میانسرا
میانسرا و صحن از ویژگی‌های معماری اسلامی است. مسجدها، مدرسه‌ها، کاروانسراها و خانه‌ها اغلب حیاط مرکزی داشتند. میانسرا در دورهٔ اسلامی دو کاربرد داشت:
- در مسجدها و مدرسه‌ها، نیاز مسلمانان را به وضوخانه و محل تطهیر تأمین می‌کرد و در کاروانسراها نیاز مسافران را به استراحت، بارگیری و باربندی در حیاط کاروانسرا تأمین می‌کرد.
- با کانون قرار دادن فضای داخلی، بنا را از سر و صدا و فعالیت زندگی روزمره و عادی جدا می‌کرد.[1]
شکل میانسراها اغلب مربع و مستطیل بود، ولی گاهی از نقشه‌های چند ضلعی و دایره‌ای هم استفاده می‌شد. میانسرا راه دسترسی به شبستان و بناهای وابسته مانند راه‌پله‌ها و اتاق‌ها را مشخص می‌کرد و دارای ایوانی در یک یا دو یا چند طرف بود.[1]
میانسرا با نسبت طلایی ایرانی و جهت‌گیری دستوری خود، در تمام سال محیط بهداشتی مطبوعی فراهم و از گردش آفتاب و نور خورشید، بهترین استفاده را برای یورت‌های گرداگرد خود کسب وتامین می‌کند.
منابع
- محمد یوسف کیانی (۱۳۷۷). تاریخ هنر معماری ایران در دوره اسلامی. سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت). شابک ۹۶۴-۴۵۹-۱۲۲-۴. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)
- پیرنیا، محمد کریم (تالیف)؛ معماریان، غلامحسین (تدوین). معماری اسلامی ایران.
- کیانی، محمد یوسف. معماری ایران دورهٔ اسلامی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.