رئومتری
رئومتری (به انگلیسی: Rheometry) و بر گرفته از زبان یونانی (رئو به معنای جریان است)، به طور کلی به روش‌های آزمایشگاهی اندازه‌گیری خواص رئولوژیکی مواد اطلاق می‌شود که هدف از آن بررسی کمی و کیفی روابط میان تنش‌ها و تغییر شکل‌های ناشی از آن است.
| مکانیک محیط‌های پیوسته |
|---|
انتخاب تکنیک‌های مناسب آزمایشگاهی به نوع خاصیتی که مطلوب اندازه‌گیری است، بستگی دارد. از جمله مهم‌ترین خاصیت‌های مد نظر برای اندازه‌گیری، ویسکوزیته سیال در زمان اعمال تنش برشی یکنواخت و پایدار، خواص خطی مربوط به ویسکوالاستیسیته (پارامترهای ویسکوزیته مختلط و به خصوص مدول کشسانی) و خواص مربوط به افزایش طول است.
برای تمامی سیالات و به خصوص سیالات غیرنیوتنی، خواص اندازه‌گیری شده تابعیتی از شرایط جریان (از جمله نرخ برش و فرکانس) دارد. هرچند این تابعیت برای سیالات نیوتنی ضعیف و قابل چشم‌پوشی است.
رئومتری در اصل روشی خاص و انحصاری برای بررسی سیالات هوشمندی مانند سیالات رئومغناطیسی و رئوالکتریکی است که برای به دست آوردن خواص مطلوب این سیالات به کار گرفته می‌شود.