آریل شارون
آریئل ساموئل مردخای شرایبر معروف به آریل شارون (به عبری: אריאל שרון) (زاده ۲۶ فوریه ۱۹۲۸ – درگذشته ۱۱ ژانویه ۲۰۱۴) سیاستمدار اسرائیلی و یازدهمین نخست‌وزیر این کشور بود. او از شخصیت‌های تأثیرگذار در بحران سوئز، جنگ شش‌روزه و جنگ یوم کیپور بود. وی پس از ۸ سال که در کما بود در ۱۱ ژانویه ۲۰۱۴ (۲۱ دی ۱۳۹۲) در ۸۵ سالگی در بیمارستانی در تل آویو درگذشت.[1]
آریل شارون | |
|---|---|
 آریل شارون در ۲۰۰۲ | |
| یازدهمین نخست‌وزیر اسرائیل | |
| مشغول به کار مارس ۲۰۰۱ – آوریل ۲۰۰۶ | |
| رئیس‌جمهور | موشه کاتساو |
| پس از | ایهود باراک |
| پیش از | ایهود المرت |
| وزیر امورخارجه اسرائیل | |
| نخست‌وزیر | بنیامین نتانیاهو |
| پس از | دیوید لوی |
| پیش از | دیوید لوی |
| وزیر نیرو و منابع آبی | |
| رئیس‌جمهور | بنیامین نتانیاهو |
| وزیر | |
| نخست‌وزیر | اسحاق شامیر |
| وزیر صنعت تجارت و کار | |
| وزیر دفاع اسرائیل | |
| نخست‌وزیر | مناخم بگین |
| پس از | مناخم بگین |
| پیش از | مناخم بگین |
| شهردار اورشلیم | |
| مشغول به کار ۱۹۹۳ – ۲۰۰۳ | |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | آریل ساموئل مردخای شرایبر ۲۶ فوریهٔ ۱۹۲۸۶ اسفند ۱۳۰۶ روستای کفر ملال، قیمومت فلسطین |
| درگذشته | ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۱۴ (۸۵ سال)۲۱ دی ۱۳۹۲ مرکز درمانی «شبا»، تل‌آویو |
| ملیت |  اسرائیل |
| حزب سیاسی | حزب کادیما |
| همسر(ان) | مارگالیت شارونلی لی شارون |
| پیشه | سیاستمدار |
| دین | یهودیت |
زندگی‌نامه
در سال ۱۹۴۲، زمانی که فقط ۱۴ سال داشت به گروه هاگانا پیوست. گروه هاگانا در آن زمان اقدامات متعددی را برای خارج کردن فلسطینیان از خانه‌ها و زمین‌هایشان طراحی و پیاده‌سازی کرده بود و در صورت بروز مخالفت، مخالفین را به قتل می‌رساند. این‌گونه گروه‌ها پس از تأسیس دولت، اولین هسته‌های ارتش اسرائیل را تشکیل دادند.
شارون در سال ۱۹۴۷ به عضویت پلیس شهرک‌های یهودی‌نشین در آمد، سپس در بیست سالگی در جنگ ۱۹۴۸ شرکت کرد و سمت فرماندهی پیاده‌نظام را در بخش اسکندریه بدست آورد و در پی این جنگ از ناحیه شکم مجروح گردید.
در آغاز سال ۱۹۴۹ فرماندهی یک گروهان پیاده را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۵۱ افسر فرماندهی گردان اطلاعات مرکزی شد. در سال ۱۹۵۲ وی از فرمانده ستاد ارتش در خواست تشکیل یک گردان نظامی از زندانیان محکوم به مرگ را کرد، این مسئله به دلیل ناآشنایی این افراد با فنون نظامی تا حدودی برای رئیس ستاد غیرقابل قبول بود اما با اصرار شارون این مسئله را پذیرفت. شارون نام این گردان را ۱۰۱ نامید و به عنوان اولین عملیات نظامی خود به روستای مرزی القبیه حمله کرد که پیامد آن کشته شدن ۶۹ فلسطینی و ویرانی ۴۱ منزل مسکونی بود.
شارون در همان سال ۱۹۵۲ در دانشگاه عبری اورشلیم تحصیلات خود را در رشته تاریخ و مسائل خاورمیانه آغاز کرد و سپس برای تکمیل تحصیلاتش به دانشکده حقوق در دانشگاه تل‌آویو رفت.
وی در سال ۱۹۶۴ تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به فرانسه برود تا در رشته علوم سیاسی تحصیل کند.
ارنستو چه گوارا یکی از رهبران انقلاب کمونیستی کوبا پسر دایی وی بود .
فعالیت‌های نظامی
آریل شارون اولین یگان نیروهای فوق ویژه تکاوران نیروهای دفاعی اسرائیل را در سال ۱۹۵۳ میلادی با نام یگان ۱۰۱ پایه‌گذاری و تأسیس نمود، ولی هرگز در یگان سایرت متکل عضویت نداشت.
آریل شارون در سال ۱۹۵۶ سمت فرماندهی تیپ زرهی ارتش را برعهده گرفت و توانست گذرگاه (المتیله) را به تصرف خود در آورد. شارون تا سال ۱۹۶۴ در سمت فرماندهی تیپ ابقاء شد، اما در این مدت اختلافات زیادی با رؤسای خود در آن موقع از آن جمله موشه دایان که ریاست ستاد ارتش را به عهده داشت، پیدا کرد. سرانجام آریل شارون، پس از بازگشت از فرانسه از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۹ فرماندهی ارتش شمال را به عهده گرفت و پس از گذراندن یک دوره آموزشی در انگلیس و ارتقاء به درجه سرلشکری، از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۳ فرماندهی ارتش جنوب را عهده‌دار شد.
پس از پیروزی اسرائیل در جنگ شش روزه و شکست هم‌زمان شش کشور عربی، از ارتش استعفا داد و وارد صحنه سیاست شد.
شارون در اولین انتخابات پارلمانی از سوی حزب (لیکود) توانست عضویت کنیست را بدست بیاورد. در سال ۱۹۷۵ اسحاق رابین نخست وزیر وقت اسرائیل وی را به عنوان مشاور نظامی خود انتخاب کرد.
در انتخابات سال ۱۹۷۷، شارون در راس فهرست نامزدهای مستقل، به کنست راه پیدا کرد. مناخیم بگین در این دوره او را به سمت وزیر کشاورزی و شهرک سازی منصوب کرد.
جنگ ۱۹۸۲ لبنان و کشتار صبرا و شتیلا
در جریان جنگ ۱۹۸۲ لبنان، زمانی که شارون وزیر دفاع بود، بین ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر کشتار صبرا و شتیلا رخ داد. بین ۸۰۰ تا ۳۵۰۰ غیرنظامی فلسطینی در اردوگاه‌های پناهندگان صبرا و شتیلا توسط میلیشیاهای مسیحی مارونی فالانژ لبنانی کشته شدند. رئیس امنیتی میلیشیای فالانژ، الی هوبیکا، فرمانده عملیانی شبه نظامیانی بود که وارد کمپ‌ها شدند و فلسطینیان را کشتند. فالانژها به آنجا فرستاده شده بودند تا آنجا را در حالی که اسرائیلی‌ها آن را محاصره کرده بودند از رزمندگان ساف پاکسازی کنند. این کشتارها منجر شد که برخی شارون را «قصاب بیروت» بخوانند. اسوسییتد پرس در گزارشی اعلام کرد: «وزیر دفاع آریل شارون کشتارها را به ساف مربوط کرد و گفت این نمادی از قتلهای تروریستی سازمانهای تروریستی[2] و حامیان آن است».[3][4]
آریل شارون در سپتامبر ۱۹۹۹، به دنبال کناره‌گیری نتانیاهو از رهبری حزب لیکود، رهبری این حزب را برعهده گرفت. او سپس در سپتامبر سال ۲۰۰۰، با حضور در مسجد الاقصی موجب خشم مسلمانان و درگیری‌های خونین میان فلسطینیان و نظامیان اسرائیلی و در نتیجه شروع انتفاضه الاقصی شد.
وی در دسامبر ۲۰۰۰، به عنوان نامزد حزب لیکود برای تصدی نخست وزیری معرفی شد و قول داد در صورت انتخاب، کار فلسطینیان را در ۱۰۰ روز تمام کند و موقعیت اسرائیل را در منطقه تثبیت کند.
شارون سرانجام در ششم فوریه ۲۰۰۱ توانست به بالاترین مقام در اسرائیل یعنی سمت نخست وزیری دست یابد.
در زمان نخست وزیری وی، رهبران نظامی فلسطینی همچون «شیخ احمد یاسین»، «رنتیسی» در عملیات‌های کماندویی به قتل رسیدند.
شارون در این زمان کوشید تا با اجرای پروسه دیوار حائل، به عملیات‌های انتحاری در فلسطین خاتمه دهد.
آریل شارون در سال ۲۰۰۵ میلادی، دستور تخلیه نوار غزه را صادر کرد. در اکتبر سال ۲۰۰۵ و در پی اعتراضات شدید راستگرایان برای خروج از غزه و بروز اختلاف در کابینه وی، شارون از حزب لیکود کناره‌گیری کرد.
وی در اولین اظهاراتش پس از کناره‌گیری از حزب لیکود، اعلام کرد، حزب جدیدش موسوم به «کادیما» در جهت ترسیم مرزهای دائمی بین اسرائیل و فلسطینیان تلاش خواهد کرد و دیگر طرحی برای عقب‌نشینی یکجانبه از سرزمین‌های اشغالی ندارد.
زندگی سیاسی
۱۹۷۳: عضویت در پارلمان اسرائیل
۱۹۷۷-۱۹۷۵: مشاور ویژه امنیتی نخست وزیر اسحاق رابین
۱۹۷۷ -۱۹۸۱: وزیر کشاورزی
۱۹۸۳-۱۹۸۱: وزیر دفاع
۱۹۹۰-۱۹۸۴: وزیر صنعت و بازرگانی
۱۹۹۲-۱۹۹۰: وزیر مسکن و ساختمان
۱۹۹۸-۱۹۹۶: وزیر زیرساخت‌های ملی
۱۹۹۹-۱۹۹۸: وزیر امور خارجه
۲۰۰۱ به بعد: نخست وزیر اسرائیل
بیماری شارون
وی از روز ۵ ژانویه سال ۲۰۰۶ به دلیل سکته مغزی سنگین در بیمارستان بستری شد و ادارهٔ کلیه امور نخست وزیری اسرائیل به ایهود المرت معاون نخست وزیر واگذار شد. شارون از آن زمان تا زمان مرگ در وضعیت شبه کما به سر می‌برد و از طریق سرم تغذیه می‌شد. هرچند پزشکان از او قطع امید کرده بودند و از خانواده او خواسته بودند تا او به‌طور طبیعی بمیرد اما خانواده او خواستار انجام اقدام‌های لازم برای زنده ماندن او و انتقال او به خانه شخصیش شدند. شارون هشیاری محدودی داشت و به برخی محرک‌ها پاسخ می‌داد. در سال ۲۰۱۱ او برای مدت کوتاهی به خانه‌اش منتقل شد.
مرگ
وی پس از ۸ سال کما در روز ۱۱ ژانویه ۲۰۱۴ (۲۱ دی ۱۳۹۲) پس از آنکه چند روز با افت شدید علایم حیاتی روبرو شده بود در مرکز درمانی «شبا» در سن ۸۵ سالگی درگذشت.[1][5]
منابع
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آریل شارون موجود است. |
- آریل شارون، نخست‌وزیر سابق اسرائیل درگذشت بی‌بی‌سی فارسی
- ساف
- BBC News | MIDDLE EAST | Sharon victory: An Arab nightmare
- «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۰۳. دریافت‌شده در ۲۷ آوریل ۲۰۱۲.
- آریل شارون پس از هشت سال اغما درگذشت - فردا
- «گزارشی از اصلی‌ترین وقایع زندگی آریل شارون». خبرگزاری آفتاب به نقل از آسوشیتدپرس (AP). ۱۶ دی ۱۳۸۴ ساعت ۱۳:۰۴. دریافت‌شده در ۱۳۸۶/۰۲/۲۳. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازدید=،|تاریخ=را بررسی کنید (کمک) - مهدی علیخانی (۲۷ دی ۱۳۸۴). «آریل شارون که بود - ناگفته‌های زندگی آقای «جنگجو»». بازتاب - کد خبر: ۳۳۶۵۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ ژوئن ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۱۳۸۶/۰۲/۲۳. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازدید=را بررسی کنید (کمک)
بن گوریون (۱۹۴۸–۵۴) • لاوون (۱۹۵۴–۵۵) • بن گوریون (۱۹۵۵–۶۳) • اشکول (۱۹۶۳–۶۷) • دایان (۱۹۶۷–۷۴) • پرز (۱۹۷۴–۷۷) • وایزمن (۱۹۷۷–۸۰) • بگین (۱۹۸۰–۸۱) • شارون (۱۹۸۱–۸۳) • آرنس (۱۹۸۳–۸۴) • رابین (۱۹۸۴–۹۰) • شامیر (۱۹۹۰) • آرنس (۱۹۹۰–۹۲) • رابین (۱۹۹۲–۹۵) • پرز (۱۹۹۵–۹۶) • مردخای (۱۹۹۶–۹۹) • آرنس (۱۹۹۹) • باراک (۱۹۹۹–۲۰۰۱) • بن الیعزر (۲۰۰۱–۰۲) • موفاز (۲۰۰۲–۰۶) • پرز (۲۰۰۶–۰۷) • باراک (۲۰۰۷–۱۳) • یعلون (۲۰۱۳–) |  | |
 |
| | |
وزرای زیرساخت ملی، انرژی و منابع آبی | ||
|---|---|---|
| | |