رابرت دنیرو
رابرت دنیرو (به ایتالیایی: [de ˈniːro]) (زادهٔ ۱۷ اوت ۱۹۴۳) با نام کامل رابرت آنتونی دنیرو، هنرپیشه ستوده شده و یکی از برترین بازیگران تاریخ جهان به شمار می آید ، وی همچنین کارگردان و تهیه‌کننده آمریکایی است. از اولین فیلم‌های خوب وی می‌توان به فیلم خیابان‌های پایین شهر اشاره نمود. بعد از عدم دریافت نقش سانتینو کورلئونه (سانی) در فیلم پدرخوانده، نقش ویتو کورلئونه در قسمت دوم همین فیلم به وی داده شد. وی برنده جایزه اسکار بهترین نقش مکمل مرد به خاطر بازی در این فیلم شد.
| رابرت دِنیرو | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 رابرت دِنیرو در سال ۲۰۱۶ | ||||||||||
| نام اصلی | رابرت ماریو دِنیرو جونیور | |||||||||
| تولد | ۱۷ اوت ۱۹۴۳ (۷۷ سال) شهر نیویورک، ایالت نیویورک، آمریکا | |||||||||
| والدین | رابرت دنیرو (نقاش) | |||||||||
| ملیت | آمریکایی | |||||||||
| پیشه | هنرپیشه، تهیه‌کننده، کارگردان | |||||||||
| سال‌های فعالیت | ۱۹۶۳–اکنون | |||||||||
| همسر(ها) | داین ابوت (ا. ۱۹۷۶–ج. ۱۹۸۸) گریس هایتاور (ا. ۱۹۹۷–۲۰۱۸) | |||||||||
| فرزندان | درنا د نیرو، رافائل دِنیرو | |||||||||
| صفحه در وبگاه IMDb | ||||||||||
| ||||||||||
همکاری وی با مارتین اسکورسیزی، کارگردان مشهور آمریکایی، از فیلم خیابان‌های پایین شهر شروع شد و بعد از آن این دو چندین فیلم دیگر را نیز با کمک یکدیگر ساختند که از آن جمله می‌توان به فیلم گاو خشمگین اشاره نمود، نقشی که رابرت بخاطر بازی در آن موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر شد. از دیگر فیلم‌های این دو فیلم‌هایی همچون راننده تاکسی و تنگه وحشت است که بخاطر بازی در هردوی آن‌ها وی نامزد دریافت جایزه اسکار شد. فیلم شکارچی گوزن نیز وی را نامزد دریافت جایزه اسکار نمود. کارگردان این فیلم، مایکل چیمینو بود.
رابرت دِنیرو همچنین نامزدی دریافت چهار جایزه گلدن گلوب را بخاطر بازی در فیلم‌های نیویورک، نیویورک (۱۹۷۷)، فرار نیمه‌شب (۱۹۸۸)، تحلیلش کنید (۱۹۹۹) و ملاقات با والدین (۲۰۰۰) شد. در سمت کارگردانی نیز اثری همچون چوپان خوب از وی وجود دارد.
رابرت دِنیرو به عنوان یکی از بزرگترین و استثنایی‌ترین بازیگران تاریخ سینما شناخته می‌شود. وی تاکنون در بیش از نود فیلم در طول دوران فعالیتش ظاهر شده‌است. وی در ماه مه سال ۲۰۱۵ به عنوان بزرگترین بازیگر تاریخ سینما از لحاظ تعداد نقش‌های کلیدی ایفا شده برگزیده شد.[1]
کودکی
رابرت دِنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در نیویورک به دنیا آمد. پدربزرگ پدر او جیووانی دی نیرو، که بعدها نامش به دلیل یک اشتباه در تلفظ به صورت دنیرو ثبت شد و مادربزرگ پدرش که آنجلینا مرکوریو نام داشت اهل فراتسانو در ایتالیا بودند که در سال ۱۸۸۷ میلادی به آمریکا مهاجرت کردند.[2] پدر و مادر رابرت که با همدیگر در یک کلاس هنری آشنا شده بودند، زمانی که فرزندشان سه ساله بود از یکدیگر طلاق گرفتند. رابرت توسط مادرش و در محله «ایتالیای کوچک» در منهتن نیویورک بزرگ شد. محل زندگی پدرش نیز فاصله کمی با آن‌ها داشت از این رو بود که رابرت بیشتر اوقات خود را نزد پدرش می‌گذراند.
زندگی زناشویی و فرزندان
رابرت دنیرو در سال ۱۹۷۶ با داین ابوت ازدواج کرد. آن‌ها یک پسر به نام رافائل دارند. دنیرو از رابطهٔ قبلی خود درنا د نیرو را نیز به عنوان فرزند سرپرستی می‌کرد. آن‌ها در سال ۱۹۸۸ از یکدیگر جدا شدند. دنیرو دو فرزند دوقلو به نام‌های آرون کندریک و جولیان هنری دنیرو دارد که آن‌ها حاصل لقاح مصنوعی و به طریق رحم اجاره‌ای که توسط توکی اسمیت در سال ۱۹۹۵ صورت گرفت، هستند.
دنیرو در سال ۱۹۹۷ با گریس هایتاور ازدواج کرد و در سال ۱۹۹۸ فرزند آن‌ها به نام الیوت به دنیا آمد. آن‌ها در سال ۱۹۹۹ با یکدیگر به اختلافاتی رسیدند و رابرت دنیرو درخواست طلاق داشت اما این اتفاق در نهایت نیفتاد و در سال ۲۰۰۴ از نو پیمان ازدواج بستند اما در نهایت در سال ۲۰۱۸ از هم جدا شدند. در سال ۲۰۱۱ نیز فرزندی به نام هلن گریس از طریق رحم اجاره‌ای به دنیا آمد.
دنیرو علاوه بر ۶ فرزندش دارای ۴ نوه است که یکی از آن‌ها از دخترش، درنا و ۳ تای دیگر از پسرش، رافائل هستند.
دنیرو در سال ۲۰۱۶ اعلام کرد پسرش الیوت مبتلا به اوتیسم است و علاقهٔ خود به درمان و شناخت این بیماری را اعلام کرد.
در سال ۲۰۰۳ گزاش شد که دنیرو مشکل سرطان پروستات دارد و در مرکز سرطان مموریال اسلون–کترینگ تحت عمل جراحی قرار گرفت.[3]
فعالیت هنری
بازیگری
رابرت دنیرو ده ساله بود که کارش را با تئاتر آغاز کرد و در نمایشنامه «جادوگر شهر اُز» هنرنمایی کرد و بعدها به کلاس بازیگری لی استراسبرگ رفت و بازیگری را نزد او آموخت و بدین ترتیب بود که به بازیگری متد تبدیل شد، سبکی که مارلون براندو و جیمز دین آغازگران آن بودند و با رابرت دِ نیرو ،آل پاچینو، جک نیکلسون و داستین هافمن به اوج قدرت خود رسید. باید گفت که او بازیگری درونگراست و بازی‌های تأثیرگذار او منبع الهام بسیاری از بازیگران معاصر نظیر دانیل دی-لوئیس و شان پن بوده‌است تا جایی که دانیل دی-لوئیس را دنیروی انگلیس می‌خوانند و او نیز دنیرو را قهرمان خود در آغاز راه بازیگری دانسته‌است.[4] دنیرو در سال ۱۹۶۸ اولین فیلم خود را با عنوان تبریکات اثر برایان دی پالما کارگردان جوان آن سال‌های سینما بازی کرد، پس از آن نیز در چند فیلم از همین فیلمساز با عناوین جشن عروسی و سلام مامان! ایفای نقش کرد. او در سال ۱۹۷۲ به عنوان یکی از کاندیدهای ایفای نقش در فیلم پدرخوانده مطرح شد ولی نقشی به وی نرسید و مجبور شد در فیلم دار و دستهای که نمی‌توانست شلیک کند بازی کند.[5] در سال ۱۹۷۳ در فیلم طبل را آهسته بزن که اولین فیلم حرفه‌ای او محسوب می‌شود، در نقش یک بازیکن بیسبال که با بیماری مرگباری دست و پنجه نرم می‌کند خوش درخشید و در همان سال مارتین اسکورسیزی از او دعوت کرد تا در فیلم خیابان‌های پایین شهر نقش یک جوان خوشگذران خیابانی به نام جانی بوی را بازی کند، موفقیت آن فیلم هم چشمگیر بود و آغازی شد برای کارهای درخشان دنیرو و مارتین اسکورسیزی.[5]
دِ نیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکورسیزی و فرانسیس فورد کوپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت د نیرو اصل و ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلم‌های انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. علمدار این موج کوپولا بود. اما مارتین اسکورسیزی و رابرت د نیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند. فیلم‌های زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند داستانی از برانکس که فیلم بسیار زیبایی از آب درآمد.
.jpg.webp)
مارلون براندو در مورد او گفته‌است:
به گمان من حتی خود دِ نیرو هم نمی‌داند که تا چه حد مهارت دارد.
او در سال ۲۰۰۸ جایزه دوربین طلایی را به خاطر یک عمر حضور جاودان در عرصه سینما تحت عنوان شاهکار جهانی در برلین از دستان مارتین اسکورسیزی دریافت کرد. باید گفت که مارلون براندو و دِ نیرو دو نفری بودند که به خاطر بازی درخشانشان در نقش دون ویتو کورلئونه موفق به دریافت جایزه اسکار گشتند که از دیدگاه بسیاری از منتقدان ماندگارترین نقش تاریخ سینماست[6] بسیاری از منتقدان او را تواناترین بازیگر تاریخ سینما می‌دانند و این هیچ اغراق و بزرگنمایی نیست زیرا دنیرو در بسیاری از ژانرهای سینمایی نقش آفرینی کرده‌است برای مثال می‌توان در سینمای وحشت آثاری همچون فرانکشتاین و موهبت الهی را نام برد و در سینمای کمدی هم شاهکاری همچون سلطان کمدی را که در آن مقابل غول دنیای کمدی آن عصر یعنی جری لوئیس نقش آفرینی می‌کند را نام برد و آثار دیگری همچون ملاقات با والدین و ملاقات با فاکرها و در ژانر ورزشی هم وی در اثر جاودان مارتین اسکورسیزی یعنی گاو خشمگین نقش آفرینی کرده‌است که از دیدگاه بسیاری از صاحب نظران سینمایی بهترین اثر ورزشی سینماست و همچنین از دیدگاه بنیاد فیلم آمریکا پس از همشهری کین، پدرخوانده و کازابلانکا بهترین فیلم تاریخ سینما است.[7] اما در سبک گانگستری هم دِ نیرو شاهکاری دیگر همچون رفقای خوب اثر اسکورسیزی و تسخیرناپذیران اثر بیاد ماندنی برایان دی پالما را داراست.
.jpg.webp)
رابرت دنیرو در سال ۲۰۱۲ با ایفای نقش پدر بردلی کوپر در فیلم دفترچه امیدبخش توانست پس از گذشت ۳۸ سال از فیلم پدرخوانده: قسمت دوم دوباره نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود.[8] او توانست جایزه فیلم هالیوود و انجمن منتقدان دیترویت را نیز برای همین نقش کسب کند.[9]
بزرگترین بازیگر همه دوران تاریخ سینما
بر اساس تحلیلی که در ماه مه سال ۲۰۱۵، بر مبنای شمار نقش‌های کلیدی یک بازیگر تهیه شد (نه بر مبنای جوایز سینمایی)، دنیرو به عنوان بزرگترین بازیگر همه دوران تاریخ سینما برگزیده شد. دنیرو هشت نقش اصلیِ ماندگار را ایفا کرده‌است، «پدر خوانده»، «روزی روزگاری در آمریکا»، «راننده تاکسی»، «گاو خشمگین»، «مخمصه»، «کازینو»، «شکارچی گوزن» و «مرد ایرلندی» هشت نقشِ ماندگار اوست.[1]
او از میان ۲۰۰ فیلمی که مورد توجه قرار گرفته، هفت نقش ماندگار را تصویر کرده که از هر بازیگر دیگری بیشتر است. چارلی چاپلین، کلینت ایستوود و لئوناردو دی‌کاپریو هر یک با پنج نقش ماندگار و مورگان فریمن و تام هنکس با چهار نقش ماندگار در این فهرست ۲۰۰ فیلمی حضور دارند.
مروری بر چند فیلم
مهم‌ترین فیلم‌های رابرت د نیرو را مارتین اسکورسیزی کارگردانی کرده‌است و شاید بتوان بازی د نیرو در نقش «تراویس بیکل» را الگویی برای کل بازیگری وی در نظر گرفت. عنوان این فیلم راننده تاکسی بود و دِ نیرو در نقش یک سرباز از جنگ برگشته که به علت بیداری ذهنی و دیدن زندگی کثیف مردم قادر به خوابیدن نیست در مؤسسه تاکسی‌رانی مشغول به کار می‌شود و شعار همیشگی او این است که: «یه بارون حسابی لازمه تا پیاده‌روهای این شهرو تمیز کنه.» او مشغول به مسافرکشی شبانه در محله «هارلم» نیویورک می‌شود. تراویس پس از اندکی متوجه فجایعی که در خیابان‌ها و در بطن مردم در جریان است می‌شود و با وجود حالت انفعالی که دارد تصمیم به برطرف کردن این مشکلات می‌نماید. روش‌های او خشونت‌بار است و نهایتاً تنها قادر به بازگردانیدن جودی فاستر (که در سن ۱۳ سالگی نقش یک فاحشه را بازی می‌کرد) به خانه می‌گردد. حس انزوای تراویس تا مدت‌های مدیدی بر بازی دِ نیرو سنگینی می‌کرد. البته دِ نیرو بازیگری چیره‌دست است و با ایفای نقش‌های متفاوتی پس از این فیلم سعی در دور شدن از کارکتر تراویس داشت.
فیلم‌های خوب دِ نیرو بسیارند، او حضور ماندگاری در حماسه ۱۹۰۰ اثر برناردو برتولوچی دارد، شکارچی گوزن یک فیلم انتقادی محشر از جنگ ویتنام بود، در این فیلم رابرت دنیرو در نقش کارگر کارخانه فولاد است که به جنگ ویتنام می‌رود در آنجا دوستان خود را از دست می‌دهد، فیلم فجایع جنگ و پس از آن را به شدت تکان دهنده نمایش می‌دهد، سکانس بیاد ماندنی رولت روسی همچنان یکی از جنجالی‌ترین سکانس‌ها در تاریخ سینمای جهان است. او برای بازی در نقش جیک لاموتا (بوکسور موفق آمریکایی در دهه ۱۹۴۰ و اواسط ۱۹۵۰) در فیلم گاو خشمگین برنده اسکار بازیگری گردید. او برای ایفای نقش جیک لاموتا نزدیک به ۳۳ کیلوگرم وزن خود را افزایش داد و ضرب‌المثل بازیگری گردید، رکورد افزایش وزن او بعدها در سال ۱۹۸۷ توسط بازیگر فیلم غلاف تمام فلزی شکسته شد.[5] در سلطان کمدی او با ایفای نقش روپرت پاپکین عاشقِ شهرت و روان پریش به زیبایی در کنار غول سینمای کمدی جری لوئیس قد علم کرد، روزی روزگاری در آمریکا شاهکار سرجو لئونه یک اودیسه بود، که بخاطر اکران نامناسب در آمریکا و کوتاه کردن زمان فیلم به ۱۳۷ دقیقه با استقبال خوبی از جانب مردم و منتقدین روبرو نشد ولی اکنون در اکثر لیست‌های فیلم‌های برتر تاریخ سینما خودنمایی می‌کند.
بیداری‌ها فیلمی در مورد یک بیمار فلج ذهنی بود که دِ نیرو نقش او را به خوبی ایفا کرد. تنگه وحشت یک فیلم تکان دهنده در مورد وحشت از انتقام بود. دِ نیرو برای این فیلم دندان‌های خود را با ارتودنسی به هم ریخت و تنش را با جوهر گیاهی (که بعدها جذب بدن می‌شد) کلاً خال‌کوبی کرد تا نقش یک جنایت کار جنسی را بازی کند. در فیلم کازینو به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، او با ایفای نقش سم راتستین کازینو دار بزرگ لاس وگاس توانست یکی از آخرین هنرنمایی‌های درخشان خود را در دهه ۹۰ به منصه ظهور گذارد، در همان سال و ایفای نقش نیل مک کالی در فیلم مخمصه و سکانس بیاد ماندنی دو پدرخوانده که به گفتگوی شنیدنی او و آل پاچینو - ایفاگران نقش‌های ویتو کورلئونه و مایکل کورلئونه در حماسه مافیایی پدرخوانده: قسمت دوم اثر سترگ فرانسیس فورد کوپولا کبیر - می‌انجامد برگ زرین دیگری در کارنامه بلندبالای این غول سینمای جهان است. هر چند دنیرو در سال ۲۰۰۳ به بیماری سرطان پروستات مبتلا شد ولی توانست بر آن غلبه کند. در فهرست جدید بنیاد فیلم آمریکا که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد فیلم‌های گاو خشمگین، پدرخوانده: قسمت دوم، راننده تاکسی، شکارچی گوزن و رفقای خوب به ترتیب در رتبه‌های ۴#، ۳۲#، ۵۲#، ۵۳# و ۹۲# قرار گرفتند و از این حیث او در کنار جیمز استوارت با بیشترین تعداد فیلم رکورد دار شد.[7] در سال ۲۰۰۶ نیز جمله معروف با من صحبت می‌کنی که دنیرو در فیلم راننده تاکسی آن را بداهه‌سازی کرد به عنوان دهمین نقل قول بیادماندنی تاریخ سینما برگزیده شد.[10]
نکات جالب توجه
- مجله پرمیر در سال ۲۰۰۲ دنیرو را هفتاد و هشتمین فرد قدرتمند جهان نامید.[5]
- او همواره مریل استریپ را بازیگر زن محبوب خود برای ایفای نقش مقابلش نامیده‌است.[5]
- بر اساس اعلام مجله ونتی فر او اولین کسی است که شیوه بازیگری متد اکتینگ را در یک فیلم کارتونی به کار گرفت، این فیلم ماجراهای راکی و بولوینکل نام داشت.[5]
- او در سال ۲۰۱۱ رئیس هیئت داوران جشنواره کن بود.[5]
- دنیرو برای ایفای نقش بیل قصاب در فیلم دارودسته‌های نیویورکی انتخاب شده بود ولی پس از اطلاع از اینکه باید برای فیلمبرداری ۶ ماه به اروپا برود از کار کنار کشید و نقش به دانیل دی-لوئیس رسید.[5]
- در سال ۲۰۱۶ باراک اوباما به رابرت دنیرو نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری اهدا کرد.
فیلم‌شناسی
| سال | نام فیلم | نقش | توضیحات |
|---|---|---|---|
| ۱۹۶۵ | سه اتاق در منهتن | مشتری | |
| ۱۹۶۸ | تبریکات | جان رابین | |
| ۱۹۶۹ | آواز سام | سام | |
| جشن عروسی | سسیل | ||
| ۱۹۷۰ | مادر خونین | لوید بریکر | |
| سلام مامان! | جان رابین | ||
| ۱۹۷۱ | جنیفر در ذهن من | ||
| زاده برای پیروزی | افسر دنی | ||
| دار و دستهای که نمی‌توانست شلیک کند | ماریو تذانتینو | ||
| ۱۹۷۳ | طبل را آهسته بزن | بروس | برنده - جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک |
| خیابان‌های پایین شهر | جانی بوی | برنده - جایزه انجمن ملی منتقدان فیلم | |
| ۱۹۷۴ | پدرخوانده: قسمت دوم | ویتو کورلئونه | برنده - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد نامزد - جوایز فیلم بفتا |
| ۱۹۷۶ | راننده تاکسی | تراویس بیکل | نامزد - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد
برنده - جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک نامزد - جوایز فیلم بفتا نامزد - جایزه گلدن گلوب برنده - جایزه انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس برنده - جایزه انجمن ملی منتقدان فیلم |
| ۱۹۰۰ | آلفردو برلینگیری | ||
| آخرین سرمایه‌دار بزرگ | مونرو استار | ||
| ۱۹۷۷ | نیویورک، نیویورک | جیمی دویل | نامزد - جایزه گلدن گلوب |
| ۱۹۷۸ | شکارچی گوزن | مایکل ورونسکی | نامزد - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد نامزد - جوایز فیلم بفتا نامزد - جایزه گلدن گلوب |
| ۱۹۷۹ | معاوضه | سم نیکلتی | |
| ۱۹۸۰ | گاو خشمگین | جیک لاموتا | برنده - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد
برنده - جایزه گلدن گلوب برنده - جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک نامزد - جوایز فیلم بفتا برنده - جایزه بورد ملی نقد برنده - جایزه انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس برنده - جایزه انجمن منتقدان فیلم بوستون |
| ۱۹۸۱ | اعترافات واقعی | پدر Des Spellacy | |
| ۱۹۸۲ | سلطان کمدی | روپرت پاپکین | نامزد - جوایز فیلم بفتا |
| ۱۹۸۴ | روزی روزگاری در آمریکا | دیوید نودلس آرونسون | |
| عاشق شدن | فرانک | ||
| ۱۹۸۵ | برزیل | Archibald “Harry” Tuttle | |
| ۱۹۸۶ | مأموریت | رودریگو مندوزا | |
| ۱۹۸۷ | قلب فرشته | لوییس | |
| تسخیرناپذیران | آل کاپون | ||
| ۱۹۸۸ | فرار نیمه‌شب | جک والش | نامزد - جایزه گلدن گلوب |
| ۱۹۸۹ | چاقوی ضامن‌دار | جوزف | |
| ما فرشته نیستیم | ند | ||
| ۱۹۹۰ | استنلی و ایریس | استنلی | |
| رفقای خوب | جیمی کانوی | نامزد - جوایز فیلم بفتا
برنده - جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک مشترک با فیلم بیداری‌ها | |
| بیداری‌ها | لئونارد لو | نامزد - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد
برنده - جایزه بورد ملی نقد برنده - جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک مشترک با فیلم رفقای خوب | |
| ۱۹۹۱ | در مظان جرم | دیوید مریل | |
| بازافروختگی | Donald 'Shadow' Rimgale | ||
| تنگه وحشت | مکس کدی | نامزد - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد نامزد - جایزه گلدن گلوب | |
| ۱۹۹۲ | معشوقه | ایوان ام. رایت | |
| شب و شهر | هری فابین | ||
| ۱۹۹۳ | داستانی از برانکس | لورنزو | همچنین کارگردان |
| مد داگ و گلوری | وین دابی (مد داگ) | ||
| زندگی این پسر | دووایت هانسن | ||
| ۱۹۹۴ | فرانکشتاین | جانور | |
| ۱۹۹۵ | صد و یک شب | ||
| کازینو | سام تک روتشتاین | ||
| مخمصه | نیل مک کالی | ||
| ۱۹۹۶ | فن | گیل رنارد
تونی اسکات (tony Scot) |
|
| خفتگان | کشیش رابرت کوریلو | ||
| اتاق ماروین | دکتر والی | ||
| ۱۹۹۷ | سرزمین پلیس | مو تیلدن | |
| جکی براون | لوئیس گارا | ||
| سگ را بجنبان | کنراد بریان | ||
| ۱۹۹۸ | آرزوهای بزرگ | زندانی/لوستیگ | |
| رونین | سام | ||
| ۱۹۹۹ | تحلیلش کنید | پل ویتی | نامزد - جایزه گلدن گلوب |
| بی‌عیب | والت کونتس | ||
| ۲۰۰۰ | ماجراهای راکی و بولوینکل | ||
| مردان افتخار | بیلی ساندی | نامزد - جایزه ساتلایت | |
| ملاقات با والدین | جک بایرنز | نامزد - جایزه گلدن گلوب | |
| ۲۰۰۱ | ۱۵ دقیقه | ادی فلمینگ | |
| امتیاز | نیک | ||
| ۲۰۰۲ | وقت نمایش | میچ پرستون | |
| شهر ساحلی | وینسنت لا مارکا | ||
| تحلیل آن | پل ویتی | ||
| ۲۰۰۴ | موهبت الهی | ریچارد ولز | |
| داستان کوسه | دون لینو | گوینده | |
| ملاقات با فاکرها | جک بایرنز | ||
| پل سن لوئیس ری | Archbishop of Peru | ||
| ۲۰۰۵ | قایم‌موشک | دیوید کالاوی | |
| ۲۰۰۶ | آرتور و نامرئی‌ها | پادشاه | گوینده |
| چوپان خوب | ژنرال بیل سولیوان | همچنین کارگردان | |
| ۲۰۰۷ | گرد ستاره | کاپیتان شکسپیر | |
| ۲۰۰۸ | الان چه اتفاقی افتاد | بن | |
| قتل عادلانه | تورک | ||
| ۲۰۰۹ | حال همه خوب است | Frank | |
| ۲۰۱۰ | ماشته | Senator McLaughlin | |
| استون | Jack Mabry | ||
| فاکرهای کوچک | Jack Tiberius Byrnes | ||
| ۲۰۱۱ | راهنمای عشق ۳ | Adrian | |
| نخبگان قاتل | Hunter | ||
| نامحدود | Carl Van Loon | ||
| شب سال نو | Stan Harris | ||
| ۲۰۱۲ | فلین بودن | Jonathan Flynn | |
| چراغ‌های قرمز | Simon Silver | ||
| کارمزدها | Sarcone | ||
| دفترچه امیدبخش | پت سینیور | نامزد - جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
نامزد - جایزه انجمن بازیگران سینما نامزد - جایزه ساتلایت | |
| ۲۰۱۳ | عروسی بزرگ | دان گریفین | |
| فصل کشتن | بنجامین فورد | ||
| آخرین وگاس | پادی | ||
| حقه‌بازی آمریکایی | ویکتور تلیگیو | ||
| مبارزه کینه | Billy "The Kid" McDonnen | ||
| ۲۰۱۴ | مردی با کیف | Dragna | Also known as Motel |
| ۲۰۱۵ | کارآموز | Ben Whittaker | |
| سرقت | Frank "The Pope" Silva | ||
| جوی | Rudy Mangano | ||
| ۲۰۱۶ | دستهای سنگی | Ray Arcel | |
| بابابزرگ کثیف | Dick Kelly | ||
| کمدین | Jackie | ||
| ۲۰۱۹ | جوکر | مورای فرانکلین | پرفروشترین فیلم کارنامه رابرت دنیرو |
| مرد ایرلندی | فرانک شیرن | چهارمین ایفای نقش او در برابر آل پاچینو | |
| ۲۰۲۰ | جنگ با پدربزرگ | Ed | |
| ۲۰۲۱ | قاتلان ماه شب چهارده | william hale | |
| The Comeback Trial | Max Barber | ||
| ۲۰۲۲ | گوچی | ||
جوایز و نامزدی‌ها
جایزه اسکار
| سال | فیلم | رده | نتیجه |
|---|---|---|---|
| ۱۹۷۵ | پدرخوانده: قسمت دوم | بهترین بازیگر نقش مکمل مرد | برنده |
| ۱۹۸۱ | گاو خشمگین | بهترین بازیگر نقش اول مرد | برنده |
| ۲۰۲۰ | مرد ایرلندی | بهترین فیلم | نامزد |
پانویس
- بزرگترین بازیگر جهان معرفی شد خبرگزاری انتخاب
- Radaelli, Mariella (8 May 2019). "Robert De Niro, famed son of Ferrazzano".
actor Robert De Niro’s great grandparents, Giovanni Di Niro and Angelina Mercurio, who left in search of their US dream in 1887.
- https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_De_Niro
- زندگینامه دانیل دی-لوئیس، وبگاه (IMDb)
- زندگینامه رابرت دنیرو، وبگاه (IMDb)
- بزرگترین فیلم‌های تاریخ سینما، ویکی انگلیسی
- اعلام نامزدهای جایزه اسکار 2012، خبرآنلاین
- اعلام نامزدهای جایزه اسکار ٢٠١٢ بایگانی‌شده در ۱۳ ژانویه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine، وبگاه IMDb
- ماندگارترین نقل قول‌های تاریخ سینما، ویکی انگلیسی
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به رابرت دنیرو در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ رابرت دنیرو موجود است. |
