سینمای بلغارستان

سینمای بلغارستان به صنعت فیلم در بلغارستان اشاره دارد. سینمای بلغارستان در ژانویه ۱۹۱۵ با نمایش نخست فیلم بلند بلغار زن‌نواز آغاز شد. فرهنگ و هنر در بلغارستان برخاسته از هنر تاریخی اسلاوها و رومانیایی است. این روند هم به لحاظ جغرافیایی و هم به دلیل مناسبات تاریخی روی داده‌است. بلغارستان تا پایان جنگ جهانی دوم رژیم سلطنتی داشت. پدیده نوظهور سینما نیز مانند بسیاری دیگر از کشورهای پادشاهی، ابتدا به دربار وارد شد و پس از آن با تاسیس دفتری کوچک در صوفیه در فاصله سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۰ فیلمسازی ابتدایی در این کشور پا گرفت.[1][2]

سینما بالکان در شهر پلوودیف بلغارستان دهه ۱۹۵۰

پیشینه

سینمای بلغارستان بین سالهای ۱۹۱۰ تا ۱۹۳۹ یک مقطع تاریخی را سپری کرد. از ۱۹۴۶ با تثبیت رژیم کمونیستی در این کشور اوضاع و احوال فرهنگ و هنر دقیقاً شبیه بقیه کشورهای بلوک شرق بود. فرهنگی سفارشی و منطبق با آرمان‌های حزب کمونیست که هیچ خلاقیتی در آن بروز و ظهور نمی‌یافت.

عمده تولیدات سینمای بلغارستان در این دوره ثبت رخدادهای روز و یا ساخت مستندهای تبلیغاتی و گزارشی بود. البته با ورود ادبیات ملی بلغارستان به سینمای این کشور در سال‌های دهه ۳۰ تولیداتی داستانی بر مبنای داستان‌ها و تاریخ شفاهی فرهنگ بلغاری کم‌کم به رونق رسید.

ورود بازیگران و کارگردان تئاتر صوفیه به سینمای این کشور نیز از دهه ۳۰ شروع گردید. با این‌همه تمام تولیدات سینمایی بلغارستان تا قبل از شروع جنگ جهانی دوم حقیقتا آثاری نیمه حرفه‌ای محسوب می شدند.[3][4]

از ۱۹۴۵تا ۱۹۸۹

از سال ۱۹۴۶دوره دوم سینمای بلغارستان شکل می‌گیرد. دولت با کنترل ایدئولوژی فرهنگی، سینما و تتاتر را قبضه می‌کند و در این مسیر بودجه مناسبی نیز برای ساخت فیلم‌های تبلیغاتی حزب کمونیست و آثار داستانی از همین دست نیز در اختیار هنرمندان قرار می‌گیرد.

از اواخر دهه ۴۰، برای آموزش علاقمندان به کارگردانی و سایر رشته‌های فنی سینما، بحث اعزام به کشورهایی نظیر اتحاد جماهیر شوروی، چکسلواکی و لهستان مورد توجه جدی کمیته فرهنگی حزب کمونیست قرار می‌گیرد و دراوایل دهه ۶۰ تقریبا اولین گروه از سینماگران بلغاری که از این مدارس فارغ‌التحصیل شده بودند جذب بدنه سینمایی این کشور شدند.

فیلمسازانی مانند کریستو کریستوف، لودمیل کرکوف، نیکولا کورابوف، ولو رادف، پیتر واسیلیف، متودی آندونوف، گئورگی دولگروف، رادوسلاو اسپاسوف و لودمیل استایکوف در دهه ۶۰ و۷۰ از مطرح‌ترین سینماگران بلغاری برشمرده می‌شدند.

در دهه ۶۰ فعالیت برای سینماگران زن نیز مهیا شد و بیانکا ژلوازکووا به عنوان اولین کارگردان زن تاریخ سینمای بلغارستان با ساخت آثاری مانند ما جوان بودیم ۱۹۶۱ و بادکنک بسته ۱۹۶۷ بسیار مورد استقبال قرار گرفت.

با اینهمه باید در نظر داشت دوره دوم فیلمسازی در بلغارستان بین سالهای ۱۹۴۶ تا ۱۹۸۹ اگرچه از نظر کمیت با تولید سالیانه ۲۵ فیلم به نظر قابل قبول جلوه‌گری می‌کند اما کیفیت آثار سینمای بلغارستان در این دهه‌های سرشار از خفقان و سانسور پلیسی عمدتاً حرفی برای گفتن نداشت.[5][3]

در این سالها البته چند فیلم خوب مانند سفرهای خشمگین ساخته نیکولا کورابوف ۱۹۷۱ ،آخرین تابستان ساخته کریس کریستوف ۱۹۷۴، تعادل ساخته لودمیل کرکوف محصول ۱۹۸۳ نیز تولید شدند. یکی از موفق‌ترین فیلم‌های این دهه با نام تفوق (Advantage) ساخته گئورگی دولگروف محصول ۱۹۷۷ بود. فیلمی که در جشنواره برلین همان سال موفق شد به خرس نقره‌ای این فستیوال معتبر سینمایی برسد و سینمای بلغارستان را در آن سوی پرده آهنین نیز معرفی نماید. پیش از این نیز در سال ۱۹۷۲ فیلم شاخ بز ساخته متودی آندونوف موفق شده بود جایزه ویژه فستیوال فیلم کارلووی واری را تصاحب کند.[6]

از دهه ۹۰ تاکنون

دوره سوم سینمای بلغارستان از سال ۱۹۸۹ و با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آغاز می‌گردد. نبود منابع مالی تا سال ۱۹۹۲ چنان شدت گرفت که بیش از نیمی از بدنه سینمای بلغارستان عملاً جذب تلویزیون و تئاتر شدند و یا اینکه به کشورهای مجاور رفتند. اگرچه وضع سینمای رومانی و یا حتی مجارستان و حوزه بالکان نیز بهتر از آنها نبود.

در سال ۱۹۹۲ با سرمایه‌گذاری برخی از تجار بلغاری چند استودیوی خصوصی در صوفیه تأسیس گردید. یک دهه بعد بودجه دولتی نیز وارد بدنه سینمای بلغارستان شد و سینماگران قدیمی و چندین چهره جوان مانند ماریوس کورکینسکی و تونیسلاو هریستوف سینمای بومی این کشور را راهبری کردند. ضمن اینکه بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ استفان دنیلوف بازیگر پیشکسوت این کشور به عنوان وزیر فرهنگ در کابینه دولت بلغارستان حضور داشت. از آثار شاخص این دهه، ۲ فیلم از سینماگران کهنه‌کار بلغاری لیدی زی ساخته گئورگی دولگروف و چشمان دزدیده ساخته رادوسلاو اسپاسوف هر دو فیلم محصول ۲۰۰۵ قابل ذکرند.

همچنین در سال ۲۰۰۸ فیلم رستگاری در گوشه‌ای از دنیای بزرگ ساخته اسنفان کوماندارف به عنوان یکی از شانس‌های نامزدی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان مطرح بود که البته در مرحله نهایی بین ۵ نامزد قرار نگرفت. از بازیگران سرشناس سینمای بلغارستان نیز افرادی مانند گِئورگی چِرْکِلُف، ایتسخاک فینتسی، ویکتوریا کولوا، تودور کولف، استویانکا موتافووا، استفان دنیلوف، نیکلای بینف، یوسیف سورچادژیف، نونا کوکانووا، کریل گوسپودینوف و کاتیا پاسکه‌لوا قابل اشاره هستند.[7][8]

فیلم‌هایی که تمام یا بخشی از آن‌ها در بلغارستان فیلمبرداری شدند[9]
بی‌مصرف‌ها ۲
جوانی بدون جوانی

جشنواره‌های سینمایی

جشنواره بین‌المللی فیلم صوفیه (انگلیسی: Sofia International Film Festival) از جشنواره‌های مهم فیلم در اروپا به‌شمار می‌رود که اولین دوره آن در سال ۱۹۹۷ برگزار شد. این جشنواره در ماه مارس هر سال برگزار می‌شود.[10]

آمار و ارقام

طبق آمار سال ۲۰۱۱ در بلغارستان ۱۳۸ سالن سینما وجود دارد و جمعیت سینماروی این کشور سالیانه ۴ میلیون و ۷۲۲ هزار نفر برآورد شده‌است. سرانه تولید فیلم در بلغارستان سالیانه ۹ فیلم سینمایی و ۶ فیلم مستند است.[3]

منابع
  1. «UIS Statistics». data.uis.unesco.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.
  2. "Cinema of Bulgaria". Wikipedia. 2019-10-26.
  3. «آشنایی با سینمای بلغارستان». همشهری آنلاین. ۲۰۱۴-۱۱-۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.
  4. خرسند بیژن، دائره المعارف سینمایی، انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم، ۱۳۶۳، صفحه ۴۰۶.
  5. «UIS Statistics». data.uis.unesco.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.
  6. «UIS Statistics». data.uis.unesco.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.
  7. «Country Profiles - Resources - Europa Cinemas». web.archive.org. ۲۰۱۳-۱۱-۰۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.
  8. "List of Bulgarian actors and actresses". Wikipedia. 2018-01-03.
  9. "Category:Films shot in Bulgaria". Wikipedia. 2019-05-20.
  10. «International Sofia Film Fest - program 7-17-28 Мarch, 2019». siff.bg. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۱-۲۲.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سینمای بلغارستان موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.