نافچ
نافچ یکی از شهرهای استان چهارمحال و بختیاری ایران است. این شهر در بخش مرکزی شهرستان شهرکرد قرار دارد .
نافچ نوچ | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | چهارمحال و بختیاری |
شهرستان | شهرکرد |
بخش | مرکزی |
نام(های) دیگر | پاریس کوچولو |
مردم | |
جمعیت | ۲۰۵۹ |
اطلاعات شهری | |
پیششمارهٔ تلفن | ۰۳۸۳۲۳۳ |
وبگاه | nafchnews |
شناسهٔ ملی خودرو | ۷۱ |
کد آماری | ۲۴۷۱ |
نافچ |
جمعیت
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۸۰۵۹ نفر (در ۱٬۱۹۲ خانوار) بودهاست.[1]
جمعیت تاریخی | ||
---|---|---|
سال | جمعیت | ±% |
۱۳۸۵ | ۴٬۲۱۷ | — |
۱۳۹۰ | ۵٬۲۹۱ | +۲۵٫۵٪ |
۱۳۹۵ | ۸٬۰۵۹ | +۵۲٫۳٪ |
جغرافیا
شهر نافچ در 12کیلومتری شمالغربی مرکز چهارمحال و بختیاری واقع شده و یکی از شهرهای ورزشی شهرستان شهرکرد بهشمار میآید.[2]
ارتقای شهر نافچ به شهر در تاریخ ۲ شهریور ۱۳۷۹ تصویب شد و این تصویبنامه در تاریخ ۱۳۷۹٫۶٫۲۰ به تأیید ریاستجمهوری وقت رسید.[3] فضای این شهر مزین شده به صحن سید علی اکبر از نوادگان جعفر صادق میباشد پیشهٔ اکثر مردم ناف٘چ کشاورزی است. این شهر دارای پیشینهٔ ادبی قوی میباشد. در این شهر عالمانی همچون علامه محمدحسن قلزم زندگی میکردهاند.از چهرههای سرشناس این شهر میتوان اشاره کرد به عبدالرضا علیمحمدی دادستان عمومی شهرستان شهرکرد و محمد باقر طبيعى نژاد نافچى و نماینده دو دوره مجلس حاج محمد رییسی.
در قدیم
فرهنگ جغرافیایی ایران، ج۱۰، ص۱۹۴ مینویسد: «نافِچ دهی است از دهستان لار بخش حومهٔ شهرستان شهرکرد، در ۱۲هزارگزی شمالغربی شهرکرد و متصل به راه عمومی سامان به شهرکرد در منطقهٔ کوهستانی معتدل هوایی واقع است و ۱۷۷۳ تن سکنه دارد. آبش از قنات است و محصولش غلات، شغل اهالی زراعت و دامپروری و از صنایع دستی آن قالیهای بختیاری است. در فصل تابستان با ماشین میتوان به آنجا رفت.[4] در سالهای اخیر که این ده به شهر تبدیل شده پیشرفتهای فراوانی در آن صورت گرفتهاست.
جستارهای وابسته
مشاهیر شهرستان شهرکرد
منابع
- «تعداد جمعیت و خانوار به تفکیک تقسیمات کشوری براساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵» (اکسل). درگاه ملی آمار.
- ایرنا، کد خبر: ۴۶۰۳۳۴ زمان مخابره: ۱۳۸۸/۲/۹
- معاونت حقوقی و امور مجلس بایگانیشده در ۷ آوریل ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine، بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.
- نافِچ دهخدا، سرواژهٔ نافِچ
- مختصات و بلندا
- جمعیت از: اطلس گیتاشناسی استانهای ایران، تهران: گیتاشناسی، ۱۳۸۳.