ابوداوود سلیمان

حافظ ابوداود با نام کامل ابو داوود سلیمان بن الأشعث بن اسحاق بن بشیر بن شّداد بن عمران الأزدی السجستانی (۲۰۲ _ ۲۷۵ ه.ق) معروف به امام حافظ ابوداود ، نویسندهٔ کتاب سنن ابوداود است که یکی از صحاح سته است. وی در سیستان متولد شد، مدتی را در مسافرت گذرانید و نهایتاً در سال ۲۷۵ هجری قمری در بصره درگذشت.

او برای فراگیری حدیث به شهرهای خراسان، شام، مصر و حجاز مسافرت کرد و در نهایت تا پایان عمر در بصره رحل اقامت افکند. او فقه و حدیث را نزد احمد بن حنبل و صفوان بن صالح، قتیبه بن سعید و اسحاق بن راهویه فرا گرفت. گفته اند که ترمذی، نسایی، صاحبان سنن و ابوعوانه اسفرائینی از او حدیث سماع کرده اند و او را امام محدثان در عصر خود دانسته اند.[1]

کتاب تألیفی سنن ابی‌داوود نام دارد که یک مجموعه حدیثی است و بیشتر روایات آن در موضوع فقه است. او کتاب خود را پس از نگارش به رؤیت احمد بن حنبل رسانده و او کتابش را مورد تأیید قرار داد بدین خاطر کتاب سنن ابو داود از اعتباز زیادی برخوردار بوده و پس از صحیح بخاری و صحیح مسلم در مرتبه سوم قرار دارد.[2]

او در طول زندگی خود حدود 500.000 حدیث جمع آوری کرد ک هاز میان آن‌ها فقط 4.800 عدد را مورد تأیید خود قرار داد. در نهایت نیز گفت که از کتابش تنها 4 حدیث برای یک انسان هوشمند و متفکر کافی است: 1-اعمال هرکسی را تنها باید از روی نیت او قضاوت کرد. 2- قسمتی از برداشت خوب انسان از اسلام این است که او هرچه را که موجب نگرانی اش نیست تنها رها می‌کند. 3- هیچ کسی از شما ایمان نمی‌آورد مگر اینکه آنچه برای خود دوست می دارد برای برادرش نیز دوست بدارد. 4- حلال مشخص است، حرام نیز مشخص است، اما بین آن دو مواردی شک برانگیز وجود دارد هرکسی از آن موارد شک برانگیز پرهیز کند دین خود را حفظ کرده‌است.

منابع
  1. «سلیمان بن اشعث سجستانی - ویکی فقه». wikifeqh.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۱۷.
  2. «سنن ابی داود سجستانی - ویکی فقه». wikifeqh.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۱۷.
  • العظم، رفیق ، “ (أشهر مشاهیر الإسلام) “، چاپ: دارالرائد العربی، بیروت. لبنان. ۱۴۰۱ هـ - ۱۹۸۱ میلادی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.