شیرهای سنگی
شیر سنگی در گویش بختیاری[1][2][3] بَردِ شیر[4] گفته میشود.
ویژگیها
برد شیرها تندیسهایی از جنس سنگ هستند که در گذشته توسط سنگتراشهای ایل بختیاری در ایران در استان چهارمحال و بختیاری و شمال استان خوزستان به شکل شیر تراشیده میشدند و به نشانهٔ شجاعت، دلاوری و ویژگیهایی چون هنرمندی در شکار و تیراندازی در جنگ و مهارت در سوارکاری، بر آرامگاهِ بزرگانِ قوم خود قرار میدادند.[5] معمولاً اندازه شیرهای سنگی قرار گرفته شده بر روی قبور بستگی به جایگاه متوفی نزد بازماندگانش دارد و ساختار شیرهای سنگی به گونهای است که انتهای دست و پای شیر معمولاً بر روی سطحی سنگی گذاشته میشود تا برای سر پا ماندن شیر در دل خاک دفن گردد و دستها به شکل حراست به جلو کشیده شدهاند که البته شیوهٔ تراش شیرهای سنگی نزد قبایل مختلف بختیاری دارای تفاوتهای جزئی با یکدیگر میباشند و شمشیر، خنجر یا گرز از جمله نقشهایی است که بر روی آنها حک میگردد.
شیر نماد بختیاری
شیر به جهتِ خصوصیاتِ بیمانندش در فرهنگِ اقوام مختلف جایگاهی ویژه دارد. معانی سمبلیک شیر در ادبیات ملل گوناگون، بیشتر نماد پیروزی، قدرت، دلاوری، نجابت و نیروی ماورای انسانی بودهاست. بختیاریها با توجه به این مفهوم و معنا، شیر را به عنوان نماد خود پذیرفتهاند.
در نقوش تخت جمشید، جامها، الواح ساسانی و قالیهای شکارگاهی، همهجا شیر در جدال با دلاوران، نقش بستهاست. منشأ شیرهای سنگی و بافتههای منقش به شیر را، میتوان در همان سنتِ دیرین و باستانی جستجو کرد که در فرهنگ ایل بختیاری نیز وجود داشتهاست.
شیر در میان بختیاریها نماد شجاعت است. نماد شیر علاوه بر این تندیسها، در قالی و گلیم و گبههایی که بختیاریها میبافند نیز دیده میشود.[5]
اصطلاح محلی
در گویش بختیاری به این مجسمهها برد شیر میگویند. برد شیرها، نماد رشادت، شجاعت، فروتنی و مردانگی است که همواره از کیاست، فرهنگ و اخلاق خوب انسانی در زاگرس بختیاری، با کمال شجاعت پاسبانی کردند و هدفشان اهتمام نام نیک قوم و تبار خود بودهاست. هیبت و شکوه این تندیس، یادآور مردانی است که تاریخ پرفراز و نشیب، قومشان را در قالبی اسطورهای با نام خود زینت داده و روی در دل خاک نهفتهاند. برد شیرها از پهلو، مزین به نقش شمشیر، اسب، تفنگ و تسبیح هستند و بر گرده آنها، مشخصات متوفی نقر میشود.
هنری لایارد در کتاب ماجراهای اولیه، آوردهاست:
بختیاریها، تندیس و نقش شیر را به روی قبور خوانین و افراد سرشناس نصب یا نقر میکنند، تا خاطره سلحشوری و جنگجویی آنها، برای همیشه زنده بماند.
گسترهٔ وجود
منطقهٔ بختیاری، سرزمین شیرهای سنگی است. این مجسمههای شیر، هنوز در قبرستانهای قدیمی بختیاری دیده میشوند. شهر ایذه در شمال استان خوزستان بزرگترین منبع دسترسی به شیرهای سنگی میباشد. روستای کهباد یک در قبرستان باستانی خود -شهسوار- بیش از پنجاه شیر سنگی را در دل خود جای دادهاست. در گورستانی در «زلقی » واقع در شرق لرستان سنگ قبرهایی با مجسمه شیر ایستاده و غران موسوم به «شیر سنگی » یا به گویش محلی «بردشیر » وجود دارد که تحت حفاظت میراث فرهنگی استان لرستان قرار دارد.
هفشجان
شهر هفشجان در گذشته یکی از مراکزِ مهمِ شیرتراشی بودهاست و اکنون تعدادی از سنگتراشهای قدیمی در هفشجان در قیدِ حیاتند. شیرهایی که در قبرستانهای هفشجان باقیماندهاست از زیباترین و خوشنقشترین شیرهای سنگی محسوب میشوند. قدیمیترین شیرِ سنگی موجود در استان چهار محال و بختیاری مربوط به دوره صفویه است. بنا به گفتهها، شیر سنگی یادگار، دوران ماد هاست.
در ۳ دههٔ گذشته شیرهای سنگیِ بی نظیرِ این قبرستان به غارت رفتهاند. به طوریکه از هزاران شیر سنگی این شهر، تنها تعداد، انگشت شماری باقیماندهاست. پرویز تناولی از معروفترین مجسمه سازانِ ایران کتابی در خصوصِ شیر سنگی به چاپ رساندهاست که شیر سنگیِ هفشجان را از مهمترین نمونههای ایران برشمرده است.[6]
گورستان و زیارتگاه شهسوار
قبرستان شهسوار یا گورستان و زیارتگاه شهسوار واقع در روستای کهباد یک در شمال شهرستان ایذه یک منبعی غنی از وجود شیرهای سنگی میباشد.[7][8]
قدمت
در تاریخ ساختِ تندیسِ شیر، اختلاف نظر است. در هنر ایران، شیر همواره با خورشید به عنوان نماد ملی ایرانیان محسوب میشد، که اشاره به ساکن شدن قدرت در خورشید دارد. این جانور، تقریباً در کلیه تمدنهای خاور نزدیک، به عنوان سمبل قدرت و شجاعت به کار رفتهاست.
قدیمیترین شیر سنگی موجود در استان چهار محال و بختیاری مربوط به دوره صفویه است. بنا به گفتهها شیر سنگی یادگار دوران مادهاست.
پانویس
- Windfuhr, Gernot. 1988. Baḵtīārī tribe: The Baḵtīārī dialect. Encyclopædia Iranica 3.5, 553–560. New York: Center for Iranian Studies, Columbia University. Online address: http://www.iranicaonline.org/articles/baktiari-tribe#pt2.
- Anonby, Erik. 2012. Sociolinguistic status of Lori. Encyclopædia Iranica. New York: Center for Iranian Studies, Columbia University. Online ad- dress: http://www.iranicaonline.org/articles/lori-language-ii.
- «Bakhtiâri#A language of Iran». Ethnologue. ۲۰۱۳. دریافتشده در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۳.
- Bard-e-Sheer
- «بزرگترین شیرسنگیهای ایران…»، خبرگزاری میراث فرهنگی.
- پرویز تناولی (1388 خورشیدی)، سنگ قبر، تهران: انتشارات بن گاه، ص. ص ۱۳۲، شابک ۹۷۸-۶۰۰-۵۲۶۸-۰۷-۲ تاریخ وارد شده در
|سال=
را بررسی کنید (کمک) - «من نیز در مصیبت تو گریه میکنم». بایگانیشده از اصلی در ۲۲ ژانویه ۲۰۱۳. دریافتشده در ۷ اکتبر ۲۰۱۴.
- «انقراض شیر سنگیهایی که میتوانستند ثبت جهانی شوند».
منابع
- قنبری عُدیوی، عباس، شیر سنگی: پژوهشی در بارۀ شیر سنگی در بختیاری، شهرکرد: انتشارات نیوشه، ۱۳۹۳، ۱۲۰ صفحه.
- برد شیر، محسن فارسانی، انجمن سینمای جوانان ایران، ۱۳۷۵.
- سرزمین شیرهای سنگی، محسن فارسانی.
- «بزرگترین شیرسنگیهای ایران غرق نمیشوند». خبرگزاری میراث فرهنگی. ۱۳۹۱. بایگانیشده از اصلی در ۵ مارس ۲۰۱۶. دریافتشده در ۱۴ ژوئن ۲۰۱۲. از پارامتر ناشناخته
|ماه=
صرفنظر شد (کمک)