شیاو جینگ

شیاو جینگ یا خط چهارم (به چینی: 小经/شِيَوْ دٍ) ویا (به چینی: 小儿经/شِيَوْ عَر دٍ) شیوه‌ای برای نوشتن زبان ماندارین به خط عربی می‌باشد که توسط مسلمانان چین استفاده می‌شده است.[1][2]

کتابی عربی با ترجمه چینی و خط شاو جینگ، منتشر شده در تاشکند، ۱۸۹۹

مسلمانان چین (هوئی‌ها) از قرن شانزدهم، از سه زبان فارسی، عربی و چینی برای فراگیری علوم دینی، ثبت و ضبط یادداشت‌ها و نوشتن متون دینی استفاده می‌کردند. در قرن نوزدهم، بیستم و حتی اکنون، شاهدیم که متن‌های دینی در فرهنگ مسلمانان چین موجود است، اما نه فارسی و عربی و چینی، بلکه ترکیبی از آنها و به «خط چهارم» است؛ یک فارس‌زبان تا حدودی می‌تواند آن را بخواند، اما معنایش را متوجه نمی‌شود. در عین حال یک چینی زبان نمی‌تواند آن را بخواند، ولی اگر برای او خوانده شود، معنایش را متوجه می‌شود؛ یعنی این خط «به زبان چینی اما با الفبای فارسی و عربی» است.

پانویس

Choy, Remapping the Past: Fictions of History in Deng's China, 1979 -1997, 92.
WanderStories, Niujie Mosque in Beijing: WanderStories of the oldest, biggest and most important mosque in Beijing, 4.

منابع

سید جلال امام، مسلمانان چین و خط چهارم، فصلنامه پیام بهارستان، شماره ۱۵، بهار ۱۳۹۱

Choy, Howard Yuen Fung (2008). Remapping the Past: Fictions of History in Deng's China, 1979 -1997. BRILL. ISBN 978-90-04-16704-9. Retrieved 2013-09-29.
WanderStories. Niujie Mosque in Beijing: WanderStories of the oldest, biggest and most important mosque in Beijing. WanderStories. ISBN 978-9949-9189-5-9. Retrieved 2013-09-29.

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Choy, Remapping the Past: Fictions of History in Deng's China, 1979 -1997, 92.

[2] WanderStories, Niujie Mosque in Beijing: WanderStories of the oldest, biggest and most important mosque in Beijing, 4.