زولبیا

زولبیا نوعی شیرینی است که منشأ آن کشور هند می‌باشد. معمولاً همراه با بامیه و گوش‌فیل به فروش می‌رسد. از مواد اولیه اینگونه شیرینی می‌توان به ماست و نشاسته و خمیرمایه اشاره کرد که پس از ترش شدن و به اصطلاح ورآمدن آن را به آرد اضافه می‌کنند. غالباً زولبیا و بامیه در ماه رمضان در هنگام افطار مصرف می‌شود. تولید و مصرف این شیرینی در گستره وسیعی از جهان شامل شرق آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا رواج دارد.

زولبیا و بامیه
زولبیا و بامیه

ریشه‌شناسی

در واقع منشا این واژه زلف یار بوده است چون وقتی که به زولبیا نگاه می‌کنید به شکل موهای درهم و برهم میباشد. این واژه به مرور زمان در میان عوام به زولبیا تبدیل شده است. زولبیا (در فارسی)، جلبی (در هندی/اردو) یا زلابیه (در عربی). [1]

تاریخچه

تاریخ زولبیا را تا سال ۱۴۵۰ میلادی در هندوستان پی‌گیری کرده‌اند.[2] تاریخ ناصری به زولبیا اشاره شده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده شده‌است. نمی‌توان زمان مشخصی برای پیدایش زولبیا بامیه اعلام کرد و تنها منبع آن، تجارب و گفته‌های استادان قدیمی این حرفه است. حتی برخی از استادان قدیمی، زولبیا و بامیه را مربوط به زمان شاه عباس می‌دانند. با توجه به اینکه در برخی از شهرها مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبود و برای بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات نظیر خراب شده این مواد غذایی وجود داشت تولید زولبیا و بامیه در شهرهایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.[3]

پانویس
  1. ماه رمضان و بازار شیرینی در هرات، بی‌بی‌سی فارسی
  2. timesofindia
  3. خبرگزاری جمهوری اسلامی
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ زولبیا موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ زلابیه موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.