پل الوار

پل اِلوار (به فرانسوی: Paul Éluard) با نام اصلی اوژن-امیل-پل گرندل (به فرانسوی: Eugène-Émile-Paul Grindel) (زاده ۱۴ دسامبر ۱۸۹۵ – درگذشته ۱۸ نوامبر ۱۹۵۲) شاعر فرانسوی بود. او از رهبران جنبش سوررئالیسم بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۸ و همچنین یکی از مؤسسان مجله انقلاب سوررئالیست[1] در سال ۱۹۲۴ بود. الوار از سال ۱۹۲۷ تا ۱۹۳۳ و همچنین پس از ۱۹۳۸ عضو حزب کمونیست بود.

پل الوار
نام اصلی
اوژن-امیل-پل گرندل
زاده۱۴ دسامبر ۱۸۹۵
سن-دنی
درگذشته۱۸ نوامبر ۱۹۵۲ (−۵۶ سال)
آرامگاهگورستان پرلاشز
زمینه کارینویسنده
ملیتفرانسوی
حوزهجنبش سوررئالیسم
همسر(ها)گالا دالی
ماریا بنز
امضا

زندگی‌

پل الوار در سال ۱۸۹۵ در سن-دنی در شمال پاریس به دنیا آمد. پدرش کارمندی ساده بود و مادرش خیاط. وی در ۱۵ سالگی به علت ابتلا به سل مجبور شد تحصیل را رها کند و برای استراحت به مدت یکسال و نیم به کوهستانهای سوئیس سفر کند. پس از بهبودی و بازگشت به پاریس برای اولین بار چند قطعه از اشعار خود را در مجلات مختلف ادبی فرانسه به چاپ رساند. در سال ۱۹۱۴ به خدمت نظام احضار شد و در بخش پرستاری انجام وظیفه کرد، در ۱۹۱۷ اولین دفتر شعر خود را به نام وظیفه و نگرانی (le Devoir et l'Inquiétude) و یک سال بعد در ۱۹۱۸ دومین دفتر شعرش با عنوان اشعار برای صلح (Poèmes pour la paix) را به چاپ رسانید.

الوار پس از پایان جنگ، با آندره برتون، لوئی آراگون و فیلیپ سوپو آشنا شد و با شرکت آنان بیانیه شعر سوررئالیستی فرانسه را امضا کرد و جنبش ادبی سورئالیسم را پایه‌گذاری کرد.

با مجموعه‌های جانوران و آدمیزادگانشان (les Animaux et leurs hommes) (۱۹۲۰)، نیازهای زندگی و نتایج رؤیاها (les Nécessités de la vie et les Conséquences des rêves) (۱۹۲۱)، به عنوان یکی از شاعران نامدار سورئالیسم شناخته شد.

در سال ۱۹۲۴ پس از جدایی از همسرش (گالا) که برایش ضربه روحی بسیار سختی به‌شمار می‌رفت سفری را به دور دنیا آغاز کرد. هفت ماه گریز به کشورهای محروم آسیای شرقی (اقیانوسیه، استرالیا، هندوچین، سیلان، جزایر آنتیل، پاناما، مالزی، هند، زلاند نو)؛ سرانجام دوستانش او را در سنگاپور یافتند. در بازگشت آثاری را انتشار داد که همه از لحنی هیجان‌انگیز و پرشور خبر می‌داد. از آن جمله مرگ از نمردن، چشمان پرثمر و مجموعه پایتخت اندوه ۱۹۲۶ که از شاهکارهای الوار است. دربارهٔ این کتاب منتقدان گفته‌اند: همین کتاب کافیست تا الوار نماینده شعر نو فرانسه باشد. الوار از جمله اولین کسانی بود که از مزایای شعر ناهشیارانه و تفاوت آن با اشعار هشیارانه سخن گفت و شعر را ناشی از حالت خودکار مغز آمیخته با اوهام (تخیل) دانست. او از شاعران ردیف اول مکتب سوررئالیسم بود و سبک شخصی خاصی در این مکتب به وجود آورد که او را در میان همه هنرمندان به چهره‌ای محبوب و ممتاز بدل کرد.

از سال ۱۹۲۷ با کمونیست‌ها رابطه داشت و در همین سال بود که در بحبوحه اشغال فرانسه توسط آلمان قطعه آزادی را سرود. بنا به گفته شخص شاعر، در ابتدا این شعر، صرفاً عاشقانه بوده و وی این شعر را در مورد زنی که او را دوست داشته سروده‌است. اما به مرور شاعر به این حقیقت دست می‌یابد که این شعر نمی‌تواند صرفاً مختص یک «انسان» باشد بلکه متعلق به همه انسانهاست.

الوار در سال ۱۹۴۲ در حین اشغال فرانسه و در رابطه با جنبش ملی مقاومت، رسماً وارد حزب کمونیست فرانسه شد. پل الوار پیش از عضویت در حزب کمونیست، در سال ۱۹۳۰ در کنگره انترناسیونال دوم نویسندگان انقلابی جهان در شوروی شرکت نموده بود. او بعد از جنگ جهانی دوم به دلیل اشعار اجتماعی و فعالیت‌های سوسیالیستی مشهور شد؛ البته بدون اینکه مطیع حزب کمونیست شود. در همین سال‌ها بود که در جنگهای داخلی اسپانیا شرکت کرد و به عنوان شاعری که شعر را از بعد شخصی به بعد اجتماعی و مردمی کشاند شناخته شد. همچنین به مبارزات مخفیانه علیه اشغالگران نازی می‌پردازد. مجموعه‌های «شعر و حقیقت ۱۹۴۲» «شایستگان زیستن ۱۹۴۴» و «در وعده گاه آلمانی ۱۹۴۴» در چنین حال و هوایی منتشر شدند؛ که از مهم‌ترین اشعار سیاسی و رزمی دوره مقاومت به‌شمار می‌آیند. در سال ۱۹۴۸ از پیکاسو و الوار برای عضویت در «کنگره صلح» در لهستان دعوت به عمل آمد. در ژوئن همین سال الوار «اشعار سیاسی» را با مقدمه‌ای از لوئی آراگون انتشار داد. وی «ققنوس» را در آخرین سال زندگی خویش (۱۹۵۲) سرود.

و در آخر باید گفت که پل الوار بیش از دیگران شعر بین دو جنگ جهانی در فرانسه را تحت تأثیر خود قرار داده‌است. اشعار الوار در عین اینکه دستمایه اجتماعی و سیاسی دارند، اغلب رنگی از عشق و عاطفه دارند همچنین در اشعار او نشانه از سبک تمام شاعران سوررئالیست دیده می‌شود. شعر او به علت محتوای انسان‌دوستانه و توصیف احساسات عمیق و پرشور، تأثیری عمیق روی تمام قشرها خلق گذاشت و بدین ترتیب او بهترین شاعر نسل خود شد. شعر الوار: کوتاه، فشرده، و مخاطبه‌ای، است. تجربه‌های شرکت او درجنگ داخلی اسپانیا و سایر حوادث زمان، باعث شدند که او همیشه برای محرومان و آزادیخواهان موضعگیری نماید.

الوار در روز سه شنبه ۱۸ نوامبر ۱۹۵۲، در آپارتمان خود در اثر سکته قلبی چشم از جهان فروبست و در گورستان پرلاشز به خاک سپرده شد.

آثار
  • Premiers poèmes - ۱۹۱۳.
  • Le Devoir et l’inquiétude - ۱۹۱۷.
  • Poèmes pour la paix - ۱۹۱۸.
  • Les Animaux et leurs hommes. Les Hommes et leurs animaux - ۱۹۲۰.
  • Répétitions - ۱۹۲۲.
  • Les Malheurs des immortels, with Max Ernst - ۱۹۲۲.
  • Mourir de ne pas mourir - ۱۹۲۴.
  • ۱۵۲ proverbes mis au goût du jour, به همراه بنیامین پره - ۱۹۲۵.
  • Capitale de la douleur - ۱۹۲۶.
  • Les Dessous d’une vie ou la pyramide humaine - ۱۹۲۶.
  • L’Amour la poésie - ۱۹۲۹.
  • A toute épreuve - ۱۹۳۰.
  • La Vie immédiate - ۱۹۳۲.
  • La Rose publique - ۱۹۳۴.
  • Facile - ۱۹۳۵.
  • Nuits partagées - ۱۹۳۵.
  • Les Yeux fertiles - ۱۹۳۶.
  • Les Mains libres، تصویرسازی توسط من ری - ۱۹۳۷.
  • Cours naturel - ۱۹۳۸.
  • Chanson complète - ۱۹۳۹.
  • Donner à voir - ۱۹۳۹.
  • Le Livre ouvert ۱ (۱۹۳۸–۱۹۴۰) - ۱۹۴۰.
  • Choix de poèmes - ۱۹۴۱.
  • Sur les pentes inférieures - ۱۹۴۱.
  • Le Livre ouvert II (۱۹۳۹–۱۹۴۱) - ۱۹۴۲.
  • Poésie et vérité - ۱۹۴۲.
  • Poésie involontaire, poésie intentionnelle (selection) - ۱۹۴۲.
  • Les Sept poèmes d’amour en guerre - ۱۹۴۳.
  • Dignes de vivre - ۱۹۴۴.
  • Le Lit, la table - ۱۹۴۴.
  • Au rendez-vous allemand - ۱۹۴۴.
  • Pour vivre ici - ۱۹۴۴.
  • Doubles d’ombre - ۱۹۴۵.
  • Lingères légères - ۱۹۴۵.
  • Une longue réflexion amoureuse - ۱۹۴۵.
  • Poésie ininterrompue I - ۱۹۴۶.
  • Le Dur Désir de durer - ۱۹۴۶.
  • Corps mémorable - ۱۹۴۷.
  • Le Temps déborde - ۱۹۴۷.
  • Choix de poèmes - ۱۹۴۸.
  • Poèmes politiques - ۱۹۴۸.
  • Voir: Poèmes, peintures, dessins - ۱۹۴۸.
  • Le Bestiare - ۱۹۴۹.
  • Une leçon de morale - ۱۹۴۹.
  • Pouvoir tout dire - ۱۹۵۱.
  • Le Phénix - ۱۹۵۱.
  • Les Sentiers et les routes de la poésie - ۱۹۵۲.
  • Poésie ininterrompue II - ۱۹۵۳.
  • Deux poèmes, with René Char - ۱۹۶۰.
  • Derniers poèmes d’amour - ۱۹۶۶
  • Max Ernst: Peintures pour Paul Éluard - ۱۹۶۹.
  • Poésies ۱۹۱۳–۱۹۲۶ - ۱۹۷۰.
  • Poèmes de jeunesse - ۱۹۷۸.
  • L’Enfant qui ne voulait pas grandir - ۱۹۸۰.

به فارسی

احمد شاملو و محمّدعلی سپانلو و احمد کامیابی مسک و محمّدتقی غیاثی از مترجمان فارسی شعر الوار هستند.

پانویس
  1. La Révolution surréaliste

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به پل الوار در ویکی‌گفتاورد موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پل الوار موجود است.
  • "‎Paul Eluard (۱۸۹۵–۱۹۵۲)‎" (به فرانسوی). ‎@lalettre.com‎. Retrieved 22 March 2009.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.