کمیک

کُمیک (به انگلیسی: Comics) یا تصاویر فکاهی یا داستان مصور یک راه واسط برای انتقال بصری ایده‌ها از طریق تصویر می‌باشد که اغلب با نوشته یا اطلاعاتی بصری درآمیخته است.

تئاتر انگشتانه (سگار)، نمونه‌ای از کامیکس
سرزمین شگفتی یکی از داستان‌های کمیک

کامیک‌ها از در کنار هم گذاشتن قطعات متوالی از تصاویر تشکیل شده و معمولاً در آن از ابزارهای نویسه‌ای چون بالون گفتار، شرح‌ها و افکت‌های صوتی (نام‌آوا) برای نشان‌دادن گفت‌وگوها، تعریف داستان یا دیگر اطلاعات استفاده می‌شود. عناصری چون اندازه یا جاگذاری قطعات، روند بیان داستان یا موضوع را کنترل می‌کند. نقاشی کارتونی و دیگر روش‌های تصویرگری شبیه به آن، از مرسوم‌ترین نقاشی‌ها در کامیکس هستند؛ رمان‌عکسی حالتی است که از عکس استفاده می‌کنند. حالت‌های معمول کامیکس شامل داستان مصور، کارتون‌های سرمقاله‌ای، کارتون دهن‌بسته و کتاب مصور می‌شود. از اواخر سدۀ بیستم تاکنون، مجله‌های ضخیم‌تری چون رمان مصور و آلبوم‌های کامیک، تانکابون بیش از پیش متداول شده و کامیک اینترنتی آنلاین، نشو و نما پیدا کرده‌است.

تاریخچه

تاریخ کامیک در فرهنگ‌های مختلف، مسیرهای متفاوتی را طی کرده‌است. دانشمندان بر این باورند که نخستین کامیک به دوران پیشاتاریخ و نقاشی‌های غار لاسکو بازمی‌گردد. تا اواسط سدۀ بیستم، کامیک در آمریکا، اروپای غربی (مخصوصاً فرانسه و بلژیک) و ژاپن شکوفا شد. رد کامیکس در اروپا به کارتون‌های رودلفه تپفر در دههٔ ۱۸۳۰ بازگشته و با داستان‌های مصور موفقی چون ماجراهای تن‌تن و میلو در دههٔ ۱۹۲۰ رونق می‌گیرد. کامیک آمریکایی در اوایل سدۀ بیستم به عنوان رسانه‌های گروهی با ظهور داستان‌های مصور در روزنامه‌ها و بعدها کتاب‌های مصور مجله‌وار (دههٔ ۱۹۳۰)، پدیدار شد. رد کارتون و کامیک ژاپنی ("مانگا") به سدۀ سیزدهم بازمی‌گردد. داستان‌های مصور نوین در سدۀ بیستم با تقلید از کامیک غربی ایجاد شده و تا دههٔ ۱۹۳۰ مجله‌های مصور و مجموعه کتاب‌ها معمول شدند. در عصر پس از جنگ جهانی دوم، کارتونیست‌هایی چون اوسامو تزوکا ظهور کردند که نقش مهمی در محبوبیت کامیک در میان ژاپنی‌ها داشتند.

منابع

    جستارهای وابسته
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.