فرانسوا میتران
فرانسوا موریس آدرین ماری میتِران (به فرانسوی: François Maurice Adrien Marie Mitterrand) (زاده ۲۶ اکتبر ۱۹۱۶ – درگذشته ۸ ژانویه ۱۹۹۶ )، سیاستمدار اهل فرانسه بود. میتران بیست و یکمین رئیسجمهور فرانسه بود. او به مدت ۱۴ سال از سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۵ میلادی این مقام را در اختیار داشت. او نخستین کسی بود که به نمایندگی از حزب سوسیالیست فرانسه به مقام ریاستجمهوری رسید. فرانسوا میتران در ۸ ژانویه ۱۹۹۶ در سن ۷۹ سالگی بر اثر سرطان پروستات درگذشت.
فرانسوا میتران | |
---|---|
![]() فرانسوا میتران | |
بیست و یکمین رئیسجمهور فرانسه | |
مشغول به کار ۲۱ مه ۱۹۸۱ – ۱۷ مه ۱۹۹۵ | |
نخستوزیر | پییر مائوروی لوران فابیوس ژاک شیراک میشل روکار ادیت کرسون پیر برگووی ادوار بالادور |
پس از | والری ژیسکار دستن |
پیش از | ژاک شیراک |
دو شاهزاده آندورا | |
مشغول به کار ۲۱ مه ۱۹۸۱ – ۱۷ مه ۱۹۹۵ | |
نخستوزیر | اسکار ریباس ریگ جوزپ پینتات-سولانس اسکار ریباس ریگ مارک فورنه مولنه |
Representative | Jean-Yves Caullet |
پس از | والری ژیسکار دستن |
پیش از | ژاک شیراک |
رهبر حزب سوسیالیست | |
مشغول به کار ۱۶ ژوئن ۱۹۷۱ – ۲۴ ژانویه ۱۹۸۱ | |
پس از | Alain Savary |
پیش از | لیونل ژوسپن |
وزیر دادگستری فرانسه | |
مشغول به کار ۳۱ ژانویه ۱۹۵۶ – ۱۲ ژوئن ۱۹۵۷ | |
رئیسجمهور | رنه کوتی |
نخستوزیر | گی موله |
پس از | روبر شومان |
پیش از | Edouard Corniglion-Molinier |
وزیر کشور فرانسه | |
مشغول به کار ۱۹ ژوئن ۱۹۵۴ – ۲۳ فوریه ۱۹۵۵ | |
رئیسجمهور | رنه کوتی |
نخستوزیر | پیر مندس فرانس |
پس از | Léon Martinaud-Deplat |
پیش از | موریس بورژس-مونوری |
دولت فرانسه | |
مشغول به کار ۲۸ ژوئن ۱۹۵۳ – ۴ سپتامبر ۱۹۵۳ | |
رئیسجمهور | ونسان اوریول |
نخستوزیر | ژوزف لانیل |
پس از | پیر پفلیملین (۱۹۵۲) |
مشغول به کار ۲۰ ژانویه ۱۹۵۲ – ۲۸ فوریه ۱۹۵۲ | |
رئیسجمهور | ونسان اوریول |
نخستوزیر | ادگار فور |
وزیر ماوراء آبهای فرانسه | |
مشغول به کار ۱۲ ژوئیه ۱۹۵۰ – ۱۵ اوت ۱۹۵۱ | |
رئیسجمهور | ونسان اوریول |
نخستوزیر | رنه پلون آنری کوئیل |
پس از | Paul Coste-Floret |
پیش از | Louis Jacquinot |
Minister of Veterans and War Victims | |
مشغول به کار ۲۴ نوامبر ۱۹۴۷ – ۱۹ ژوئیه ۱۹۴۸ | |
رئیسجمهور | ونسان اوریول |
نخستوزیر | روبر شومان |
پس از | Daniel Mayer |
پیش از | André Maroselli |
مشغول به کار ۲۲ ژانویه ۱۹۴۷ – ۲۱ اکتبر ۱۹۴۷ | |
رئیسجمهور | ونسان اوریول |
نخستوزیر | روبر شومان |
پس از | Max Lejeune |
پیش از | Daniel Mayer |
اطلاعات شخصی | |
زاده | فرانسوا موریس آدرین ماری میتران ۲۶ اکتبر ۱۹۱۶ Jarnac، جمهوری سوم فرانسه |
درگذشته | ۸ ژانویهٔ ۱۹۹۶ (۷۹ سال) پاریس، فرانسه |
حزب سیاسی | Cross of Fire (1934–36) Democratic and Socialist Union of the Resistance (1945–64) Convention of Republican Institutions (1964–71) حزب سوسیالیست (۱۹۷۱–۹۶) |
همسر(ان) | دانیل میتران |
فرزندان | پاسکال ژان کریستف ژیلبر مازارین پنژو |
محل تحصیل | دانشگاه پاریس Free School of Political Studies |
دین | کاتولیک رومی |
امضا | ![]() |
وبگاه | François Mitterrand Institute |
از فیلمها یا برنامههای تلویزیونی که وی در آن نقش داشت، میتوان به لومیر و شرکا اشاره کرد. وی همچنین برنده جوایزی همچون لژیون دونور شدهاست.
سیاست
پس از جنگ، چند سالی در دهههای ۴۰ و ۵۰ وزیر از جمله وزیر امور سربازان بازنشسته، وزارت شهرستانها و قلمروهای ماورابحار فرانسه، نماینده در شورای اروپا، وزیر کشور و وزیر دادگستری بود.[1]
در سالهای ۱۹۶۵ و ۱۹۷۴ نامزد ریاستجمهوری شد که هر دو ناموفق بود. اما در رقابتهای انتخاباتی در ۱۹۸۱ موفق شد والری ژیسکار دستن را شکست دهد و مدت ۱۴ سال در کاخ الیزه حکومت نمود.
میتران معروف به «اغواگر بزرگ سیاست فرانسه» بود.[1]
زندگی شخصی
میتران در سال ۱۹۴۴ با همسرش دانیل میتران (با نام اصلی دنیل گوزِ) ازدواج کرد. حاصل این ازدواج ۳ فرزند پسر بود که یکی از پسرها در دو ماهگی درگذشت.[1]
در سال ۱۹۶۲ میلادی که میتران ۴۶ سال داشت، در ساحل اوسهگور در جنوب غربی فرانسه با دختری به نام ان پنژو (متولد ۱۹۴۳) آشنا شد. این دختر ۲۷ سال از میتران کوچکتر بود. این دختر، فرزند یکی از خانوادههای سرشناس کاتولیک اهل کلرمون-فران (از خویشاوندان صاحبان شرکت لاستیکسازی میشلن) بود. پدر آن دختر، دوست میتران بود. این آشنایی باعث پیدایش عشقی آتشین اما پنهان میان آن دو شد. آنها در ۱۹۷۴ صاحب دختری به نام مازارین شدند. به علت پنهانی بودن این روابط، میتران و ان پنژو مجبور بودند صحبتها و ابراز احساسات خود را از طریق نامه به یکدیگر بیان کنند. در سال ۲۰۱۶ کتابی به نام «نامههای میتران به ان» منتشر شد که محتوای آن، متن بیش از ۱۲۰۰ نامه میتران از ۱۹۶۲ تا زمان مرگش در ۱۹۹۶ به ان بود. انتشار این کتاب دیدگاه افرادی که میتران را به عنوان فردی مغرور و بدبین میشناختند به چالش کشید.[1]
منابع
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «François Mitterrand». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۷.