ناصر صادق
ناصر صادق، عضو کادر مرکزی سازمان مجاهدین خلق و از اولین اعضاء این سازمان بود که به اتهام «فعالیت بر ضد امنیت کشور» در دادگاه نظامی شاه به اعدام محکوم شد و در ۳۰ فروردین ۱۳۵۱ در مقابل جوخه آتش تیرباران شد.
زندگی و مبارزه
ناصر صادق در سال ۱۳۲۳ در خانوادهای مذهبی در تهران متولد شد. پدرش از اعضای هیئت امنای مسجد هدایت و از دوستان سید محمود طالقانی و مهدی بازرگان بود. بایگانیشده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine دورۀ متوسطه را در دبیرستان مروی گذراند و از همانجا فعالیتهای مذهبی و سیاسی خود را آغاز کرد؛ و ضمن شرکت در جلسات سید محمود طالقانی در مسجد هدایت انجمنی به نام دین و دانش در دبیرستان ایجاد کرد. در سال ۱۳۴۲ در رشتۀ مکانیک دانشکده فنی دانشگاه تهران پذیرفته شد و در حین تحصیل به فعالیتهای گذشتۀ خود ادامه داد. در مهر ماه ۱۳۴۴ با محمد حنیفنژاد آشنا شد و از این طریق به سازمان مجاهدین خلق راه یافت و از نخستین اعضای این تشکیلات بود. در سال ۱۳۴۶ پس از فارغالتحصیلی از دانشگاه، برای خدمت وظیفه به شیراز رفت و در طی سکونت در آنجا مسئولیت شاخۀ شیراز سازمان را عهدهدار شد. در سال ۱۳۴۸ پس از پایان سربازی به تهران بازگشت. وی به همراه محمد بازرگانی مسئولیت گروه تدارکات (واردات اسلحه به سازمان) را برعهده گرفتند. در بهار سال ۱۳۵۰ از طریق ارتباط با یکی از عوامل نفوذی ساواک به نام شاهمراد دلفانی مقداری اسلحه به طور قاچاق تهیه کرد، که سبب شد تیمهای تعقیب و مراقبت ساواک موفق به کشف خانههای تیمی سازمان شده و ضربۀ شهریور ۵۰ وارد آید. ناصر صادق در ۱ شهریور ماه ۱۳۵۰ دستگیر، و در دادگاه نظامی حکومت پهلوی به اعدام محکوم شد. بایگانیشده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. بایگانیشده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine
دفاعیات
ناصر صادق در دادگاه دفاعیهای مفصل ارائه داد که شامل اهداف سازمان، دلایل مبارزه با امپریالیسم و چشمانداز دستیابی به جامعۀ توحیدی (جامعۀ بدون طبقات) میشد. او در دفاعیات خود در دادگاه از روحالله خمینی بهعنوان رهبر ملی و مذهبی یاد كرد.[1]
اعدام
ناصر صادق در ۳۰ فروردین ۱۳۵۱ به همراه علی باکری، علی میهندوست و محمد بازرگانی تیرباران شدند. بایگانیشده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine محل دفن وی در قطعه ۳۳ بهشت زهرا در تهران است.