آسیاب بادی سیستان

گفته شده که بیش از سه هزار سال است که آسیاها در ایران زمین، به ویژه در ناحیه سیستان ساخته و استفاده شده‌است. اختراع آسیای بادی در ناحیه سیستان ایران، نوعی از انطباق با شرایط ویژه مناطقی است که منابع آب کافی نداشته‌اند ولی در عوض بادخیز بوده‌اند. در مقابل، در مناطقی که دارای آب فراوان‌اند و می‌توان در آن‌جا انرژی موجود در آب را به کار گرفت، عمدتاً از آسیاهای آبی، یعنی آسیاب استفاده می‌شده‌است. از شرح الدمشقی دربارهٔ آسیاهای بادی در سیستان چنین بر می‌آید که بین آن و آسیاهای امروزی تفاوتی وجود داشته‌است. تفاوت در این است که در آسیاهای باستانی، سنگ‌های آسیا در بالای پره‌ها جای داشته‌است، درحالی‌که در آسیاهای قرون متأخر آسیاب‌خانه در زیر پره‌های آسیا واقع است. لازم است ذکر شود که آثار آسیاهای بادی در ایران امروز، کماکان در سیستان باقی است.[1]

آسیاب بادی سیستان

تاریخ

مورخان متعددی که آثار آن‌ها خود مستند مورخان علم معاصر است، به وجود آسیاهای بادی در سیستان اشاره کرده‌اند. از جمله مسعودی (سده چهارم هجری) در مروج الذهب، در بارهی سرزمین آسیای بادی می‌گوید: «سیستان دیار باد و ریگ است و همان شهر است که گویند باد آن‌جا آسیاها را می‌گرداند و آب را از چاه می‌کشد، باغ‌ها را سیراب می‌کند و در همه دنیا شهری نیست که بیشتر از آن‌جا از باد سود برد و خدا داناتر است»[2]

یکی از هم‌زمانان جغرافیدان او به نام اصطخری، در حدود ۳۴۵ ه/۹۵۱ م، با تأیید این موضوع می‌گوید: «در آن‌جا بادهای قوی می‌وزد به طوری‌که به آن سبب، چرخ‌هایی که با باد می‌چرخند، ساخته شده‌است».[3]

مقدسی در کتاب «احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم» که در سال ۳۷۵ ه‍.ق/۹۸۰ م. تألیف کرده‌است. در خصوص شگفتی‌های منطقه می‌نویسد: «آسیاهای بادی سگستان، پوشنگ دژ زارنج و خود آن شن‌زارها همه از شگفتی‌های بی‌شمارند.»

ابن حوقل دربارهٔ سیستان می‌نویسد: «در سیستان بادهایی سخت مداوم می‌وزد و به همین سبب در آن‌جا آسیاهای بادی برای آرد کردن گندم ساخته‌اند».

قزوینی جغرافی‌دان مشهور (مرگ ۶۸۲ هجری/۱۲۸۳ میلادی) در شرح خود دربارهٔ سیستان می‌نویسد: «در آن‌جا هرگز باد آرام نمی‌گیرد و با توجه به آن، آسیاهایی ساخته شده‌است که تمام خرد کردن ذرت با آن چرخ‌ها انجام می‌گیرد. آن‌جا سرزمین گرمی است و چرخ‌هایی که با باد کار می‌کنند» در کتاب تاریخ سیستان آمده‌است: «اما آنچه که در ذات سیستان موجود است که در سایر شهرها نیست… دیگر آسیا چرخ کنند تا باد بچرخاند و آرد کند و دیگر شهرها مقدر باید یا به دست آسیا کنند و هم از این چرخ‌ها ساخته‌اند تا آب کشد از چاه به باغ‌ها و به زمین که از آن کشت کنند چه اگر آب تنگ باشد همچنین بسیار منفعت از باد گیرند» کانون جهانی فرهیختگان سیستانی در سال ۱۳۹۰ و همچنین در سال۱۳۹۱ چندین مرتبه با نامه نگاری و همچنین نشر در نیمروزانلاین دات ای ار به شهرداری زابل وشورای اسلامی شهر زابل و میراث فرهنگی سیستان پیشنهاد دادند تا در یکی از میدان‌ها زابل یا یکی از شهرهای سیستان یک آس باد یا همان آسیاب بادی ایجاد شود تا ضمن جلب توجه به عنوان خاستگاه آس باد زمینه جذب توریست نیز فراهم آیدبنیاد نیمروز با مکاتبات و پیگیریهای مدیران خود تا حصول نتیجه موضوع را پیگیری خواهد نمود درحال حاضر در چندین روستا و منطقه از سیستان کماکان آثار و بقایای بادی یافت می‌شوند که عمرشان به چندین قرن می‌رسد. محبی به نقل از پاره‌ای از جهان‌گردان می‌نویسد در زابل (سیستان) آسیای بادی از کار افتاده وجود دارد، تمام این آسیاها در منطقه‌ای بین ایران و افغانستان جمع شده‌اند. در واقع علت این که تمام این آسیاها در این منطقه ساخته شده‌اند، وجود یک گذرگاه بادخیز است که از شمال به جنوب و به عرض تقریبی صد کیلومتر از این نقطه می‌گذرد. در تابستان «باد صد و بیست روزه» از شمال، یعنی استپ‌های قزل قوم (ترکمنستان) به جنوب (سیستان) می‌وزد.

برای مطالعه بیشتر

جستارهای وابسته

پانویس
  1. «آسیاب بادی مچی زابل را ببینید». web.archive.org. ۲۰۱۱-۱۱-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۳۱.
  2. «آسیاب‌های بادی». www.aftabir.com. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۳۱.
  3. تبیان، موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی. «آسیاب بادی». سایت موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۳۱.
  4. ا, موسوي (1367-01-01). "آس بادهاي يا آسياب هاي بادي در سيستان". 0 (6): 0–0. Archived from the original on 31 اكتبر 2020. Retrieved 31 اكتبر 2020. Check date values in: |access-date=, |date=, |archive-date= (help)

منابع
  • مسعودی، «مروج الذهب و معادن الجواهر»، ترجمه ابوالقاسم پاینده، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، تهران ۱۳۷۸، جلد اول صفحهٔ ۲۰۴.
  • فرشاد، مهدی، «تاریخ مهندسی در ایران»، صفحات ۱۰۱ تا ۱۰۵، بنیاد نیشابور، ۱۳۶۲.
  • جان برنال، «علم در تاریخ»، ترجمه ح. اسدپور پیرانفر و کامران فانی،انتشارات امیر کبیر، ۱۳۵۴، مجلد اول، صفحهٔ ۲۴۱.
  • بنیاد نیمروز کانون فرهیختگان سیستانی
  • مقدسی، «احسن التقاسیم فی معرفه الالقالیم»، ترجمه و تصحیح علی نقی منزوی، شرکت مؤلفان و مترجمان ایران، صفحهٔ ۱۹.
  • ابن حوقل، «صورة الارض»، ترجمه جعفر شعار، انتشارات فرهنگ ایران، ۱۳۵۴، صفحهٔ ۱۵۳.
  • قزوینی، «آثار البلاد و اخبار العباد»، ترجمه عبد الرحمن فکندی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.