نطق گتیسبورگ

نطق گتیسبورگ (به انگلیسی: Gettysburg Address) یا نطق گتیزبرگ یک سخنرانی عمومی است که آبراهام لینکلن، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، در طول جنگ داخلی آمریکا در بعد از ظهر ۱۹ نوامبر ۱۸۶۳، چهار و نیم ماه پس از آن که نیروهای اتحادیه، نیروهای مؤتلفه را در نبرد گتیسبرگ شکست دادند، در قبرستان ملی سربازان واقع در گتیسبورگ، پنسیلوانیا ایراد کرد. این سخنرانی، از شناخته‌شده‌ترین سخنرانی‌های تاریخ ایالات متحده آمریکا است.[4][5]

یکی از دو تصویر تأییدشده از لینکلن[1][2][3] (وسط تصویر، رو به دوربین) در گتیسبورگ، گرفته شده در حوالی ظهر، بلافاصله بعد از رسیدن او و حدود سه ساعت پیش از ایراد سخنرانی. وارد هیل لمون، محافظ شخصی لینکلن، در سمت راست او ایستاده‌است.

از سلسله مقالات دربارهٔ آبراهام لینکلن
شخصی اوایل زندگی و سوابق شغلی خانواده وضعیت سلامتی سیاسی زندگی سیاسی، ۱۸۴۹–۱۸۶۱ مناظرات لینکلن–داگلاس سخنرانی کوپر یونیون نطق خداحافظی دیدگاه‌ها درباره برده‌داری دیدگاه‌های دینی تاریخچهٔ انتخاباتی رئیس‌جمهور ایالات متحده ریاست‌جمهوری دورهٔ اول اولین مراسم تحلیف نطق هانیبال هملین جنگ داخلی آمریکا اتحادیه اعلامیه آزادی بردگان برنامهٔ ده درصد نطق گتیسبورگ متمم سیزدهم دورهٔ دوم دومین مراسم تحلیف نطق اندرو جانسون دورهٔ بازسازی انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۸۶۰ کنوانسیون ۱۸۶۴ کنوانسیون ترور و میراث ترور تدفین شهرت تاریخی یادبودها گرامیداشت کتاب‌شناسی راهنمای موضوعی

از نطق به‌دقت تنظیم‌شدهٔ لینکلن، با وجود این که حتی سخنرانی اصلی مراسم هم نبود، به عنوان یکی از برترین و تأثیرگذارترین بیانیه‌ها در خصوص هدف ملی آمریکا یاد می‌شود. در تنها ۲۷۱ واژه، که با اشاره به امضای اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا[6] ۸۷ سال پیش از زمان ایراد نطق آغاز می‌شد، لینکلن ایالات متحده را به عنوان کشوری که «رؤیای آزادی در سر داشت و خود را وقف رسیدن به این خواسته کرده بود که همهٔ انسان‌ها برابر آفریده شده‌اند» توصیف کرد و جنگ داخلی را به عنوان آزمایشی معرفی کرد که تعیین‌کننده توانایی چنان کشوری، اتحادیه که در بحران تجزیه‌طلبی قرار داشت،[7] در دوام آوردن بود. او فداکاری‌های کسانی که در گتیسبورگ برای دفاع از چنان اصولی جان دادند را ستود و شنوندگان را تشویق کرد تا مقرر بدارند «که این رفتگان، بیهوده جان نداده‌اند؛ که این ملت، ذیل سایهٔ خداوند، دوباره آزاد متولد شود؛[8] و اینکه دولت مردم، از طرف مردم و برای مردم از صفحهٔ روزگار محو نشود».[6][9]

با وجود جایگاه ممتاز این سخنرانی در تاریخ و فرهنگ عامهٔ ایالات متحده، جمله‌بندی دقیق آن مورد اختلاف است. پنج نسخه خطی شناخته‌شده از نطق گتیسبورگ در دست لینکلن، در شماری از جزئیات تفاوت داشته و همچنین اختلافاتی با متن منتشرشده از سوی روزنامه‌های آن دوره از محتوای سخنرانی دارند. در کنار این، مشخص نیست که سکویی که لینکلن بر روی آن، نطق خود را ایراد کرد، در کجا قرار گرفته بوده‌است. در پژوهش‌های امروزی، موقعیت سکوی سخنرانی ۴۰ یارد (۳۷ متر) (یا بیشتر) دورتر از مکان قدیمی واقع در قبرستان ملی سربازان در یادبود ملی سربازان دانسته شده، که بر این اساس، این سکو کاملاً در محوطه قبرستان اورگرین، که در مجاورت قبرستان ملی سربازان قرار دارد، قرار گرفته بوده‌است.

دیوید ویلز از لینکلن برای سخنرانی دعوت کرد.

پس‌زمینه

سربازان کشته‌شدهٔ اتحادیه در گتیسبورگ، تهیه‌شده توسط تیموتی اچ. اوسالیوان، ۵–۶ ژوئیهٔ ۱۸۶۳

به دنبال نبرد گتیسبورگ در ۱–۳ ژوئیهٔ ۱۸۶۳، انتقال اجساد سربازان کشته‌شدهٔ اتحادیه از قبرهای واقع در میدان جنگ گتیسبورگ به قبرستان ملی در گتیسبورگ و دفن مجدد آنان در آن محل در ۱۷ اکتبر آغاز شد، هر چند تا روز مراسم، کمتر از نیمی از کار به پایان رسیده بود.[10]

دیوید ویلز، از اعضای کمیتهٔ مراسم متبرک کردن قبرستان ملی در گتیسبورگ در ۱۹ نوامبر، برای دعوت از رئیس‌جمهور لینکلن نوشت: «تمایل بر این است که، پس از نطق اصلی، شما، به عنوان فرماندهٔ اجرایی کشور، با ایراد کردن سخنانی درخور، این زمین را رسماً به کارکرد مقدسش وا گذارید».[11]

در سفر از واشینگتن، دی.سی. به گتیسبورگ با قطار در ۱۸ نوامبر، سه تن از اعضای کابینهٔ لینکلن، ویلیام اچ. سیوارد، جان اوشر و مانتگامری بلیر، چندین تن از مقامات خارجی، منشی‌اش جان نیکولای و منشی دستیارش جان هی، او را همراهی کردند. در طول سفر، لینکلن به هی خبر داد که احساس ضعف می‌کند. در صبح ۱۹ نوامبر، لینکلن به نیکولای گفت که احساس گیجی می‌کند. هی بیان کرده که در طول سخنرانی، چهرهٔ لینکلن «رنگ‌پریده» بوده و او «غمگین، سوگوار، تقریباً نحیف» بوده‌است. پس از سخنرانی و در زمانی که لینکلن بر قطار ساعت ۶:۳۰ بعد از ظهر به مقصد واشینگتن، دی.سی. سوار شد، تب، ضعف و سردرد شدیدی داشت. پس از آن، لینکلن به بیماری دنباله‌داری دچار شد که از نتایج آن، دچار شدن لینکلن به آبدانه‌هایی روی پوستش بود. این بیماری به عنوان نوع خفیفی از آبله تشخیص داده شد. از این رو، بسیار محتمل به نظر می‌رسد که لینکلن در هنگام ایراد کردن نطق گتیسبورگ، در مرحلهٔ اولیهٔ آبله بوده باشد.[12]

برنامه‌ریزی و «نطق گتیسبورگ» توسط اورت

ادوارد اورت پیش از بیانات کوتاه لینکلن، نطقی دو ساعته ایراد کرد.

برنامهٔ آن روز، که توسط ویلز و کمیته‌اش طراحی شد، شامل موارد زیر بود:

موسیقی، توسط گروه برج‌فلد[persian-alpha 1][13] ("Homage d'uns Heros" از آدولف برج‌فلد)

دعا، توسط جناب تی.اچ. استاک‌تن دی. دی.[persian-alpha 2]

ایراد نطق، توسط جناب ادوارد اورت («جنگ‌های گتیسبورگ»[persian-alpha 3])

موسیقی و سرود («سرود متبرک کردن»[persian-alpha 4]) توسط آقای بی. بی. فرنچ، موسیقی توسط ویلسون جی هورنر،[persian-alpha 5] خوانده‌شده توسط کلوب بالتیمور گلی[persian-alpha 6]

بیانات اختصاصی، توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده

سرود سوگواری («آه! برای کشورمان مردن عالی‌ست»،[persian-alpha 7] متن از جیمز جی. پرسیوال،[persian-alpha 8] موسیقی از آلفرد دلانی[persian-alpha 9])، خوانده‌شده توسط گروه کر انتخابی برای مراسم

نیایش، توسط جناب اچ. ال. باور، دی. دی.[11]

سخنرانی اورت، «نطق گتیسبورگ» اصلی آن روز بود. سخنرانی او، که از ۱۳٬۶۰۷ واژه تشکیل شده بود، با متن زیر آغاز شد:

ایستاده در زیر این آسمان آرام، مشرف به این دشت‌های پهناور که اکنون از رنج‌های سالی که گذشت، آسوده شده‌اند، آلگنی عظیم روبه‌روی ما سر به فلک کشیده، قبرهای برادرانمان در زیر پاهامان، من در بلند کردن صدای ضعیفم برای شکستن سکوت شیوای خداوند و طبیعت، تردید دارم. اما وظیفه‌ای که شما مرا بدان خوانده‌اید می‌بایست اجرا شود؛ — از شما می‌خواهم که رضایتتان و همدردی‌تان را با من همراه کنید.[14]

و دو ساعت بعد با متن زیر به اتمام رسید:

اما آنان، من اطمینان دارم، در حین این که ما با غبار این شهید-قهرمانان خداحافظی می‌کنیم، به ما خواهند پیوست تا بگوییم که در هر کجای دنیای متمدن که شرح این جنگاوری‌های عظیم خوانده شود، و تا آخرین لحظهٔ زمان، در تاریخ سال‌های پرافتخار کشور مشترکمان، هیچ صفحهٔ روشن‌تری از آن که به نبردهای گتیسبورگ می‌پردازد، نخواهد بود.[15]

در آن دوره، نطق‌های طولانی، مانند نطق اورت، در مراسم‌ها معمول بود. این رسم در سال ۱۸۳۱ در هنگامی که قاضی دستیار جوزف استوری در قبرستان مانت اوبرن در کمبریج، ماساچوست، نطقی ایراد کرد، آغاز شد. چنین نطق‌هایی اغلب مراسم‌ها را به مأموریت اتحادیه مرتبط می‌کردند.[16]

متن نطق گتیسبورگ

پنج نسخهٔ موجود از سخنان لینکلن در قالب یک متن حاشیه‌نویسی‌شده[persian-alpha 10][persian-alpha 11][persian-alpha 12][persian-alpha 13][persian-alpha 14]

	نطق گتیسبورگ قرائت‌شده توسط بریتون رئا در ۲۰۰۶ صدا ۰۰:۰۱:۵۰
در پخش این پرونده مشکل دارید؟ ویکی‌پدیا:راهنمای رسانه را ببینید.

به فاصلهٔ کوتاهی پس از بیانات اورت، لینکلن تنها برای دو یا سه دقیقه به سخنرانی پرداخت.[17]

با وجود اهمیت تاریخی سخنرانی لینکلن، محققان امروزی در جمله‌بندی دقیق آن اختلاف دارند، و رونویسی‌های منتشرشده در روزنامه‌های آن زمان و حتی نسخ دست‌نویسی‌شده توسط شخص لینکلن در واژه‌ها، نشانه‌گذاری و ساختار با یکدیگر تفاوت دارند.[18][19] از بین این نسخ، نسخهٔ بلیس،[persian-alpha 15] که با فاصلهٔ زیادی از زمان سخنرانی و به عنوان لطفی برای یک دوست نوشته شده بود، به‌طور گسترده به عنوان نسخهٔ استاندارد مورد پذیرش است.[20] با این وجود، متن آن با نسخ آماده‌شده به دست لینکلن، قبل و بعد از سخنرانی، تفاوت دارد. این نسخه، تنها نسخهٔ امضاشده توسط لینکلن و آخرین نسخهٔ نوشته‌شده توسط او است.[20]

«

هشتاد و هفت سال پیش، پدرانمان در این قاره ملتی نو زادند؛ ملتی که آبستن آزادی بود و خود را وقف رسیدن به این خواسته کرده بود که همهٔ مردمان برابر آفریده شده‌اند. ما اکنون درگیر جنگی داخلی شده‌ایم که دوام بلندمدت آن ملت یا هر ملت دیگری را که چنان پربار و چنان مصمم باشد، به بوتهٔ آزمایش گذاشته‌است. ما در یکی از میدان‌های نبرد همان جنگ گرد هم آمده‌ایم. آمده‌ایم تا بخشی از آن میدان نبرد را به آرامگاه ابدی کسانی اختصاص دهیم که درست در همین‌جا از جان خود گذشتند تا آن ملت به حیاتش ادامه دهد. این اقدام ما کاملاً مناسب و بجا است. اما اگر عمیق‌تر بنگریم، ما نمی‌توانیم این زمین را به یاد آنان نامگذاری کنیم، ما نمی‌توانیم به این زمین قداست ببخشیم، ما نمی‌توانیم این زمین را متبرک گردانیم. مردان شجاعی که در اینجا جنگیدند، چه مرده چه زنده، آنان‌اند که به این زمین قداست بخشیده‌اند؛ خیلی بیشتر از آن حدی که تلاش‌های ناچیز ما اندکی از آن بکاهد یا به آن بیفزاید. جهان اهمیت چندانی نخواهد داد و برای مدتی طولانی به یاد نخواهد سپرد که ما در اینجا چه گفتیم، اما آنچه آن‌ها در اینجا انجام دادند را هرگز نمی‌تواند به فراموشی بسپارد. بر ما زندگان است که تمام تلاشمان را معطوف به کار تمام‌نشده‌ای بکنیم که کسانی که در اینجا جنگیده‌اند تاکنون چنین شرافتمندانه پیش برده‌اندش. بر ماست که تمام تلاشمان را معطوف به وظیفهٔ خطیری کنیم که بر دوش ماست؛ که از این رفتگان عزیز، جانسپاری برای نهضتی که برایش جانسپاری کردند را بیاموزیم؛ که در اینجا مقرر بداریم که این رفتگان، بیهوده جان نداده‌اند؛ که این ملت، ذیل سایهٔ خداوند، دوباره آزاد متولد شود؛ و اینکه دولت مردم، از طرف مردم و برای مردم از صفحهٔ روزگار محو نشود.

»

منابع لینکلن

در کتاب لینکلن در گتیسبورگ، گری ویلز به شباهت‌های بین سخنرانی لینکلن و نطق مراسم تدفین پریکلس در دوران جنگ پلوپونز بنا به توصیف توسیدید می‌پردازد. جیمز مک‌فرسون در نقدی که بر کتاب ویلز نوشته، به این ارتباط اشاره کرده[21] و گور ویدال هم در یک مستند ساخت بی‌بی‌سی در مورد نطق مراسم تدفین، آن را ذکر کرده‌است.[22] سخنرانی پریکلس در موارد زیر به سخنرانی لینکلن شباهت دارد:

• با تقدیر از پیشینیانِ مورداحترام شروع می‌شود: «من می‌بایست با اجدادمان شروع کنم: عادلانه و صحیح است که آنان، این افتخار را داشته باشند که نخستین کسانی باشند که در مراسمی همچون مراسم حاضر، از ایشان نام برده شود»
• تعهد منحصربه‌فرد دولت به دموکراسی را می‌ستاید: «اگر به قوانین نگاه کنیم، آن‌ها برای همگان با تفاوت‌های خاصشان، عدالت را در سطحی یکسان به ارمغان می‌آورند»
• به فداکاری کشته‌شدگان ادای احترام می‌کند: «بنابراین، با انتخاب مقاومت و مرگ، به‌جای زندگی و تسلیم، تنها از بی‌آبرویی گریختند، اما با خطر چشم در چشم شدند»
• زندگان را به ادامهٔ تلاش‌ها تشویق می‌کند: «شما، بازماندگان آن‌ها، باید مصمم باشید تا در میدان نبرد، عزم راسخ مشابهی بدارید، هرچند می‌توانید دعا کنید که بلکه نتیجهٔ خوشحال‌کننده‌تری داشته باشد.»[21][23]

در مقابل این دیدگاه، آدام گوپنیک از نیویورکر بیان کرده که با وجود این که نطق اورت کاملاً نوکلاسیک بود و مستقیماً به ماراتن و پریکلس ارجاع می‌داد، سخنرانی لینکلن «عمداً مشابه کتاب مقدس است. (دشوار است که بتوان فقط یک ارجاع کلاسیک مشخص در سخنرانی‌های او یافت) لینکلن چنان به کتاب مقدس شاه جیمز تسلط پیدا کرده بود که می‌توانست مسائل انتزاعی حقوق اساسی را در عبارات برگرفته از کتاب مقدس بازآفرینی کند. طرح این پیشنهاد که تگزاس و نیوهمپشایر باید برای همیشه با یک دفتر پستی خاص با یکدیگر مرتبط باشند، انگار که مستقیماً از سفر پیدایش بیرون آمده باشد.»[18]

بخشی از نقاشی دیواری دولت (الیهو ودر، ۱۸۹۶) در کتابخانه کنگره. شخص حاضر در تصویر، لوحی در دست دارد که عبارت مشهور لینکلن بر روی آن حک شده‌است.

چندین فرضیه توسط پژوهشگران فعال در حوزهٔ زندگی لینکلن برای توجیه منشأ عبارت معروف «دولت مردم، از طرف مردم و برای مردم» مطرح شده‌است. بر خلاف ادعاهای بسیار، هیچ مدرکی مبنی بر وجود عبارتی مشابه در مقدمهٔ ترجمه جان ویکلیف از کتاب مقدس در سال ۱۳۸۴ میلادی وجود ندارد.[24] در گفت‌وگویی با عنوان «خاستگاهی محتمل‌تر برای یک عبارت مشهور لینکلن»[25] در نقد نقدهای ماهانهٔ آمریکایی[persian-alpha 16]، آلبرت شاو[persian-alpha 17] به گفته‌های گزارشگری اشاره کرد که نوشته‌های ویلیام هرندون، همکار حقوقی لینکلن و نویسندهٔ کتاب آبراهام لینکلن: داستان واقعی یک زندگی فوق‌العاده در ۱۸۸۸، را در سخنان لینکلن مؤثر دانسته بود. هرندون برخی از خطابه‌های تئودور پارکر، وزیر اهل ماساچوست که با برده‌داری مخالف بود، را به لینکلن ارائه کرده بود، و لینکلن تحت تأثیر استفادهٔ پارکر از این ایده قرار گرفته بود:

خطابه‌ها و سخنرانی‌های اضافه‌ای از تئودور پارکر، که صمیمانه لینکلن را ستایش می‌کرد، را همراه خودم بردم. یکی از این‌ها، یک سخنرانی دربارهٔ «اثر برده‌داری بر مردم آمریکا» بود … که آن را به لینکلن دادم، که آن را خواند و برگرداند. او مخصوصاً عبارت مقابل را پسندید، آن را با یک مداد علامت زد، و بعداً از مفهوم آن در نطق گتیسبورگ استفاده کرد: «دموکراسی، خودمختاری مستقیم است، بر تمام مردم، برای تمام مردم، از طرف تمام مردم».[26]

کریگ آر. اسمیت[persian-alpha 18] در «نقد بلاغت سیاسی و صداقت انضطباطی»[persian-alpha 19] طرح کرده که دیدگاه لینکلن نسبت به دولت، چنان‌که در نطق گتیسبورگ مطرح شده، تحت تأثیر «دومین پاسخ به هااین» از طرف سناتور دنیل وبستر از ماساچوست بوده‌است. وبستر در این سخنرانی، از عبارت «آزادی و اتحادیه، هم‌اکنون و تا همیشه، یکی و جدانشدنی!» استفاده کرده بود.[27] به‌طور خاص، در این سخنرانی که در ۲۶ ژانویه ۱۸۳۰ و در برابر مجلس سنای ایالات متحده آمریکا ایراد شد، وبستر از حکومت فدرال به عنوان «ساخته‌شده برای مردم، ساخته‌شده از طرف مردم، و پاسخگو به مردم» یاد کرد که به عبارت «دولت مردم، از طرف مردم و برای مردم» لینکلن شباهت دارد.[28] وبستر همچنین بیان کرد که «این دولت، آقا، زادهٔ مستقلِ خواستهٔ عمومی است. ساختهٔ قانون‌گذاران ایالتی نیست؛ نه، بلکه، اگر قرار باشد همهٔ حقیقت گفته شود، مردم آن را به وجود آوردند، بنیان نهادند، و تا کنون از آن حمایت کرده‌اند، برای همان هدف تحمیل محدودیت‌های سودمند بر حاکمیت ایالت‌ها، در کنار سایر اهداف».[28]

ویلز همچنین به استفادهٔ لینکلن از تصویرسازی تولد، زندگی و مرگ با ارجاع به ملتی که زاده شده، «آبستن» بوده و نباید «از صفحهٔ روزگار محو» شود اشاره کرده‌است.[29] دیگران، از جمله الن سی. گوئلزو، سرپرست پژوهش‌های مربوط به دوران جنگ داخلی در کالج گتیسبرگ در پنسیلوانیا،[30] فرضیه‌ای ارائه کرده‌اند که بنا به آن، «چهار دورهٔ بیست‌ساله و هفت سال»[persian-alpha 20] در نطق لینکلن، اشاره‌ای به مزامیر ۹۰:۱۰ در نسخهٔ شاه جیمز کتاب مقدس، که در آن، چرخهٔ زندگی انسان به صورت «سه دورهٔ بیست‌ساله و ده سال، و اگر قوی باشیم، چهار دورهٔ بیست‌ساله»[persian-alpha 21] توصیف شده، بوده‌است.[31][32]

پنج نسخهٔ خطی

هر یک از نسخ خطی شناخته‌شده از نطق گتیسبورگ به نام شخصی که آن را از لینکلن دریافت کرده، نام‌گذاری شده‌است. لینکلن این نسخه‌ها را به منشی‌های شخصی‌اش، جان نیکولای و جان هی، می‌داد.[33] دو نسخه، با اندکی فاصله از نطق ۱۹ نوامبر لینکلن نوشته شدند، اما سه نسخهٔ دیگر، شامل اورت، بنکرافت[persian-alpha 22] و بلیس، مدت مدیدی پس از ۱۹ نوامبر و برای اهداف خیریه توسط لینکلن نوشته شدند.[34][35] نسخهٔ بلیس، تا حدی به این دلیل که لینکلن عنوانی برای آن نوشته و امضا زد و تاریخ نوشتنش را هم درج کرد، نسخهٔ استاندارد نطق گتیسبورگ دانسته می‌شود.[36]

ویدئوهای بیرونی

گفت‌وگویی با حضور گری ویلز در خصوص نسخ خطی نیکولای و هی که در کتابخانهٔ کنگره نگهداری می‌شوند در ۱۲ دسامبر ۱۹۹۴، سی-سپن

نیکولای و هی از سوی رابرت تاد لینکلن، پسر لینکلن، در سال ۱۸۷۴ به عنوان متولیان اسناد لینکلن انتخاب شدند.[33] پس از گنجانده شدن رونوشتی از نسخهٔ نیکولای در مقاله‌ای نوشته جان نیکولای در سال ۱۸۹۴، چنین تصور می‌شد که این نسخه از مدارکی بوده که توسط دختر نیکولای، هلن، پس از مرگ او در سال ۱۹۰۱ به هی تحویل داده شده بود. رابرت لینکلن در سال ۱۹۰۸ جست‌وجویی برای یافتن نسخهٔ اصلی را شروع کرد و در نتیجه آن، مشخص شد که نسخهٔ دست‌نویسی از نطق گتیسبورگ بین اسناد جان هی وجود داشت. امروزه، این نسخه به نام «نسخهٔ هی» یا «پیش‌نویس هی» شناخته می‌شود.[33]

پیش‌نویس هی در تعدادی از موارد اساسی با نسخهٔ منتشرشده توسط جان نیکولای در سال ۱۸۹۴ تفاوت داشت. برای مثال، این نسخه بر نوع کاغذ متفاوتی نوشته شده بود، تعداد واژه‌هایش در هر سطر و تعداد سطور، متفاوت بود و شامل اصلاحات ویرایشی انجام‌شده به دست لینکلن بود.[33]

هر دو نسخهٔ هی و نیکولای از نطق گتیسبورگ در کتابخانهٔ کنگره و در محفظه‌هایی مهر و موم‌شده با گاز آرگون که اختصاصاً برای این منظور طراحی شده‌اند و دمای کنترل‌شده دارند نگهداری می‌شوند تا از اکسیده شدن و کاهش کیفیت آن‌ها جلوگیری شود.[37]

نسخهٔ نیکولای

از نسخهٔ نیکولای،[persian-alpha 10] اغلب به عنوان «نخستین پیش‌نویس» یاد می‌شود؛ چرا که چنین تصور می‌شود که اولین نسخهٔ موجود باشد.[38][39] محققان بر سر این که آیا نسخهٔ نیکولای، همان نسخه‌ای بوده که لینکلن در ۱۹ نوامبر از روی آن در گتیسبورگ، نطقش را ایراد کرده یا نه، اختلاف نظر دارند. در مقاله‌ای منتشرشده در سال ۱۸۹۴ که شامل رونوشتی از این نسخه بود، نیکولای، که متولی اسناد لینکلن بود، نوشت که لینکلن نخستین بخش نطق را با جوهر در عمارت اجرایی نوشته و با خود به گتیسبورگ آورده بود و بخش دوم را پیش از ایراد نطق در ۱۹ نوامبر، با مداد بر کاغذ خط‌دار نوشته بود.[38][39][40] تاخوردگی‌های هماهنگ همچنان بر روی دو کاغذ مشخص هستند و چنین می‌نمایند که نسخهٔ نیکولای، همان نسخه‌ای است که به گفته شاهدان عینی، لینکلن از جیب کتش بیرون آورده و در مراسم، خوانده بود. دیگران معتقدند که نسخهٔ اصلی گم شده، چرا که برخی از واژه‌ها و عبارات استفاده‌شده در نسخهٔ نیکولای با رونوشت‌های نوشته‌شده در آن زمان از نطق همخوانی ندارد.[41] برای مثال، عبارت «ذیل سایهٔ خداوند» در این نسخه نیستند و این بخش از نطق به صورت «که این ملت دوباره آزاد متولد شود…» نوشته شده‌است. در صورت در نظر گرفتن نسخهٔ نیکولای به عنوان نسخهٔ مورداستفاده لینکلن در هنگام ایراد سخنرانی، یا باید رونوشت‌های آن زمان را نادرست دانست، یا فرض کرد که لینکلن در چند جا، از روی متن نخوانده باشد. بنا به شواهد، این نسخه از نطق گتیسبورگ تا سال ۱۹۰۱، سال مرگ جان نیکولای، در اختیار او بود و سپس در اختیار جان هی، دوست و همکارش، قرار گرفت.[33] این نسخه از مهٔ ۱۹۹۷ تا اوت ۲۰۰۷[42] در نمایشگاه گنجینه‌های آمریکایی در کتابخانهٔ کنگره در واشینگتن، دی.سی. به نمایش گذاشته شده بود.[43]

نسخهٔ هی

نسخهٔ هی، همراه با اصلاحات دست‌نویس لینکلن

وجود نسخهٔ هی[persian-alpha 11] نخستین بار در سال ۱۹۰۶ و پس از آن که جست‌وجو برای پیدا کردن «نسخهٔ خطی اصلی» بین کاغذهای جان هی به یافتن آن منجر شد، به‌طور عمومی اعلام شد. این نسخه دارای تفاوت‌های اساسی با نسخهٔ نیکولای بود.[33]

از نسخهٔ هی به عنوان «غیرقابل توضیح‌ترین» پیش‌نویس و گاهی «دومین پیش‌نویس» یاد شده‌است.[39][44] نسخهٔ هی یا در صبح روز ایراد نطق یا اندکی پس از برگشت لینکلن به واشینگتن نوشته شده‌است. کسانی که باور دارند این نسخه در صبح روز ایراد نطق کامل شده، اشاره می‌کنند که این نسخه شامل عباراتی است که در پیش‌نویس اول نیست اما در گزارش‌های موجود از نطق و نیز در سایر نسخه‌های نوشته‌شده توسط لینکلن گنجانده شده؛ بنابراین، چنان‌که در یادداشتی توضیحی که در کتابخانهٔ کنگره در کنار نسخه‌های اصلی دو پیش‌نویس توضیح داده شده، آنان معتقدند که ممکن است لینکلن در هنگام ایراد نطق، از این پیش‌نویس استفاده کرده باشد.[45] لینکلن نهایتاً این نسخه را به هی داد و فرزندان هی در سال ۱۹۱۶ این نسخه و نسخهٔ نیکولای را به کتابخانهٔ کنگره اهدا کردند.[46]

نسخهٔ اورت

نسخهٔ اورت،[persian-alpha 12] که با نام «نسخهٔ اورت-کیس»[persian-alpha 23] هم شناخته می‌شود، بنا به درخواست ادوارد اورت توسط رئیس‌جمهور لینکلن در اوایل سال ۱۸۶۴ برای او فرستاده شد. اورت مشغول جمع‌آوری تمام سخنرانی‌های ایرادشده در مراسم گتیسبورگ برای انتشار تمام آن‌ها در یک مجموعه و فروش آن در جریان نمایشگاه کمیسیون بهداشتی نیویورک به قصد کمک به سربازان مصدوم بود. نسخهٔ ارسال‌شده توسط لینکلن، سومین نسخهٔ نوشته‌شده به دست خود او بود و هم‌اکنون در اختیار کتابخانهٔ تاریخی ایالت ایلینوی در اسپرینگفیلد، ایلینوی قرار دارد.[45]

نسخهٔ بنکرافت

نسخهٔ بنکرافت[persian-alpha 13] در فوریهٔ ۱۸۶۴ به درخواست جرج بنکرافت، تاریخ‌شناس مشهور و وزیر سابق نیروی دریایی ایالات متحده، که کتاب ده جلدی‌اش با عنوان تاریخ ایالات متحده بعداً باعث تعلق گرفتن لقب «پدر تاریخ آمریکا» به او شد، توسط رئیس‌جمهور لینکلن نوشته شد.[47][48] بنکرافت قصد داشت این نسخه را در کتاب برگ‌های خودنویس نویسندگان کشورمان بگنجاند و این کتاب را در یک نمایشگاه بهداشت سربازان و ملوانان واقع در بالتیمور بفروشد. از آن‌جا که این نسخه در دو طرف کاغذ نوشته شده بود، برای این هدف مناسب دانسته نشد و در اختیار بنکرافت قرار گرفت. این نسخه، تنها نسخه‌ای است که پاکت نامهٔ اصلی آن، که نشانی گیرنده توسط لینکلن روی آن درج شده و لینکلن بر آن تمبر زده، هم در کنار نامه‌ای که لینکلن، متن نطق را روی آن نوشته‌است، موجود است.[49] این نسخه سال‌ها در خانوادهٔ بنکرافت باقی ماند، به چندین دلال فروخته شد و در نهایت توسط نیکلاس و مارگریت لیلی نویز[persian-alpha 24] خریداری شده و در سال ۱۹۴۹ به دانشگاه کرنل اهدا شد.[50] در حال حاضر، این نسخه در بخش مجموعه‌های اشیای کمیاب و نسخ دست‌نویس در کتابخانهٔ کارل. ای کراخ[persian-alpha 25] در کرنل نگهداری می‌شود.[45] نسخهٔ بنکرافت، تنها نسخه‌ای است که به‌طور خصوصی نگهداری می‌شود.[51]

نسخهٔ بلیس

نسخهٔ بلیس که در اتاق لینکلن در کاخ سفید به نمایش گذاشته شده‌است.

پس از آن که لینکلن متوجه غیرقابل استفاده بودن چهارمین نسخه شد، پیش‌نویس پنجمی را نوشت که برای هدفی که به منظور آن نوشته شده بود، قابل قبول بود. نسخهٔ بلیس،[persian-alpha 14] که به نام سرهنگ الکساندر بلیس، پسرخواندهٔ بنکرافت و ناشر برگ‌های خودنویس، نام‌گذاری شده، تنها نسخه‌ای است که توسط لینکلن، امضا شده‌است. بنا به اطلاعات موجود، نسخهٔ بلیس آخرین نسخه نوشته‌شده به دست لینکلن از نطق گتیسبورگ است. از آن‌جا که در تهیهٔ آن، دقت زیادی به کار رفته و تا حدی چون لینکلن برای این نسخه، یک عنوان فراهم کرده و امضا زده و تاریخ نگارش آن را هم درج کرده، نسخهٔ بلیس به عنوان نسخهٔ استاندارد نطق در نظر گرفته شده و منبعی برای اکثر رونوشت‌ها از نطق گتیسبورگ لینکلن است. متن این نسخه بر دیوار جنوبی یادبود لینکلن حک شده‌است.[36]

این نسخه در حال حاضر در اتاق لینکلن در کاخ سفید قرار دارد و هدیه‌ای است از طرف اسکار بی. سینتاس، سفیر سابق کوبا در ایالات متحده.[45] سینتاس، یک کلکسیونر ثروتمند آثار هنری و نسخ خطی، نسخهٔ بلیس را در سال ۱۹۴۹ در یک مزایدهٔ عمومی به قیمت ۵۴٬۰۰۰ دلار (۵۸۰٬۰۰۰ دلار در ۲۰۲۱) خریداری کرد. این مبلغ، بالاترین پیشنهادی بود که تا آن زمان برای یک سند در یک مزایدهٔ عمومی پیشنهاد شده بود.[52] پس از انقلاب کوبا در سال ۱۹۵۹، دولت کاسترو اموال سینتاس را مصادره کرد، اما سینتاس، که در سال ۱۹۵۷ درگذشت، در وصیت‌نامه‌اش نطق گتیسبورگ را به شرط این که در کاخ سفید نگهداری شود، برای مردم آمریکا به ارث گذاشت. در سال ۱۹۵۹، نسخهٔ بلیس به کاخ سفید منتقل شد.[53]

گری ویلز[persian-alpha 26] بیان داشته که نسخهٔ بلیس «از یک جنبهٔ اساسی، از لحاظ سبک نگارش بر سایرین برتری دارد: لینکلن «این‌جا» را از «نهضتی که برایش (این‌جا) جانسپاری …» حذف کرده‌است. هفتمین «این‌جا» در سایر نسخه‌های نطق، ذکر شده‌است». ویلز همچنین بیان کرده که لینکلن «همچنان در حال انجام چنان اصلاحاتی بوده» و احتمالاً بیش از نگارش یک متن «اصلی»، بر دقیق بودن متن تمرکز داشته‌است.[54]

از ۲۱ نوامبر ۲۰۰۸ تا ۱ ژانویهٔ ۲۰۰۹، گالری اسناد آلبرت اچ. اسمال[persian-alpha 27] در مؤسسهٔ اسمیتسونین موزهٔ ملی تاریخ آمریکا با حمایت لورا بوش، بانوی اول وقت، نسخهٔ بلیس را به‌طور محدود در معرض دید عموم قرار داد. این موزه همچنین یک نمایشگاه برخط و گالری تعاملی ایجاد کرد تا به بازدیدکنندگان اجازه دهد تا از نمای نزدیک‌تر، نسخهٔ بلیس را ببینند.[55]

گزارش آسوشیتد پرس

از دیگر منابع متعلق به زمان ایراد نطق که متن آن را پوشش داده‌اند، گزارش آسوشیتد پرس است که بر اساس یادداشت‌های تندنویسی‌شده توسط جوزف ال. گیلبرت،[persian-alpha 28] یک گزارشگر، نوشته شده‌است. این نسخه هم در جزئیاتی کوچک با پیش‌نویس‌های نوشته‌شده توسط لینکلن تفاوت دارد.[56][57]

منابع و واکنش‌های هم‌دوره

در مقالهٔ نیویورک تایمز، منتشرشده در ۲۰ نوامبر ۱۸۶۳، نوشته شده که سخنرانی لینکلن پنج بار با تشویق حضار، قطع شده و با «تشویق طولانی‌مدت و ممتد» پس از اتمام آن همراه بوده‌است.[58]

گزارش شاهدان عینی از دیدگاهشان نسبت به عملکرد لینکلن، با یکدیگر تفاوت دارد. در سال ۱۹۳۱، در خاطرات چاپی سارا ای. کوک مایرز،[persian-alpha 29] که در زمان شرکت در مراسم، ۱۹ سال داشت، ذکر شده بود که پس از سخنرانی لینکلن، سکوت برقرار شده بود: «من نزدیک رئیس‌جمهور بودم و تمام نطق را شنیدم، اما کوتاه به نظر رسید. سپس سکوت تحسین‌برانگیزی برقرار شد، مثل جلسات دوستان در منالن. زمانی که صحبتش تمام شد، تشویقی انجام نشد».[59] شلبی فوت، تاریخ‌نگار، چنین گفته که پس از سخنرانی لینکلن، تشویق با تأخیر، پراکنده و «تنها اندکی مؤدبانه» بوده‌است.[60] در مقابل این دیدگاه، اندرو گرگ کرتین، فرماندار وقت پنسیلوانیا، در این مورد گفته: «او سخنرانی را با چنان صدایی ایراد کرد که تمام جمعیت شنید. از آن‌جا که رئیس‌جمهور در مقابلشان ایستاده بود، جمعیت سکوت کرد … بسیار تحسین‌برانگیز بود! ورد زبان همه بود. عجب سخنرانی‌ای، چنان‌که توصیفش می‌کردند!»[61]

بنا به یک افسانهٔ مشهور، لینکلن پس از ایراد نطق رو به محافظش، وارد هیل لمون، کرده و گفته که سخنرانی، مثل یک گاوآهن بی‌کیفیت، «برق نخواهد زد». گری ویلز این موضوع را بی‌اساس دانسته و آن را ریشه‌گرفته از خاطرات نامعتبر لمون می‌داند. ویلز بیان کرده که «[لینکلن] آنچه می‌خواست انجام دهد را [در گتیسبورگ] انجام داد».[11]

اورت در نامه‌ای که فردای روز ایراد نطق به لینکلن نوشت، او را به خاطر سخنرانی‌اش ستود و گفت: «مایهٔ افتخارم خواهم بود اگر بتوانم بگویم که در عرض دو ساعت قادر بودم به اندازه‌ای که شما در عرض دو دقیقه به ایدهٔ اصلی مراسم پرداختید، به آن بپردازم».[62] لینکلن پاسخ داد که از این که متوجه شده سخنرانی‌اش یک «شکست کامل» نبوده، خوشحال است.[62]

دیگر واکنش‌های عمومی، مطابق وابستگی‌های حزبی افراد پیش رفت.[6] شیکاگو تایمز، که دیدگاهی نزدیک به حزب دموکرات داشت، در مورد نطق نوشت: «گونه‌های هر آمریکایی زمانی که آن گفته‌های احمقانه، بی‌مزه و ضعیف مردی که باید به خارجی‌های باهوش به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده معرفی شود را بخواند، باید از شرم به سوزش درآید».[63] در مقابل این دیدگاه، نیویورک تایمز، که دیدگاهی نزدیک به حزب جمهوری‌خواه داشت، سخنرانی را تحسین کرده و آن را به چاپ رساند.[58] در ماساچوست، اسپرینگفیلد ریپابلیکن هم تمام نطق را چاپ کرده و آن را «یک گوهر عالی» خواند که «در احساسات، عمیق، در استدلال و ابراز، مختصر، و در هر واژه و ویرگول، خوش‌ذوق و ظریف» بود. این روزنامه همچنین پیش‌بینی کرد که در آینده از بیانات کوتاه لینکلن به عنوان «سخنرانی الگو» استفاده خواهد شد.[64] صد و پنجاه سال پس از ایراد نطق، پاتریوت-نیوز در هریسبورگ، پنسیلوانیا، که قبلاً با عنوان پاتریوت و یونیون[persian-alpha 30] شناخته می‌شد، واکنشش در زمان ایراد نطق («بیانات احمقانه» که شایستهٔ «حجاب فراموشی» بودند) را پس گرفت و گفت: «صد و پنجاه سال پیش، نیاکان این نهاد رسانه‌ای برای مخاطبانش قضاوتی چنان ضعیف، چنان آلوده به گتساخی، چنان ناآگاه از چشم‌اندازی که تاریخ با خود آورد، زادند که نمی‌تواند در بایگانی‌های ما، بی‌پاسخ بماند. … پاتریوت و یونیون از شناخت ارزش فوق‌العاده، فصاحت زوال‌ناپذیر و اهمیت ماندگار [سخنرانی] بازماند. پاتریوت-نیوز از این اشتباه، ابراز تأسف می‌کند».[65][66]

روزنامه‌های خارجی هم از بیانات لینکلن انتقاد کردند. تایمز لندن نوشت: «مراسم [در گتیسبورگ] توسط بعضی از متلک‌های بداقبال آن رئیس‌جمهور لینکلن بی‌نوا، به مضحکه تبدیل شد».[67]

جوزف ای. گولدن، از اعضای مجلس نمایندگان که در هنگام سخنرانی، یک معلم ۱۸ ساله بود، در زمان ایراد نطق حاضر بوده و آن را شنید. او در دوران جنگ در سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحدهٔ آمریکا ایفای نقش کرد و بعدتر، پیش از ورود به کنگره به عنوان یک دموکرات، سوابق شغلی موفقی در صنعت بیمه در پنسیلوانیا و نیویورک داشت. از آن‌جا که گولدن از معدود افراد حاضر در هنگام ایراد سخنرانی بود، معمولاً در خصوص نطق مورد سؤال قرار می‌گرفت. او نسبت به مراسم و سخنرانی لینکلن، نظر مثبتی داشت و از آن به عنوان یکی از مشوق‌هایش برای ورود به عرصهٔ نظامی یاد می‌کرد. خاطرات گولدن شامل بیاناتی خطاب به مجلس نمایندگان در سال ۱۹۱۴ بود.[68][69]

خاطرات صوتی

ویلیام آر. راتون تنها شاهد عینی شناخته‌شده است که در هنگام ورود لینکلن به گتیسبورگ و نیز ایراد نطق حاضر بوده و نسخه‌ای صوتی از خاطراتش را ضبط کرده‌است.[70] خاطرات راتون در ۱۲ فوریهٔ ۱۹۳۸، یک سال پیش از مرگش در سال ۱۹۳۹، در استودیوی بوستون ایستگاه رادیویی WRUL ضبط شدند. نسخه‌ای از نطق که توسط راتون خوانده شده بود هم در این مجموعه خاطرات، که روی یک صفحهٔ ۷۸ دور بر دقیقه گرامافون ضبط شدند، گنجانده شد. در جریان یک پروژهٔ «جست‌وجو برای صوت»[persian-alpha 31] در سال ۱۹۹۹، نسخه‌ای از این مجموعه خاطرات صوتی به دست ان‌پی‌آر رسید.[71]

یادداشت‌ها

1. Birgfeld's Band
2. D.D. مخفف Doctor of Divinity؛ دارندهٔ مدرک دانشگاهی رده بالا یا افتخاری در الوهیت
3. "The Battles of Gettysburg"
4. "Consecration Chant"
5. Wilson G Horner
6. Baltimore Glee Club
7. "Oh! It is Great for Our Country to Die"
8. James G. Percival
9. Alfred Delaney
10. نطق گتیسبورگ: نسخهٔ نیکولای، صفحهٔ ۱ (jpg)، صفحهٔ ۲ (jpg). کتابخانهٔ کنگره.
11. نطق گتیسبورگ: نسخهٔ هی، صفحهٔ ۱ (jpg)، صفحهٔ ۲ (jpg). کتابخانهٔ کنگره.
12. نسخهٔ اورت (jpg). virtualgettsyburg.com. بازبینی‌شده از نسخهٔ ۲۰۰۷-۰۶-۱۴ بایگانی اینترنت در ۲۰۰۷-۱۲-۱۰.
13. نامهٔ روی جلد نسخهٔ بنکرافت (تصویر)، نسخهٔ بنکرافت، صفحهٔ ۱ (تصویر)، صفحهٔ ۲ (تصویر). کتابخانهٔ دانشگاه کورنل. بازبینی‌شده در ۲۰۰۷-۱۲-۱۱.
14. نسخهٔ بلیس، صفحهٔ ۱ (jpg)، صفحهٔ ۲ (jpg)، صفحهٔ ۳ (jpg). آژانس نگهداری تاریخی ایلینوی. بازبینی‌شده در ۲۰۰۷-۱۲-۱۱.
15. Bliss
16. American Monthly Review of Reviews
17. Albert Shaw
18. Craig R. Smith
19. "Criticism of Political Rhetoric and Disciplinary Integrity"
20. "four score and seven" که در ترجمهٔ فارسی به «هشتاد و هفت سال» ترجمه شده‌است.
21. "threescore years and ten; and if by reason of strength they be fourscore years"
22. Bancroft
23. Everett-Keyes copy
24. Nicholas and Marguerite Lilly Noyes
25. Carl A. Kroch
26. Garry Wills
27. Albert H. Small Documents Gallery
28. Joseph L. Gilbert
29. Sarah A. Cooke Myers
30. Patriot & Union
31. Quest for Sound

منابع

1. "Ultrarare photo of Abraham Lincoln discovered". Fox News. September 24, 2013. Retrieved September 25, 2013.
2. Lidz, Franz (October 2013). "Will the Real Abraham Lincoln Please Stand Up?". Smithsonian. Retrieved October 3, 2013.
3. Brian, Wolly (October 2013). "Interactive: Seeking Abraham Lincoln at the Gettysburg Address". Smithsonian. Retrieved October 3, 2013.
4. Conant, Sean (2015). The Gettysburg Address: Perspectives on Lincoln's Greatest Speech. New York: Oxford University Press. p. ix. ISBN 978-0-19-022745-6.
5. Holsinger, M. Paul (1999). War and American Popular Culture: A Historical Encyclopedia. Westport, CT: Greenwood Press. p. 102. ISBN 978-0-313-29908-7.
6. "The Gettysburg Address". History. Retrieved February 22, 2013.
7. Robert J. McNamara. "Emancipation Proclamation". www.about.com 19th Century History. Retrieved March 7, 2012.
8. White Jr. , Ronald C. The Words That Moved a Nation in: "Abraham Lincoln: A Legacy of Freedom", Washington, D.C. : U.S. Department of State – Bureau of International Information Programs, p. 58.
9. Fox, Christopher Graham (September 12, 2008). "A analysis of Abraham Lincoln's poetic Gettysburg Address". foxthepoet.blogspot.de. Retrieved August 21, 2012.
10. "Gettysburg Address Information". Dobbin House Inc. 1996–2006. Retrieved November 30, 2007. at gettysburg.com.
11. Wills, Garry. Lincoln at Gettysburg. New York: Simon & Schuster, 1992, pp. 24–25, 34–36.
12. Goldman, A. S.; Schmalstieg Jr., F. C. (2007). "Abraham Lincoln's Gettysburg illness". Journal of Medical Biography. 15 (2): 104–110. doi:10.1258/j.jmb.2007.06-14. PMID 17551612. S2CID 26513017.
13. Boritt, Gabor. The Gettysburg Gospel: The Lincoln Speech That Nobody Knows. Simon & Schuster, 2008.
14. Murphy, Jim (2000). Long Road to Gettysburg. Houghton Mifflin Company. p. 5. ISBN 978-0-618-05157-1. Retrieved December 10, 2007.
15. Reid, Ronald F. (1990). Edward Everett: Unionist Orator. Volume 7. Greenwood Publishing Group. p. 192. ISBN 978-0-313-26164-0. Retrieved December 10, 2007.
16. Alfred L. Brophy, "'These Great and Beautiful Republics of the Dead': Public Constitutionalism and the Antebellum Cemetery"
17. Murphy, Jim (1992). The Long Road to Gettysburg, New York: Clarion Books. p. 105, "with a pronounced Kentucky accent".
18. Gopnik, Adam (May 28, 2007). "Angels and Ages: Lincoln's language and its legacy". Retrieved November 23, 2007. گوپنیک نوشته: «گابور بوریت، در کتابش با عنوان «انجیل گتیسبورگ» ("The Gettysburg Gospel")، پیوستی سی‌صفحه‌ای دارد که آنچه لینکلن (احتمالاً) در مراسم یادبود خوانده را با آنچه مردم شنیده و گزارش کرده‌اند، مقایسه می‌کند. بیشتر تفاوت‌ها کوچک و به دلیل گیج‌شدگی‌های قابل درک هستند … تعدادی از اختلاف‌ها، مهم‌ترند.»
19. جانسون می‌نویسد: «در سال ۱۸۹۵، کنگره مصوب کرد که لوحی برنزی که این نطق بر روی آن حک شده باشد، در گتیسبورگ قرار گیرد، اما متنی را معین کرده بود که با هیچ‌یک از نسخ دست‌نویس لینکلن یا گزارش روزنامه‌های آن دوره همخوانی نداشت. حکم مذکور در کتاب گتیسبورگ و لینکلن: نبرد، قبرستان و پارک ملی، نوشتهٔ هنری سوئیستر بریج هم درج شده‌است. (نیویورک: پسران جی.پی. پوتنام، ۱۹۰۶)»
20. Boritt, Gabor. The Gettysburg Gospel: The Lincoln Speech That Nobody Knows., Appendix B p. 290: «این تنها نسخه‌ای است که … لینکلن آن را به یک عنوان: «نطق ایرادشده در قبرستان در گتیسبورگ.»، یک امضای کامل که برای لینکلن معمول نبوده، و تاریخ: «۱۹ نوامبر ۱۸۶۳»، مزین کرده‌است … این آخرین پیش‌نویس، که معمولاً به عنوان متن استاندارد شناخته می‌شود، تا سال ۱۹۴۹ در اختیار خانوادهٔ بلیس بود.»
21. McPherson, James M. (July 16, 1992). "The Art of Abraham Lincoln". The New York Review of Books. Archived from the original on July 11, 2011. Retrieved November 30, 2007.
22. "Yes We Can! The Lost Art Of Oratory". BBC Two. April 5, 2009.
23. "Pericles' Funeral Oration from Thucydides: Peloponnesian War". Liberty Library of Constitutional Classics. The Constitution Society. 2007. Retrieved November 30, 2007.
24. Haney, John L. (November 7, 1944). "Of the People, by the People, for the People". Proceedings of the American Philosophical Society. 88 (5): 359–367. Archived from the original on 18 November 2018. Retrieved July 24, 2017.
25. Shaw, Albert, ed. The American Monthly Review of Reviews. Vol. XXIII, January–June 1901. New York: The Review of Reviews Company. p. 336.
26. Herndon, William H. and Jesse W. Welk (1892). Abraham Lincoln: The True Story of A Great Life New York: D. Appleton and Company. Vol II. , p. 65.
27. Smith, Craig (Fall 2000). "Criticism of Political Rhetoric and Disciplinary Integrity". American Communication Journal. 4 (1). Archived from the original on May 5, 2009. Retrieved November 26, 2007.
28. "The Second Reply to Hayne (January 26–27, 1830)". Daniel Webster: Dartmouth's Favorite Son. Dartmouth. Archived from the original on 3 December 2007. Retrieved November 30, 2007. Webster himself may have been relying on earlier use of similar language. For example, John Hobhouse, 1st Baron Broughton had employed similar phraseology in 1819: "I am a man chosen for the people, by the people; and, if elected, I will do no other business than that of the people." See Broughton, John and Burdett, Francis. An Authentic Narrative of the Events of the Westminster Election, which Commenced on Saturday, February 13th, and Closed on Wednesday, March 3d, 1819 p. 105 (Published by R. Stodart, 1819).
29. Vosmeier, Matthew Noah (January–February 1992). "Lincoln and the 'Central Idea of the Occasion': Garry Wills's Lincoln at Gettysburg: The Words that Remade America". Lincoln Lore. The Lincoln Museum. Retrieved November 9, 2009.
30. Guelzo, Allen C. (November 21, 2006). "When the Court lost its Conscience". The Wall Street Journal. Archived from the original on February 14, 2009. Retrieved November 26, 2006.
31. McInerney, Daniel J. (September 2000). "Review of Allen C. Guelzo, Abraham Lincoln: Redeemer President". H-Pol, H-Net Reviews. Retrieved November 30, 2007.
32. Guelzo, Allen C. (1999). Abraham Lincoln: Redeemer President. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Co. ISBN 0-8028-3872-3.
33. Johnson, Martin P. (Summer 2003). "Who Stole the Gettysburg Address". Journal of the Abraham Lincoln Association. 24 (2): 1–19.
34. Rao, Maya (April 6, 2005). "C.U. Holds Gettysburg Address". Cornell Daily Sun. Retrieved November 23, 2007.: "Several months after President Abraham Lincoln delivered his Gettysburg address, renowned historian George Bancroft attended a reception at the White House. There, he asked Lincoln for a hand-written copy of the address, and that manuscript is now the highlight of Cornell University Library's Division of Rare and Manuscript Collections." "[Visitors]  … can also see the letter Lincoln enclosed when he mailed the copy to Bancroft, which is dated February 29, 1864."
35. White Jr. , Ronald C. (2005). The Eloquent President: A Portrait of Lincoln Through His Words. New York: Random House. شابک ‎۱−۴۰۰۰−۶۱۱۹−۹ Appendix 9, p. 390: "The Bliss copy  … Lincoln made in March 1864  … The Everett and Bancroft copies, both of which Lincoln made in February 1864."
36. Boritt, Gabor (November 16, 2006). "In Lincoln's Hand". Wall Street Journal. Archived from the original on February 13, 2009. Retrieved November 23, 2007.
37. "Preservation of the drafts of the Gettysburg Address at the Library of Congress". Library of Congress. Archived from the original on March 9, 2012. Retrieved September 15, 2010.
38. Nicolay, J. "Lincoln's Gettysburg Address", Century Magazine 47 (February 1894): 596–608, cited by Johnson, Martin P. "Who Stole the Gettysburg Address", Journal of the Abraham Lincoln Association 24(2) (Summer 2003): 1–19.
39. "The Gettysburg Address Nicolay draft". Library of Congress. Archived from the original on March 9, 2012. Retrieved September 15, 2010.
40. Sandburg, Carl (1939). "Lincoln Speaks at Gettysburg". In: Abraham Lincoln: The War Years New York: Harcourt, Brace & Company. II, 452–457; cited by Prochnow, Victor Herbert. ed. (1944). Great Stories from Great Lives Freeport: Books for Libraries Press, شابک ‎۰−۸۳۶۹−۲۰۱۸-X , p. 13: "The Cincinnati Commercial reporter wrote 'The President rises slowly, draws from his pocket a paper  … [and] reads the brief and pithy remarks."
41. Wills, Garry. Appendix I: "this text does not have three important phrases that the joint newspaper accounts prove he actually spoke," and "there is no physical impossibility that this is the delivery text, but it is  … unlikely that it is."
42. "American Treasures of the Library of Congress - Exhibitions". Library of Congress. 2007-08-01. Retrieved 2021-02-25.
43. Top Treasures. American Treasures of the Library of Congress. Retrieved on December 10, 2007.
44. David Mearns (1964). "Unknown at this Address", in Lincoln and the Gettysburg Address: Commemorative Papers, ed. Allan Nevins. Urbana: University of Illinois Press, p. 133; Mearns and Dunlap, caption describing the facsimile of the Hay text in Long Remembered; both cited in Johnson, "Who Stole the Gettysburg Address".
45. "Gettysburg National Military Park". United States Department of the Interior, National Park Service. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved December 3, 2007. Historical Handbook Number Nine 1954 (Revised 1962), at the Gettysburg National Military Park Historical Handbook website.
46. "The Gettysburg Address Hay draft". Library of Congress. September 15, 2010. Archived from the original on March 9, 2012. Retrieved September 15, 2010.
47. "George Bancroft". Encyclopædia Britannica Online. Retrieved December 19, 2007.
48. See also: "George Bancroft". Encarta. Archived from the original on October 28, 2009. Retrieved December 19, 2007.
49. "Gettysburg Address". Cornell University Library. Retrieved December 19, 2007.
50. "Founding Collections: Nicholas H. Noyes '06 and Marguerite Lilly Noyes". Cornell University Library. Retrieved November 28, 2007.
51. "C.U. Holds Gettysburg Address Manuscript". The Cornell Daily Sun. April 6, 2005. Archived from the original on January 11, 2012. Retrieved December 18, 2005.
52. "About Oscar B. Cintas". Oscar B. Cintas foundation. Retrieved September 23, 2017.
53. Boritt, Gabor (November 16, 2006). "Change of Address: The Gettysburg drafts". The Wall Street Journal. p. D6. Archived from the original on February 13, 2009. Retrieved December 4, 2006.
54. Wills, Appendix I.
55. "The Gettysburg Address". National Museum of American History, Smithsonian Institution. Retrieved April 4, 2012.
56. Bryan, William Jennings, ed. (1906). The World's Famous Orations Vol. IX. America: II. (1818–1865). "V. The Speech at Gettysburg by Abraham Lincoln". Retrieved December 18, 2005.
57. "1846–1900: The News Cooperative Takes Shape". History/Archives: The Associated Press. Associated Press.org. Archived from the original on July 29, 2011. Retrieved November 30, 2007.
58. "The Heroes of July; A Solemn and Imposing Event. Dedication of the National Cemetery at Gettysburgh". The New York Times. November 20, 1863. p. 1. Archived from the original on June 13, 2018. Retrieved November 23, 2007.
59. Hark, Ann. "Mrs. John T. Myers Relives the Day She Met the Great Emancipator". Recollections of Abraham Lincoln at Gettysburg. Abraham Lincoln online. Retrieved November 30, 2007. Citing the Philadelphia Public Ledger of February 7, 1932.
60. Foote, Shelby (1986) [1958]. The Civil War, A Narrative: Fredericksburg to Meridian. Vintage Books. p. 832. ISBN 0-394-74621-X.
61. "Abraham Lincoln at Gettysburg Cemetery". Lincoln at Gettysburg Photo Tour. Abraham Lincoln Online. 2007. Retrieved December 18, 2005.
62. Simon, et al., eds. (1999). The Lincoln Forum: Abraham Lincoln, Gettysburg, and the Civil War. Mason City: Savas Publishing Company. شابک ‎۱−۸۸۲۸۱۰−۳۷−۶ , p. 41.
63. Sandburg, Carl (1954). Abraham Lincoln: The Prairie Years and the War Years, Harcourt, Brace & World, p. 445.
64. Prochow, Herbert Victor (1944). Great Stories from Great Lives. Harper & Brothers, p. 17.
65. Patriot-News Editorial Board (November 14, 2013). "Retraction for our 1863 editorial calling Gettysburg Address 'silly remarks': Editorial". Patriot-News. Retrieved November 19, 2013.
66. Stewart, Doug (November 18, 2013). "My Great-Great-Grandfather Hated the Gettysburg Address. 150 Years Later, He's Famous For It". The Smithsonian's Past Imperfect (Blog). Retrieved November 19, 2013.
67. "The Civil War In America". The Times. London. December 4, 1863. p. 9. Retrieved June 3, 2014.
68. United National Association of Post Office Clerks, The Post Office Clerk magazine, Volumes 13–14, January 1914, p. 6.
69. United States House of Representatives, Memorial Addresses on Joseph A. Goulden, 1917, p. 97.
70. "Gettysburg Eyewitness – Lost and Found Sound: The Boy Who Heard Lincoln". Historyonthenet.com. Retrieved February 15, 2019.
71. "Gettysburg Eyewitness – Lost and Found Sound: The Boy Who Heard Lincoln". Historyonthenet.com. Retrieved February 15, 2019.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نطق گتیسبورگ موجود است.