انگلیسی نو نخستین
انگلیسی نو نخستین یا انگلیسی نو اولیه (به انگلیسی: Early Modern English)، سطحی از زبان انگلیسی است که در انگلستان و سایر مناطق امپراتوری بریتانیا از آغاز دوره تودور تا حکومت موقت و بازگردانی پادشاهی رایج بود. انگلیسی نو نخستین زبان گذار میان انگلیسی میانه (رایج در قرن پانزدهم) و انگلیسی نو (رایج در میانه تا اواخر قرن هفدهم) است.[1]
| انگلیسی نو نخستین | |
|---|---|
| انگلیسی شکسپیر، انگلیسی شاه جیمز | |
| English | |
 یکی از نوشته‌های ویلیام شکسپیر در سال ۱۶۰۹ | |
| منطقه | انگلستان، اسکاتلند، ایرلند، ولز و امپراتوری بریتانیا |
| دوره | در اواخر قرن هفدهم به انگلیسی نو تبدیل شد |
هندواروپایی
| |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
| ایزو ۶–۶۳۹ | emen |
| گلاتولوگ | هیچ کدام |
پیش و پس از آغاز پادشاهی شاه جیمز یکم در سال ۱۶۰۳، انگلیسی معیار نوظهور تأثیر خود را بر گفتار و نوشتار اسکاتس میانه رایج در اسکاتلند گذاشت.
کنوانسیون‌های دستوری و املائی انگلیسی ادبی در اواخر قرن شانزدهم و قرن هفدهم هنوز هم در انگلیسی معیار نوین بسیار تأثیرگذار هستند. بیشتر گویشوران انگلیسی نوین می‌توانند متون نوشته‌شده در اواخر دوره انگلیسی نو نخستین، مانند نسخهٔ شاه جیمز و آثار ویلیام شکسپیر را بخوانند و این آثار انگلیسی نو را بسیار تحت تأثیر قرار داده‌اند.
جستارهای وابسته
منابع
- Nevalainen, Terttu (2006). An Introduction to Early Modern English. Edinburgh: Edinburgh University Press
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Early Modern English». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ اکتبر ۲۰۲۰.
پیوند به بیرون
- English Paleography: Examples for the study of English handwriting from the 16th–18th centuries from the کتابخانه اسناد و کتاب‌های نادر باینیکی at Yale University