شباهنگ (ستاره)

شباهنگ یا شِعرای یمانی (به انگلیسی: Sirius) اسم یک سامانهٔ ستاره‌ای و درخشان‌ترین ستارهٔ آسمان شب است. شباهنگ کمابیش از همهٔ نقاط مسکونی زمین دیده می‌شود و در نیمکرهٔ شمالی به عنوان یک رأس مثلّث زمستانی شناخته می‌شود. شباهنگ با ۸٫۶ سال نوری یکی از نزدیکترین ستاره‌ها به زمین است. جرم شباهنگ ۲٫۴ برابر جرم خورشید، و قدر ظاهری آن منفی ۱٫۴۷ است، یعنی تقریباً دو برابر پر نورتر از دومین ستارهٔ پر نور آسمان، سهیل است. چیزی که با چشم بدون ابزار فقط یک ستاره دیده می‌شود، یک منظومهٔ دوتایی ستاره‌ای است که شامل یک ستارهٔ سفید رشتهٔ اصلی به نام Sirius A و یک کوتولهٔ سفید به نام Sirius B می‌شود. فاصلهٔ Sirius A از همدمش بین ۸٫۲ تا ۳۱٫۵ واحد نجومی متغیر است.

شعرای یمانی A / B

موقعیت ستاره شباهنگ(circled).
اطلاعات رصدی
مبدا مبدأ (ستاره‌شناسی) (ICRS)      اعتدال مبدأ (ستاره‌شناسی) (ICRS)
صورت فلکی سگ بزرگ
بعد 06h 45m 08.9173s[1][2]
میل ‏ 58.017″ 42′ ‎−16°[1][2]
قدر ظاهری (V)−1.47 (A)[1] / 8.30 (B)[3]
مشخصات
ردهA1V (A)[1] / DA2 (B)[3]
راهنمای رنگ U-B−0.05 (A)[4] / −1.04 (B)[3]
راهنمای رنگ B-V0.01 (A)[1] / −0.03 (B)[3]
اخترسنجی
حرکت مخصوص (μ) RA: −546.05[1][2] mas/yr
Dec.: −1223.14[1][2] mas/yr
اختلاف منظر (π)379.21 ± ۱٫۵۸ mas
قدر مطلق (MV)1.42 (A)[5] / 11.18 (B)[3]
مدار ستاره دوتایی بصری
همدمα CMa B
دوره (P)۵۰٫۰۹ yr
نیم‌قطر کوچک (a)۷٫۵۶"
خروج از مرکز (e)۰٫۵۹۲
انحراف (i)۱۳۶٫۵°
طول گره (Ω)۴۴٫۶°
دور حضیض (T)۱۸۹۴٫۱۳
آرگومان حضیض (ω)۱۴۷٫۳°
جزئیات
جرم2.02 (A) /
0.978 (B) M☉
شعاع1.711 (A) /
۰٫۰۰۸۴ ± 3% (B) R☉
گرانش سطحی (لگاریتم g)4.33 (A)/8.57 (B)
درخشندگی25.4 (A) /
0.026[6] (B) L☉
دما9,940 (A) /
25,200 (B) K
فلزات[Fe/H] =0.50 (A)
چرخش16 km/s (A)
سن108 (۱۳۸ ± ۲۳۸) میلیون سال
نام‌گذاری‌های دیگر
System: α Canis Majoris, α CMa, 9 Canis Majoris, 9 CMa, HD 48915, HR 2491, BD -16°۱۵۹۱, GCTP 1577.00 A/B, GJ 244 A/B, LHS 219, ADS 5423, LTT 2638, HIP 32349.
B: EGGR 49, WD 0642-166.[1][7][8]
هم‌سنجی سیاره‌های منظومه خورشیدی با تعدادی از ستاره‌های مشهور:
الف:
زمین (۴) > ناهید (۳) > مریخ (۲) > تیر (۱)
ب:
مشتری (۸) > زحل (۷) > اورانوس(۶) > نپتون (۵) > زمین (بدون شماره)
پ:
شباهنگ (۱۱) > خورشید (۱۰) > ولف ۳۵۹ (۹) > مشتری (بدون شماره)
ت:
دبران (۱۴) > نگهبان شمال (۱۳) > رأس پیکر پسین (۱۲) > شباهنگ (بدون شماره)
ث:
ابط‌الجوزا (۱۷) >قلب عقرب (۱۶) > پای شکارچی (۱۵) > دبران (بدون شماره)
ج:
وی‌وای سگ بزرگ (۲۰) >وی‌وی قیفاووس (۱۹) > مو قیفاووس (۱۸) > ابط‌الجوزا (بدون شماره)

شباهنگ هم به دلیل درخشندگی ذاتی آن و هم به‌خاطر نزدیکی به زمین، پرنور دیده می‌شود. این ستاره به آرامی به منظومهٔ خورشیدی نزدیک می‌شود، بنابراین در ۶۰ هزار سال آینده، کمی درخشان‌تر دیده خواهد شد. بعد از آن فاصله‌اش از منظومهٔ ما بیش‌تر خواهد شد و بنابراین کم‌نورتر می‌شود. با این حال در ۲۱۰ هزار سال آینده، همچنان پرنورترین ستارهٔ آسمان شب زمین خواهد بود.[9]

جرم شباهنگ حدود دو برابر خورشید است و قدر مطلق آن ۱٫۴۲ است. این مقدار، ۲۵ برابر درخشندگی خورشید است[10] اما نسبت به دیگر ستاره‌های پرنور آسمان، مثل سهیل یا پای شکارچی درخشندگی بسیار کمتری است. سن این سامانه بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سال است.[10] این سامانه در اصل از دو ستارهٔ پرنور آبی‌فام تشکیل شده بود. ستارهٔ سنگین‌تر، Sirius B، منابع خود را مصرف کرد و به یک غول سرخ تبدیل شد. بعد لایه‌های بیرونی خود را بیرون افکند و با رُمبش به درون خود در حدود ۱۲۰ میلیون سال پیش، به حالت کنونی یعنی کوتولهٔ سفید تغییر کرد.[10]

این ستاره در پیکر آسمانی (صورت فلکی) سگ بزرگ قرار دارد به همین دلیل در زبان انگلیسی به آن Dog Star هم می‌گویند. نام آن در سامانهٔ نام‌گذاری بایر «آلفا سگ بزرگ» (به انگلیسی: Alpha Canis Majoris) است. کنار روزی شباهنگ نشانه‌ای از شروع طغیان رود نیل در مصر باستان و همچنین روزهای سگی در یونان باستان بود. همچنین در منطقهٔ خور و بیابانک (جندق و بیابانک) همزمان با کنار روزی شباهنگ، جشن شلغم برگزار می‌شود.[11] حال آنکه در نیمکرهٔ جنوبی و برای پولینزیایی‌ها همین ستاره، نشانهٔ زمستان بود و مرجع مهمی برای جهت‌یابی در اقیانوس آرام به حساب می‌آمد.

اسطوره‌شناسی
نوشتار اصلی: تیشتر

در اسطوره‌های ایرانی و زرتشتی، ستارهٔ شباهنگ، ستارهٔ روزآهنگ، تیشتر یا تیر (با سیارهٔ تیر یا عطارد اشتباه نشود) نامیده می‌شود، و نماد تیشتر، ایزد و ستاره باران و باروری خاک شناخته می‌شود. تیشتر ایزدی نیرومند است که به صورت مردی شکوهمند بر گردونهٔ خود آشکار می‌شود که هزار تیر و هزار کمان زرّین و هزار نیزه و هزار خنجر و هزار گرز فلزین دارد و زمانی به شکل گاوی بزرگ درمی‌آید و گاهی، به شکل اسبی سفید با سم‌های بلند و بر اپوش، دیو خشکی می‌تازد. ستارهٔ نماد اپوش‌دیو، قلب عقرب است که درخشان‌ترین ستارهٔ صورت‌فلکی کژدم است.[12]

همچنین در فرهنگ عرب پیش از اسلام این ستاره مورد ستایش بوده‌است، در قرآن، آیهٔ ۴۹ سوره نجم این باور را تخطئه کرده‌است: «و اوست (خداوند یکتا) پروردگار ستارهٔ شِعری (شباهنگ)» یعنی باید آفرینندهٔ ستاره را پرستید نه ستاره را.[13]

شباهنگ، تیشتر پهلوی یا روزآهنگ، ایزدی است که یشت هشتم اوستا از آنِ او است؛ بنابراین یشت، تیشتر ستاره‌ای است سپید، درخشنده و دورپیدا. او سرشت آب دارد، توانا است و نژادش از آپم نپات است. او سَرور همهٔ ستاره‌ها است. در شایستهٔ ستایش و نیایش بودن، همسنگ هرمزد آفریده شده‌است. اگر چنین نمی‌بود، پری خشکسالی همه‌جا را از میان می‌برد. اگر او را بستایند، دشمن و گردونه‌ها و درفش‌های ایشان به سرزمین‌های آریایی وارد نخواهد شد و بیماری‌ها وارد نخواهند شد.[14]

طلوع او همزمان با تازش دوبارهٔ چشمه‌های آب است. برای برآمدن و طلوع او باید گوسپندی یکرنگ را قربانی و بریان کرد؛ آنگاه او طلوع خواهد کرد. در ده شب نخستین به پیکر مردی جوان و پانزده ساله در آسمان خواهد درخشید. در ده شب دوم به پیکر گاوی زرین‌شاخ خواهد درخشید. در ده شب سوم به پیکر اسبی سپید با گوش‌های زرین و لگام زرین خواهد درخشید و آنگاه به دریای فراخکرد خواهد رفت، با اپوش‌دیو خواهد جنگید و نخست از او شکست خواهد خورد و سپس به یاری هرمز بر او پیروز خواهد شد. آنگاه دریا را به موج، جنبش، خروش و طغیان در خواهد آورد و ابر از دریا برخواهد خاست و باد آن ابر را به بوم‌ها خواهد راند و باران خواهد بارید.[15]

تاریخچه رصدی

شباهنگ به عنوان پرنورترین ستارهٔ آسمان شب، در نخستین سوابق رصدی، ثبت شده‌است. این ستاره هر سال هفتاد روز ناپدید می‌شود تا دوباره پیش از طلوع خورشید به آسمان شب بازگردد. موقعیت این ستاره نسبت به دائرةالبروج باعث می‌شود تا این کنار روزی نسبت به ستاره‌های دیگر بسیار منظم باشد. دورهٔ زمانی چرخش ظاهری این ستاره به گرد زمین با دقت بالایی تقریباً ۳۶۵٫۲۵ روز است و بنابراین آن را نسبت به سال اعتدالی ثابت نگه می‌دارد. این کنار روزی در قاهره روز ۱۹ جولای (میلادی) دیده می‌شود که آن را درست پیش از انقلاب تابستانی و شروع طغیان رود نیل در دوران باستان قرار می‌داد. به دلیل بی‌نظمی خودِ سیل، دقت بسیار بالای بازگشت ستاره، آن را برای مصری‌های باستان مهم کرده بود و آن‌ها شباهنگ را به عنوان ایزدبانو سوپدت می‌پرستیدند، کسی که باعث حاصلخیزی زمین‌های‌شان می‌شد.

نام‌های مختلف

این ستاره در پارسی با نام‌های کاروان‌کش، وَراهَنگ، روزآهنگ، شب‌کش، شباهنگ، خُنُک، تیر و تیشتَر نیز نامیده می‌شود. زبان‌های اروپایی نیز ستاره سیروس (به انگلیسی: Sirius) خوانده می‌شود، ستارهٔ آلفای صورت فلکی سگ بزرگ، کلب اکبر است.[16]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. Database entry for Sirius A, سیمباد. Accessed online ۲۰ اکتبر، 2007.
  2. Astrometric data, mirrored by SIMBAD from the هیپارکوس (ماهواره) catalogue, pertains to the center of mass of the Sirius system. See §2.3.4, Volume 1, The Hipparcos and Tycho Catalogues, European Space Agency, 1997, and the entry for Sirius in the کاتالوگ ابرخس (CDS ID I/239.)
  3. Entry for WD 0642-166, A Catalogue of Spectroscopically Identified White Dwarfs (August 2006 version), G. P. McCook and E. M. Sion (CDS ID III/235A.)
  4. Entry for HR 2491, Bright Star Catalogue, 5th Revised Ed. (Preliminary Version), D. Hoffleit and W. H. Warren, Jr. , 1991. (CDS ID V/50.)
  5. For apparent magnitude m and parallax π, the absolute magnitude Mv of Sirius A is given by:
    See: Tayler, ‎Roger John (1994), The Stars: Their Structure and Evolution, Cambridge University Press, p. 16, ISBN 0-521-45885-4
  6. From L=4πR2σTeff4. See: Tayler, ‎Roger John (1994), The Stars: Their Structure and Evolution, Cambridge University Press, p. 16, ISBN 0-521-45885-4
  7. Database entry for Sirius B, سیمباد. Accessed on line ۲۳ اکتبر، 2007.
  8. General Catalogue of Trigonometric Stellar Parallaxes, Fourth Edition, W. F. van Altena, J. T. Lee, and E. D. Hoffleit, Yale University Observatory, 1995. (CDS ID I/238A.)
  9. Sky & Telescope: ۶۰. آوریل ۱۹۹۸. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  10. Liebert, J. ; Young, P. A. ; Arnett, D. ; Holberg, J. B. ; Williams, K. A. (۲۰۰۵). «The Age and Progenitor Mass of Sirius B». The Astrophysical Journal. doi:10.1086/462419. بیبکد:2005ApJ...630L..69L.
  11. فرهادی، مرتضی. توکلی خمینی، نیره، ویراستار. فرهنگ یاریگری در ایران: درآمدی به مردم‌شناسی و جامعه‌شناسی تعاون. تهران: مرکز نشر دانشگاهی. صص. ۱۷۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۱-۰۷۰۲-۷.
  12. رستگار فسایی، منصور: پیکرگردانی در اساطیر. در نشریه: «مطالعات ایرانی»، پاییز ۱۳۸۱ - شماره ۲. ص۹۷.
  13. تفسیر نمونه، ذیل آیه ۴۹ سوره نجم
  14. مهرداد بهار، کتاب پژوهشی در اساطیر ایران، صص 61 و 62
  15. مهرداد بهار، کتاب پژوهشی در اساطیر ایران، صص 62
  16. مهرداد بهار، کتاب پژوهشی در اساطیر ایران، پانویس صفحه 62

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.