نارویی

بر اساس نظر کلنل پاتینجر که در سال ۱۸۱۰ میلادی از بلوچستان دیدن کرده‌است، نارویی‌ها (ناروئی)را نژاد قد بلند، فعال و دارای قدرت جسمانی فوق‌العاده معرفی نموده‌است. او می‌گوید آنان در برابر تغییرات اقلیمی سازگار و از مرگ نیز نمی‌ترسند و در هنگام جنگ در نهایت رشادت می‌جنگند. در زمان پاتینجر، مهراب خان نارویی رئیس تمام طایفه نارویی بوده‌است.[1]

سرپرسی سایکس با استناد منابع محلی و روایتی طایفه، آنان را نهرویی می‌خواند و معتقد است که اجداد آنان پس از جنگ نهروان به منطقه بلوچستان کوچ کرده‌اند

ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ

ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻠﻮﭺ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ .

ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﻭﯼ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻧﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ‏( ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ‏) ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ .

. ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺠﺮﻧﺎﻣﻪ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﺍﺯﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻨﺎﻑ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ‏( ﺹ ‏) ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺭﮎ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﯿﺮﻩ ﻫﺎﯼ ‏( ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ‏) ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺛﺒﺖ ﺍﺳﺖ

،ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ 89 ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻠﻮﭺ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ .

ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﻧﻞ ﭘﺎﺗﯿﻨﺠﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۱۰ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮋﺍﺩ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ، ﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺍﻗﻠﯿﻤﯽ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻨﺪ . ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺎﺗﯿﻨﺠﺮ، ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺧﺎﻥ ﺭﺧﺸﺎﻧﯽ ﺭﺋﯿﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺳﺮﭘﺮﺳﯽ ﺳﺎﯾﮑﺲ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﻠﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﯾﺘﯽ ﻃﺎﯾﻔﻪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻬﺮﻭﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﮐﻮﭺ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺧﺎﻥ، ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ، ﺑﺰﺭﮒ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺷﺪ . ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﯼ ﮐﯿﮑﺎﻭﺱ، ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯿﺨﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .

ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪ ﺍﯾﻞ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻞ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺭﺧﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻥ ﻧﻈﺮﯾﺎﺗﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ، ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻞ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺍﺯ ﺭﺷﺘﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎﯼ ﺍﻟﺒﺮﺯ ﻭ ﺑﻨﺪﺭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﻣﮑﺮﺍﻥ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺍﺯ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻃﻮﺍﯾﻒ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ . ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﮐﺜﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ .

ﻭﺟﻪ ﺗﺴﻤﯿﻪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ : ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺍﺑﺪﺍﻟﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺯﻧﺪﯾﻪ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﭼﺎﺭ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﯿﺮﯼ ﺑﯿﻦ ﻭﺍﺭﺛﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺍﺑﺪﺍﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭﯼ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﮐﻪ خاﺳﺘﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﻮﻩ ﻧﺎﺭﻭ ‏( ﺩﺭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺷﻤﺎﻟﯽ ‏( ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ‏) ، ﺳﺎﮐﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﻭ ‏( ﻧﻬﺮﻭ ‏) ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ‏) . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻫﺠﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺸﺘﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﺑﺪﺍﻟﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺴﻠﻂ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﻟﺬﺍ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﮐﺮﻣﺎﻥ ﻫﺮﻣﺰﮔﺎﻥ ﺯﺩﻧﺪ . ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺯﺍﺑﻞ ﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ . ﮔﺮﻭﻫﯽ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﻢ ، ﮐﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﯿﺮﻓﺖ ، ﺑﻨﺪﺭ ﻋﺒﺎﺱ ‏( ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺰﺀ ﻭﺳﻌﺖ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ‏) ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺳﮑﻨﯽ ﮔﺰﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﺍﯾﻞ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ، ﺯﺍﺑﻞ ، ﺯﻫﮏ ، ﻫﯿﺮﻣﻨﺪ ، ﻧﺼﺮﺕ ﺁﺑﺎﺩ ، ﮔﺮﺍﻏﻪ ، ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﺎﻥ ، ﭼﺎﻩ ﺭﺣﻤﺎﻥ ، ﭼﺎﻩ ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯽ ، ﻧﻮﮎ ﺁﺑﺎﺩ ، ﺣﺼﺎﺭﻭﺋﯿﻪ ، ﮔﺮﮒ ﺣﯿﺪﺭ ﺁﺑﺎﺩ ، ﺑﻢ ، ﻓﻬﺮﺝ ، ﻧﺮﻣﺎﺷﯿﺮ ، ﺟﯿﺮﻓﺖ ،ﮐﺮﻣﺎﻥ ، ﮐﻬﻨﻮﺝ ، ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺸﺎﮐﺮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻤﭙﻮﺭ ﻭ ﺑﺰﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ﻭ ﻧﯿﮑﺸﻬﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻤﭙﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﻘﺮ ﻣﻠﮑﺸﺎﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺳﮑﻨﯽ ﮔﺰﯾﺪﻧﺪ . ﻭ ﻧﯿﺰ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺩﺭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ‏( ﺷﺮﻗﯽ ‏) ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﻏﺮﺑﯽ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ‏( ﻧﺼﺮﺕ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺁﺑﻪ ‏) ، ﻓﻬﺮﺝ ‏( ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻢ ‏) ﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺩﺍﻣﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻗﺸﻼﻕ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ، ﺟﻠﮕﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﺁﺑﺎﺩ ، ﻭ ﯾﯿﻼﻕ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺎﺕ ﻧﺼﺮﺕ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﺑﺎﻏﯽ ﻭ ﻧﻬﺒﻨﺪﺍﻥ ‏( ﺟﻨﻮﺏ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ‏) ﺍﺳﺖ . ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻮﭺ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺗﺎ ۱۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . –

ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﻧﻞ ﭘﺎﺗﯿﻨﺠﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۱۰ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ، ﻧﺎﺭﻭﯾﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﻡ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ، ﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺍﻗﻠﯿﻤﯽ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻣﯽﺟﻨﮕﻨﺪ . ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻭ ﺩﻻﻭﺭﯼ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﺪﺑﺮ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ ، ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻭ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻫﺪﻓﯽ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻣﻨﻈﻢ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ . - ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻫﺎ ‏( ﺗﯿﺮﻩ ﺷﯿﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ‏) ﺣﺪﻭﺩﺍ ۳۰۰ ﺳﺎﻝ ﺑﺮ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .

ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ : ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺧﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﺷﺮﯾﻒ ﺧﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻃﯽ ﯾﮏ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ . ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﯼ ﻋﺒﺎﺱ ﺧﺎﻥ ، ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﺻﺮﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺐ ﻋﻠﯽ ﺧﺎﻥ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﺮﯾﻒ ﺧﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻮﯼ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻭﯼ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﺧﺎﻥ ﺳﻨﺠﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﯿﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ . ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﯼ ﻋﻠﯽ ﺧﺎﻥ ، ﺳﻌﯿﺪﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺳﻌﯿﺪﺧﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﺮﯾﻒ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ ﺍﮐﺒﺮﺧﺎﻥ ﺣﺴﺎﻡ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ، ﺍﻣﻮﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻭﯼ ﺗﺎ ﺳﻤﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻤﻦﻫﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﯿﺪﺧﺎﻥ ﻗﺮﻩ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺒﺰﻩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻌﯿﺪﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺭﺷﺎﺩﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﺧﺎﻥ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﺧﺎﻥ ﺑﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻌﯿﺪ ﺧﺎﻥ ﺑﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺷﺮﯾﻒ ﺧﺎﻥ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ . ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﯾﯽ ﺍﻣﯿﺮ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺧﺎﻥ ﺧﺰﯾﻤﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﻠﮏ ﺣﯿﺪﺭﯼ ﺯﺍﺑﻞ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﺧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻌﯿﺪ ﺧﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﻧﺎﻡ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻭﻝ ﻭ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺱ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺩﺭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .

ﺳﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻧﻈﺮﺧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﻩ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻌﯿﺪ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ۱۹ ﺑﻬﻤﻦ ۱۳۳۰ ﺩﺭ ﺩﺭﮔﯿﺮﯾﻬﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺯﺍﺑﻞ ﺷﻬﯿﺪ ﮔﺮﺩﯾﺪﻧﺪ . ﻭﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺷﺪﯾﺪ ﺩﺭ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺁﺭﯾﺎﻥ ﺧﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ ﻭﻃﻦ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﯾﺰﺭﮒ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﭘﺮﻭﯾﺰ ﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﯾﯿﺲ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۰ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﻃﻼﺋﯽ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﻗﻠﻌﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﻠﮏ ﺣﯿﺪﺭﯼ ﺯﺍﺑﻞ ﭘﺎﯼ ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ . ﺭﯾﺎﺳﺖ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﺴﻞ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﻌﯿﺪ ﺧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻮﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺣﺪﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ، ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺭﯾﺸﻪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﯿﻤﺮﻭﺯ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺏ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺯ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . –

ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ : ﻏﻼﻡ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻥ , ﺣﺎﺝ ﻏﻼﻡ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻏﻼﻡ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻥ ﮐﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﻻﯾﺖ ﻧﯿﻤﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﻣﻠﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ۱۳۲۲ - ۱۳۲۶ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺣﺎﺝ ﺁقاﻣﺤﻤﺪﺧﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﺝ ﺣﺒﯿﺐ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﺎﻥ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺳﺮﺍﻥ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻬﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﮐﻮﭺ ﺍﺟﺒﺎﺭﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺑﯽ ‏( ﺍﯾﺮﺍﻥ ‏) ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻏﻼﻡ ﻣﺤﯽ ﺍﻟﺪﯾﻦ ﺧﺎﻥ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎﺧﺎﻥ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﯾﯽ ﺷﺪ . –

ﺗﻴﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﺎﺭﻭﺋﯽ : ﻛﻨﺪﻝ ﺯﻫﯽ ، ﻓﺮﺍﺯﺯﺍﺋﯽ ،ﺧﺮﻣﺎگهی ، ﺷﻴﻬﮏ ﺯﺍﺋﯽ ، پتی زهی ، ﻛﺮﻡ زهی ، ﻣﻮﺭﺩ ﺯﺍﯾﯽ ، ﺣﺎﺟﯽ ﺯﺍﺋﯽ ، ﺍﻓﻀﻞ ﺯﺍﺋﯽ ، ﻣﻴﺮﻭ ﺯﺍﺋﯽ ، ﮔﺮﺧﯿﻞ ، ﻣﻮﺭﭘﯿﺸﯽ ، علی زهی ، ﺳﻤﮑﯽ ، ﮔﻮﮔﻨﺪ ﺯﺍﯾﯽ ، ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺯﺍﯾﯽ ، ﺩﺭﺍ ﺯﺍﯾﯽ ، ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺯﺍﯾﯽ ، ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺯﺍﺋﯽ ، ﺷﯿﺮﺍﻧﯽ ‏( ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺯﺍﺋﯽ ‏) ، ﺯﻫﺮﻭ ﺯﺍﺋﯽ ،ﮔﻤﺸﺎﺩ ﺯﺍﺋﯽ .علی زهی

ﭘﺮﮐﻨﺪﮔﯽ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺫﯾﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ :

ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻏﺮﺑﯽ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ . ﺍﯾﺮﺍﻧﺸﻬﺮ . ﮐﻨﺎﺭﮎ –. ﮐﺮﻣﺎﻥ – ﻣﺎﺯﻧﺪﺭﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﮔﺎﻥ – ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻭ ﺭﺿﻮﯼ ﻭ ... ﺗﺪﺭﯾﺞ ‏)

‏( ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰﯼ – ﮐﺮﺍﭼﯽ ﻭ ... ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ‏)

ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ‏( ﻧﯿﻤﺮﻭﺯ، ﻫﻠﻤﻨﺪ ﻭ ... ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ‏)

ﻭﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﻋﺮﺑﯽ – ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ – ﻣﺎﻟﺰﯼ ، ﺳﻨﮕﺎﭘﻮﺭ ﻭ ...

ﻣﻨﺎﺑﻊ

• ﻏﻼﻣﻌﻠﯽ ﺭﺋﯿﺲ ﺍﻟﺬﺍﮐﺮﯾﻦ . ﮐﺘﺎﺏ ﺯﺍﺩﺳﺮﻭﺍﻥ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ . ﭼﺎﭖ ۱۳۷۰،

• ﺩﮐﺘﺮ ﺍﯾﺮﺝ ﺍﻓﺸﺎﺭﺳﯿﺴﺘﺎﻧﯽ . ﮐﺘﺎﺏ ﺳﯿﺴﺘﺎﻥ .

• ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﮔﺰﯾﺘﺮ

‏( ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪﻩ : ﺣﺒﯿﺐ ﻣﯿﻨﮕﻞ ‏)

منابع

• غلامعلی رئیس الذاکرین (۱۳۷۰)، زادسروان سیستان
• ایرج افشار، سیستان

1. خاطرات کلنل پاتینجر. صفحهٔ ۵۹