بارکزایی (طایفه)
بارکزایی یا بارکزائی، از طایفه‌های بلوچ استان سیستان و بلوچستان می‌باشند.
این طایفه طبق یک شجره نامه، خود را از اعقاب «خالد بن ولید» می‌دانند. بارکزایی‌ها به دو شاخه بلوچستانی و افغانستانی منشعب می‌شوند. هم در بلوچستان توانسته‌اند سال‌ها رهبری و حاکمیتی نیمه خود مختار داشته باشند و در ایرانشهر حکومت کنند و هم در افغانستان جزو دو طایفه مهم در حاکمیت بشمار می‌رفته‌اند و در مدت دویست سال شاه یا ملکه بلا تردید ازین طایفه بوده‌است و همین امر سبب شد در تمام ولایات افغانستان به عنوان امین و نماینده شاه حضور یابند و علاوه بر کنترل اوضاع توانستند زمین‌های بومیان را با ثروت خویش به تصرف درآورند و زندگی ممتازی داشته باشند، سیاست پرهیز از خشونت و مردم داری بتدریج باعث شد در تمام مناطق پذیرفته شوند، در سال‌های اخیر و با پایان یافتن سیستم ارباب و رعیتی رخوت و سستی در بارکزایی‌ها موجب کمرنگ شدن آن‌ها گردیده و دیگر شکوه و جلال سابق را ندارند. مخصوصاً که شخص ممتازی در راس حاکمیت از آن‌ها پشتیبانی نمی‌کند.
بارکزایی‌های بلوچستان
پسر نایب خان بن شاهو خان [یا بقولی پسر نایب خان فرزند پاینده خان فرزند شاهو خان]، عبدالله خان است که از افغانستان راهی بلوچستان شده است. فرزند او میر باران خان و سپس شه جمشید و فرزندش میر علی و فرزند او شه محراب خان معروف بوده است. دوست محمد خان فرزند علی محمد خان فرزند رستم خان فرزند میر اعظم خان فرزند شه محراب خان می باشد. از دوست‌محمد خان شش پسر به نام بهرام خان، عظیم خان، میر امین خان، محمدعمرخان، امان الله خان و علم خان
به ثمر رسیده که به ترتیب در ایرانشهر و سراوان بلوچستان غربی سکونت دارند.
بارکزایی‌های افغانستان
شامل تیره‌های غفورخان، محمد یوسف خان، کجیر خان، محمد علم خان و می‌باشد.
منابع
- غلامعلی رئیس الذاکرین (۱۳۷۰)، زادسروان سیستان