گویش بندری

گویش هرمزگانی گویشی از زبان فارسی است که در استان هرمزگان به آن تکلم می‌کنند. هرمزگانی یکی از گویشهای زبان فارسی است که ویژگی‌های فارسی کهن را حفظ کرده‌است. گویش مردم بندر عباس و استان هرمزگان آمیزه‌ای از گویش با ریشهٔ پهلوی و زبان‌های دیگر است. زبان‌هایی که با ورود اقوام و مهاجرین از کشورهای مختلف و حتی از نواحی دیگر کشورمان گویش هرمزگانی را تحت تأثیر خود قرار دادند. از مردم عرب گرفته تا آفریقاییها و پرتقالی‌ها و هلندی‌ها و انگلیسی‌ها و چنانچه تاریخ می‌گوید از دیگر نواحی کشور چون استان فارس هم مهاجرینی در استان هرمزگان ساکن شده‌اند که هر قومی ویژگی‌های زبان خود را وارد گویش هرمزگانی کرده‌است. به خاطر روابط بازرگانی شماری از واژه‌های اروپایی - پَچ: وصله پینه، تکه (انگلیسی میانه) - تُماته: گوجه فرنگی، انگلیسی (اسپانیایی، مکزیکی) - جوتی: کفش (هندی اردو) - جیک: تاب (دادن) جنبش (انگلیسی) - لیسی: نوعی روسری یا دستمال که زنان روی سر قرار می‌دهند/ انگلیسی (فرانسوی باستان) و عربی نیز در آن دیده می‌شود.[2]

بندری
زبان بومی درایران
منطقهاستان هرمزگان
فارسی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹–
گلاتولوگband1335[1]

نمونه‌های از واژگان گویش هرمزگانی
گویش هرمزگانیفارسی معیار
پِشترونقدیما ، پیشتر ها
دُختدختر
شوشوهر
بَپپدر
مُممادر
کَفتافتاد
باییپدر بزرگ
بی بیمادر بزرگ
چوکپسر
خالودایی
مال کَم محله ای؟اهل کدام محله ای؟
بِی‌چه ووستادی؟برای چه ایستادی؟
خاشخوش
خاشی؟خوبی؟
اتی پَلو ما؟پیش ما میای؟
اَخاری / اَخُری؟ می‌خوری؟

منابع
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "بندری". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
  2. گویش بندری سایت فرمانداری بندر عباس
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.