جبهه مردمی آزادی فلسطین
جبهه مردمی برای آزادی فلسطین (به عربی: الجبهة الشعبیة لتحریر فلسطین) سازمان چپ‌گرای سیاسی و نظامی فلسطینی است که در سال ۱۹۶۷ به رهبری جورج حبش با هدف آزادی فلسطین از سیطرهٔ اسرائیل از طریق مبارزات چریکی بنیان‌گذاری شد.
جبهه مردمی آزادی فلسطین الجبهة الشعبیة لتحریر فلسطین | |
|---|---|
 | |
| دبیرکل | احمد سعدات |
| بنیان‌گذار | جرج حبش |
| بنیان‌گذاری | ۱۹۶۷ |
| ستاد | رام‌الله |
| شاخه نظامی | بریگاد ابوعلی مصطفی |
| مرام سیاسی | ناسیونالیسم چپگرا سوسیالیسم[1] سکولاریسم[2] مارکسیسم-لنینیسم[3] امپریالیسم ستیزی صهیونیسم‌ستیزی[4][5][6] |
| طیف سیاسی | چپگرا |
| وابستگی ملی | سازمان آزادی‌بخش فلسطین |
| وابستگی بین‌المللی | International Communist Seminar |
| مجلس قانون‌گذاری | ۳ از ۱۳۲ |
 | |
| وبگاه | |
| |
این گروه دومین گروه بزرگ در کنفدراسیون احزاب فلسطینی موسوم به سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) پس از فتح است و معمولاً مواضع سرسختی برای تحقق خواسته‌های ملی فلسطینیان اتخاذ کرده و با خط مشی میانه‌روانه فتح مخالف است. آن‌ها تا سال ۱۹۹۹ با پیمان‌های اسلو مخالف بودند، اما در این سال طی گفتگوهایی با رهبران ساف مذاکره با اسرائیل را پذیرفتند.
رهبری این سازمان را از ابتدای تأسیس تا سال ۲۰۰۰ جرج حبش بر عهده داشت. پس از استعفای حبش در این سال ابوعلی مصطفی جانشین او شد و پس از کشته شدن ابوعلی مصطفی (مصطفی الزبری) دبیرکل این سازمان در سال ۲۰۰۱ در حملهٔ موشکی اسرائیل، احمد سعدات جانشین او شد.
سعدات در سال ۲۰۰۸ توسط یک دادگاه نظامی اسرائیلی به اتهام رهبری یک «سازمان تروریستی غیرقانونی»، محاکمه و به ۳۰ سال حبس محکوم شد و هم‌اکنون در زندانی در اسرائیل به سر می‌برد.
مقر این حزب در شهر رام‌الله در کرانه باختری رود اردن است و شاخهٔ نظامی آن پس از ترور ابوعلی مصطفی به یاد او گردان‌های ابوعلی مصطفی نام گرفته‌است. این سازمان ۳ نماینده در مجلس قانون‌گذاری ۱۳۲ نفری فلسطین دارد.
عقاید
نظریهٔ «جبهه مردمی برای آزادی فلسطین» مبارزهٔ ضد امپریالیستی در فلسطین است. آن‌ها سازمانی مارکسیست-لنینیست و ناسیونالیست هستند و به ایدهٔ جنگ طبقاتی باور دارند. دشمنان این سازمان که با آنان به مبارزه می‌پردازد؛ اسرائیل، امپریالیسم، صهیونیسم و سرمایه‌داران طبقه متمول اعراب هستند. این جنبش اسرائیل را کشوری فی‌الذاته امپریالیست می‌داند که از صهیونیسم جهانی مایه می‌گیرد.[7]
تاریخچه
دکتر جورج حبش ۲۴ ساله که تحصیلات خود در رشتهٔ پزشکی را در سال ۱۹۵۱ در دانشگاه آمریکایی بیروت به پایان رسانده بود، در سال ۱۹۵۲ در لبنان جنبش ملی‌گرای عرب (به عربی: حرکة القومیین العرب) یک سازمان ملی‌گرای پان‌عرب[8] را بنیان گذاشت.[9] این سازمان که شکست اعراب از اسرائیل را ناشی از برتری علمی اسرائیل و عقب‌ماندگی اعراب می‌دانست، شعبه‌های خود را در تعدادی از کشورهای عرب همچون لیبی، عربستان سعودی و کویت (تحت سرپرستی بریتانیا) تأسیس کرد. آن‌ها دیدگاهی سکولار و سوسیالیستی داشتند.
جنبش ناسیونالیست‌های عرب در ۱۹۶۶ با همکاری ارتش آزادی‌بخش فلسطین یک گروه چریکی به نام «ابطال العوده» (قهرمانان بازگشته) را تأسیس کرد. پس از جنگ شش روزه ژوئن ۱۹۶۷، جبهه مردمی برای آزادی فلسطین در ماه اوت با ادغام با دو گروه «جوانان خونخواه» و «جبهه آزادی فلسطین» به ریاست احمد جبرئیل افسر نیروی هوایی سوریه تشکیل شده و جرج حبش به عنوان رهبر سازمان برگزیده شد.[10]
در ابتدای سال ۱۹۶۷ این سازمان بین ۱ تا ۳ هزار چریک آموزش‌دیده داشت. دولت سوریه از آن‌ها حمایت مالی می‌کرد و مقر آن نیز در سوریه قرار داشت. در ۱۹۶۹ جبهه مردمی برای آزادی فلسطین خود را یک سازمان مارکسیست-لنینیست اعلام کرد و درگیری‌های فلسطینیان را بخشی از خیزش علیه امپریالیسم غربی نامید که خواهان اتحاد جهان عرب از طریق براندازی دولت‌های ارتجاعی عربی است. آنان همچنین شروع به انتشار روزنامه‌ای به نام الهدف به سردبیری غسان کنفانی کردند.
جبهه مردمی برای آزادی فلسطین با تأسیس کنفدراسیون احزاب فلسطینی موسوم به سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) در سال ۱۹۶۸ به آن پیوسته و پس از فتح دومین گروه بزرگ ساف شد. در ۱۹۷۴ از شورای اجرایی ساف (و نه خود ساف) خارج شدند، آن‌ها ساف را متهم می‌کردند که آرمان نابودی اسرائیل را به نفع چارهٔ دوکشوری رها کرده‌است، اما در ۱۹۸۱ دوباره به شورای اجرایی ساف بازگشتند. آن‌ها تا سال ۱۹۹۹ با موافقت‌نامه‌های اسلو مخالف بودند، اما در این سال طی گفتگوهایی با رهبران ساف مذاکره با اسرائیل را پذیرفتند.
در سال ۲۰۰۰ جرج حبش که از زمان تأسیس این سازمان رهبری آن را بر عهده داشت از مقام خود استعفا داده و ابوعلی مصطفی (مصطفی زبری) جانشین او شد. یک سال بعد در ۲۷ اوت ۲۰۰۱ ابوعلی مصطفی در دفتر کار خود در بیت لحم با حملهٔ موشکی یک هلیکوپتر اسرائیلی کشته شد و در پاسخ شاخهٔ نظامی این سازمان که «گردان‌های ابوعلی مصطفی» نام گرفته بود در ۱۷ نوامبر ۲۰۰۱ رهاوام زیوی وزیر گردشگری اسرائیل را به قتل رساند.
پس از ترور ابوعلی مصطفی، احمد سعدات جانشین او شد اما در ژانویه ۲۰۰۲ حکومت خودگردان فلسطین وی را به جرم دست داشتن در قتل رهاوام زیوی دستگیر و به زندان اریحا منتقل کرد. در ۱۴ مارس ۲۰۰۶ نیروهای دفاعی اسرائیل با حمله به این زندان وی را به همراه پنج هم‌بندش به اسرائیل منتقل و محاکمه کردند. در ۲۵ مارس ۲۰۰۰ یک دادگاه نظامی اسرائیلی احمد سعدات را به اتهام «هدایت یک سازمان تروریستی غیرقانونی» به ۳۰ سال حبس محکوم کرد.[11]
انشعاب
جبهه مردمی برای آزادی فلسطین در سال‌های آغازین تأسیس خود شاهد چندین انشعاب بود:
- در سال ۱۹۶۸ احمد جبرئیل از بنیان‌گذاران حزب به همراه گروه دیگری از اعضا از آن خارج شده و جبهه مردمی برای آزادی فلسطین - فرماندهی کل را تأسیس کردند. آن‌ها به مبارزهٔ نظامی اولویت می‌دادند و معتقد بوند که سازمان بیش از اندازه پایبند به نظریات مارکسیستی است.
- در سال ۱۹۶۹ نایف حواتمه و یاسر عبد ربه از این حزب جدا شده و سازمان به ظاهر مائوئیستی جبهه دمکراتیک برای آزادی فلسطین را تأسیس کردند. آن‌ها برعکس انشعاب قبلی معتقد بودند که سازمان بیش از حد به مبارزهٔ نظامی اهمیت می‌دهد در حالی‌که بایستی بیشتر بر روی آماده‌سازی فکری جامعه تمرکز کند.
- در سال ۱۹۷۲ انشعاب دیگری در این گروه رخ داد و جبهه انقلابی مردمی برای آزادی فلسطین پدید آمد.
انتخابات
جبهه مردمی برای آزادی فلسطین پس از مرگ عرفات در سال ۲۰۰۴ برای معرفی یک کاندیدای چپگرا جهت به عهده گرفتن ریاست جمهوری دولت فلسطین با جبهه دمکراتیک برای آزادی فلسطین و حزب کار فلسطین وارد مذاکره شد. گفتگوها به نتیجه نرسید و سازمان در نهایت از مصطفی برغوثی حمایت کرد که ۱۹٫۴۸٪ آراء را به دست آورده و از ابومازن شکست خورد.
در انتخابات شهرداری‌های و شوراهای شهر سال ۲۰۰۵ جبهه مردمی برای آزادی فلسطین موفق‌تر بود و نامزد آن‌ها شهردار بیت زیت شد. همچنین جانت میخائیل و ویکتور باتارسه شهرداران رام‌الله و بیت‌لحم نیز ارتباط نزدیکی با این سازمان دارند.
پایگاه اصلی مردمی این سازمان در رام‌الله، بیت لحم، حومه اورشلیم شرقی و بخش مسیحی‌نشین نابلس است.
در انتخابات مجلس فلسطین ۲۰۰۶ فهرست جبهه مردمی برای آزادی فلسطین با عنوان «شهید ابوعلی مصطفی» ۴٫۲٪ آراء و ۳ کرسی در این مجلس ۱۳۲ نفری را به دست آورد. احمد سعدات، جمیل مجدلوی و خالده جرار نمایندگان این حزب در این مجلس هستند. بیشترین رأی آن‌ها در بیت‌لحم با ۹٫۴٪، رام‌الله با ۶٫۶٪ و غزه شمالی با ۶٫۵٪ به دست آمد.
منابع
- "J'lem Bomber on Trial in US for Immigration Fraud – News from America – News – Arutz Sheva". Arutz Sheva.
- "Jerusalem Synagogue Attack: Motivation Was Not Religion But Revenge For 1948 Massacre, Says PFLP". International Business Times. 19 November 2014.
- http://www.discoverthenetworks.org/printgroupProfile.asp?grpid=6390
- "Popular Front for the Liberation of Palestine (1) بایگانی‌شده در ۱۷ اکتبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine." Terrorist Group Symbols Database. Anti-Defamation League.
- " ناسیونالیسم عربی Platform of the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)" (1969). From Walter Laqueur and Barry Rubin, eds. , The Israel-Arab Reader (New York: Penguin Books, 2001).
- "Background Information on Foreign Terrorist Organizations بایگانی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine." دفتر هماهنگی ضد تروریسم، United States Department of State
- تکوین وتنظیم الجبهة الشعبیة لتحریر فلسطین جبهه مردمی برای آزادی فلسطین، بازدید: دی ۱۳۸۷
- «Obituary: George Habash». گاردین. دریافت‌شده در ۲۸ بهمن ۱۳۸۸.
- «Biography of George Habash (al-Hakim)». Encyclopedia Of The Palestinians. دریافت‌شده در ۲۸ بهمن ۱۳۸۸.
- البیان التأسیسی للجبهة الشعبیة لتحریر فلسطین وبگاه رسمی جبهه مردمی برای آزادی فلسطین، بازدید: دی ۱۳۸۷
- "Israel sentences PFLP leader to 30 years in prison", YNET, 2008-12-26
جستارهای وابسته
- کارلوس
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جبهه مردمی آزادی فلسطین موجود است. |
- وبگاه رسمی (عربی، انگلیسی)