فامرین

فامرین (به انگلیسی: Famerin) روستایی است از توابع شهرستان کمیجان در استان مرکزی. این روستا در بخش میلاجرد این شهرستان قرار دارد.[2]

فامرین
اطلاعات کلی
کشور ایران
استانمرکزی
شهرستانکمیجان
بخشمیلاجرد
مردم
جمعیت۵۳۸ نفر (سرشماری ۹۵)
کد آماری۰۰۰۵۴۵

مشخصات منطقه ای

روستای فامرین طبق تقسیمات اخیر کشوری، ازتوابع بخش میلاجرد شهرستان کمیجان می‌باشد. این روستا بامختصات جغرافیایی ۴۹ درجه و ۳۴ دقیقه طول شرقی و ۵۷ درجه و ۴۳ دقیقه عرض شمالی در شمال غربی استان مرکزی قراردارد. فاصله روستای فامرین تا مرکز شهرستان ۵ کیلومتر می‌باشد.[3] روستای فامرین یکی از قدیمی‌ترین روستاهای کشور می‌باشد. این روستا در دشت بزرگی در منطقه شهرستان کمیجان و بخش میلاجرد قرار دارد. عمده فعالیت اهالی روستا در رابطه با کشاورزی و دامداری و قالی بافی می‌باشد. فامرین زادگاه عالمان و مشاهیر بزرگی بوده و در منطقه به عنوان روستای ادب و نزاکت مشهور می‌باشد. قدمت روستای فامرین از مرکز شهرستان هم بیشتر بوده و دارای آثار تاریخی از دوره اشکانیان و پیش تر از آن یعنی دوران مادها نیز می‌باشد. عمده جوانان این روستا دارای تحصیلات عالیه بوده و در حوزه هنر و فرهنگ و علم پیش تاز می‌باشد. فامرین از طبیعت بسیار جذاب و زیبایی برخوردار است و می‌توان به عنوان یک قطب گردشگری منطقه قرار گیرد. دین و مذهب ساکنان این روستا اسلام و شیعه اثنی عشری می‌باشد. فامرین دارای یکی از متنوع‌ترین آداب و رسوم فاخر در غرب کشور را دارا می‌باشد. فامرین یکی از قطب‌های تعزیه خوانی در کشور با قدمت هزار ساله می‌باشد .

جمعیت

طبق سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت فامرین در سال ۱۳۸۵ برابر با ۶۹۰ نفر بوده‌است. این روستا ۱۷۳ خانوار دارد.[2]

آثار تاریخی و باستانی

آثار تاریخی تپه دمیر قیه، تپه جنه قلاع و تپه گانلی تپه مربوط به دوره اشکانیان در این روستا واقع است.[4]

منابع

  1. «: کمیته تخصصی نام نگاری و یکسان‌سازی نام‌های جغرافیایی ایران . بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ اوت ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۱.
  2. «پایگاه اینترنتی مرکز آمار ایران». بایگانی‌شده از اصلی در ۵ اوت ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۲.
  3. گروه کمیجان سراب
  4. «دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۶ آوریل ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۰۱۱-۰۵-۱۹.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.