زبان‌های فیلیپینی

در زبان‌شناسی، زبان‌های فیلیپینی پیشنهادی توسط رابرت بلاست مربوط به سال ۱۹۹۱ است که همه زبان‌های فیلیپین و سولاوسی شمالی—به جز ساما-باجاو (زبان‌های «کولیان دریایی») و تعداد کمی از زبان‌های پالاوان—یک زیرخانواده از زبان‌های آسترونزیایی را تشکیل می‌دهند. اگرچه فیلیپین نزدیک مرکز گسترش آسترونزیایی از فرمز واقع شده‌است، گوناگونی زبان‌شناختی کمی بین حدود ۱۵۰ زبان فیلیپینی وجود دارد، که نشان می‌دهد گوناگونی قبلی با گسترش نیای زبان‌های فیلیپینی امروزی از میان رفته‌است (ادلار & هیملمان ۲۰۰۵).[1] زبان‌های فیلیپینی با چندین زبان با حفظ واکه بی‌رنگ و همصدایی d–r نیاآسترونزیایی، که در گروه‌بندی سوندا-سولاوسی از دست رفته‌است، کهن‌ترین شاخه غیرفرمزی خانواده زبانی آسترونزیایی را تشکیل می‌دهند.

زبان‌های فیلیپینی
پراکنش:	فیلیپین شمال سولاوسی, اندونزی شرق صباح, مالزی en:Orchid Island, تایوان
تبار:	آسترونزیایی زبان‌های مالایو-پلی‌نزیایی زبان‌های فیلیپینی
نیا:	Proto-Philippine (مورد مناقشه)
زیرگروه‌ها:	Batanic Northern Luzon Central Luzon North Mangyan Umiray Dumaget Greater Central Philippine Ati Kalamian South Mindanao Giangan Minahasan Sangiric
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵	phi
گلاتولوگ	None
زبان‌های فیلیپینی, per Adelaar and Himmelmann (۲۰۰۵)

زبانهای مهم فیلیپین

• زبان فیلیپینی
• زبان تاگالوگ
• زبانهای ویسایائی

منابع

1. More diverse Philippine-type are found in Borneo.

• Fay Wouk and Malcolm Ross (ed.), The history and typology of western Austronesian voice systems. Australian National University, 2002.
• K. Alexander Adelaar and Nikolaus Himmelmann, The Austronesian languages of Asia and Madagascar. Routledge, 2005.
• Austronesian Basic Vocabulary Database, 2008.

پیوند به بیرون

• مقایسه واژگان زبان‌های فیلیپینی و زبان‌های آسترونزیایی دیگر (Wiktionary)