انقلاب ملی اندونزی

انقلاب ملی اندونزی یا جنگ استقلال اندونزی (اندونزیایی: Perang Kemerdekaan Indonesia‎)، جنگی مسلحانه و سیاسی بین جمهوری اندونزی و امپراتوری هلند و یک انقلاب اجتماعی داخلی پس از جنگ و استعمار در این کشور بود. این انقلاب بعد از اعلان استقلال اندونزی در سال ۱۹۴۵ و به رسمیت شناختن استقلال اندونزی توسط هلند در پایان سال ۱۹۴۹ بوقوع پیوست. جنبش استقلال اندونزی که به عنوان «سال بیداری ملی» (Tahun Kebangkitan Bangsa) نیز از آن نام برده می‌شود در ماه مه ۱۹۰۸ شروع شد.

انقلاب ملی اندونزی Perang Kemerdekaan Indonesia
لاهه، ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹انتقال سند حاکمیت به ایالات متحده اندونزی
تاریخ ۱۷ اوت ۱۹۴۵ – ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹ مکان اندونزی نتیجه پیروزی نظامی هلند پیروزی سیاسی اندونزی تضمین استقلال اندونزی هلند ایالات متحده اندونزی را در اجلاس هلند-اندونزی به رسمیت شناخت
طرفین درگیر
اندونزی دولت اضطراری جمهوری اندونزی نیروهای مسلح خلق اندونزی داوطلبان ژاپن (از ۱۹۴۶) راج بریتانیا دوفاکتو (از ۱۹۴۶)	هلند (از ۱۹۴۶) هند شرقی هلند ارتش سلطنتی هند شرقی هلند دولت غیرنظامی هند شرقی (استانهای خودمختار ادغام شده به اندونزی در سال ۱۹۴۹) ایالت شرق اندونزی Great Dayak Pasundan Pontianak Sultanate  امپراتوری بریتانیا  بریتانیا راج بریتانیا (تا ۱۹۴۶) استرالیا ژاپن (تا ۱۹۴۶)
فرماندهان و رهبران
احمد سوکارنو محمد حتی سودیرمان اوریپ سوموهاردیو سری سلطان سیاف رودین سوطان شهریر سوتومو سوهارتو	سیمون اسپور هوبرتوس ون موک ویلیام فرانکن کلمنت اتلی سر فیلیپ کریستیسون T.E.D Kelly توکوردا سوکاواتی سلطان حمید دوم ریموند وسترلینگ
قوا
ارتش جمهوریخواه اندونزی: ۱۹۵٬۰۰۰ نیروهای مردمی : حدود ۱۶۰٬۰۰۰ داوطلبان ارتش سابق ژاپن: ۳٬۰۰۰ عناصر هندی در ارتش بریتانیا: ۶۰۰	ارتش پادشاهی هلند: ۲۰٬۰۰۰ (در آغاز) - ۱۸۰٬۰۰۰ (حداکثر) ارتش هند شرقی: ۶۰٬۰۰۰ نیروهای بریتانیایی: ۳۰٬۰۰۰+ (حداکثر)[1]
تلفات
۴۵٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ کشته در صفوف نیروهای اندونزی	~۸٬۴۲۸ کشته : ۱٬۲۰۰ مرگ نظامی ارتش بریتانیا[2] ۳٬۱۴۴ ارتش سلطنتی هلند شرقی هند[3] ۳٬۰۸۴، مرگ ارتش سلطنتی هلند Army deaths[3] مرگ ۱٬۰۰۰+ ژاپنی
تلفات غیرنظامیان ۲۵٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ هزار نفر[4]

این مبارزه به مدت بیش از چهار سال ادامه داشت و شاهد درگیری‌های خونین نظامی، تحولات سیاسی و اجتماعی در داخل اندونزی و دو مداخله دیپلماتیک بین‌المللی بود. نیروهای نظامی هلندی توانستند شهرهای بزرگ، شهرها و دارایی‌های صنعتی متعلق به جمهوریخواهان در جاوه و سوماترا را به کنترل خودشان درآورند ولی آنها قادر نبودند که حومه این شهرها را کنترل کنند. در سال ۱۹۴۹، فشارهای بین‌المللی بر هلند به حدی رسید که در کنار ناکامی‌های نظامی که داشت مجبور شد استقلال اندونزی را به رسمیت بشناسد.

این انقلاب به حکومت استعماری هند شرقی هلند پایان داد ولی گینه نو هلند همچنان در زیر استعمار باقی ماند. با انقلاب در اندونزی کاست‌های قومی به‌طور قابل ملاحظه ای تغییر کرد و قدرت بسیاری از حاکمان محلی (راجا) کاهش یافت. پس از انقلاب اگر چه چند نفر از تجار در این کشور توانستند نقش مهمتری در اقتصاد داشته باشند ولی. این انقلاب باعث نشد که وضعیت اقتصادی و سیاسی اکثریت مردم اندونزی بهتر شود.

پیشینه

در نیمه اول قرن بیستم ناسیونالیسم در اندونزی و جنبش‌هایی که از استقلال این کشور از استعمار هلند حمایت می‌کردند، مانند بودی اتومو، حزب ملی اندونزی (PNI), سارکات اسلام (Sarekat Islam) و حزب کمونیست اندونزی (PKI)، به سرعت رشد کرد. بودی اوتومو، سارکات اسلام و دیگران، با پیوستن به «شورای مردم» که توسط هلند ساخته شده بود، با استراتژی همکاری، امید داشتند که با این روش پیروز شوند.[5] دیگر گروه‌ها با راهبری بر اساس عدم همکاری با استعمار هلند خواستار آزادی و خودگردانی مستعمره هند شرقی بودند.[6] برجسته‌ترین رهبران در میان این گروه‌ها سوکارنو و محمد حتی، دو تن از رهبران دانشجویان وطن‌پرست بودند این دو تن از رفرم‌های آموزشی ناشی از التزام اخلاقی هلند به اندونزی بهره‌مند شده بودند.

اشغال اندونزی توسط ارتش امپراتوری ژاپن طی سه سال و نیم در طول جنگ جهانی دوم عامل مهمی در انقلاب بعدی بود. هلند توانایی کمی داشت که بتواند از مستعمره خود در برابر ارتش ژاپن دفاع کند و تنها طی سه ماه، ژاپنی‌ها هند شرقی را اشغال کردند. در جاوه و به میزانی کم در سوماترا (دو جزیره غالب اندونزی)، ژاپنی‌ها گسترش یافتند و احساسات ملی گرایانه اندونزیایی‌ها را تشویق کردند. گرچه این اقدامات ژاپنی‌ها بیشتر برای منافع سیاسی خودشان بود تا اینکه برای از حمایت استقلال اندونزی باشد، اما این حمایت باعث شد که نهادهای جدیدی در این کشور پدیدار شود که رهبرانی مانند سوکارنو از آنها ظاهر شدند. ژاپن در این دوره، بسیاری از زیرساخت‌های اقتصادی، اداری و سیاسی که هلند ایجاد کرده بود را منهدم و جایگزین کرد.[7]

در ۷ سپتامبر ۱۹۴۴، در حالی که جنگ در اندونزی علیه ژاپن به پیش می‌رفت، کوئیسو Koiso نخست‌وزیر ژاپن قول داد استقلال اندونزی را می‌پذیرد ولی هیچ تاریخی را برای این کار مشخص نکرد.[8] برای طرفداران سوکارنو، این موضع ژاپن به عنوان دلیلی بر عدم همکاری با ژاپن بود.[9]

اعلام استقلال

بندرا پوساکا، اولین پرچم اندونزی که در تاریخ ۱۷ اوت ۱۹۴۵ برافراشته شد.

در روز ۱۷ اوت ۱۹۴۵، دو روز پس از تسلیم امپراتور ژاپن در اقیانوس آرام، سوکارنو و حتی تحت فشارهای گروه‌های پمودا (جوانان) رادیکال و سیاسی، استقلال اندونزی را اعلام کردند. روز بعد، کمیته ملی مرکزی اندونزی (KNIP) سوکارنو را به عنوان رئیس‌جمهور اندونزی و حتی را به عنوان معاون رئیس‌جمهور انتخاب کرد.[10]

جستارهای وابسته

• انقلاب شرق سوماترا
• اعلان استقلال اندونزی

منابع

1. "The War for Independence: 1945 to 1950". Gimonca. Retrieved 23 September 2015.
2. Kirby, Woodburn S (1969). War Against Japan, Volume 5: The Surrender of Japan. HMSO. p. 258.
3. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ نوامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷.
4. Friend, Bill personal comment 22 April 2004; Friend, Theodore (1988). Blue Eyed Enemy. Princeton University Press. pp. 228 and 237. ISBN 978-0-691-05524-4.; Nyoman S. Pendit, Bali Berjuang (2nd edn Jakarta:Gunung Agung, 1979 [original edn 1954]); Reid (1973), page 58,n.25, page 119,n.7, page 120,n.17, page 148,n.25 and n.37; Pramoedya Anwar Toer, Koesalah Soebagyo Toer and Ediati Kamil Kronik Revolusi Indonesia [Jakarta: Kepustakaan Populer Gramedia, vol. I (1945); vol. II (1946) 1999; vol. III (1947); vol. IV (1948) 2003]; Ann Stoler, Capitalism and Confrontation in Sumatra's Plantation Belt, 1870–1979 (New Haven:Yale University Press, 1985), p103. ; all cited in Vickers (2005), page 100
5. Amry Vandenbosch (1931). "Nationalism in Netherlands East India". Pacific Affairs. Pacific Affairs, University of British Columbia. 4 (12): 1051–1069. doi:10.2307/2750579. JSTOR 2750579.
6. George Mc.T Kahin (1980). "In Memoriam: Mohammad Hatta (1902–1980)". Indonesia. Southeast Asia Program Publications at Cornell University. 20 (20): 113–120. doi:10.2307/3350997. JSTOR 3350997.
7. Vickers (2005), page 85
8. Ricklefs (1991), page 207
9. "The National Revolution, 1945–50". Country Studies, Indonesia. U.S. Library of Congress.
10. Ricklefs (1991), page 213; *Taylor, Jean Gelman (2003). Indonesia: Peoples and History. Yale University Press. p. 325. ISBN 0-300-10518-5.; Reid (1973), page 30

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Indonesian National Revolution». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷.

پیوند به بیرون

• Anderson, Ben (1972). Java in a Time of Revolution: Occupation and Resistance, 1944–1946. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press. ISBN 0-8014-0687-0.
• Cribb, Robert (1991). Gangster and Revolutionaries: The Jakarta People's Militia and the Indonesian Revolution 1945–1949. Sydney, Australia: ASSA Southeast Asian Publications Series – Allen and Unwin. ISBN 0-04-301296-5.
• Drooglever, P. J.; Schouten, M. J. B.; Lohanda, Mona (1999). Guide to the Archives on Relations between the Netherlands and Indonesia 1945–1963. The Hague, Netherlands: ING Research Guide.
• Frederick, William H. (1989). Visions and Heat: The Making of the Indonesian Revolution. Athens, Ohio: Ohio University Press. ISBN 0-8214-0906-9.
• George, Margaret (1980). Australia and the Indonesian Revolution. Melbourne University Press. ISBN 0-522-84209-7.

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ انقلاب ملی اندونزی موجود است.