- کلنل ادوارد ییت، [سفرنامه خراسان و سیستان]، ترجمهٔ قدرتالله روشنی زعفرانلو – مهرداد رهبری، مشهد. انتشارات یزدان ۱۳۶۵، ص. صفحهٔ ۳۴۴
- جغرافیایی آبادیهای کشور، استان خراسان شمالی، شهرستان اسفراین، تهران. انتشارات سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح۱۳۸۴، ص. صفحهٔ ۱۱۹