بختیار وهاب زاده
بختیار وهاب زاده (زاده ۱۶ اوت سال ۱۹۲۵ در شکی – متوفی ۱۳ فوریه ۲۰۰۹ در باکو) شاعر و نویسنده آذربایجانی بوده‌است.[1][2][3][4]
بختیار وهاب زاده | |
|---|---|
 | |
| نام اصلی | بختیار محمداوغلو وهابزاده |
| زاده | ۱۶ اوت ۱۹۲۵ شکی، جمهوری آذربایجان |
| درگذشته | ۱۳ فوریه ۲۰۰۹ باکو |
| آرامگاه | پارک مفاخر باکو |
| پیشه | شاعر و مدرّس |
| زمینه کاری | شعر، نویسندگی |
| ملیت |  جمهوری آذربایجان |
| امضا |  |
زندگی
وی در نه سالگی با پدر و مادرش به باکو مهاجرت کرد. پس از تحصیلات متوسطه، وارد دانشگاه باکو شد و در رشته زبان‌شناسی و ادبیات ادامه تحصیل داد. پایان‌نامه‌اش را در سال ۱۹۶۴ نوشت که موضوع آن تحلیلی دربارهٔ آثار یکی از شاعران برجسته آذربایجان به نام «صمد وورغون» بود. دکتر بختیار وهابزاده مدتی در دانشگاه‌های آذربایجان به تدریس ادبیات پرداخت. او یکی از پرکارترین شاعران معاصر آذربایجان است که در زمینه‌های ترجمه، نمایش‌نامه، منظومه و تحقیق و نقد و بررسی و مقالات متفاوت ادبی و علمی نیز آثار فراوانی را پدیدآورده است. بسیاری از شعرهای وهابزاده را آهنگسازان و خوانندگان معروف آذربایجان به صورت تصنیف و انواع دیگر موسیقی و آواز جاودانه ساخته‌اند. در سال ۱۹۶۷ گزیده‌ای از آثارش با قطع جیبی در باکو چاپ و منتشر شده و در سال ۱۹۷۵ مجموعه‌ای دو جلدی از اشعارش را به چاپ سپرده‌است. اغلب اشعار بختیار در اوزان هجایی است. شعرهای سپید او نیز بخش قابل توجهی از آثار وی را شامل می‌شوند. دکتر وهابزاده قالبهای عروضی را نیز تجربه کرده‌است و در این اوزان، آثار برجسته‌ای دارد. منظومه «موغام» که همان «مقام» است او را به شهرت رساند.
شاعر در این منظومه از چهار دستگاه اصلی موسیقی مقامی، راست، شور سه‌گاه و چهارگاه سخن به میان آورده و امتیازات آنها را با زبانی سرشار از حس و شاعرانگی بیان کرده‌است.
دربارهٔ «مقام» می‌گوید:
مرا در مایه سه‌گاه زابل دفن کنید شاید روزی «مقام» از خواب بیدارم کند. بختیار بر این باور است که «صور اسرافیل» در دستگاه‌های مقام نواخته خواهد شد و این دستگاه بدون تردید مقام زابل خواهد بود.
اشعار بختیار وهابزاده عمیق و دارای مضامین نو و شکلهای بدیع به لحاظ فرم و محتوی است. ن گاه شاعر به زندگی، نگاهی سرشار از امید و آرزوست، تاریکی‌ها و ناهنجاریهای زندگی انسانها را با زبانی تأثیرگذار و شیرین بیان می‌کند و هدفی جز آگاه کردن جامعه‌ای که در غبار و تاریکی تکنولوژی و تمدن دروغین گم شده‌است، ندارد.
بختیار وهابزاده شعرهایش را در محدوده نوع خاصی از شعر قرار نمی‌دهد. او اگر شعر عاشقانه می‌سراید، به دنبال رویدادهایی که در کشورش می‌بیند از حماسه‌ها و جان‌فشانی‌ها نیز سخن به زبان می‌آورد. برای اندیشه و احساس انسانها احترام ویژه‌ای قائل است. آزاداندیشان را با دیده تحسین می‌نگرد و خود نیز همواره در اشعارش، آزادی را ستایش می‌کند و به نوع دوستی و عشق به مردم اهمیت فراوانی می‌دهد.[5]
نمونه اشعار
وطندن وطنه[6]
وطن
| چاغیریر ایندی بۆتون میلّتی ایمدادا وطن | دگیشیلمز ای اوغول، جنّته دۆنیادا وطن | |
| بیزه مئیدان اوخویان بیلمه‌لیدیر بیر دفعه‌لیک | نه ساتیلماز، نه وئریلمز بینه‌دن یادا، وطن | |
| سینه آلتیندا گرک قلب کیمی هر آن دؤیونه | یانا اولدوز کیمی هر سؤزده، هر ایمضادا وطن |
منابع
- The Idea of Independence in Bakhtiyar Vahabzadeh's Poetry By Aida Mirzayeva.
- «10.3 Memories - Poetic Justice: Memoirs of Poet Bakhtiyar Vahabzade». www.azer.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۱۳.
- «سالروز گرامیداشت بختیار وهابزاده؛ شاعر پرآوازه آذربایجان». www.aa.com.tr. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۱۳.
- «Azərbaycan Respublikasının Prezidenti». archive.president.az. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۲۴.
- «بختیار وهابزاده: شعر معاصر آذربایجان (2)». پرتال جامع علوم انسانی. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۱۳.
- «وطندن-وطنه - مین سؤز». minsoz.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۱۳.