محمد بن عمر واقدی

محمد بن عمر واقدی (درگذشتهٔ ۲۰۷ یا ۲۰۹ هجری قمری) از مورخان و سیره‌نویسان سدهٔ دوم و سوم هجری بود. او آگاهی گسترده‌ای دربارهٔ رخدادهای تاریخی داشته و بسیاری از تاریخ‌نگاران از پژوهش‌های او بهره برده‌اند.

واقدی
نام اصلی
أبو عبدالله محمد بن عمر بن واقد السهمی الاسلمی بالولاء، المدنی، الواقدی
زادهحدود ۱۳۰ هـ/۷۴۸ م
مدینه
درگذشته۲۰۷ هـ/۸۲۲ م
پیشهمورخ
زمینه کاریتاریخ اسلام
کتاب‌هاکتاب التاریخ و المغازی
شاگردابن سعد
دلیل سرشناسینویسندهٔ کتاب التاریخ و المغازی
اثرگذاشته برابن سعد

واقدی از موالی بود و در سال‌های پایانی فرمانروایی امویان زاده‌شد. در آینده به برمکیان پیوست. در روزگار مأمون به قضاوت رسید. نوشته‌های او منبع اصلی بسیاری از تاریخ‌نویسان بوده‌است. اثر نامدار او که امروزه در دست نیست تاریخ کبیر نام داشته که طبری در نگارش تاریخش از آن بهره برده‌است. همچنین کتابی هم دربارهٔ صحابه و تابعین داشته که آن هم برجا نمانده‌است. تنها نوشتهٔ او که اکنون در دست است کتاب ‌المغازی است.[1]

گفته شده که او بردگانی داشته که وظیفه‌شان نوشتن برای او بوده‌است. همچنین آورده‌اند که پس از مرگش از او ششصد قفسه کتاب برجای ماند.[2]

واقدی در علم فقه نیز تبحر داشت. کاتب و منشی او، ابن سعد بغدادی، اطلاعاتی راجع به زندگی او بر جای گذاشته‌است. مادر او نوهٔ یک تاجر و خوانندهٔ ایرانی در مدینه بود.

پانویس
  1. زرین‌کوب، تاریخ ایران بعد از اسلام، ص ۲۳، خط بیستم
  2. همان، خط بیست‌وسوم، به نقل از الفهرست ابن ندیم

جستارهای وابسته

منابع
  • عبدالحسین زرین‌کوب، تاریخ ایران بعد از اسلام، انتشارات امیر کبیر، شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۰۰۶۴-۹
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.