لری لیراوی
لری لیراوی (به زبان لری: لیرو وویی) یکی از گویش‌های لری رایج در بندر دیلم، بندر گناوه، هندیجان و کهگیلویه وبویراحمد می‌باشد[2] که بیشتر به طوایف لر لیراوی و حیات داوودی و گشتیل .. تعلق دارند.[3][4] این گویش بازمانده زبان خوزی وشاهنامه ای می‌باشد. بدانند اما کتاب‌های فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش[5] به صراحت وجود زبان لری در این بنادر را تأیید کرده‌است .[6][7]
| لُری لیراوی | |
|---|---|
| لوری لیرو وویی[1] | |
| زبان بومی در |  ایران |
| منطقه | غرب آسیا |
| قومیت | مردم لر |
| |
| الفبای عربی | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
 مناطقی در جنوب ایران که به زبان لری جنوبی تکلم می‌کنند (زرد پررنگ) | |
جستارهای وابسته
منابع
- http://www.amazon.com/Phonology-Southern-Luri-Eric-Anonby/dp/3895867233
- صفی‌نژاد، جواد. لرهای ایران: لر بزرگ، لر کوچک. تهران: ۱۳۸۰.(ص ۷۰).
- صفی‌نژاد، جواد. لرهای ایران: لربزرگ، لرکوچک. آتیه، تهران: ۱۳۸۱.
- اقوام ایرانی جلد هشتم صفحه دهم
- -فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران (جلد101 گناوه 1365) و (جلد 110بوشهر 1365) و (جلد 91 بهبهان 1370 در خصوص بندر دیلم) و (جلد 90 آبادان 1365 در خصوص بندر ماهشهر)
- فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش12
- لیراو در لغتنامه دهخدا
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.