لوزارتان
![]() | |
|---|---|
![]() | |
| سامانهشناسی نام (آیوپاک) | |
| (2-butyl-4-chloro-1-{[2'-(1H-tetrazol-5-yl)biphenyl-4-yl]methyl}-1H-imidazol-5-yl)methanol | |
| دادههای بالینی | |
| نام تجاری | Cozaar |
| AHFS/دانشنامه دراگز | monograph |
| مدلاین پلاس | a695008 |
| Licence data | US Daily Med:link |
| رده بارداری | D(US) |
| تجویز | Oral |
| دادههای فارماکوکینتیکی | |
| فراهمی زیستی | 25–35% |
| متابولیسم | کبد (CYP2C9, CYP3A4) |
| نیمهعمر | 1.5–2 hours |
| دفع | گرده (کالبدشناسی) 13–25%, biliary 50–60% |
| شناسه | |
| شماره سیایاس | 114798-26-4 |
| کد ATC | C09CA01 |
| پابکم | CID 3961 |
| IUPHAR ligand | 590 |
| بانکدارو | DB00678 |
| کماسپایدر | 3824 |
| UNII | JMS50MPO89 |
| KEGG | D08146 |
| ChEBI | CHEBI:6541 |
| ChEMBL | CHEMBL191 |
| دادههای شیمی | |
| فرمول | C22H23ClN6O |
| وزن مولکولی | 422.91 |
| SMILES | eMolecules & PubChem |
| |
| | |
لوزارتان (به انگلیسی: Losartan)
رده درمانی: آنتاگونیست گیرنده آنژیوتانسین II .
اشکال دارویی: قرص
موارد مصرف
لوزارتان برای درمان فشارخون بالا تجویز میشود. لوزارتان در مواردی مانند فشارخون بالا با کنترل فشار خون در نارسایی های قلبی برای کاهش کار قلب و جهت محافظت از کلیهها در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که با اختلالات کلیوی درگیر می باشند تجویز می شود.
مکانیسم اثر
لوزارتان یک آنتاگونیست گیرندهٔ آنژیوتانسین II است با فعالیت ضد فشار خون که عمدتاً ناشی از بلوک انتخابی گیرندههای AT۱ و کاهش اثر فشاری آنژیوتانسین II است. آنژیوتانسین دو ،ماده ای شیمیایی می باشد که در بدن مسئول تنگ کردن عروق خونی می باشد.همچنین این ماده با تاثیر بر روی ماده ی شیمیایی دیگر به نام آلدسترون که مسئول افزایش حجم بخش مایع (آب و مایعات جذب شده)خون می باشد ، جریان خون را افزایش می دهد. در نتیجه این داروها که در حقیقت اثرمهارکنندگی دارند، در کاهش کار قلب و کنترل فشارخون موثر می باشند.همچنین لوزارتان اثر محافظتی مطلوبی بر روی کلیه ها دارد.
عوارض جانبی
افت فشارخون وضعیتی، گیجی، اختلال عملکرد کلیوی، کهیر و آنژیوادم، افزایش سطح خونی آنزیمهای کبدی، درد عضلانی، افزایش پتاسیم خون و اختلالات گوارشی و تنفسی است ودر مواردی باعث خواب آلودگی می گردد.
جستارهای وابسته
منابع
- فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷

