عقدنامه ازدواج

عقد نامهٔ ازدواج سندی است که به موجب آن شرایط پیوند زناشویی بین دو نفر که به‌طور معمول مرد و زن هستند، در آن نوشته می‌گردد. عقد ازدواج بدون سندهای متداول هم جنبهٔ شرعی و دینی دارد. در دین اسلام صرف داشتن شاهد و نوشتن در برگه‌ای و امضای دو طرف عقد و شهود کفایت می‌کند.


روابط نزدیک
گونه‌ها
فعالیت‌ها
پایان‌ها
هیجان‌ها
عرف‌ها
سوء استفاده

در گذشته در برخی از دوره‌ها به سند ازدواج، نکاح‌نامه گفته می‌شد. واژه نکاح در اصل عربی به معنی عمل جنسی است که در فقه اسلامی معنای ازدواج پیدا کرده‌است.

کشف سند ازدواج به شکل سنگ نگاره در حدود ۱٬۳۵۰ پیش از میلاد در بوگازکوی (Boḡazköy) واقع در آناتولی، با ذکر نام پادشاه هیتی و حاکم تمدن میتانی که فرمانروایان سرزمین‌هایی هستند که مردم در آنجا به الهه‌های هندی-ایرانی میترا-وارونا، ایندرا و اشوین‌ها متوسل می‌شوند و آنها را می‌پرستند. این سند ظاهراً رسیدن موجی از اقوام هندو-ایرانی را به شمال غرب ایران تصدیق می‌کند.[1]

نگارخانه

منابع
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ عقدنامه ازدواج موجود است.
  1. CHRONOLOGY OF IRANIAN HISTORY PART 1 iranicaonline.org

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «عقدنامه ازدواج». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۴ مهٔ ۲۰۱۱.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.