توافق یوکوسا

توافق بریتانیا و ایالات متحده آمریکا که به توافق یوکِی‌یواِس‌اِی[1][2] نیز شناخته می‌شود یک توافق چندجانبه برای همکاری در زمینه شنود الکترونیک بین استرالیا، کانادا، نیوزیلند، بریتانیا، و ایالات متحده آمریکا است. این اتحاد اطلاعاتی به فایو آیز نیز شناخته می‌شود.[3][4][5][6][7] در نشانه‌گذاری‌های طبقه‌بندی شده، فایو آیز با کوته‌نوشت FVEY و نام کشورها با AUS ،CAN ،NZL ،GBR، و USA نشان داده می‌شوند.[8]

کشورهای عضو توافق یوکی‌یواس‌ای: استرالیا، کانادا، نیوزیلند، بریتانیا، و ایالات متحده آمریکا که به فایو آیز نیز شناخته می‌شوند.

توافق غیررسمی منشور آتلانتیک در ۱۹۴۱ (میلادی) با تصویب پیمان محرمانه توافق بی‌آریواس‌ای (بریتانیا-آمریکا) در ۱۹۴۳ (میلادی) تازه شد. این توافق در ۵ مارس ۱۹۴۶ (میلادی) در آمریکا و بریتانیا رسمیت یافت. در سال‌های پس از آن، این پیمان، گسترش یافت تا کانادا، استرالیا، و نیوزیلند را نیز در بر بگیرد. دیگر کشورها که "کشورهای همکار" نامیده می‌شوند مانند آلمان غربی، فیلیپین، و کشورهای نوردیک نیز به توافق یوکی‌یواس‌ای پیوستند. اگرچه این کشورها بخشی از سازوکار خودکار همرسانی اطلاعاتی که بین اعضای فایو آیز وجود دارد نیستند.[9][10]

بیشتر همرسانی اطلاعات با شبکه فوق حساس استن گست انجام می‌شود که ادعا شده "برخی از محافظت‌شده‌ترین رازهای جهان غرب" را در خود دارد.[11] از سوی دیگر با تصویب قانون همرسانی اطلاعات، روابط ویژه بین بریتانیا و آمریکا رسمی و محکم شدند.[12][13]

اتحاد فایو آیز پس از جنگ جهانی دوم پدید آمد تا کشورهای آنگلوسفر که قدرت برتر را در دست دارند بتوانند در هزینه‌ها و همرسانی اطلاعات با یکدیگر همکاری کنند. ...نتیجه این جنگ، پس از چند دهه، پیدایش یک سازمان اطلاعاتی فرا ملی است که حتی به دولت‌های کشورهای خود نیز پاسخگو نیستند.[14]
—ادوارد اسنودن

به خاطر درونمایه محرمانه این توافق، حتی نخست‌وزیر استرالیا تا ۱۹۷۳ (میلادی) از وجود آن اطلاع نداشت[15] و تا سال ۲۰۰۵ (میلادی) چیزی درباره آن به مردم گفته نشد.[13] در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ (میلادی) برای نخستین‌بار در تاریخ، متن کامل توافق از سوی بریتانیا و آمریکا به صورت عمومی منتشر شد که امروز به صورت برخط در دسترس است.[9][16] مدت کوتاهی پس از انتشار توافق هفت صفحه‌ای یوکی‌یواس‌ای مجله تایم آنرا مهم‌ترین سند جنگ سرد و یک سند تاریخی مهم دانست.[13]

افشای برنامه نظارت جهانی از سوی ادوارد اسنودن نشان داد که کنش‌های همرسانی اطلاعات بین متحدان جهان اول در جنگ سرد به سرعت به پهنه دیجیتال اینترنت کشیده شد.[17][18][19]

تاریخچه

ریشه (دهه ۱۹۴۰ تا دهه ۱۹۵۰)

ریشه توافق به توافق اطلاعات ارتباطی آمریکا-بریتانیا (توافق بی‌آریواس‌ای) باز می‌گردد که در ۱۹۴۳ در ۱۰ صفحه نوشته شد. این توافق شبکه‌های شنود الکترونیک ستاد ارتباطات دولت بریتانیا و آژانس امنیت ملی آمریکا را در آغاز جنگ سرد با هم مرتبط کرد. این سند در ۵ مارس ۱۹۴۶ بین سرهنگ پاتریک مار-جانسون از هیئت شنود الکترونیک لندن بریتانیا و سپهبد هویت وندنبرگ از هیئت شنود ارتباط ارتش-نیروی دریایی آمریکا امضا شد. اگرچه توافق اصلی می‌گوید که تبادل اطلاعات "به زیان منافع ملی نخواهد بود" اما آمریکا همواره از دسترسی کشورهای اتحادیه کشورهای همسود به اطلاعات، جلوگیری کرده است. متن کامل توافق در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد.[9]

نام نخست "فایو آیز" از سطح طبقه‌بندی "AUS/CAN/NZ/UK/US EYES ONLY" گرفته شده است.[3]

کشورها توافق می‌کنند که دستاورد خود از این عملیات مربوط به ارتباطات خارج از کشور را همرسانی کنند:

  1. گردآوری ترافیک اینترنت.
  2. تهیه اسناد و تجهیزات ارتباطی.
  3. واکاوی ترافیک اینترنت.
  4. تحلیل رمز.
  5. رمزگشایی و برگردان.
  6. تهیه اطلاعات مربوط به روش‌ها، شیوه‌ها، و تجهیزات ارتباطی.

آغاز جنگ سرد (دهه ۱۹۵۰ تا دهه ۱۹۶۰)

بر پایه توافق، ستاد ارتباطات دولت و آژانس امنیت ملی اطلاعات بدست آورده از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، چین، و چندین کشور کمونیستی بلوک شرق در اروپای خاوری (که "بیگانه" می‌نامیدند) را با یکدیگر همرسانی می‌کردند.[21] این همرسانی با آغاز برنامه اشلون و شبکه واکاوی در دهه ۱۹۶۰ (میلادی) گسترش یافت.[22]

توافق، گسترش یافت تا کانادا را در ۱۹۴۸ (میلادی)، و استرالیا و نیوزیلند را در ۱۹۵۶ (میلادی) در بر بگیرد. در ۱۹۵۵ (میلادی) توافق به‌روزرسانی شد تا کانادا، استرالیا، و نیوزیلند را به عنوان "کشورهای همسود همکار توافق یوکی‌یواس‌ای" بشناسد.[23] کشورهای دیگری که به عنوان "کشور همکار" به این توافق پیوستند نروژ در ۱۹۵۲ (میلادی)، دانمارک در ۱۹۵۴ (میلادی)، و آلمان غربی در ۱۹۵۵ بودند.

بازجویی‌ها (دهه ۱۹۵۰ تا دهه ۱۹۶۰)

در پی یورش مورفی در ۱۹۷۳ (میلادی) به ستاد سازمان اطلاعات امنیت استرالیا وجود توافق یوکی‌یواس‌ای برای نخست‌وزیر آن هنگام استرالیا گاف ویتلم آشکار شد. پس از آگاهی درباره توافق، ویلتم دریافت پاین گپ که یک ایستگاه نظارتی محرمانه در آلیس اسپرینگز است بدست آژانس امنیت مرکزی آمریکا (سیا) کار می‌کند.[24][25][26][27]

در اوج بحران قانون اساسی استرالیا در ۱۹۷۵ (میلادی) ویلتم به کنترل و استفاده آژانس امنیت مرکزی آمریکا (سیا) از پاین گپ به تندی اعتراض کرد تا جایی که رئیس سازمان اطلاعات امنیت استرالیا را پیش از منفصل‌شدن از نخست‌وزیری اخراج کرد.[28]

وجود چندین سازمان اطلاعاتی همکار در فایو آیز تا پیش از این سال‌ها آشکار نشده بود:

۱۹۷۴

وجود تشکیلات امنیت ارتباطات در ۹ ژانویه ۱۹۷۴ در یک مستند سی‌بی‌سی تله‌ویژن با نام «دسته پنجم: تشکیلات جاسوسی» فاش شد .[29][30]

۱۹۷۵

در آمریکا، کمیته چرچ مجلس سنای ایالات متحده آمریکا وجود آژانس امنیت ملی رآ آشکار کرد.[31][32]

۱۹۷۶

در بریتانیا، مقاله درباره بازرسی مجله تایم اوت وجود ستاد ارتباطات دولت را آشکار کرد.[33]

۱۹۷۷

در استرالیا، کمیسیون سلطنتی اطلاعات و امنیت وجود سرویس اطلاعات مخفی استرالیا و اداره سیگنال‌های دفاعی (اداره سیگنال‌های استرالیا) را آشکار کرد.[34]

۱۹۸۰

در نیوزیلند، وجود دفتر امنیت ارتباطات حکومت به صورت رسمی "به شکل محدود" آشکار شد.[35]

در ۱۹۹۹ (میلادی) دولت استرالیا اعلام کرد که "بر پایه روابط یوکی‌یواس‌ای با سازمان‌های شنود الکترونیک خارجی همکاری می‌کند".[36][37]

اگرچه توافق یوکی‌یواس‌ای تا سال ۲۰۰۵ به آگاهی عمومی نرسید. درونمایه توافق، رسماً در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد. چهار روز بعد مجله تایم آنرا مهم‌ترین سند جنگ سرد و یک سند تاریخی مهم دانست.[13]

آنتن‌های ذخیره‌گاه طبیعی سیلورمین در کیپ‌تاون آفریقای جنوبی

افشاگری‌های رسانه‌ای تازه

در ژوئیه ۲۰۱۳ در بخشی از افشاگری ادوارد اسنودن آمده بود که آژانس امنیت ملی برای خدمات ستاد ارتباطات دولت به آن سازمان اطلاعاتی، پول می‌دهد. این پرداخت در بازه زمانی ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ (میلادی) دست‌کم ۱۰۰ میلیون پوند استرلینگ بوده است.[38]

در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۳ مجله The Guardian اسنادی را منتشر کرد که توافق همانندی، بین آژانس امنیت ملی و یگان ۸۲۰۰ ارتش اسرائیل وجود دارد.[39]

بر پایه مجله سیدنی مورنینگ هرالد، استرالیا "بدون اینکه حتی بسیاری از دیپلمات‌های آن بدانند" مجمتع‌های نظارتی پنهانی را در درون سفارتهای خود در کشورهای جهان می‌گرداند. این مجمع‌ها بخشی از برنامه جاسوی بین‌المللی هستند که به استیت‌روم شناخته می‌شود.[40]

آژانس‌های اطلاعاتی و امنیتی

اگرچه اتحاد یوکی‌یواس‌ای بیشتر با نام اشلون پیوند خورده است اطلاعات پردازش‌شده به چندین منبع وابسته است و اطلاعات همرسانی‌شده، محدود به شنود الکترونیک نیست. جدول زیر، نگاه کلی از آژانس‌های دولتی همکار و مسئولیت‌های مربوطه آنها در جامعه فایو آیز را نشان می‌دهد:[3]

کشور شنود الکترونیک اطلاعات دفاعی اطلاعات امنیتی اطلاعات فردی (گردآوری اطلاعات)
 بریتانیا ستاد ارتباطات دولت (GCHQ) اطلاعات دفاعی (DI) «سازمان اطلاعات داخلی»

با نام اصلی «اطلاعات نظامی، بخش ۵» ام‌آی۵

 سرویس اطلاعات مخفی (SIS)
با نام اصلی ام‌آی۶
 ایالات متحده آمریکا آژانس امنیت ملی (NSA) آژانس اطلاعات دفاعی (DIA) اداره تحقیقات فدرال (FBI) آژانس اطلاعات مرکزی (CIA)
 استرالیا اداره سیگنال‌های استرالیا (ASD) سازمان اطلاعات دفاعی (DIO) سازمان اطلاعات امنیت استرالیا (ASIO) سرویس اطلاعات مخفی استرالیا (ASIS)
 کانادا تشکیلات امنیت ارتباطات (CSE) فرماندهی اطلاعات نیروهای کانادا (CFINTCOM) سازمان اطلاعات امنیت کانادا (CSIS)
 نیوزیلند دفتر امنیت ارتباطات حکومت (GCSB) اداره اطلاعات و امنیت دفاعی (DDIS) سرویس اطلاعات امنیت نیوزیلند (SIS)

پوشش جهانی
نوشتار اصلی: نظارت جهانی

اگرچه ماموریت‌های دقیق، طبقه‌بندی شده هستند اما در کل به نظر می‌رسد که هر یک از اعضای اتحاد یوکی‌یواس‌ای مسئولیت مشخصی را برای گردآوری اطلاعات در بخش‌های جداگانه جهان بر عهده دارد.

فایو آیز
نوشتار اصلی: فایو آیز

فایو آیز که بیشتر با کوته‌نوشت FVEY نشان داده می‌شود از اتحاد اطلاعاتی استرالیا، کانادا، نیوزیلند، بریتانیا، و آمریکا پدید آمده است. این کشورها با توافق چندجانبه یوکی‌یواس‌ای به یکدیگر پیوند داده شده‌اند که پیمانی برای همکاری مشترک در شنود الکترونیک است.[3][41][42]

استرالیا

استرالیا، آسیای جنوبی و آسیای خاوری را زیر نظر دارد.[3]

کانادا

نزدیکی جغرافیایی کانادا به شوروی، برتری چشمگیری برای شنود الکترونیک از آن کشور در هنگام جنگ سرد می‌داد. کانادا همچنان به نظارت بر امور داخلی چین و روسیه ادامه می‌دهد. درحالیکه منابع اطلاعاتی در آمریکای لاتین را مدیریت می‌کند.

نیوزیلند

افزون بر آسیای جنوب خاوری، نیوزیلند مسئول باختر اقیانوس آرام است[3] و ایستگاه‌های شنود در ایستگاه وایهوپای در بلنیم در جزیره جنوبی نیوزیلند و ایستگاه تنگیمونا در جزیره شمالی نیوزیلند را مدیریت می‌کند.

ایستگاه وایهوپای در بلنیم در جزیره جنوبی نیوزیلند

بریتانیا

اروپا، روسیه اروپایی، خاور میانه، و هنگ کنگ را شنود می‌کند.[3]

آمریکا

آمریکا، خاور میانه، چین، روسیه، کارائیب، و آفریقا را شنود می‌کند.[3]

ناین آیز، فورتین آیز، و دیگر "کشورهای همکار

جامعه "کشورهای همکار" بخشی از اتحاد گسترده جهان غرب است که شنودهای الکترونیک خود را با یکدیگر همرسانی می‌کنند. این کشورهای متحد شامل اعضا پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، دیگر کشورهای اروپایی مانند سوئد، و متحدان آنها در اقیانوس آرام، به ویژه سنگاپور و کره جنوبی می‌شود.[3][10]

در دهه ۱۹۵۰ (میلادی) کشورهای نوردیک به عنوان "کشورهای همکار" پذیرفته شدند. خیلی زود، کشورهای دیگر مانند دانمارک (۱۹۵۴) و آلمان غربی (۱۹۵۵) به گروه "کشورهای همکار" پذیرفته شدند.[9][10][43]

بر پایه ادوارد اسنودن، آژانس امنیت ملی "بدنه گسترده‌ای" دارد که مسئول همکاری با دیگر کشورهای متحد غرب مانند اسرائیل است.[44]

پایگاه "هار آویتال" یگان ۸۲۰۰ ارتش اسرائیل در بلندی‌های جولان سوریه

برخلاف کشورهای فایو آیز، کشورهای همکار، لزوماً از شنود الکترونیک از سوی کشورهای فایو آیز در امان نیستند. بر پایه یک سند درونی آژانس امنیت ملی که ادوارد اسنودن فاش کرده: "ما (آژانس امنیت ملی) می‌توانیم و بیشترِ پیام‌های بیشترِ کشورهای خارجی همکارمان را شنود می‌کنیم".[45]

فایو آیر با "کشورهای همکار" زیادی همکاری می‌کند که دست‌کم به ۲ گروه تقسیم می‌شوند:

ناین آیز که فایو آیز را به همراه دانمارک، فرانسه، هلند، و نروژ در بر می‌گیرد.[46]

کشورهای عضو اتحادیه ناین آیز

فورتین آیز که ناین آیز را به همراه آلمان، بلژیک، ایتالیا، اسپانیا، و سوئد در بر می‌گیرد.[47] نام درست این گروه، «بزرگان شنود الکترونیک اروپا» است و آرمان آن هماهنگی دادوستد شنودهای الکترونیکِ نظامی، بین کشورهای عضو است.[48]

کشورهای عضو اتحادیه فورتین آیز

گزارش شده که آلمان به حلقه درونی فایو آیز نزدیک‌تر می‌شود. یک سند درونی ستاد ارتباطات دولت در سال ۲۰۰۹ (میلادی) می‌گوید که "آلمان‌ها از اینکه به ناین آیز دعوت نشده‌اند دلخور هستند".[49] شاید آلمان می‌خواهد به فایو آیز بپیوندد. با توجه به فایو آیز، رئیس‌جمهور فرانسه، فرانسوا اولاند گفته بود که کشورش "در آن قالب کاری کار نمی‌کند و خواهان پیوستن به آن نیست".[50] بر پایه گفته‌های یک مقام رسمی پیشین آمریکایی: "پیوستن آلمان، امکان‌پذیر است ولی برای فرانسه ممکن نیست. خود فرانسه به تنهایی، آنقدر از آمریکا جاسوسی می‌کند که بسیار نامحتمل است [به ما بپیوندد]".[51]

توطئه

در هنگام درز اسناد آژانس امنیت ملی در سال ۲۰۱۳، آژانس‌های نظارتی فایو آیز متهم شدند که از شهروندان یکدیگر جاسوسی کرده و با کمال میل این اطلاعات را با یکدیگر همرسانی می‌کنند تا با این کار قوانین منع جاسوسی سازمان‌های اطلاعاتی کشورها از مردم خود را دور بزنند.[52][53][54][55]

همه اسناد درز کرده آژانس امنیت ملی در سال ۲۰۱۳ تازه نیستند اما افشاگری‌های پیشین درباره اتحاد جاسوسی یوکی‌یواس‌ای را تایید می‌کنند. برای نمونه، روزنامه بریتانیایی ایندیپندنت گزارش داد که در سال ۱۹۹۶ (میلادی) آژانس امنیت ملی، تلفن‌های مردم بریتانیا را به درخواست سازمان اطلات داخلی بریتانیا (ام‌آی۵) شنود می‌کرد. بنابراین سازمان‌های اطلاعاتی بریتانیا از قوانین محدودکننده شنود تلفنی فرار می‌کنند.[56]

نمایه نشان‌دهنده چگونگی روابط بین آژانس امنیت ملی آمریکا و دیگر همکاران آن. کشورهای عضو توافق یوکی‌یواس‌ای جزء "شرکای دسته دوم" و کشورهای عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) "شرکای دسته سوم" و دیگر هم‌پیمانان غرب هستند:
آژانس امنیت ملی آمریکا و شرکای دسته دوم: شنود الکترونیک و همرسانی گسترده[57]
آژانس امنیت ملی آمریکا و شرکای دسته سوم: شنود الکترونیک یک سویه برای آژانس امنیت آمریکا در برابر دریافت فناوری‌های نظارتی و پول نقد[57]

با افشای نظارت گسترده در سال ۲۰۱۳ نظارت مشترک و همرسانی اطلاعات، بین متحدان آمریکا و بریتانیا بار دیگر به صدر خبرهای جهان بازگشت. بر پایه توضیح مجله اشپیگل، این کار برای دورزدن قوانین منع نظارت بر روابط داخلی انجام می‌شود:

ستاد ارتباطات دولت بریتانیا می‌تواند از هر کس به جز شهروندان بریتانیا، آژانس امنیت ملی آمریکا از هر کس به جز شهروندان آمریکا، و آژانس اطلاعات فدرال آلمان از هر کس به جز شهروندان آلمان جاسوسی کند. اینگونه است که شبکه‌ای از نظارت بی‌کران پدید می‌آید که هر یک از اعضای آن کار خود را بر پایه تقسیم کار انجام می‌دهد. آنها اطلاعات خود را با یکدیگر دادوستد می‌کنند و ارتباط نزدیکی با هم دارند. این کار نه تنها بین آمریکا و بریتانیا بلکه بین آژانس اطلاعات فدرال آلمان نیز وجود دارد که به آژانس امنیت ملی آمریکا برای نظارت بر اینترنت کمک می‌کند.[58]

بر پایه گاردین، جامعه فایو آیز، باشگاه ویژه‌ای است که به اعضای تازه، خوشامد نمی‌گوید:

مهم نیست که چقدر بزرگ باشید یا فکر می‌کنید با لندن یا واشینگتن، دی.سی. رابطه نزدیکی دارد. ارتباطات شما به راحتی بین مردم سفیدپوست کشورهای آنگلوسفر با برتری‌های عضویتی، همرسانی می‌شود.[59]

در سال ۲۰۱۳ قاضی فدرال کانادا ریچارد موزلی به تندی خدمات اطلاعات امنیت کانادا را برای دریافت اطلاعات جاسوسی شهروندان کانادا از سازمان‌های اطلاعاتی خارجی همکار، سرزنش کرد. یک فرمان ۵۱ صفحه‌ای می‌گوید که خدمات اطلاعات امنیت کانادا و دیگر آژانس‌های فدرال کانادا به شکل غیرقانونی به آمریکا و بریتانیا در نظارت جهانی کمک می‌کنند؛ در حالیکه از دادگاه‌های فدرال داخلی پنهان می‌کنند.[60][61][62]

نگارخانه

رسماً منتشر شده

این اسناد در سال ۲۰۱۰ مشترکاً توسط آژانس امنیت ملی آمریکا و ستاد ارتباطات دولت بریتانیا منتشر شدند:

فاش شده به دست ادوارد اسنودن

این اسناد توسط ادوارد اسنودن در هنگام افشاگری‌های جاسوسی گسترده در سال ۲۰۱۳ فاش شدند:

جستارهای وابسته

پانویس
  1. "Declassified UKUSA Signals Intelligence Agreement Documents Available" (Press release). National Security Agency. 24 June 2010. Archived from the original on 16 July 2013. Retrieved 25 June 2010.
  2. Also known as the Quadripartite Agreement or Quadripartite Pact (EPIC, Privacy International (2002), Privacy and Human Rights 2002: An International Survey of Privacy Rights and Developments, Epic, 2002, p. 100, ISBN 1-893044-16-5)
  3. Cox, James (December 2012). "Canada and the Five Eyes Intelligence Community" (PDF). Canadian Defence and Foreign Affairs Institute. Archived from the original (PDF) on 5 February 2014.
  4. Paul Farrell (2 December 2013). "History of 5-Eyes – explainer". The Guardian. Retrieved 28 December 2013.
  5. McGregor, Richard. "Global Insight: US spying risks clouding 'five eyes' vision". Financial Times. Retrieved 30 August 2013.
  6. Ben Grubb. "Mission almost impossible: keeping a step ahead of prying 'Five Eyes'". The Sydney Morning Herald. Retrieved 21 October 2013.
  7. Gurney, Matt. "Canada Navy Spy Case". National Post. Archived from the original on 13 August 2013. Retrieved 13 August 2013.
  8. Top Level Telecommunications, Five Eyes, 9-Eyes and many more, 15 November 2013
  9. Norton-Taylor, Richard (25 June 2010). "Not so secret: deal at the heart of UK-US intelligence". The Guardian. Retrieved 25 June 2010.
  10. Gallagher, Ryan (2014-06-19). "How Secret Partners Expand NSA's Surveillance Dragnet". The Intercept. Retrieved 2014-09-27.
  11. Rob Gordon. "Navy spy probe kept military in dark: documents". Canadian Broadcasting Corporation. Retrieved 20 October 2013. The military's fears were well-founded, given Delisle had access to terabytes of some of the Western world's most closely guarded secrets. He operated a computer system called Stone Ghost, which links the intelligence services of the Five Eyes: the United States, Britain, Canada, Australia and New Zealand.
  12. Duncan Gardham (24 June 2010). "Document that formalised 'special relationship' with the US". The Daily Telegraph. Retrieved 29 October 2013.
  13. Adam White (29 June 2010). "How a Secret Spy Pact Helped Win the Cold War". Time.
  14. "Snowden-Interview: Transcript". Norddeutscher Rundfunk. 26 January 2014. Retrieved 28 January 2014.
  15. Jordan Chittley & Kevin Newman. "Canada's role in secret intelligence alliance Five Eyes". CTV News. Retrieved 20 October 2013.
  16. "Newly released GCHQ files: UKUSA Agreement". The National Archives (United Kingdom). June 2010. The files contain details of the recently avowed UKUSA Agreement – the top secret, post-war arrangement for sharing intelligence between the United States and the UK. Signed by representatives of the London Signals Intelligence Board and its American counterpart in March 1946, the UKUSA Agreement is without parallel in the Western intelligence world and formed the basis for co-operation between the two countries throughout the Cold War.
  17. MELISSA EDDY (9 July 2013). "For Western Allies, a Long History of Swapping Intelligence". The New York Times. Retrieved 20 October 2013.
  18. Nathan Smith. "The world of signals intelligence and GCSB in context". National Business Review. Retrieved 20 October 2013. A partnership with various telecommunications industries has secured access to the internet for the UKUSA signals agencies. All traffic on the internet and via emails is reportedly captured and stored.
  19. Alexander Abdo & Patrick Toomey. "The NSA is turning the internet into a total surveillance system". The Guardian. Retrieved 20 October 2013.
  20. —AMENDMENT NO. 4 TO THE APPENDICES TO THE UKUSA AGREEMENT (THIRD EDITION) بایگانی‌شده در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, page 5
  21. Aldrich, Richard (24 June 2010). "Allied code-breakers co-operate – but not always". The Guardian. Retrieved 25 June 2010.
  22. Gardham, Duncan (24 June 2010). "Document that formalised 'special relationship' with the US". The Daily Telegraph. Retrieved 25 June 2010.
  23. Norton-Taylor, Richard (25 June 2010). "Not so secret: deal at the heart of UK-US intelligence". The Guardian. Retrieved 27 January 2014.
  24. Ley, Jenny (1 February 2003). "Australia and America: a 50-year affair". The Age. Retrieved 30 January 2014.
  25. Gill, Peter (1994). Policing Politics: Security Intelligence and the Liberal Democratic State (1. publ. ed.). London u.a.: Cass. p. 198. ISBN 0-7146-3490-5.
  26. Leslie, Tim. "Explained: Australia's involvement with the NSA, the US spy agency at heart of global scandal". Australian Broadcasting Corporation. Retrieved 30 January 2014. Its existence was allegedly so secret that prime ministers were unaware of the agreement until 1973 – the same year the Commonwealth raided ASIO
  27. Pugh, Michael C. (1989). The ANZUS Crisis, Nuclear Visiting and Deterrence (1. publ. ed.). Cambridge: Cambridge University Press. p. 46. ISBN 0-521-34355-0.
  28. Campbell, Duncan (28 May 1999). "Australia first to admit "we're part of global surveillance system"". Heise Online. Retrieved 30 January 2014.
  29. Freeze, Colin (30 November 2013). "How CSEC became an electronic spying giant". The Globe and Mail. Retrieved 2 February 2014.
  30. "Information Kit". Communications Security Establishment Canada. 2012-12-06. Archived from the original on 27 May 2013. Retrieved 4 April 2013. In 1974 the television program "The Fifth Estate" broadcast an exposé of Canadian involvement in signals intelligence. The program revealed the existence of the hitherto low-profile CBNRC, and explored the nature of its signals intelligence program and its US partners. The Fifth Estate's revelations were raised in the House of Commons over the next week. As a result of the unwelcome publicity, the government soon transferred Canada's SIGINT and Communications Security organization to the Department of National Defence portfolio, and renamed it the Communications Security Establishment (CSE).
  31. Schorr, Daniel (29 January 2006). "A Brief History of the NSA". NPR. Retrieved 2 February 2014.
  32. Ewen MacAskill, Julian Borger & Glenn Greenwald (6 June 2013). "The National Security Agency: surveillance giant with eyes on America". The Guardian. Retrieved 2 February 2014.
  33. Norton-Taylor, Richard (21 August 2013). "Surveillance secrecy: the legacy of GCHQ's years under cover". The Guardian. Retrieved 30 November 2013. GCHQ's cover was first blown in 1976 by an article, The Eavesdroppers, published by the London magazine, Time Out.
  34. "Royal Commission on Intelligence and Security". National Archives of Australia. Archived from the original on 11 February 2014. Retrieved 2 February 2014. But Justice Hope also investigated the Joint Intelligence Organisation (JIO), the Defence Signals Division (DSD) and the Australian Secret Intelligence Service (ASIS) whose existence was not officially confirmed until 1977.
  35. "History of the GCSB". Government Communications Security Bureau. Archived from the original on 17 August 2013. Retrieved 2 February 2014. In 1977, the then Prime Minister, Robert Muldoon, approved the formation of the GCSB, but its functions and activities were kept secret. In 1980 it was decided that the existence of the GCSB could be disclosed on a limited basis, leading to the first briefings of the Cabinet and the Leader of the Opposition.
  36. Duncan Campbell & Mark Honigsbaum (23 May 1999). "Britain and US spy on world". The Observer. Retrieved 19 December 2013.
  37. "NZ role with global spying alliance". The New Zealand Herald. 30 June 2000. Retrieved 30 January 2014.
  38. NSA pays £100m in secret funding for GCHQ, The Guardian, 1 August 2013. Retrieved 2 Aug 2013.
  39. Glenn Greenwald, Laura Poitras & Ewen MacAskill. "NSA shares raw intelligence including Americans' data with Israel | World news". The Guardian. Retrieved 2014-07-09.
  40. Philip Dorling (31 October 2013). "Exposed: Australia's Asia spy network". The Sydney Morning Herald. Retrieved 22 December 2013.
  41. "Five Eyes". United States Army Combined Arms Center. Archived from the original on 18 January 2014. Retrieved 18 January 2014.
  42. "PKI Interoperability with FVEY Partner Nations on the NIPRNet". United States Department of the Navy. Archived from the original on 18 January 2014. Retrieved 18 January 2014.
  43. Duncan Campbell (25 July 2000). "Inside Echelon". Heinz Heise. Retrieved 20 October 2013. The system was established under a secret 1947 "UKUSA Agreement," which brought together the British and American systems, personnel and stations. To this was soon joined the networks of three British commonwealth countries, Canada, Australia and New Zealand. Later, other countries including Norway, Denmark, Germany and Turkey signed secret sigint agreements with the United States and became "third parties" participants in the UKUSA network.
  44. "Edward Snowden Interview: The NSA and Its Willing Helpers". Der Spiegel. Retrieved 20 October 2013.
  45. Laura Poitras, Marcel Rosenbach & Holger Stark. "Ally and Target: US Intelligence Watches Germany Closely". Der Spiegel. Retrieved 29 August 2013. The NSA classifies about 30 other countries as "3rd parties," with whom it cooperates, though with reservations. Germany is one of them. "We can, and often do, target the signals of most 3rd party foreign partners," the secret NSA document reads.
  46. "Denmark is one of the NSA's '9-Eyes'" (به Danish). The Copenhagen Post. 4 November 2013. Archived from the original on 9 June 2015. Retrieved 10 April 2016.
  47. Ewen MacAskill and James Ball (2 November 2013), Portrait of the NSA: no detail too small in quest for total surveillance The Guardian
  48. Top Level Telecommunications, 14-Eyes are 3rd Party partners forming the SIGINT Seniors Europe, 15 December 2013
  49. David Sanger and Mark Mazzetti (24 October 2013), Allegation of U.S. Spying on Merkel Puts Obama at Crossroads The New York Times
  50. Bruno Waterfield (25 October 2013), EU leaders warn US 'spying' could harm fight against terror The Daily Telegraph
  51. Gregor Peter Schmitz (28 October 2013), Appearances and Reality: Merkel Balks at EU Privacy Push Der Spiegel
  52. GCHQ taps fibre-optic cables for secret access to world's communications, The Guardian, 21 June 2013. Retrieved July 2013.
  53. NSA 'offers intelligence to British counterparts to skirt UK law', The Guardian, 10 June 2013. Retrieved July 2013.
  54. GCHQ-NSA revelations – Hague responds: politics blog, The Guardian, 10 June 2013, Retrieved July 2013.
  55. British spy agency taps cables, shares with U.S. NSA – Guardian, Reuters, 21 June 2013. Retrieved July 2013.
  56. Chris Blackhurst & John Gilbert (22 September 1996). "US spy base 'taps UK phones for MI5'". The Independent.
  57. "They're Listening To Your Calls". Bloomberg Businessweek. 30 May 1999.
  58. Laura Poitras, Marcel Rosenbach, Fidelius Schmid, Holger Stark and Jonathan Stock. "Cover Story: How the NSA Targets Germany and Europe". Der Spiegel. Retrieved 20 October 2013.
  59. Julian Borger. "Merkel spying claim: with allies like these, who needs enemies?". The Guardian. Retrieved 23 October 2013.
  60. Colin Freeze (20 December 2013). "Canada's spy agencies chastised for duping courts". The Globe and Mail. Retrieved 27 December 2013.
  61. Ian MacLeod (20 December 2013). "CSIS asked foreign agencies to spy on Canadians, kept court in dark, judge says". Ottawa Citizen. Archived from the original on 22 December 2013. Retrieved 27 December 2013.
  62. Stewart Bell (25 November 2013). "Court rebukes CSIS for secretly asking international allies to spy on Canadian terror suspects travelling abroad". National Post. Retrieved 27 December 2013.

منابع

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.