زبان‌های دراویدی

دراویدی یک خانواده زبانی شامل حدود ۷۳ زبان[2] از جمله ۴ زبان نوشتاری تامیلی، تلوگو، کانارا و مالایالم است که اعضای قوم دراویدی به آن سخن می‌گویند. زبان‌های دراویدی به لحاظ واژه‌هایی که در آن برای نهادهای اجتماعی و خویشاوندی وجود دارد، زبان غنی ای به‌شمار می‌روند.[3]

دراویدی
پراکنش:	جنوب آسیا و جنوب شرق آسیا، عمدتاً جنوب هند و سری‌لانکا
تبار:	یکی از خانواده‌های زبانی ابتدایی جهان
نیا:	نیادراویدی
زیرگروه‌ها:	شمالی مرکزی جنوبی-مرکزی جنوبی
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵	dra
زبان شناسی	۴۹= (phylozone)
گلاتولوگ	drav1251[1]
پراکندگی زیرگروه‌های دراویدی:   شمالی   مرکزی   جنوب-مرکزی   جنوبی

بخشی از یک مجموعه درباره
فرهنگ و تاریخ قوم دراویدی
ریشه‌ها تمدن دره سند Dravidian homeland Dravida Kingdom Kumari Kandam Maldivian folklore
پیشینه History of South India Ancient history of Sri Lanka Dravidian dynasties دودمان چولا Chera dynasty Pandyan dynasty Satavahana dynasty دودمان راشترکوته Chalukya dynasty Pallava dynasty Kakatiya dynasty Hoysala dynasty Vijayanagara Empire Nayak dynasty
فرهنگ قوم دراویدی South Indian culture Dravidian architecture Dravidian studies
زبان زبان‌های دراویدی History of Dravidian languages Proto-Dravidian language Elamo-Dravidian languages
دین Dravidian folk religion هندوئیسم جین بودایی Śramaṇa Ājīvika Charvaka
مناطق جنوب هند (Dravida) آسیای جنوبی
افراد دراویدی براهویی Gondi people کانارا Kodavas Malayalis تلوگو اتامیل Tuluvas Irulas Nagas (Extinct) Giraavarus (Extinct) Cholanaikkans Khonds Kodavas Kurukhs Paniyas Malar Soligas Koragas
سیاست Kannada language rights Tulu Nadu state movement حزب تلوگو دسام Tamil nationalism Dravidian parties Dravida Nadu
درگاه:تمدن‌های دراویدی

شمار دراویدی زبان‌ها بیش از ۲۱۵ میلیون نفر است. آن‌ها بیشتر در جنوب هند و شمال شرق سریلانکا ساکنند و در هند زبان‌هایی از این خانواده زبان رسمی ۴ استان آندراپرادش، تامیل نادو، کرالا و کارناتاکا هستند.[4]

مرکز و شرق هند، بخش‌هایی از بنگلادش، نپال و پاکستان و مناطقی در بلوچستان ایران و افغانستان نقاط دیگری هستند که جمعیت قابل توجهی از این مردم را در خود جای داده‌اند. جمعیت مهاجر دراویدی در کشورهایی چون مالزی و سنگاپور نیز قابل توجه است.

پژوهش‌هایی دربارهٔ ارتباط زبان‌های دراویدی با ایلامی، نورستانی و حتی ژاپنی صورت گرفته‌است. به باور بسیاری از زبان شناسان، زبان دراویدی بازمانده ای از زبان مردم تمدن سند بوده‌است.[5]

دسته‌بندی

دراویدی

جنوبی جنوبی (Tamil–Tulu) Tamil–Kannada     زبان تامیلی     زبان مالایالم     Kodagu   Kodava     Kurumba         کوتا     Toda     Kannada–Badaga   زبان کانارا     Badaga       Tulu   Koraga     تولو (incl. Bellari?)     Kudiya       جنوب-مرکزی (Telugu–Kui) Gondi–Kui Gondi   گوندی     Maria     Muria     Pardhan     Nagarchal     Khirwar         Konda     Mukha-Dora         Kui     Kuvi     Koya         Manda     Pengo       Telugu   زبان تلوگو     Chenchu         مرکزی (Kolami–Parji)     Naiki     Kolami         Ollari (Gadaba)     Duruwa       شمالی Kurukh–Malto   Kurukh (Oraon, Kisan)   Malto   Kumarbhag Paharia     Sauria Paharia         زبان براهویی

پراکندگی

گویشوران زبان‌های دراویدی، بر پایه زبان

  تلوگو (۳۲٫۶٪)

  تامیلی (۲۹٫۴٪)

  کانارا (۱۶٫۶٪)

  مالایالم (۱۴٫۵٪)

  گوندی (۱٫۲٪)

  براهویی (۰٫۹٪)

  تولو (۰٫۸٪)

  کوروکه (۰٫۸٪)

  بیری (۰٫۷٪)

  سایر (۲٫۵٪)

از سال ۱۹۸۱، در سرشماری‌های هند فقط زبان‌هایی با بیش از ۱۰ هزار گویشور گزارش می‌شود، از جمله ۱۷ زبان دراویدی. در سال ۱۹۸۱، دراویدی‌ها تقریباً ۲۴٪ از جمعیت هند را تشکیل می‌دادند.[6]

در سرشماری سال ۲۰۰۱، آنها ۲۱۴ میلیون نفر بودند، یعنی حدود ۲۱٪ از جمعیت ۱٫۰۲ میلیارد نفری هند.[7] به علاوه، بزرگ‌ترین گروه دراویدی‌زبان خارج از هند، تامیلی‌زبانان در سری لانکا، حدود ۴٫۷ میلیون نفر هستند. تعداد کل گویندگان زبان‌های دراویدی حدود ۲۲۷ میلیون نفر است، یعنی حدود ۱۳٪ از جمعیت شبه قاره هند.

بزرگترین گروه زبان‌های دراویدی، زبان‌های دراویدی جنوبی است که تقریباً ۱۵۰ میلیون گوینده دارد. تامیلی، کانارا و مالایالم به ترتیب با داشتن ۷۵ میلیون، ۴۴ میلیون و ۳۷ میلیون نفر گوینده بومی، حدود ۹۸٪ از گویندگان را تشکیل می‌دهند.

بزرگترین شاخه بعدی شاخه جنوب مرکزی است که ۷۸ میلیون نفر گوینده بومی دارد و بیشتر قریب به اتفاق آن‌ها به زبان تلوگو صحبت می‌کنند. تعداد کل گویندگان زبان تلوگو، از جمله کسانی که زبان اول آن‌ها تلوگو نیست، حدود ۸۴ میلیون نفر است. این شاخه همچنین شامل زبان قبیله‌ای گوندی است که در هند مرکزی صحبت می‌شود.

دومین شاخه کوچک شاخه شمالی با حدود ۶٫۳ میلیون گویشور است. این شاخه تنها زیرگروه دراویدی است که در پاکستان تکلم می‌شود (زبان براهویی).

کوچکترین شاخه شاخه مرکزی است که فقط حدود ۲۰۰٬۰۰۰ گویشور دارد. این زبان‌ها بیشتر قبیله‌ای هستند و در هند مرکزی صحبت می‌کنند.

جستارهای وابسته

• مردمان دراویدی

منابع

1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Dravidian". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
2. نمودار درختی زبان‌های دراویدی در اتنولوگ
3. محمدرضا, عدلی، (2015-10-23). "سرچشمه‌های فرهنگ هندی: نگاهی به تمدن پیشاآریایی و آریایی نخستین". پژوهشنامه ادیان. 9 (1). ISSN 2008-0476.
4. دانشنامه بریتانیکا
5. Krishnamurti, Bhadriraju (2003/01). Phonology: descriptive. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 48–77. doi:10.1017/cbo9780511486876.004. ISBN 9780511486876. Check date values in: |تاریخ= (help)
6. Ishtiaq, M. (1999). Language Shifts Among the Scheduled Tribes in India: A Geographical Study. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. pp. 26–27. ISBN 978-81-208-1617-6. Retrieved 7 September 2012.
7. "Abstract of speakers' strength of languages and mother tongues –2001". Census 2001. Office of the Registrar General and Census Commissioner, India. Retrieved 14 October 2017.

پیوند به بیرون

• فرهنگ لغات دراویدی