کرکس سیاه

کرکس سیاه (نام علمی: Coragyps atratus) که با نام کرکس سیاه آمریکایی نیز شناخته می‌شود، نام گونه‌ای پرنده از خانواده کرکس‌های بر جدید است که گسترهٔ پراکندگی آن از جنوب‌شرقی ایالات متحده، تا مرکز شیلی و اروگوئه در جنوب قاره آمریکا می‌باشد. با وجود زیرگونههای مختلف این کرکس، پراکندگی این گونه از گونه کرکس بوقلمونی کمتر است. با وجود نام و ظاهر مشابه با دال سیاه این گونه، گونه‌ای متفاوت با آن کرکس است. در حالی که کرکس‌های بر قدیم جز خانوادهٔ عقابیان (پرندگانی مانند عقاب، باز، کورکور و سنقار) هستند، کرکس‌های بر جدید خود خانواده‌ای جدا و مستقل محسوب می‌شوند. کرکس سیاه، تنها گونه کرکس باقی‌مانده از سرده Coragyps است. این پرنده ساکن مناطق نسبتاً باز و جنگلهای پراکنده‌است.[1] پهنای بالهای این پرنده در حدود ۱٫۵ متر (۵ فوت) است که به عنوان یک کرکس، پرنده‌ای کوچک محسوب می‌شود. (پهنای بال دال سیاه در حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ سانتی‌متر است) این پرنده دارای پرهای سیاه است. در سر و گردن این پرنده پری وجود ندارد و رنگ سر و گردنش خاکستری است و دارای منقاری کوتاه و قلاب مانند می‌باشد.

برای دیگر کاربردها، کرکس سیاه (ابهام‌زدایی) را ببینید.

کرکس سیاه
نگاره یک کرکس سیاه در بلم
وضعیت بقا
آرایه‌شناسی
فرمانرو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: پرندگان
راسته: قوش‌سانان
تیره: کرکس‌های بر جدید
سرده: Coragyps
ساینت هیلیره، ۱۸۵۳
گونه: C. atratus
نام علمی
Coragyps atratus
(بششتاین، ۱۷۹۳)
زیرگونهها
  • C. a. atratus بششتاین, ۱۷۹۳
    کرکس سیاه آمریکای شمالی
  • C. a. foetens لیشتنشتاین, ۱۸۱۷
    کرکس سیاه آند
  • C. a. brasiliensis بناپارت, ۱۸۵۰
    کرکس سیاه آمریکای جنوبی
محدوده قرمز پراکندگی کرکس سیاه را نشان می‌دهد.
مترادف
  • Coragyps urubu واییلوت، ۱۸۰۷
  • [2]Vultur urubu واییلوت، ۱۸۰۷

کرکس سیاه جانوری لاشه‌خوار است و غذای آن لاشه حیوانات است ولی تخم و حیوانات تازه متولد شده را نیز می‌خورد. در مناطقی که جمعیت انسان‌ها زیاد است، کرکس‌های سیاه از زبالههای تولید شدهٔ انسان‌ها نیز تغذیه می‌کنند. این جانوران با استفاده از بینایی خود، یا با تعقیب دیگر کرکس‌های بر جدید که آن‌ها با استفاده از بویایی قوی‌شان لاشه حیوانات را پیدا می‌کنند، غذای خود را پیدا می‌کنند. این پرنده به خاطر نداشتن سوتک -عضوی آوازی در پرندگان- تنها می‌توانند صداهایی مثل خِرخِر و خِش خِش تولید کنند.[3] این پرنده تخم‌های خود را درون غارها، درختان توخالی یا زمین صاف می‌گذارد و معمولاً هر سال دو جوجه می‌آورد که با برگشت دادن غذا از دستگاه گوارشش آن‌ها را تغذیه می‌کند. در ایالات متحده این پرنده تحت حمایت قانونی پیمان حمایت از پرندگان مهاجر مصوب ۱۹۱۸ میلادی قرار دارد.[4] این کرکس در متونی که از تمدن مایاها باقی‌مانده‌است نیز دیده شده‌است.

مشخصات
کرکس سیاه آمریکایی

کرکس سیاه پرنده‌ای نسبتاً بزرگ از گروه پرندگان شکاری است. معمولاً طول آن ۶۵ سانتی‌متر، ۱٫۵ متر پهنای بال و بین ۲ تا ۲٫۷۵ کیلوگرم وزن دارد. بال و پر این پرنده عمدتاً سیاه و براق است و سرو گردنی بدون پر با پوستی تیره و چروکیده به رنگ خاکستری دارد.[5] عنبیه چشم این جانور به رنگ قهوه‌ای است و دو ردیف ناقص مژه در پلک بالا و دو ردیف ناقص در پلک پائین دارد.[6] پاهای این حیوان سفید مایل به خاکستری می‌باشد،[7] و دارای دو انگشت بلند در جلوی هر پا و انگشتانی کوچک در پشت پا است.[3] پاها صاف، نسبتاً ضعیف و توانایی کمی در چنگ زدن دارند. چنگال‌ها برای چنگ زدن طراحی نشده‌است و چنگال‌هایی نسبتاً کند دارد.

سوراخ‌های بینی پرنده با تیغه بینی تقسیم نشده و می‌توان از سوراخ‌های بینی به منقار دسترسی داشت.[8] بال‌ها گسترده ولی نسبتاً کوتاه هستند. ریشه و پرهای اولیه به رنگ سفید می‌باشد و در هنگام پرواز می‌توان این پرها را مشاهده کرد. دم کوتاه و مربع شکل است و به سختی از بال‌های پرنده پایین‌تر می‌آید.[5] اندازه این پرنده در زیرگونه‌ها بر اساس قانون برگمان مختلف است و از لحاظ رنگ نیز متفاوت می‌باشد.[9]

طبقه‌بندی و فرگشت

طبقه‌بندی

طبقه‌بندی و دسته‌بندی ۷ گونه زنده کرکس‌های بر جدید همچنان مبهم باقی‌مانده‌است.[10] گرچه دو گروه کرکس‌های بر جدید و قدیم ریخت ظاهری و نقش اکولوژیکی مشابهی دارند ولی اجداد آن‌ها متفاوت است. کرکس‌های بر جدید به‌طور سنتی در راسته شاهین‌سانان قرار می‌گیرند اما در دهه ۱۹۹۰ برخی زیست‌شناسان این تیره را در راسته لک‌لک‌سانان طبقه‌بندی کردند[11] شواهد ژنتیکی جدید نشان می‌دهند که کرکس‌های بر جدید مانند قوشیان انشعابی از راسته اخیراً ایجادشده قوش‌سانان هستند.[12][13][14][15]

سه زیرگونه کرکس سیاه وجود دارد:

  • C. a. atratus که توسط یوهان ماتیوس بششتاین پرنده‌شناس آلمانی در سال ۱۷۹۳ کشف شد که آن را کرکس سیاه آمریکای شمالی می‌نامند. این پرنده تقریباً هم‌اندازه C. a. foetens است ولی پرهایی به تیرگی C. a. foetens ندارد. پراکندگی آن هم سرتاسر شمال مکزیک، تگزاس و ایالت‌های جنوبی آمریکا می‌باشد[16]
کرکس سیاه آمریکای جنوبی، بر روی درختی در پارک ملی مانوئل آنتونیو، کاستاریکا
  • C. a. brasiliensis که توسط چارلز لوسین بناپارت در سال ۱۸۵۰ میلادی نام‌گذاری شده‌است. این پرنده را کرکس سیاه آمریکای جنوبی نیز می‌نامند. این گونه کوچک‌تر از گونه‌های C. a. atratus و C. a. foetens است و پرهایی روشن‌تر از C. a. foetens دارد.[16] پراکندگی این زیرگونه آمریکای مرکزی و شمال آمریکای جنوبی است. از جنوب به سواحل غربی پرو تا زمین‌های پست بولیوی در شرق و از شمال تا غرب ایالت سونورای مکزیک و از شرق تا ایالت سان لوئیس مکزیک است.[16]
  • C. a. foetens که توسط مارتین لیشتنشتاین در سال ۱۸۱۷ میلادی نام‌گذاری گردید. این گونه را با نام کرکس سیاه آند نیز می‌نامند و تقریباً اندازه C. a. atratus است.[16] این زیرگونه سیاه‌تر از زیرگونه‌های دیگر است و زیستگاهش در محدوده کوه‌های آند، شمال اکوادور، پرو، بولیوی، پاراگوئه، اروگوئه و زمین‌های پست شیلی می‌باشد.[16]

فرگشت
اسکلت کرکس سیاه غربی

در اواخر پلیستوسن پسین، قبل از وجود کرکس‌های سیاه، گونه‌ای پرنده که آن را کرکس سیاه غربی (Coragyps occidentalis) می‌شناسند وجود داشت که تفاوت کمی با کرکس سیاه داشت. این پرنده ۱۰ تا ۱۵ درصد بزرگ‌تر از کرکس سیاه بود و بال‌هایی بزرگ‌تر و گسترده‌تر داشت.[17] در واقع به نظر می‌رسد که کرکس سیاه حاصل فرگشت همان کرکس پس از عصر یخبندان می‌باشد.[18][19]

توزیع و زیستگاه

کرکس سیاه در آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی پراکنده‌است.[20] محدودهٔ پراکندگی آن در دامنه جنوبی ایالات متحده آمریکا، مکزیک، آمریکای مرکزی و بسیاری از مناطق آمریکای جنوبی می‌باشد. معمولاً اقامت این پرندگان دائمی است. البته پرندگانی که در عرض‌های شمالی زیاد زندگی می‌کنند ممکن است در فواصل کوتاه مهاجرت‌هایی داشته باشند. در باقی موارد نیز ممکن است بخاطر شرایط نامطلوب زیست‌محیطی این پرندگان زیستگاهشان را ترک کنند.[21] در آمریکای جنوبی محدودهٔ زیستگاهشان از امتداد مرکز شیلی تا آرژانتین است.[22] همچنین این پرنده در جزایر کارائیب یافت می‌شود.[1] این پرنده زمین‌های باز که دارای خار و چوب باشد را ترجیح می‌دهد.[23] این پرنده معمولاً در دشتها، علفزارها، تالابها، مردابها و جنگل‌های تخریب شده یافت می‌شوند.[1] این پرنده به ندرت در کوهستان‌ها دیده می‌شود و زمین‌های پست را ترجیح می‌دهد و معمولاً بر روی تیرها و درختان مرده دیده می‌شود.[7]

بوم‌شناسی و رفتار
گروهی از کرکس‌ها بر روی یک حصار

در هنگامی که به دنبال غذا می‌گردد در ارتفاع بالا پرواز می‌کند و بال‌هایش را به صورت افقی نگه می‌دارد و با بال زدن‌های کوتاه در آسمان شناور می‌ماند.[24] راندمان پرواز این کرکس‌ها، بخاطر بال‌های نه چندان پهن و بلندشان، از بقیه کرکس‌ها کمتر است.[25] در مقایسه با کرکس بوقلمونی این کرکس در طول پروازش بسیار بیشتر بال می‌زند. همانند تمام کرکس‌ها بر جدید، این کرکس نیز معمولاً بر روی پاهای خود دفع مدفوع را انجام می‌دهد که به وسیله این کار با تبخیر شدن آب موجود در مدفوع خود را خنک می‌کند.[3] این کار باعث می‌شود که رگهای خونی که در پاها وجود دارد خنک بشود. علت سفید بودن پاها نیز وجود اسید اوریک در مدفوع این حیوان است. از آنجا که این حیوان همانند تمام کرکس‌های بر جدید فاقد سوتک است، توانایی ایجاد صداهای بسیار کمی را دارد.[3] این جانوران معمولاً ساکت هستند و تنها گاهی اوقات صداهای کوتاهی ایجاد می‌کنند. کرکس سیاه اجتماعی زندگی می‌کند و هنگام خواب را در گروهی بزرگ به سر می‌برند.[26] در مناطقی که زیستگاه آن‌ها با زیستگاه پرنده‌ای مثل کرکس بوقلمونی همپوشانی دارد شب‌ها را به همراه این کرکس‌ها در جاهایی مانند روی درختان مرده به‌سر می‌برند.[25] کرکس‌های سیاه گروهی زندگی می‌کنند و این پرندگان به راحتی با کرکس‌های بوقلمونی پرواز می‌کنند و به دنبال لاشه‌ای تنها می‌گردند.[26]

مانند کرکس بوقلمونی این کرکس نیز اغلب به صورت ایستا و بدون بال زدن پرواز می‌کند.[5] اعتقاد بر این است که بخاطر چند دلیل اینگونه پرواز می‌کند: خشک شدن بال‌ها، گرم شدن بدن و از بین بردن باکتریها. این رفتار در کرکس‌های بر جدید، کرکس‌های بر قدیم و لک‌لکها دیده می‌شود.[27]

عادات غذایی
بر روی زباله‌ها
کرکس‌ها بر سر لاشه یک گوزن

در زیستگاه‌های طبیعی این جانور معمولاً از مردار تغذیه می‌کند.[28] در مناطقی که جمعیت انسانی زیادی زندگی می‌کند، ممکن است از زباله تغذیه کند ولی معمولاً از تخم پرندگان، مواد گیاهی تجزیه شده یا جانوران تازه متولد شده یا ضعیف تغذیه می‌کند. همانند دیگر کرکس‌ها، این کرکس نقش بسیار مهمی در اکوسیستم‌های مستعد مرداری دارند که در صورت نبود اینگونه پرندگان زمینه گسترش اینگونه پرندگان خواهد بود.[29] کرکس سیاه با استفاده از بینایی خود، یا با تعقیب دیگر کرکس‌های بر جدید که آن‌ها با استفاده از بویایی قوی‌شان لاشه جانوران را پیدا می‌کنند، غذای خود را پیدا می‌کنند. این کرکس‌ها -کرکس بوقلمونی، کرکس سرزرد کوچک و کرکس سرزرد بزرگ می‌توانند با استفاده از حس بویایی‌شان بدنبال غذا بگردند که این توانایی، توانایی غیرمعمولی در جهان پرندگان است. این پرندگان با پرواز در ارتفاع کم و استشمام اتیل مرکاپتان، گازی تولید شده در آغاز فروپاشی لاشهٔ حیوانات، غذایشان را پیدا می‌کنند.[30] این توانایی بالا به آن‌ها این اجازه را می‌دهد که لاشهٔ جانورانی که در زیر پوشش‌های جنگلی پنهان هستند را پیدا کنند.[27] شاه کرکس و کرکس سیاه که فاقد این توانایی هستند، بدنبال این پرندگان می‌روند.[29] این رفتار ممکن است در هنگام غذا خوردن به پرخاش بین این پرنده و کرکس بوقلمونی بی‌انجامد و باعث فرار دادن این جانور توسط کرکس بوقلمونی که کمی بزرگ‌تر از کرکس سیاه است بشود.[28] کرکس سیاه گاهی از دام یا آهو تغذیه می‌کند. تنها زمانی غذایشان این جانوران هستند که آن‌ها به دام افتاده باشند. معمولاً دامی که تازه به دنیا آمده طعمه این جانوران می‌شود به اینصورت که ابتدا با نوک زدن به چشم‌ها یا زبان و بینی آن قسمت‌ها را سوراخ می‌کنند و پس از اینکه جانور به شوک رفت شروع به خوردنش می‌کنند.[31]

تولید مثل

فصل تولید مثل این پرندگان در عرض‌های جغرافیایی مختلف، متفاوت است. در ایالات متحده در فلوریدا فصل تولید مثل در اوایل ژانویه هست، در حالی که به‌طور مثال در اوهایو معمولاً پیش از ماه مارس جفت‌گیری آغاز نشده‌است.[32] در آمریکای جنوبی در آرژانتین و شیلی آغاز تخم‌گذاری در اوایل سپتامبر است در حالی که کرکس‌هایی که در شمال این قاره هستند معمولاً تا اکتبر صبر می‌کنند. برخی از پرندگان آمریکای جنوبی -به‌طور معمول کرکس‌های ترینیداد- حتی بیش از این منتظر می‌مانند. همچنین پرندگانی که در اکوادور زندگی می‌کنند ممکن است تا فوریه صبر کنند.[32] مراسم جفت‌یابی بر روی زمین است و به این شیوه انجام می‌شود که چند پرندهٔ نر با بال‌های باز دایره‌وار دور پرندهٔ ماده را می‌گیرند و دور پرندهٔ ماده با تکان دادن سر و خرامیدن می‌چرخند.[5] گاهی اوقات این پرندگان پروازهای جفت‌گیری انجام می‌دهند و با تعقیب یکدیگر لانه خود را انتخاب می‌کنند.[32]

کرکس سیاه تخم خود را مناطق درختی، در داخل درخت‌های توخالی یا حفره‌های دیگری که ارتفاع آن‌ها به ندرت بیش از ۳ متر است می‌گذارد.[5] در حالی که این پرنده از هیچگونه ماده‌ای برای لانه‌اش استفاده نمی‌کند، ولی گاهی ممکن است در اطراف لانه‌اش از تکه‌های رنگی و درخشان پلاستیکی، خرده‌شیشه یا اشیای فلزی مانند در بطری‌ها استفاده کند.[23] تعداد تخم‌ها معمولاً دو عدد است ولی می‌توانند بین ۱ تا ۳ تخم باشد. تخم‌ها مانند تخم مرغ هستند و اندازه‌شان به‌طور متوسط ۷٫۵۶ در ۵٫۰۹ سانتی‌متر است. تخم‌ها صیقلی است و از رنگ خاکستری مایل به سبز، مایل به آبی یا مایل به سفید متغیر است. بعضی از تخم‌ها هم خال‌خال و قهوه‌ای کمرنگ است.[23] با نشستن هر دو والدین بر روی تخم‌ها، تخم‌ها بعد از ۲۸ تا ۴۱ روز به جوجه تبدیل می‌شوند.[23] پدر و مادر جوجه‌ها هر دو وظیفه غذا دادن به آن‌ها را بر عهده دارند و به مدت دو ماه جوجه‌ها در لانه می‌مانند و پس از ۷۵ تا ۸۰ روز جوجه‌ها به راحتی می‌توانند پرواز کنند.[25]

ارتباط با انسان‌ها
گله‌ای از کرکس‌ها بر روی لاشه یک گاو

کرکس سیاه بخاطر شکار گوساله گاوها، در نزد دامداران به عنوان یک تهدید در نظر گرفته می‌شود.[33] مدفوع تولید شده توسط کرکس سیاه و همچنین دیگر کرکس‌ها باعث از بین رفتن درخت‌ها و پوشش‌های گیاهی می‌شود.[34] این پرنده همچنین تهدیدی برای خطوط هوایی محسوب می‌شود، مخصوصاً هنگامی که در گروه‌های بزرگ در نزدیکی زباله‌ها پرواز می‌کنند[35]؛ همان‌طور که در فرودگاه بین‌المللی تام ژوبیم در ریودوژانیرو این مشکل وجود دارد.[36]

کرکس سیاه را می‌توان در اسارت نگه داشت، هرچند پیمان پرندگان مهاجر تنها اجازه می‌دهد که پرندگان مجروح یا جانورانی که قادر به بازگشت به حیات وحش نیستند را نگهداری کرد.[37] در ایالات متحده طبق قانون حمایت از پرندگان مهاجر مصوب ۱۹۱۸،[4] در کانادا بر اساس کنوانسیون حمایت از پرندگان مهاجر[38] و در مکزیک بر اساس کنوانسیون حفاظت از پرندگان مهاجر و پستانداران[38] تحت حمایت قانونی قرار گرفته‌است. در ایالات متحده اسیر کردن، کشتن یا در اختیار داشتن این پرنده جرم محسوب می‌شود و در صورت تخلف از این قانون، متخلف تا ۱۵٬۰۰۰ دلار جریمه نقدی و تا ۶ ماه حبس محکوم می‌شود.[37] در سیاههٔ قرمز IUCN کرکس سیاه جزو گونه‌هایی است که حداقل نگرانی در موردشان وجود دارد. به نظر می‌رسد که این گونه گونه‌ای پایدار باشد.[1] این کرکس در متونی از دفترنامه‌های مایا نیز دیده شده با این حال دارای اهمیت مذهبی و معنوی شاه کرکس در نزد مایاها نبوده‌است.[39]

کرکس سیاه پرنده‌ای نمادین در لیما پایتخت پرو به شمار می‌رود.[40][41] در سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ به ترتیب در سورینام و نیکاراگوئه نیز تمبرهایی مزین به نقش این پرنده منتشر شدند.[42]

جستارهای وابسته

پانویس
  1. 2007 IUCN Red List. "Coragyps atratus". BirdLife International. Retrieved 3 November 2007.
  2. «کرکس سیاه». Fossilworks. ۱۴ خرداد ۱۳۹۹. دریافت‌شده در ۳ ژوئن ۲۰۲۰.
  3. "The Origin and Evolution of Birds". Yale University Press. 1999. p. ۱۱۶. ISBN 0226056414.
  4. "Birds Protected by the Migratory Bird Treaty Act". US Fish & Wildlife Service. Retrieved 14 October 2007.
  5. Terres, J. K (۱۹۸۰)، The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds، نیویورک: Knopf، ص. ۹۵۹، شابک ۰-۳۹۴-۴۶۶۵۱-۹
  6. Fisher, Harvey L. (فوریه 1942). "The Pterylosis of the Andean Condor". Condor. p. ۳۲–۳۰. Archived from <30:TPOTAC>2.0.CO;2-1&size=LARGE&origin=JSTOR-enlargePage the original on doi:10.2307/1364195. Check date values in: |تاریخ بایگانی= (help)
  7. Peterson, Roger Tory (۲۰۰۱). "A Field Guide to Western Birds". Houghton Mifflin Field Guides. ISBN 0-618-13218-X. p. ۱۸۲.
  8. Allaby, Michael (۱۹۹۲)، The Concise Oxford Dictionary of Zoology، آکسفورد، انگلستان: Oxford University Press، ص. ۳۴۸، شابک ۰-۱۹-۲۸۶۰۹۳-۳
  9. Hosner, Peter A (۲۰۰۶). «Observations of plumage pigment aberrations of birds in Ecuador, including Ramphastidae» (PDF). Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología. ص. ۴۲–۳۰. دریافت‌شده در ۳ نوامبر ۲۰۰۳.
  10. "Remsen, J. V. , Jr. ; C. D. Cadena; A. Jaramillo; M. Nores; J. F. Pacheco; M. B. Robbins; T. S. Schulenberg; F. G. Stiles; D. F. Stotz & K. J. Zimmer. 2007. A classification of the bird species of South America. South American Classification Committee". American Ornithologists' Union. Archived from the original on 2 March 2009. Retrieved 11 September 2010. External link in |ناشر= (help)
  11. Sibley, Charles Gald & Jon Ahlquist, Jon Edward (1990): Phylogeny and classification of birds. Yale University Press, New Haven, Conn.
  12. Gill, F.; Donsker, D. (June 2019). "IOC World Bird List (v 9.2)". Retrieved June 22, 2019.
  13. American Ornithologists' Union. 1998. Check-list of North American Birds. 7th edition. American Ornithologists' Union, Washington, D.C.
  14. R. Terry Chesser, Kevin J. Burns, Carla Cicero, Jon L. Dunn, Andrew W. Kratter, Irby J. Lovette, Pamela C. Rasmussen, J. V. Remsen, Jr., Douglas F. Stotz, Benjamin M. Winger, and Kevin Winker. "Fifty-ninth supplement to the American Ornithological Society’s Check-list of North American Birds". The Auk 2018, vol. 135:798-813 retrieved July 16, 2018
  15. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood. 2018. The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2018. Downloaded from http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download/ retrieved August 14, 2018
  16. "Birds of Mexico: A Guide for Field Identification". University of Chicago Press. 1953. p. ۲۶۷. Retrieved 11 September 2010.
  17. Fisher, Harvey L (1944). ")pdf) The skulls of the Cathartid vultures" (PDF). Archived from the original (PDF) on 17 December 2008. Retrieved 28 August 2010.
  18. ""Bird Remains from a Prehistoric Cave Deposit in Grant County, New Mexico"" (PDF). Condor journal. p. ۲۴۲–۲۴۱. Archived from the original (PDF) on 19 August 2012. Retrieved 8 September 2010.
  19. Steadman, David W; Arroyo-Cabrales, Joaquin; Johnson, Eileen & Guzman, A. Fabiola (1994). "New Information on the Late Pleistocene Birds from San Josecito Cave, Nuevo Leon, Mexico"" (PDF). Condor journal. p. ۵۸۹–۵۷۷. Archived from the original (PDF) on 31 October 2007. Retrieved 18 June 2010.
  20. Bull, John L; Levine, Emanuel (1998). "Bull's Birds of New York State". Cornell University Press. pp. 138. ISBN 0-8014-3404-1.
  21. Buckley, N. J. (1999). Black Vulture (Coragyps atratus). In The Birds of North America, No. 411 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc. , Philadelphia, PA.
  22. Hilty, Stephen L. (1977). "A Guide to the Birds of Colombia". Princeton University Press. ISBN 0-691-08372-X. p. ۸۸.
  23. Harrison, Hal H. (۱۹۷۹). "A Field Guide to Western Birds' Nests". Houghton Mifflin Field. ISBN 0-618-16437-5. p. ۳۳. Retrieved 18 October 2010.
  24. Robbins, C S. ; Bruun, B & Zim, H S (۲۰۰۱). "Birds of North America: A Guide to Field Identification". St. Martin's Press. ISBN 1-58238-090-2. p. ۶۶. Retrieved 15 October 2010.
  25. Fergus, Charles (2003). "Wildlife of Virginia and Maryland Washington D.C." Stackpole Books. ISBN 0-8117-2821-8. p. ۱۷۲. Retrieved 15 October 2010.
  26. «All About Birds: Black Vulture». Cornell Lab of Ornithology. ۲۰۰۳. دریافت‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۰۷.
  27. Snyder, Noel F. R. and Helen Snyder (۲۰۰۶). «Raptors of North America: Natural History and Conservation». Voyageur Press. ص. ۴۵. دریافت‌شده در ۱۷ اکتبر ۲۰۱۰.
  28. Reader's Digest Editors (۲۰۰۵). "Book Of North American Birds". Reader's Digest. ISBN 0-89577-351-1. p. ۱۱. Retrieved 17 October 2010.
  29. Gomez, LG; Houston, DC; Cotton, P; Tye, A (۱۹۹۴). "The role of greater yellow-headed vultures Cathartes melambrotus as scavengers in neotropical forest". p. ۱۹۳ تا ۱۹۶. Archived from the original on 16 February 2009. Retrieved 17 October 2010.
  30. Muller-Schwarze, Dietland (۲۰۰۶). "Chemical Ecology of Vertebrates". Cambridge University Press. ISBN 0-521-36377-2. p. ۳۵۰. Retrieved 17 October 2010.
  31. Paulik, Laurie (6 August 2007). "Vultures and Livestock". AgNIC Wildlife Damage Management Web. Archived from the original on 8 August 2007. Retrieved 15 October 2007.
  32. Ferguson-Lees, James; David A. Christie (۲۰۰۱)، Raptors of the World، لندن: Christopher Helm، ص. ۳۰۶، شابک ۰-۷۱۳۶-۸۰۲۶-۱
  33. Milleson, Michael P (2006). "Vulture-Cattle Interactions – A Survey of Florida Ranchers" (PDF). Proceedings, 22nd Vertebrate Pest Conference. University of California, Davis. Archived from the original (PDF) on 10 December 2015. Retrieved 18 October 2010.
  34. Paulik, Laurie (15 October 2007). "Vultures". Archived from the original on 4 August 2007. Retrieved 18 October 2010. AgNIC Wildlife Damage Management Web
  35. Cf. José Felipe Monteiro Pereira, Aves e Pássaros Comuns do Rio de Janeiro, Rio de Janeiro, Technical Books, 2008,ISBN 978-85-61368-00-5, page 35
  36. Cf. Christian Netzel & Marcello Espinola Paraguassú de Sá, ESTUDO PRELIMINAR SOBRE A PROBLEMÁTICA DAS AVES PARA A SEGURANÇA DO AEROPORTO INTERNACIONAL TOM JOBIM E O ATERRO SANITÁRIO DE GRAMACHO (Preliminary study on the threat posed by birds in the Gramacho landfill to the safety of the Tom Jobim International Airport, FGV Environmental Management course monograph, available (in Portuguese) at
  37. US Code Collection. "Migratory Bird Treaty Act". Cornell Law School. Retrieved 18 October 2010.
  38. US Code Collection. "Game and Wild Birds: Preservation". Cornell Law School. Retrieved 18 October 2010.
  39. Tozzer, Alfred Marston (1910). "Animal Figures in the Maya Codices". Harvard University. Retrieved 18 October 2010.
  40. "Drowning in rubbish, Lima sends out the vultures with GoPros". The Guardian. Retrieved June 19, 2020.
  41. "Black Vulture". Retrieved June 19, 2020.
  42. "Black Vulture". Bird Stamps. Retrieved January 11, 2012.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.