ایمی واینهاوس

اِیمی جید واینهاوس (به انگلیسی: Amy Jade Winehouse) (زادهٔ ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۳ – درگذشته ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱) خواننده و ترانه‌سرای بریتانیایی بود که با ترکیب الکترونیک سبک‌های موسیقی جاز، سول، ریتم و بلوز شناخته می‌شد.[1][2][3]

ایمی واینهاوس
واینهاوس در حال اجرا در یوروکینز موزیک فستیول، فرانسه در ۲۰۰۷
اطلاعات پس‌زمینه
نام شناسنامه‌ایاِیمی جید واینهاوس
زاده۱۴ سپتامبر ۱۹۸۳
ساوت‌گیت، لندن، انگلستان
درگذشتهگورستان یهودیان در لندن، اجور، لندن
علت مرگمسمومیت الکلی
ژانر
پیشه
  • خواننده
  • ترانه‌نویس
ساز(ها)
سال‌های فعالیتاز ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۱
ناشر(ان)
همکاری‌های مرتبط
وبگاهwww.amywinehouse.com
امضا

اوایل زندگی

ایمی واینهاوس در بیمارستان چِیس فارم (Chase Farm Hospital) در شمال لندن از والدین یهودی زاده شد.[4] اجداد واینهاوس روس و یهودی لهستانی مهاجرت کرده به لندن بودند. ایمی یک برادر بزرگتر به نام الکس (زادهٔ ۱۹۷۹) داشت[5] و خانواده‌اش در منطقه ساوت‌گیت لندن زندگی می‌کردند[4] جایی که در آنجا به مدرسه ابتدایی اوسیج (Osidge Primary School) می‌رفت.[6]

بسیاری از دایی‌های واینهاوس، نوازندگان حرفه‌ای جاز بودند.[7] سینتیا، مادربزرگ ایمی، خواننده بود و با رونی اسکات موسیقی‌دان ساکسوفون تنور جاز در دهه ۱۹۴۰ ازدواج کرد.[8] وی و والدین ایمی تأثیر بر علاقه ایمی به موسیقی جاز داشتند.[8]

فعالیت هنری

آغاز کار او در سال ۲۰۰۳ با آلبوم فرانک بسیار عالی بود. نامگذاری این آلبوم به دلیل تأثیر خواننده معروف فرانک سیناترا بر ایمی بوده‌است. پدر ایمی از کودکی ترانه‌های فرانک سیناترا را برای او می‌خوانده. در سال ۲۰۰۶ با آلبوم بازگشت به سیاهی نامزد ۶ جایزه گرمی و موفق به دریافت ۵ جایزه گرمی شد.[9][10][11]

جوایز و نامزدها

در میان جوایز و به رسمیت شناختن اولین آلبوم وی (فرانک)، واینهاوس موفق به کسب یک جایزه آیور نوولو از طرف ترانه‌سرایان آکادمی بریتانیا برای «بهترین ترانهٔ معاصر» (قوی‌تر از من)[12] نامزد دریافت جایزه بریت برای «بهترین خوانندهٔ زن بریتانیایی»،[13] و شامل شدن در کتاب ۱۰۰۱ آلبومی که شما باید قبل از مرگ بشنوید توسط رابرت دیمری در سال ۲۰۰۶ شد.[14]

«بازگشت به سیاهی» دومین آلبوم استودیویی وی، شامل نامزدهای متعددی شد، از جمله دو جایزه بریت («بهترین آلبوم بریتانیایی»، و جایزه «بهترین خوانندهٔ زن بریتانیایی» را برنده شد)، شش جایزه گرمی (از جمله پنج برد)،[11][15] چهار جایزه آیور نوولو، چهار جایزه موسیقی ام‌تی‌وی اروپا، سه جایزه موزیک ویدئوی ام‌تی‌وی، سه جایزه موسیقی ملل و برای جایزه مرکوری (آلبوم سال) و یک جایزه ام‌اٌبی‌اُ (بهترین زن بریتانیا) نامزد شد. در طول زندگی حرفه‌ای‌اش، واینهاوس ۲۳ جایزه دریافت کرد و ۶۰ بار نامزد جایزه شد.

مرگ

ایمی مصرف الکل را در سال ۲۰۰۸ آغاز کرد و تا هنگام مرگ نیز الکل مصرف می‌کرد. در تابستان ۲۰۱۱ او یک دوره پرهیز از الکل به مدت چند هفته را گذراند اما بعد دوباره سوءمصرفش به الکل عود کرد و همین مسئله باعث مرگ او شد.[16]

وسایلی که مردم برای احترام به ایمی در عصر روز مرگ او مقابل خانه وی آورده بودند

محافظ او گفته بود که من سه روز قبل از مرگ او به محل اقامت او رفتم و دیدم که ایمی مسموم شده بود. او همچنین بیان کرد که در روزهای بعد هم نوشیدنی‌های دیگری را در خانه او یافتم و همچنین افزود که ساعت ۲ بامداد صبحگاه روز مرگ او صدای موسیقی و خنده و صدای تلویزیون را از خانه او می‌شنیدم. طبق صحبت‌های محافظ او ساعت ۱۰ صبح ایمی را دیده که در تخت خواب دراز کشیده و هرچه تلاش کرده نتوانسته او را بیدار کند. طبق این گفته‌ها کسی مظنون شناخته نشد چرا که ایمی معمولاً شب‌ها دیر می‌خوابید. محافظ ادامه داد: «ساعت ۳ بامداد دوباره برخاستم که وضعیت ایمی را چک کنم دیدم که به همان صورت خوابیده و در بررسی بعدی متوجه شدم که ایمی نفس نمی‌کشد و هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و سریعاً با اورژانس تماس گرفتم.»[16]

در ساعت ۳:۵۴ دقیقه به وقت محلی دو آمبولانس به محل حادثه فرستاده شد و در آنجا مرگ او مشخص شد و پلیس متروپلیتن نیز مرگ او را تأیید کرد. بعد از تأیید این خبر، مردم و خبرنگاران به محل اقامت او آمدند تا ادای احترام کنند. تیم پزشکی قانونی هم در محل وقوع حادثه حاضر شد و از اتاق او یک بطری کوچک و دو بطری بزرگ ودکا پیدا کرد.[16] تیم پزشکی قانونی پس از کالبد شکافی مشخص کرد که میزان الکل خون او ۴۱۶ میلیگرم در ۱۰۰ میلی لیتر است که این مقدار ۵ برابر حد مجاز میزان الکل موجود در خون است و همین مقدار زیاد الکل باعث مرگ ناگهانی او شده‌است.[17] بسیاری از هنرمندان عرصه موسیقی به مناسبت درگذشت ایمی ادای احترام کردند هنرمندانی چون: یوتو، ام.آی.ای.، لیدی گاگا، مرین فیث‌فول، برونو مارس، ریانا، ادل، نیکی میناژ، جرج مایکل، کیشا بوچنان، کلی کلارکسون، کورتنی لاو[18] همچنین گروه موسیقی گرین دی به همین مناسبت ترانه‌ای سرود و نامش را ایمی گذاشت.[19] چرا که مرگ او ۱۷ سال بعد از مرگ کوبین اتفاق افتاد و این اتفاق باعث شد تا دوباره توجه جهانیان به کلوب ۲۷ متمرکز شود. سه سال قبل از این ایمی ترس مرگ در ۲۷ سالگی را تجربه کرده بود.[20]

خوانندگان رومانیایی رونا هارتنر پائولا سلینگ نیکو و ماریا رادو در اجرای کنسرت برای یادبود ایمی (۲۳ اکتبر ۲۰۱۱ بخارست رومانی)

اثرشناسی

آلبوم‌های استودیویی

اجراهای زنده

  • گفتم به تو که آشفته‌ام (لندن ۲۰۰۷)
  • اجرای زنده در بی‌بی‌سی (۲۰۱۱)

فیلم‌شناسی

جستارهای وابسته

منابع
  1. Caulfield, Keith (23 July 2012). "Amy Winehouse's Death Led to Surge in Sales, Chart Moves". Archived from the original on 27 January 2013.. Billboard.
  2. Vozick-Levinson, Simon (9 September 2010). "Amy Winehouse to sing 'It's My Party' for Quincy Jones". Archived from the original on 6 October 2014.. Entertainment Weekly.
  3. "Amy Winehouse's comeback tour going about as well as you'd expect". Archived from the original on 6 October 2014.. The A.V. Club. The Onion.
  4. Winehouse، Mitch (۲۰۱۲). Amy, My Daughter. هارپرکالینز. شابک ۹۷۸۰۰۶۲۱۹۱۳۹۷.
  5. JENNY ELISCU (۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱). «The Diva and Her Demons: Rolling Stone's 2007 Amy Winehouse Cover Story». رولینگ استون. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۱.
  6. Elizabeth Day (۲۳ ژوئن ۲۰۱۳). «Growing up with my sister Amy Winehouse». بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  7. Cyril Cordor. «Amy Winehouse – Artist Biography». آل‌میوزیک. آل میدیا نت‌ورک. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  8. Garry Mulholland (۳۱ ژانویه ۲۰۰۴). «Charmed and dangerous». گاردین. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  9. «ایمی واینهاوس، خواننده بریتانیایی در سن ۲۷ سالگی درگذشت». رادیو فردا. ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
  10. «نگاهی به زندگی کوتاه و پرتلاطم «ایمی واینهاوس»». صدای آمریکا. ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.
  11. «جوایز «گرمی» و موفقیت امی واینهاوس، خواننده پاپ». رادیو فردا. ۲۲ بهمن ۱۳۸۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  12. «Profile: Amy Winehouse». BBC. ۲۹ ژوئیه ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ ژانویه ۲۰۰۹.
  13. «Brits 2004: The winners». BBC. ۱۷ فوریه ۲۰۰۴. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  14. دیمری، رابرت (۲۰۰۶). 1001 Albums You Must Hear Before You Die. Universe Publishing. شابک ۱۸۴۴۰۳۳۹۲۹.
  15. «Winehouse dominates Grammys with 5 wins». امروز. آسوشیتد پرس. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ مه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  16. «Amy Winehouse inquest records verdict of misadventure». گاردین. ۲۶ اکتبر ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  17. «Amy Winehouse death: Coroner records misadventure verdict». BBC. ۲۶ اکتبر ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  18. STEVE BALTIN (۲۳ ژوئیه ۲۰۱۱). «Courtney Love on Amy Winehouse: 'I'm Gutted'». Rolling Stone. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  19. GIL KAUFMAN (۲۶ ژوئیه ۲۰۱۱). «AMY WINEHOUSE FUNERAL HELD IN LONDON». MTV News. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱ فوریه ۲۰۱۸.
  20. «Stating the Obvious, Amy Winehouse Fears Early Death». Inquisitr. ۲۹ دسامبر ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸.

پیوند به بیرون
اخبار مرتبط در ویکی‌خبر:
مرگ امی واینهاوس، خواننده انگلیسی
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ایمی واینهاوس موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.