کیهانشناسی فیزیکی
کیهانشناسی (به انگلیسی: Cosmology) مطالعه سرآغاز و سرانجام جهان است. کیهانشناسی فیزیکی شاخهای از دانش فیزیک است که به مطالعه دانشگاهی و علمی سرآغاز، تکامل، ساختار، دینامیک و سرنوشت نهایی کیهان و همچنین قوانین طبیعی که بر آن حکمفرماست، میپردازد.[1] این دانش در تکاپوی آن است که با اعمال قوانین فیزیکی بر کیهان که به صورت یک منظومه بسته فیزیکی در نظر گرفته میشود، تحول آن به صورت روابط ریاضی استخراج شود. کیهانشناسی دانش بررسی ساختار کلان و تاریخ کیهان است. این دانش به ویژه به جستارهای مربوط به خاستگاه جهان میپردازد. کیهانشناسی مذهبی مجموعهای از باورهاست که برپایه متون تاریخی، مذهبی و اساطیری و سنن مرتبط با خلقت و رستاخیز، بنا شدهاند.
نوشتاری از مجموعهی |
کیهانشناسی فیزیکی |
---|
|
کیهانشناسی فیزیکی توسط رستهای از دانشمندان همچون اخترشناسان، فیزیکدانان نظری، و فیلسوفان دانشگاهی همچون متافیزیکشناسان، فلاسفه فیزیک و فلاسفه فضازمان، مورد مطالعه قرارمیگیرد. کیهانشناسی نوین در تسخیر نظریه مهبانگ که سعی دارد ستارهشناسی رصدی را با فیزیک ذرات بیامیزد.
اگرچه واژه کیهانشناسی نسبتاً جدید است(نخستین بار در سال ۱۷۳۰ توسط کریستیان ولف در کتاب Cosmologia Generalis بهکاربرده شد)، اما مطالعه جهان تاریخی طولانی دارد و مورد توجه دانش، فلسفه و مذهب قرارگرفتهاست. از مطالعات مرتبط با کیهانشناسی میتوان به کیهانزایی که بر روی خاستگاه کیهان تمرکز دارد یا کیهاننگاری که نقشهای از ویژگیهای کلی کیهان را رسم میکند، اشاره نمود. کیهانشناسی با اخترشناسی مرتبط است، اما کیهانشناسی با جهان به عنوان یک کل و اخترشناسی با اجرام آسمانی سر و کار دارند.
اصول کیهانشناسی
برای بررسی کیهان اصولی را به نام اصول کیهانشناسی فرض میکنند:
بنا به شرایط اولیه و جزییاتی که در نظر گرفته میشود الگوهای متفاوتی برای سرآغاز و سرانجام کیهان پیشنهاد شدهاست.
الگوی کیهانشناختی که امروزه مورد پذیرش اکثریت جامعه علمی است به نظریه استاندارد کیهانشناسی مشهور است. آغاز زمان در نظریه استاندارد مدل مهبانگ است.
جستارهای وابسته
منابع
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «کیهانشناسی». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲ آوریل ۲۰۰۸.
پیوند به بیرون
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ کیهانشناسی فیزیکی موجود است. |
- دانش فضایی وبگاه فارسی دانش فضایی درباره علوم و فناوری فضایی