ابوخالد کابلی
ابوخالد کابلی (ملقب به کنکر) از یاران امام چهارم شیعیان، علی بن حسین؛ و از جمله نزدیکترین شیعیان به او بود.[1]
زندگی
از زندگی وی برمی‌آید که ابوخالد در ابتدا معتقد به امامت محمد بن حنفیه بود، ولی با راهنمایی و اصرار یحیی بن ام طویل، به دیدار سجاد رسید و چون سجاد او را با نام دوران کودکیش (کنکر) خطاب کرد، بر امامت سجاد یقین آورد و در زمره صحابه نزدیک امام چهارم شیعیان درآمد. او چنان به اهل بیت نزدیک شد که او را باب و یکی از ثقات و حواریون سجاد دانسته‌اند.[2]
بنابر روایتی در آغاز امامت حسین بن علی، وضع به گونه‌ای شده که اکثر مردم از اطراف خاندان پیامبر اسلام پراکنده شده و تنها چند نفر در کنار ایشان بودند. این دوره مصادف با حکومت حجاج بن یوسف بود و به همین دلیل شیعیان هیچ گونه امنیتی نداشتند. فضل بن شاذان، ابو خالد را یکی از پنج تنی می‌شمارد که در اوایل امامت حسین بن علی از شیعیان حسین به شمار می‌آمدند.[3][2]
ابوخالد نیز مدتها از دست حجاج متواری بود و در نهایت به مکه رفت تا در آنجا از امویان در امان بماند. پس از سجاد، وی در زمره یاران جعفر صادق قرار گرفت.
از ابو خالد حدود هشتاد روایت درباره اعتقادات، اخلاق، تاریخ، مهدویت، تفسیر و... نقل شده‌است.
استادان
ابوخالد کابلی بیشتر عمر خود را در مدینه از سال ۶۱ تا سال ۱۱۴، از استادان بزرگی چون علی بن حسین، محمد باقر و جعفر صادق دانش آموخت. بیشتر روایات ابوخالد از امام پنجم و ششم شیعیان است.
شاگردان
برخی از کسانی که از ابوخالد روایت نقل کرده‌اند، عبارتند از:
- ابی حمزه ثمالی
- ابن عماره
- ابن ابوایوب
- بشر الکناسی
- اسماعیل بن جابر
- جمیل بن صالح
- حسین بن سلمة
- حمید بن صالح
- سدیر صیرفی
- سعید بن جبیر
- عبدالحمید طائی
- عبدالله بن فضل
- محمد بن حمران
- میسر بن عبدالعزیز نخعی
- معمر بن یحیی بن سام
- منصور بن یونس
پانویس
- «ابوخالد کابلی». لغت‌نامه دهخدا.
- مریم صادقی. «ابوخالد کابلی». دائره المعارف بزرگ اسلامی. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۳ نوامبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۸ اکتبر ۲۰۰۹.
- سعید بن جبیر، حکیم بن جبیر بن مطعم، یحیی ابن ام طویل و ابوخالد کابلی
شاگردان برجسته امامان شیعه | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|  | |||||||||||||||||||||||||