ارو سارینن
اِرو سارینن (تلفظ فنلاندی: [ˈe:ro ˈsɑ:rinen])م تولد ۱۹۱۰–۱۹۶۱، معمار برجستهٔ فنلاندی‌تبار آمریکایی بود.
| ارو سارینن | |
|---|---|
 ساختمان پایانهٔ شمارهٔ پنج فرودگاه بین‌المللی جان اف کندی نیویورک از آثار ارو سارینن | |
| نام در زمان تولد | ارو سارینن |
| زادهٔ | ۲۰ اوت ۱۹۱۰ کیرکونومی، فنلاند |
| درگذشت | ۱ سپتامبر ۱۹۶۱ آن آربر، میشیگان |
| ملیت | فنلاندی-آمریکایی |
| پیشه | معمار |
او که در زمان زندگی‌اش از سوی معماران هم‌دوره نادیده گرفته می‌شد و گاه مورد تمسخر قرار می‌گرفت امروزه به عنوان یکی از استادان معماری آمریکایی سدهٔ بیستم به‌شمار می‌آید.[1]
ارو پسر الیل سارینن معمار صاحب‌نام فنلاندی بود. هری ویس از شاگردان ارو سارنین در آمریکا در سبک معماری بروتالیسم شهرت یافت.
یادبود توسعه ملی جفرسون شاید مهمترین اثر اوست.
پیشینه
ارو سارینن در سال ۱۹۱۰ در فنلاند متولد شد و در سال ۱۹۲۳ زمانی که ۱۳ سال داشت به همراه خانواده به ایالات متحده مهاجرت کرد ارو حرفه خود را با استعدادهای قابل ملاحظه‌ای شروع کرد. پدرش الیل سارینن (۱۹۵۰–۱۸۷۳) معمار معروف و بزرگی و شناخته شده بود و اولین رئیس آکادمی هنر میشیگان جایی که در اونجا تدریس هم می‌کرد بود و ارو نیز تحت نظارت پدرش درس می‌خواند و از نمونه کارهایش ایستگاه قطار هلسینکی و بسیاری دیگر از ساختمان‌های برجسته فنلاند بود.
مادرش لوئیس (۱۹۶۸–۱۸۷۹) طراح پارچه و لباس و مجسمه‌ساز بود و همچنین خواهرش لیزا (۱۹۷۹–۱۹۰۵) طراح داخلی بود. نمونه کار پدر ارو طراحی پردیس Cranbrook در حومه دیترویت معیار مهمی در حرفه ارو بود او اعنقاد راسخ به اینکه معماری باید کل محیط زیست را در بربگیرد داشت و در کنار کارهایش از منظره و اشیای تزئینی به عنوان مدل کمک می‌گرفت و درآکادمی پاریس (۱۹۳۰–۱۹۲۰) به تحصیل مجسمه‌سازی می‌پرداخت و تحصیلات معماری خود را در دانشگاه ییل (۱۹۳۱–۱۹۳۴) گذراند و در سال ۱۹۳۴ &۱۹۳۵ به اروپا بورسیه شد.
مسیر اصلی حرفهٔ ارو مدرن‌سازی بود و در طول سالهای (۱۹۳۰–۱۹۴۰) به تمرین طراحی ساختمانهایی به همراه پدرش Eliel، او و همکارانش پرداخت. همکاری بین پدر و پسر در آیندهٔ ارو اثرات بسیار پرباری درکشف ایده‌های خود و کسب شهرت به عنوان یک معمار مدرن داشت. برجسته‌ترین موفقیت پدرش و وی در سال ۱۹۳۹ برای طراحی گالری هنر اسمیتسونین بر روی بازار واشینگتن بود؛ و در زمان جنگ با همکاری پدرش پروژه‌های مسکونی را اجرا کرد.
با مرگ الایل سارینن Eliel Saarinen در سال ۱۹۵۰، Eero رسماً کار خود را به عنوان معمار مستقل آغاز کردند و با طراحی مبلمان شروع کرد و کارهایش را در نمایشگاهی در سال ۱۹۴۰ با نام طراحی ارگانیک در مبلمان خانگی در موزه‌های مدرن در نیویورک به نمایش گذاشت و برندهٔ ایجاد طرحهای مدرن مبلمان شد.
ارو در حرفه‌اش روش‌های جدید و متنوع ابداع می‌کرد هرجند در زمان زندگی اش از سوی معماران هم دوره خود نادیده گرفته شد و گاه مورد تمسخر قرار می‌گرفت امروزه به عنوان یکی از استادان معماری آمریکایی سده بیستم به‌شمار می‌آید. او همه را تحت تأثیر و مجذوب طرحهای قدرتمندش می‌کرد و روز به روز مشهورتر می‌شد.
جدای طراحی‌ها معماری فرودگاه و موزه‌های بزرگ و مبلمان ارو به عنوان مجسمه‌ساز معروفیت زیادی داشت. بعضی از کارهاش مثل ترکیب استیل و شیشه در مرکز جنرال موتورز نمونه‌هایی از سبک بین‌المللی هستند. همچنین کار معروف پایانه تی دبلیو ای (که هم‌اکنون پایانه شماره ۵ نامیده می‌شود) در فرودگاه کندی جالب توجه هست. ارو گاهی به عنوان پدر نئو اکسپرسیونیم هم شناخته می‌شود.
ارو سارنین فعالیت‌های بسیاری در زمینه معماری مجسمه‌سازی و طراحی مبلمان انجام داد و جوایز زیادی دریافت کرد.
سارینن از اعضای هیئت منصفه (ژوری) انتخاب طرح تالار اپرای سیدنی بود و نقش مهمی در انتخاب طرح یورن اوتزان برای این پروژه داشت.[2] یک هیئت منصفه بدون حضور سارینن طرح اوتزان را در مرحله اول رد کرده بود. سارینن طرحهای رد شده را بررسی کرد و طرح اوتزان را انتخاب کرد و پافشاری کرد که اوتزان به عنوان معمار این پروژه انتخاب شود.[2]
سارینن در سال ۱۹۶۱ در اثر تومور مغزی درگذشت. مدال طلای مؤسسهٔ معماران آمریکا پس از مرگ به او اهداشد.
برخی آثار
- Concordia Senior College campus, now Concordia Theological Seminary, فورت وین، ایندیانا
- The Law School at the دانشگاه شیکاگو، Chicago, Illinois.
- The Miller House, Columbus, Indiana.
- Berkshire Music Center, Opera Shed Tanglewood, Massachusetts.
- Gateway Arch, سنت لوئیس
- TWA Terminal at فرودگاه بین‌المللی جان اف کندی نیویورک
- فرودگاه بین‌المللی دالس واشینگتن
- Kresge Auditorium and MIT Chapel at MIT
- Bell Labs in هالمدل، نیوجرسی
- Case Study House #۹، the John Entenza House (collaboration with چارلز ایمز)
- ساختمان سی‌بی‌اس (Black Rock) نیویورک
- Vivian Beaumont Theater in مرکز هنرهای نمایشی لینکلن، نیویورک
- General Motors Technical Center, وارن، میشیگان
- US Embassies in Oslo and London
- North Christian Church in کلمبوس، ایندیانا
- Law School and Woodward Court dormitory (demolished 2002) at the دانشگاه شیکاگو
- Kleinhans Music Hall, Buffalo, New York; designed in collaboration with his father الییل سارینن
- Ezra Stiles College, Morse College, and Ingalls Rink (affectionately known as "The Whale") at دانشگاه ییل
- Noyes House dormitory at کالج واسر. Its lounge is affectionately called the Jetsons lounge because of its curved architecture.
- Hill College House at the دانشگاه پنسیلوانیا. Originally a women's dormitory, the building was made with a "drawbridge" to symbolically keep men out.
- IBM's Thomas J. Watson Research Center in Yorktown Heights, نیویورک
- IBM Rochester, a plant in روچستر، مینه‌سوتا
- John Deere World Headquarters, مولین، ایلینوی
- The "Tulip chair", popularized by its use on the original Star Trek television series (۱۹۶۶–۶۹).
- The "Womb" صندلی
- North Campus, دانشگاه میشیگان، ان آربر، میشیگان، میشیگان
- Earl V. Moore Building, housing the University of Michigan School of Music
- East Terminal at فرودگاه بین‌المللی الینیکو، Athens Greece), posthum finished.
- Milwaukee County War Memorial Center, میلواکی، ویسکانسین
- Medbury, Fitch and Harvey Ingham Halls, Quadrangle Dormitories ("The Quads"), Hubbell Dining Hall, and Oreon E. Scott Chapel at دانشگاه دریک in دی موین، آیووا
- Firestone Baars Chapel at Stephens College in کلمبیا، میزوری.
نگارخانه آثار
.JPG.webp)
منابع
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ارو سارینن موجود است. |
ویکی‌پدیای انگلیسی
- Eeva-Liisa Pelkonen and Donald Albrecht (eds), Eero Saarinen. Shaping the Future (2006)
- Sydney Opera House History 1954 - 1958 - Sydney Opera House بایگانی‌شده در ژوئن ۴, ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine