فیزیک نظری
فیزیک نظری شاخه‌ای از فیزیک است که با استفاده از مدل‌سازی‌های ریاضی پدیده‌ها و انتزاع، سعی در توضیح، پیش‌بینی و قانون‌مند سازی طبیعت دارد. فیزیک نظری در مقابل فیزیک تجربی قرار می‌گیرد که از ابزارهای تجربی و آزمایشی برای بررسی این پدیده‌ها استفاده می‌کند.[1]
پیش بینی‌های نظریات مطرح شده در فیزیک نظری، باید قابل آزمایش در آزمایشگاه‌های فیزیک تجربی باشند. گاهی نتایج پیش بینی‌های برخی نظریه‌ها مانند نظریه ابر ریسمان عملاً قابل تجربه و محک شدن با دستاوردهای فناوری امروزه نیست.
در فیزیک نظری مسائلی وجود دارد که با گذر زمان شکل جدّی تری به خود گرفته‌اند. عمده این مسائل در مبانی مکانیک کوانتومی و نظریه میدانهای کوانتومی و مبانی نسبیّت خاص و عام ، گاه فیزیک نظری را تا فراسوی یک بحران پیش برده‌اند. در عناوین زیر پاره‌ای از این مسائل بیان می‌شوند:
۱-مسئله موضعیّت (Locality) در نظریه کوانتوم و نظریه میدانهای کوانتومی[2]
۲-مسئله بی‌نهایت‌ها و فرایند باز بهنجار پذیری در نظریه میدان‌ها و ریسمان‌ها
۳-مسئله تئوری‌های بدیل در نسبیّت و نظریه کوانتوم
۴-تلقّی دیوید بوهم از نطریه کوانتوم و چالش جدّی او با نسبیّت خاص
۵-چالش جدی فیزیک نظری با پاره‌ای از مفاهیم کلاسیک فلسفی
۶-مسئله ذرات واسطه و مجازی در نظریه میدانهای کوانتومی
۷-فاصله گرفتن فیزیک از مشاهدات (در نظریات جدید)
۸-مسئله انبساط جهان شتاب دار، یا همان انرژی تاریک
فیزیک‌دان‌های نظری
از مشهورترین فیزیک‌دان‌های نظری گذشته می‌توان به این افراد اشاره کرد:
برخی از فیزیک‌دان‌های نظری مشهور (فعال در حال حاضر) نیز عبارتند از:
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Theoretical_physics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ ژانویه ۲۰۱۳.
- «Quantum non-locality based on finite-speed causal influences leads to superluminal signalling». Nature Physics. ۲۰۱۲.
