بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۳۶

المپیک تابستانی ۱۹۳۶ (در انگلیسی: Games of the XI Olympiad) که به‌طور رسمی با نام «بازی‌های المپیاد یازدهم» شناخته می‌شود، از ۱ اوت تا ۱۶ اوت ۱۹۳۶ میلادی در شهر برلین، در آلمان و با حضور ۳٬۹۶۳ ورزشکار زن و مرد از ۴۹ کشور جهان و در ۱۹ رشته ورزشی برگزار شد و کشور آلمان در این مسابقات به مقام قهرمانی رسید. این تنها دوره المپیک است که آلمان در آن موفق به کسب مقام قهرمانی شده‌است. کارگردان مشهور لنی ریفنشتال که هیتلر نیز بسیار به کارهای او علاقه داشت فیلمی در خصوص این بازی‌ها به نام المپیاد ساخت، در ساخت این فیلم نخستین بار از تکنیک‌هایی استفاده شد که امروزه به عنوان تکنیک‌های متداول فیلم‌های ورزشی از آن‌ها استفاده می‌شود. نکته مهم در خصوص این دوره از مسابقات المپیک اجرای سیاست‌های نژادی توسط نازی‌ها بود.[2]

بازی‌های XI المپیک
شهر میزبانبرلین، آلمان
کشورهای شرکت‌ کننده۴۹
تعداد ورزشکاران۳٬۹۶۳ (۳٬۶۳۲ مرد، ۳۳۱ زن)
رویدادها۱۲۹ در ۱۹ ورزش
افتتاحیه۱ آگوست
اختتامیه۱۶ آگوست
افتتاح کنندهصدر اعظم آدولف هیتلر[1]
ورزشگاهورزشگاه المپیک برلین

انتخاب محل بازی‌ها

دروازه استادیوم المپیک، ۲۰۰۴

در این دوره تنها دو کشور آلمان و اسپانیا کاندید میزبانی مسابقات المپیک بودند که سرانجام آلمان با کسب ۴۳ رأی در مقابل ۱۶ رأی اسپانیا توانست میزبانی این دوره را از آن خود کند.[3]

تأثیر نازی‌ها

آدولف هیتلر و هرمان گورینگ در حال تماشای رخدادها در ورزشگاه المپیک برلین

اوج مسائل ورزشی در آلمان نازی را می‌توان مسابقات المپیک تابستان ۱۹۳۶ دانست که البته مسائل سیاسی نیز در آن نقش پررنگی داشت به خصوص آنکه نازی‌ها این مسابقات را تبلیغی برای برتری نژاد آریایی می‌دانستند. انتخاب ورزشکاران آلمانی پیش از آنکه به مهارت آن‌ها در ورزش اهمیت داشته باشد به چهره آریایی آن‌ها اهمیت داشت. در این دوره از بازی‌ها یهودیان و کولی‌ها از شرکت در مسابقات محروم بودند[4]

حضور سیاه پوستان در المپیک

طی مسابقات المپیک تابستانی برلین تعدادی از دوندگان سیاه پوست آمریکایی نیز به دریافت مدال المپیک نائل شدند. روزنامه‌های آمریکایی برنده شدن مدال توسط دوندگان سیاه پوست و دریافت مدال توسط مقامات عالی رتبه آلمان و همچنین تشویق آن‌ها از طرف تماشاگران آلمانی را ردی بر فرضیه نژادپرستی نازی‌ها دانستند. البته موضوع مهم دیگری در خصوص سیاه پوستان ماجرای دست ندادن هیتلر با دونده سیاه پوست آمریکایی جسی اونز * است. رسانه‌های مخالف دولت هیتلر تبلیغات وسیعی بر روی این موضوع انجام دادند. اما در حقیقت آن روز هیتلر به دستور کمیته برگزاری المپیک و به دلیل تسریع در امر مراسم اهدای جوایز از دست دادن با هر ورزش کاری چه آلمانی و چه غیر آلمانی منع کرده بود[5] با اینحال بگفتهٔ برخی منابع، هیتلر از پیشنهاد عکس انداختن با اونز بشدت خشمگین شد و استفاده آمریکاییان از سیاهپوستان در المپیک را خجالت‌آور خوانده بود.[6][7][8][9] اونز لیکن مدعی شد که هیتلر به او احترام گذاشته و دست تکان داد، در حالیکه رئیس جمهور آمریکا حتی به وی یک تلگراف نزد.[10][11] آمریکا در این سالیان دوران جدایی نژادی خود را می‌گذراند، و لذا دیدگاه اونز تعجب‌آور نیست. اونز از هیتلر به عنوان مردی «متین» یاد می‌کرد[12]، و لذا توسط برخی یک طرفدار هیتلر نیز نامیده شده، اما دیدگاه‌های شخصی او را سیاهپوستان دیگر لزوماً نداشتند.[13]

تحریم بازی‌ها

در ابتدا برخی کشورها به خصوص ایالات متحده حضور در این بازی‌ها را به نوعی حمایت از دولت هیتلر دانستند اما با این حال در این مسابقات شرکت کردند. یهودیان آمریکا بیشترین مخالفت را با اعزام تیم‌های آمریکایی به آلمان نازی داشتند[14] از طرف دیگر دولت چپ‌گرای اسپانیا با وجود عدم کسب رأی کافی برای میزبانی اقدام به راه اندازی بازی‌ها در شهر بارسلونا کرد، بازی‌های انجام شده در اسپانیا به دلیل جنگ داخلی نیمه تمام باقی‌ماند.

نوآوری

در این دوره از بازی‌های المپیک برای نخستین بار ۷۰ ساعت از بازی‌ها به صورت پخش زنده در برخی نقاط خاص شهر برلین و برخی نقاط کشور آلمان نازی پخش شد.[15] در این دوره از بازی‌ها بسکتبال هم به‌طور رسمی جزء ورزش‌های المپیک قرار گرفت و ایالات متحده توانست نخستین قهرمانی این رشته را در المپیک به دست بیاورد.

کشورهای شرکت‌کننده

تعداد ورزشکاران
کشورهای شرکت‌کننده برای اولین بار به رنگ آبی نشان داده شده‌است
  • افغانستان (۱۴)
  • آرژانتین (۵۱)
  • استرالیا (۳۲)
  • اتریش (۱۷۶)
  • بلژیک (۱۲۰)
  • برمودا (۵)
  • بولیوی (۱)
  • برزیل (۷۳)
  • بلغارستان (۲۴)
  • کانادا (۹۶)
  • شیلی (۴۰)
  • جمهوری چین (۵۴)
  • کلمبیا (۵)
  • کاستاریکا (۱)
  • چکسلواکی (۱۶۲)
  • دانمارک (۱۱۶)
  • مصر (۵۴)
  • استونی (۳۳)
  • فنلاند (۱۰۷)
  • فرانسه (۲۰۱)
  • بریتانیای کبیر (۲۰۷)
  • آلمان (۳۴۸)
  • یونان (۴۰)
  • مجارستان (۲۰۹)
  • هند (۲۷)
  • ایسلند (۱۲)
  • ایتالیا (۱۸۲)
  • ژاپن (۱۵۳)[16]
  • لتونی (۲۴)
  • لیختن‌اشتاین (۶)
  • لوکزامبورگ (۴۴)
  • مکزیک (۳۴)
  • مالت (۱۱)
  • موناکو (۶)
  • هلند (۱۲۸)
  • نروژ (۷۲)
  • نیوزیلند (۷)
  • پرو (۴۰)
  • فیلیپین (۲۸)
  • لهستان (۱۱۲)
  • پرتغال (۱۹)
  • رومانی (۵۳)
  • آفریقای جنوبی (۲۵)
  • سوئیس (۱۷۴)
  • سوئد (۱۵۰)
  • ترکیه (۴۸)
  • اروگوئه (۳۷)
  • ایالات متحده آمریکا (۳۱۰)
  • یوگسلاوی (۹۰)

ورزش‌ها

جدول مدال‌ها

 رتبه  کشورها طلا نقره برنز مجموع
۱ آلمان نازی۳۳۲۶۳۰۸۹
۲ ایالات متحده آمریکا۲۴۲۰۱۲۵۶
۳ مجارستان۱۰۱۲۱۶
۴ ایتالیا۸۹۵۲۲
۵ فنلاند۷۶۶۱۹
۶ فرانسه۷۶۶۱۹
۷ سوئد۶۵۹۲۰
۸ ژاپن۶۴۸۱۸
۹ هلند۶۴۷۱۷
۱۰ بریتانیا۴۷۳۱۴

نقل قول‌ها

" نبرد ورزشی و سلحشورانه برترین خصایص انسانی را بیدار می‌کند. رقابت کنندگان را از هم جدا نمی‍کند، بلکه در تفاهم و احترام متحد می‌کند. همچنین به اتحاد کشورها در سایه صلح کمک می‌کند. به همین دلیل است که مشعل المپیک نباید هرگز خاموش شود."

 سخنرانی آدولف هیتلر در بازی‌های المپیک ۱۹۳۶ [17]

"ورزش آلمان تنها یک وظیفه دارد: تحکیم خوی مردم آلمان، آغشتن آن با روح جنگندگی و همراهی استواری که در نزاع اش برای بقا بدان نیاز دارد."

  یوزف گوبلز، وزیر تبلیغات و روشنگری مردم

نگارخانه

منابع

  1. "Factsheet - Opening Ceremony of the Games f the Olympiad" (PDF) (Press release). International Olympic Committee. 13 September 2013. Archived from the original (PDF) on 14 August 2016. Retrieved 22 December 2018.
  2. The Facade of Hospitality بایگانی‌شده در ۹ اکتبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine United States Holocaust Memorial Museum. "In a move to "clean up" Berlin before the Olympics, the German Ministry of Interior authorized the chief of the Berlin Police to arrest all Gypsies prior to the Games. On July 16, 1936, some 800 Gypsies were arrested and interned under police guard in a special Gypsy camp in the Berlin suburb of Marzahn."
  3. "Olympic Vote History"
  4. «Nazification of Sport». بایگانی‌شده از اصلی در ۷ ژوئن ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۵ دسامبر ۲۰۱۰.
  5. نبوغ هیتلر، حمید رضا نیک بخش، بخش ۳، بخشی از موفقیت‌ها و اصلاحات اجتماعی هیتلر، صفحه ۶۹، ۷۰
  6. African Americans and Popular Culture: Theater, film, and television. Volume 1. Todd Boyd. Publisher ABC-CLIO, 2008. ISBN 0-275-98923-2 pp.173
  7. Hitler, 1936-45: nemesis. Ian Kershaw. Publisher W. W. Norton & Company, 2001. ISBN 0-393-32252-1 pp.7
  8. "All governments lie": the life and times of rebel journalist I.F. Stone. Myra MacPherson. Publisher Simon and Schuster, 2006. ISBN 0-684-80713-0 pp.148
  9. Jesse Owens: Junior world biographies. Richard Scott Rennert. Publisher Chelsea Juniors, 1991. ISBN 0-7910-1570-X pp.79
  10. Triumph: the untold story of Jesse Owens and Hitler's Olympics. Jeremy Schaap. Publisher Houghton Mifflin Harcourt, 2007. ISBN 0-618-68822-6 p.211
  11. Runner's World. "The Olympian and The Dictator". Mar 2007. Vol. 42, No. 3 ISSN 0897-1706 Published by Rodale, Inc. pp.121
  12. Jesse Owens: an American life Sport and society. William J. Baker. University of Illinois Press, 2006. ISBN 0-252-07369-X pp.289
  13. Nazi games: the Olympics of 1936. David Clay Large. Publisher W. W. Norton & Company, 2007. ISBN 0-393-05884-0 pp.233
  14. The Nazi Olympics
  15. "Olympic Flame history" Everything2. "The carrying of the flame from its origin in Olympia to the site of the games is called the Olympic Torch Relay. Some believe that the relay also began in the Ancient Olympics, but Olympic officials confirm that the tradition of the Modern Olympic Torch Relay began in 1936 at the Berlin Games, to represent a link between the ancient and modern Olympics, and has since remained as an Olympic custom."
  16. Included Korea and Taiwan.
  17. http://www.huffingtonpost.com/chris-weigant/the-olympic-torch-relays_b_96648.html Hitle's quote.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۳۶ موجود است.


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.