صهیونیسم‌ستیزی

صهیونیسم‌ستیزی به مخالفت با جنبش صهیونیسم و یهودیان ملی‌گرای طرفدار دولت و کلیت اسرائیل، و نگاه منفی نسبت به آنچه تفکرات، باورها و اهداف جنبش صهیونیسم و دولت یهودی در اسرائیل است، گفته می‌شود. البته، ضد صهیونیست‌ها دیدگاه‌های گوناگونی دارند و عبارت «صهیونیست» به جامعه‌ای یکپارچه با دیدگاه یکپارچه اشاره ندارد.

صهیونیسم یک جنبش سیاسی و ملی‌گراست که در اواخر سده ۱۹ میلادی شکل گرفت. منشأ جنبش صهیونیسم، تشکیل کشوری برای یهودیان بود. این جنبش بر منابع تاریخی و مذهبی تکیه دارد که یهودیان را به سرزمین اسرائیل مرتبط می‌کند.[1] بنیان‌گذار جنبش صهیونیسم، تئودور هرتسل نام داشت.[2] گاهی لفظ صهیونیسم ستیزی، برای توصیف تبعیض علیه اسرائیل و مردم اسرائیل (خصوصاً یهودیان) به کار می‌رود.[3]

یهودیان ضد صهیونیسم
گروه‌های مذهبی یهودی ارتودوکس

در اوایل تاریخ صهیونیسم، یهودیان مذهبی سنتی بسیاری، با ایده‌های ناسیونالیسم (یهودی یا دیگر) که آن را یک ایدئولوژی سکولار قلمداد می‌کردند، به خاطر بدگمانی ذاتی نسبت به تغییر مخالف بودند. طرفداران اصلی سنتگرای مخالف صهیونیسم، شامل آیزاک برویر، هیلل زایتلین، آرون شموئل تامارس، الیعازر شاپیرو، و جوئل تایتلبم بودند که هر یک، از راه خود نبردهای ایدئولوژی مذهبی و سیاسی با صهیونیسم داشتند.[4]

تعدادی از یهودیان ارتودکس آمریکا که در شهر واشینگتن دی سی علیه کنفرانس لابی‌گران اسرائیل در آمریکا تظاهرات می‌کنند. روی یکی از تابلوها نوشته‌است: یهودیان ۵۷ سال است که عزادارند، وجود کشور اسرائیل یک شورش علیه خدا است و روی آخرین تابلو نوشته شده‌است: راه‌حل، از بین رفتن کشور صهیونیستی به روش صلح‌آمیز.

بیشتر گروه‌های مذهبی ارتودوکس، دولت اسرائیل را پذیرفته و به‌طور فعال پشتیبانی کرده‌اند، گرچه حتی ایدئولوژی صهیونیسم را نپذیرفته‌اند. حزب اسرائیل جهان آگوداث (تأسیس شده در لهستان) در مواقعی در ائتلافهای دولت اسرائیل شرکت کرده‌است. بیشتر مذهبیان صهیونیست، از دیدگاهی راستگرا، حامی اسرائیل‌اند. استثناهای اصلی گروه‌های حسیدی مانند ساتمار هستند که در جهان، ۱۰۰ هزار پیرو دارند، و بسیاری گروه‌های کوچکتر دیگر، که در آمریکا و کانادا در کنگره خاخام گری مرکزی آمریکا و کانادا و در اسرائیل در ادا هچیریدیس متحد شده‌اند.[5] به‌هرحال، خبد لوباویچ یکی از بزرگترین گروه‌های حسیدی جهان، یک حامی سرسخت صهیونیسم و دولت اسرائیل است.

ضد صهیونیسم خارج از جامعه یهودی

سکولار عرب

بیان‌های ضداستعماری و ضدامپریالیستی - خصوصاً در کشورهای با سابقه شدید استعمارگری - بر موارد موازی مهاجرت فرانسویان به الجزایر یا انگلیسیان به رودزیا تأکید می‌کنند.[6]

مسلمان
پرچم آمریکا و پرچم اسرائیل در مقابل یک مرکز آموزشی در مشهد، ایران، به قصد عبور وسایل نقلیه و عابرین پیاده از رویشان بر روی آسفالت خیابان نقاشی شده‌اند.

ضد صهیونیسم اسلامی، دولت اسرائیل را غاصب چیزی در نظر می‌گیرند که بسیاری از مسلمانان آن را دارالاسلام می‌دانند، حوزه‌ای که دائماً و شرعاً توسط مسلمین اداره می‌شود.[7][8][9]

فلسطینیان و دیگر گروه‌های مسلمان، همچون دولت ایران (از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷)، اصرار می‌ورزند که دولت اسرائیل، نامشروع است و از اشاره به آن با عنوان «اسرائیل» اجتناب می‌کنند، به جای آن از بیان «رژیم صهیونیستی» استفاده می‌کنند. نقشه‌های خاورمیانه غالباً اسرائیل را نشان نمی‌دهند. محمود احمدی‌نژاد، در گفتگویی با مجله تایم در سال ۲۰۰۶، گفت «هر کسی می‌داند که رژیم صهیونیستی ابزاری در دستان آمریکا و بریتانیاست».[10]

کلیسای کاتولیک و ضد صهیونیسم

بسیاری از پاپ‌های مدرن، از جمله پاپ پیوس دهم، بندیکت پانزدهم و پیوس دوازدهم علناً از صهیونیسم انتقاد کرده‌اند.[11] کاردینال رافائل مری دل وال سیاست non possumus کلیسا را برای تئودور هرتسل و جنبش در حال ظهور صهیونیسم او، شرح داده‌است و گفته تا زمانی که یهودیان الوهیت مسیح را انکار کنند، کلیسا مطمئناً نباید بیانیه‌ای به نفع آنان صادر کند.[12] به دلیل همین مسایل سریر مقدس تا ۱۹۹۳ روابطی با اسرائیل برقرار نکرد.

تئوری‌های توطئه ضد صهیونیسم

تئوری‌های توطئه که مدعی هستند صهیونیست‌ها تاریخ جهان را کنترل می‌کنند یا به دنبال فرا دستی هستند، قدمتی به اندازه عمر خود صهیونیسم دارد.

پر انتشارترین این تئوری‌های توطئه، پروتکل بزرگان صهیون بود که سندی جعلی بود[13] که مقصود از نگارش آن، ترسیم یهودیان به عنوان توطئه‌گران در سطح جهانی بوده‌است.[14] این کتاب در ۲۴ فصل یا پروتکل- که ادعا می‌شد که خلاصه مذاکرات ملاقات‌های «رهبران یهودی» است، به «نقشه‌های پنهانی» یهودیان برای حکومت بر جهان از طریق دخل و تصرف در اقتصاد، کنترل رسانه‌های همگانی و دامن زدن به اختلافات مذهبی پرداخته‌است. پس از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه، مهاجران ضد بلشویک «پروتکل» را به غرب آوردند. بلافاصله پس از آن، نسخه‌های آن در سراسر اروپا، ایالات متحده، آمریکای جنوبی و ژاپن توزیع شد.[15] ترجمه عربی آن نیز، نخستین‌بار در سال ۱۹۲۰ منتشر شد.[16]

جستارهای وابسته

منابع
  1. منشأ جنبش صهیونیزم, صدای آمریکا
  2. بهائیانِ ایران و ارتباط با دولت‌های خارجی, بی‌بی‌سی فارسی
  3. Cotler, Irwin (November 2002). "Human Rights and the New Anti-Jewishness: Sounding the Alarm" (PDF). The Jewish People Policy Planning Institute. Retrieved 18 February 2011. "In its most benign form (if it can be called benign), [the new anti-Jewishness] finds particular expression in the singling out of Israel and the Jewish people for differential and discriminatory treatment in the international arena – where United Nations human rights bodies are used as the mask or protective cover for this anti-Jewishness (e.g. The 2001 World Conference Against Racism in Durban)." "All that has happened is that [antisemitism] has moved from discrimination against Jews as individuals – a classical antisemitism for which there are indices of measurement (e.g. discrimination against Jews in education, housing or employment) – to discrimination against Jews as [a] people – a new antisemitism – for which one has yet to develop indices of measurement." "In other words, if classical antisemitism was anchored in discrimination against the Jewish religion, the new anti-Jewishness is anchored in discrimination against the Jews as a people – and the embodiment of that expression in Israel." "Israel and the Jewish people have been singled out for differential and discriminatory treatment in the international arena – and worst of all – singled out for destruction."
  4. Shaul Magid, “In Search of a Critical Voice in the Jewish Diaspora: Homelessness and Home in Edward Said and Shalom Noah Barzofsky’s Netivot Shalom,” Jewish Social Studies: History, Culture, Society n.s. 12, no. 3 (Spring/Summer 2006), p.196
  5. Jews Against Zionism website Retrieved on 2008-06-04. http://www.jewsagainstzionism.com/
  6. «Sumoud:: A Political Prisoner Solidarity Group». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ دسامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۹.
  7. Neusner, Jacob (1999). Comparing Religions Through Law: Judaism and Islam. Routledge. ISBN 0-415-19487-3. p. 201
  8. Merkley, Paul Charles (2001). Christian Attitudes Towards the State of Israel. McGill-Queen's Press. ISBN 0-7735-2188-7. p.122
  9. Akbarzadeh, Shahram (2005). Islam And the West: Reflections from Australia. UNSW Press. ISBN 0-86840-679-1. p. 4
  10. "People Who Mattered: Mahmoud Ahmadinejad". Time. December 16, 2006. Retrieved April 25, 2010. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1570714,00.html
  11. la condamnation de l'idéologie sioniste par l’Église catholique - Paperblog
  12. http://gainesjunction.tamu.edu/issues بایگانی‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine /vol4num1/dhadley/
  13. Anti-Semitic "Protocols of Zion" Endure, Despite Debunking, National Geographic
  14. The Protocols of Zion - Chapter 5
  15. An Appraisal of the "Protocols of Zion", John S. Curtiss (New York: Columbia University Press, 1942).
  16. Lewis, ‎Bernard (1986), Semites and Anti-Semites: An Inquiry into Conflict and Prejudice (First edition ed.), W. W. Norton & Co., ISBN 0-393-02314-1

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ صهیونیسم‌ستیزی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.