عطاملک جوینی
علاءالدین ابوالمنظر عطاملک بن بهاءالدین محمد جوینی (۶۸۱–۶۲۳ هـ ق) مورخ و ادیب ایرانی از فرقه حشاشین که در قرن هفتم قمری می زیست. از آثار او جهانگشای جوینی و رسالهٔ تسلیةالاخوان است.[1]
عطاملک جوینی عطاملک جوینی | |
---|---|
زادهٔ | آزادوار، ولایت جوین |
ملیت | ایرانی |
دیگر نامها | علاءالدین عطاملک جوینی |
پیشه | مورخ |
آثار | تاریخ جهانگشای جوینی |
دوره | ایلخانان |
زندگی
علاءالدین در سال ۶۲۳ ق. [۶۰۵ خ.] در شهر آزادوار، ولایت جوین خراسان متولد شد. او از خاندان بزرگ صاحب دیوان جوینی است. این خانواده، از قدیم در مغلولان در دستگاه حکومت بوده و معمولاً وظیفه صاحبدیوانی را عهدهدار بودهاند و در زمانی قدیمتر، اجدادشان مقام حجابت و وزارت خلفای عباسی را برعهده داشتهاند.[2] پدر و پدربزرگ او از جمله صاحب دیوانانی بودند که در سدههای پنجم، ششم و هفتم قمری همواره متصدی مشاغل بزرگ و دولتی در زمان سلطان جلالالدین مِنکُبِرنی و اوگتای خان بودند. عطاملک از جوانی وارد کارهای دیوانی شد و به خدمت امیر ارغون حکمران خراسان درآمد و دو بار به همراه وی به پایتخت مغولستان قراقروم سفر کرد. در این سفرها با احوال مغولان آشنایی پیدا کرد و در همین مسافرتها شروع به نوشتن کتابی با موضوع فتوحات مغولان کرد که به تاریخ جهانگشا شهرت دارد. در سال ۶۵۴ ق. که هلاکوخان مغول به خراسان آمد عطاملک به وی پیوست و در جنگهای وی با اسماعیلیانِ اَلَموت و خلیفه عباسی در بغداد همراه او بود؛ و با جلب رضایت هلاکو توانست قسمتی از کتابخانهٔ اَلَموت را از نابودی نجات دهد. او همچنین در سقوط بغداد (۱۲۵۸) توسط هلاکو او را همراهی میکرد و در سال بعد به عنوان فرماندار بغداد، جنوب بینالنهرین و خوزستان منصوب شد.
درگذشت
پس از مرگ هلاکوخان و به سعایت مجدالملک یزدی مدتی گرفتار گردید؛ چون آزاد گشت در شب شنبه ۴ ذیحجه ۶۸۱ قمری (۲۲ اسفند ۶۶۱) در اران درگذشت. پیکر او را به تبریز برده و در مقبره چرنداب به خاک سپردند. صدرالدین علی طوسی در اینباره سرودهاست:
آصف عهد علا حق و دین زبدهٔ کون | کرد بدرود جهان را چو سر آمدش زمان | |
در شب شنبه چهارم ز مه ذیحجه | سال بر ششصد و هشتاد و یکی در اران |
منابع
- مدرس رضوی، محمدتقی، احوال و آثار خواجه نصیر طوسی، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۴. (صص ۱۵۲–۱۵۰)
- «آشنایی با عطاملک جوینی». پایگاه اطلاعرسانی حوزه. ۸ آبان ۱۳۸۸. دریافتشده در ۵ اردیبهشت ۱۳۹۶.
- مدرس رضوی، محمدتقی، احوال و آثار خواجه نصیر طوسی، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۴. (ص ۶۸)